Μιά από τις κύριες διαφορές της Ορθοδοξης και Καθολικής εκκλησίας με όλα τα προτεσταντικά δόγματα, είναι η θέση της Παναγίας στην ζωή των πιστών:
οι Ορθόδοξοι και οι Καθολικοί, μέσα από την ιερά παράδοση της εκκλησίας, την έχουν σαν μιά μεγάλη, σχεδόν θεική, μητρική φιγούρα.
Μιά γλυκειά μητρική φιγούρα που προστατεύει (υπέρμαχος στρατηγός), κατανοεί και αποδέχεται.
Όπως όλλες οι μάννες.
Όλες οι μάννες βλέπουν αλλιώς: και η μάννα του Ρωχάμη ή του Πάσσαρη, προφανώς βλέπουν τα βλαστάρια τους σαν αγαθά παιδάκια.
Ό,τι και να έχουν κάνει.
Η κύρια μητρική ιδιότητα είναι η αποδοχή:
η μάννα σε δέχεται όπως και αν είσαι...κουτσός, στραβός, κακός, άθλιος, δειλός.
Ο Χριστός είναι πιό αυστηρός.
Μάλλον πιό απρόβλεπτος: άλλοτε συγχωρεί τους πάντες -και τον εγκληματία στον σταυρό- και άλλοτε του την δίνει και αρπάζει το μαστίγιο.
Ανάλογα.
Στους τρούλους των ναών, ως Παντοκράτωρ, είναι αυστηρός.
Και η Κόλαση δεν αστειεύεται...καραδοκεί.
Ενώ η Παναγία...είναι δεδομένη: έχει τοση μητρική καλοσύνη, που αποκλείεται να σε τιμωρήσει.
Θα στενοχωρηθεί, θα «μεσολαβήσει» -μεσίτρια- στον Υιό, αλλά, γιά να σου ρίξει σφαλιάρα, αποκλείεται.
Κανείς δεν έχει πεί ότι τον τιμώρησε η Παναγία.
Ισως γιαυτό είναι τόσο δημοφιλής: όλοι θέλουμε αποδοχή και συγχώρεση...
...τζάμπα.
Χωρίς κόστος.
Είσαι άσωτος μιά ζωή, έχεις κάνει ό,τι αθλιότητα υπάρχει, κλέβεις, σκοτώνεις, εμπορεύεσαι πρέζα και πετάς βόμβες σε γάμους και πανηγύρια...
...η Μάννα σου είναι εκεί: η μόνη δεδομένη.
Οι συντροφισες και οι σύζυγοι, συνήθως την έχουν κοπανήσει από νωρίς.
Δρουν με την Λογική...δεν τις αδικώ.
Οι Μαννάδες είναι μη ορθολογικές.
Πιό σοφές...ίσως.
Πάντως, μόνο αυτές, έχουν εξασφαλισμένο Παράδεισο.