Όταν ήμουνα παιδί , νόμιζα ότι όλοι άνθρωποι καλοί.
Στην εφηβεία πάλι , νόμιζα ότι όλοι άνθρωποι ειίναι δύο ειδών:
οι πολύ καλοί και οι πολύ κακοί.
Μετά, όταν ήμουν νέος, έφαγα κάμποσες σφαλιάρες από διάφορους μαλάκες και νόμιζα ότι όλοι άνθρωποι είναι κακοί.
Στην μέση ηλικία, που πήρα κάπως τα πάνω μου και νόμιζα ότι έβαλα μυαλό και γνώση, πίστεψα ότι όλοι άνθρωποι είναι κατά βάθος καλοί και οι συνθήκες τους κάνουν κακούς.
Τώρα που αρχίζω και γερνάω και έχω φάει και κάμποσες ακόμα κατραπακιές αλλά και έχω γνωρίσει πολύ περισσότερους ανθρώπους, κατέληξα σε ένα άλλο συμπέρασμα: ότι οι άνθρωποι δεν είναι ούτε καλοί ούτε κακοί.
Οι περισσότεροι είναι απλά ανασφαλείς και κακομοίρηδες.
Η κύρια κακομοιριά τους συνίσταται στο ότι έχουν χαμηλή αυτοεκτίμηση: ξέρουν ότι είναι τενεκέδες αλλά προσπαθούν να το κρύψουν .
Συνήθως παριστάνουν τους σπουδαίους, τους στυλάτους, τους εξυπνάκηδες, και τους γκόμενους.
Οι γκόμενοι και οι γκόμενες είναι η μεγαλύτερη ομάδα: προσπαθούν να αποκτήσουν αόρατα παράσημα, πηδώντας άλλους κακομοίρηδες/κακομοίρες για να γράψουν μόρια σε ένα σημαντικό για αυτούς, αόρατο κατάστιχο ερωτικών επιτυχιών.
Μετά, τρώνε πολλές χλαπάτσες και ξαναρχίζουν το μέτρημα από την αρχή.