.... Θυμάμαι πως ήμουν ένας μάλλον αφελής, εικοσιπεντάχρονος νεαρός που μόλις είχα διοριστεί σε ένα επαρχιακό νοσοκομείο, αμέσως μετά το πανεπιστήμιο, για να γράψω ένα χρόνο ειδικότητα παθολογία.
Μεγαλωμένος σε μια μικροαστική συνοικία της Αθήνας, από μια συντηρητική οικογένεια, και αμέσως μετά φοιτητής στο πανεπιστήμιο της Αθήνας, είχα μια μάλλον ασαφή, φτωχή και απλοϊκή εικόνα του κόσμου που με περιέβαλε.
Αγχωμένος πολύ γιατί ήμουνα μόνος μου σε ένα νοσοκομείο της πλάκας να εφημερεύω για όλες τις ειδικότητες και για όλο το νομό , χωρίς κάλυψη από ειδικούς (προ ΕΣΥ), προσπαθούσα να ανταποκριθώ στοιχειωδώς στα περιστατικά και κυρίως να μην κάνω κάποιο σημαντικό λάθος: βασικά μόνο αυτό με ενδιέφερε .
Μόνο αυτό, πραγματικά, με ένοιαζε : όλα τα άλλα , για μένα, ήταν ασήμαντα .
Όχι όμως για όλους.
Εκείνο το απόγευμα που αναγκάστηκα να κατέβω στην κουζίνα για κάποιο λόγο, συνέλαβα επ´αυτοφώρω τον μάγειρα να πηδάει μια τραπεζοκόμα.
Ήταν δυο χοντρομπαλάδες μέσης ηλικίας που αγκομαχούσαν κατευχαριστημένοι.
Παντρεμένοι και οι δυο, φυσικά.
Η έκπληξη μου ήταν μεγάλη, για το φτωχό μου μυαλό:
η ερωτική πράξη ήταν μια δραστηριότητα που αφορούσε τους νέους.
Δεν μπορούσα να φανταστώ ότι ένας χοντρομπαλάς, μεσήλικας χάλιας και μια επίσης χοντρομπαλού, μισοκλιμακτηριακή ασχημομούρα, ήταν δυνατόν να κυριαρχούνται από τόσο έντονο πάθος.
Δεν το πολυσκέφτηκα τότε... διότι, συνήθως, ό,τι με εκπλήσσει το βάζω στην άκρη: το αφήνω στις εκκρεμότητες για περαιτέρω σκέψη.
Έκτοτε συνάντησα και άλλα παρόμοια περιστατικά από χοντρομπαλάδες και μη χοντρομπαλάδες δημόσιους υπαλλήλους που κυριαρχούνταν από φλογερά ερωτικά πάθη.
Κατέληξα ότι ο έρωτας των δημοσίων υπαλλήλων έχει κάποια ιδιαίτερα χαρακτηριστικά: μάλλον δεν ήταν ο έρωτας που έχει την αυθεντικότητα του βιολογικού πάθους των εφήβων...
....αλλά και δεν ήταν ο έρωτας που έχει το υπαρξιακού τύπου πάθος και το άγχος φθοράς και θανάτου που βλέπουμε στον γεροντοέρωτα...
Ο δημοσιοϋπαλληλικός έρωτας είναι ο έρωτας της πλήξης.
Ο δημοσιοϋπαλληλικός έρωτας ήταν ο έρωτας του μικρομεσαίου…
Ο έρωτας του Τσιγκουνάκου, του Ματζίρη…
Αυτουνού που κάνει υπολογισμούς εσόδων και εξόδων.
Ο δημόσιος υπάλληλος έχει περιορισμένο budget αλλά ισοφαρίζει με μιά ασφάλεια: ξέρει ότι ο μισθός θα πέφτει κάθε μήνα έστω και λίγος.
Μπορεί να προβάλει τις αποδοχές του σε βάθος εικοσαετίας .
Από σήμερα και μέχρι αρκετά χρόνια, μπορεί να λογαριάσει ακριβώς πόσα βγάζει αυτός, πόσα η γυναίκα του και πόσα μπορεί να υπολογίζει απο τον πεθερό του:
όλα ήταν προβλέψιμα τότε.
Λειτουργώντας μέσα σε ένα τέτοιο πλαίσιο, είναι φυσικό σε κάποια στιγμή να τα παίξει: είναι φυσικό να αναζητήσει μια ψυχολογική διέξοδο εκτόνωσης που θα δίνει το μήνυμα ότι είναι ακόμα νέος, απρόβλεπτος, αυθόρμητος αυθεντικός και ορμητικός.
Δηλαδή ζωντανός.
Όλα αυτά βέβαια συνέβαιναν πριν από την κρίση.
Επί ΠΑΣΟΚ, ως λαός, νιώσαμε τις πιο ωραίες δημοσιοϋπαλληλικές ερωτικές συγκινήσεις στη ζωή μας.
Αναπολώ την ξεγνοιασιά του ΠΑΣΟΚ.
Θα νιώσω ότι βγήκαμε από την κρίση, μόνο όταν δω ευτυχισμένους ερωτικά δημόσιους υπαλλήλους:
ευτυχισμένους χαρτογιακάδες που θα τρέχουν, στα διαλείμματα του μεσημεριού, σε ξενοδοχεία βραχυχρόνιας μίσθωσης.
Μόνο τότε θα πειστώ ότι βγήκαμε από την κρίση.
