...χθες βράδυ πήγα βόλτα και είπα να πάρω ένα σουβλάκι:
δίνω παραγγελία στους σουβλατζήδες και περιμένω να μου το ετοιμάσουν.
Περιμένοντας, προχωράω σε ένα διάδρομο για το ψυγείο γιά να πάρω ένα μπουκαλάκι νερό.
...προχωρώντας στον διάδρομο, βλέπω μέσα από μια τρύπα- κάτι σαν παραθυράκι προς ένα εσωτερικό δωμάτιο- μια κουζίνα.
...και έρχομαι φάτσα με το κεφαλάκι μιας γυναίκας, που προφανώς κάνει λάτζα εκεί μέσα.
Είναι μια κοντούλα, γεματούλα και με ταλαιπωρημένη φάτσα:
με κοιτάει κάπως με έκπληξη και περιέργεια...
...ποιός είμαι...και πως ξεφύτρωσα εκεί μέσα?
Την κοιτάζω και εγώ, ανέκφραστος, και τα βλέμματά μας συναντήθηκαν για δυό - τρία δευτερόλεπτα.
Κάτι έγινε τότε, εκεί πάνω:
σαν να ζυγίσαμε και σαν να αναγνωρίσαμε ο ένας τον άλλο.
Εγω σκέφτηκα αστραπιαία:
..ώ Θεέ μου!...ποιές αόρατες και σκληρόκαρδες δυνάμεις του Σύμπαντος αποφάσισαν πως πρέπει αυτή η γυναικούλα να κλείνεται ώρες, καθημερινά, σε αυτή την σκοτεινή ποντικότρυπα?
...για να βγάλει ελάχιστα χρήματα-ψίχουλα, κόβοντας κρεμμύδια και σαλάτες, και πλύνοντας και γεμίζοντας κατσαρόλες με πατάτες και τζατζίκια, για να επιβιώσει?
...πιθανότατα κάνει και άλλη δουλειά το πρωί....χώρια που έχει να φροντίσει ένα μαλακοσύζυγο και δυό παιδιά - μαντραχαλάδες και μιά κατάκοιτη πεθερά.
Δυστυχώς...έχω την παθολογική(?) τάση να βλέπω μια φάτσα και να φτιάχνω σενάρια.
Το πρόβλημα είναι ότι συχνά πέφτω μέσα.
Μετά τα δύο δευτερόλεπτα, και το δικό μου, έτοιμο, κιόλας,σενάριο, διαπίστωσα μιά βαθύτερη κατανόηση στα μάτιας της γυναικούλας:
είχε και αυτή την ίδια ικανότητα με μένα.
Μάλλον έφτιαξε και αυτή το δικό της σενάριο για μένα.
«έλα...Μην υπερβάλλεις ρε ψηλέ...είπε με το βλέμμα: ...ναι... είμαι ταλαίπωρη αλλά και σύ κακομοίρης είσαι».
«Γέρασες μέχρι να καταλάβεις ότι η ζωή είναι μιά μεγάλη εξαπάτηση»
« ...μιά καθόλου αστεία φάρσα».
«Σχεδόν κανείς δεν πραγματοποιεί τα νεανικά όνειρά του.
Σχεδόν κανείς δεν έχει ερωτική πληρότητα που να διαρκεί.
Και όλοι σχεδόν φοβούνται τα γηρατειά και τον θάνατο και προσπαθούν να τον ξεχάσουν».
Και συνέχισε:
«Τουλάχιστον εσύ και γώ έχουμε αυτογνωσία: δεν έχουμε ενοχές.
Η κουζίνα μου δεν είναι καταδίκη : είναι δοκιμασία.
Το Σύμπαν μας υποβάλλει σε εξετάσεις.
Έχω αποδεχτεί τις δικές μου πανελλήνιες στην ποντικότρυπα και παλεύω να τις περάσω.
Φάε το σουβλάκι σου και πέρασε τις δικές σου εξετάσεις».
Την κοίταξα έκπληκτος που με κατάλαβε...έστω και αν το κατάφερε μέσα σε ένα δέκατο του δευτερολέπτου.
Μή λεκτικά, αστραπιαία, της απάντησα:
«...ναι , θα προσπαθήσω....δηλαδή, προσπαθώ, να τις περάσω και εγώ.
Συνεχώς δίνω μαθήματα.
Όπως πάντα.
Και συ, απ´ ό,τι βλέπω, το παλεύεις».
Είναι απίστευτο πόσοι διάλογοι μπορούν να γίνουν , αστραπιαία, πάνω από ένα σουβλάκι με ξεροψημμένη πίττα.