εξ όνυχος , τον λέοντα

 «Αρχή άνδρα δείκνυσι» λέγανε οι σοφοί αρχαίοι και , ως συνήθως, είχαν δίκιο: 

η ανάληψη εξουσίας αναδεικνύει τον χαρακτήρα. 

Αυτό το λένε και το παραδέχονται και οι σύγχρονοι γκουρού του management που  μελετούν την αποτελεσματικότερη  άσκηση και   διαχείριση της εξουσίας.

Το πρόβλημα είναι ότι άλλοτε η εξουσία κάνει τον άνθρωπο καλύτερο και άλλοτε τον κάνει χειρότερο…

 …και δεν υπάρχει ένας εύκολος τρόπος να προβλέψεις πότε θα συμβεί το ένα και πότε το άλλο. 

Για παράδειγμα, έχω δει καλούς  και μετριόφρονες ανθρώπους που μόλις πάρουν την εξουσία, παίρνουν τα μυαλά τους αέρα και γίνονται αμετροεπείς , εξουσιολάτρες και  εγωκεντρικοί.

Και από την άλλη, έχω δει διάφορους παρακατιανούς  που δεν τους εκτιμούσε κανένας και οι οποίοι, όταν πάρουν ευθύνες και εξουσία,  κατά κάποιο τρόπο ανθίζουν. 

Γίνονται πιο εργατικοί, αναλαμβάνουν πρωτοβουλίες, θέτουν στόχους, γίνονται πιο υπεύθυνοι.

Απίστευτα πράγματα. 

Τελικά ο άνθρωπος είναι εξαιρετικά πολύπλοκη κατασκευή: μερικοί διαφθείρονται εύκολα και μερικοί, με  λίγη εμπιστοσύνη που τους δείχνεις, γίνονται  λιοντάρια. 

Το σημαντικό είναι να μπορείς να κάνεις διάγνωση εκ των προτέρων ποιός θα γίνει πόντικας και ποιος λέοντας.

Δεν είναι εύκολο…αλλά νομίζω υπάρχει τρόπος: η ανάθεση μικρών καθηκόντων που σταδιακά αυξάνουν σε δυσκολία και απαιτήσεις.

Αν στα μικρά τα πάει καλά, μάλλον θα τα πάει καλά και στα μεγάλα, αργότερα.

Αν στα μικρά αρχίσει τις τσαπατσουλιές, τις απατεωνιές και τα ψέμματα…άστον….είναι καμμένο χαρτί.

Στα μικρά πράγματα βλέπεις τον χαρακτήρα.

Δεν χρειάζεται να πιάσεις την αγαπημένη  σου , επ´ αυτοφόρω, σε παρτούζα: 

ένας κρυφός καφές με τον πρώην της , είναι αρκετό σημάδι ότι είναι μάλλον αναξιόπιστη σύντροφος.

όταν σκουριάζει η πανοπλία…

 Κάποτε διάβασα ένα πολύ ωραίο παραμύθι για ενήλικες,  που λεγόταν «ο ιππότης με την σκουριασμένη πανοπλία». 

Αφορούσε έναν ιππότη ο οποίος ήταν υπόδειγμα αλτρουισμού, γενναιότητος, υπόδειγμα οικογενειάρχη, υπόδειγμα κοινωνικού ακτιβιστή…..

…ακτιβιστή πολεμιστή  που πάντα προσπαθούσε να σκοτώσει τους δράκους που απειλούσαν την οικογένειά του και την πατρίδα του. 

Το ενδιαφέρον είναι ότι,  ενώ αρχικά άρχισε να σκοτώνει δράκους που πραγματικά υπήρχαν εκεί στην περιοχή του και πραγματικά απειλούσαν τους δικούς του ανθρώπους, όταν τελείωσαν αυτοί οι δράκοι, άρχισε να πλήττει αφόρητα…

…άρχισε  να νιώθει  ένα υπαρξιακό κενό, να είναι «χωρίς στόχο και χωρίς αντικείμενο».

…επαψε να νιώθει σημαντικός όπως πριν που ήταν ήρωας που σκότωνε δράκους. 

Τελικά, αποφάσισε πως αφού τελείωσαν οι κοντινοί δράκοι , «έπρεπε» , «είχε καθήκον» να σκοτώσει και τους μακρινούς δράκους.

…έτσι, έβαλε πάλι την πανοπλία του και έφυγε για να βρεί και να σκοτώσει τους  πιο μακρινούς δράκους.

Αφου τα κατάφερε, πήγε και σε πιο μακρινούς και μετά,  όλο και πιο μακρινούς,  με αποτέλεσμα να λείπει συνεχώς από την οικογένεια του αλλά και στο τέλος να μη βγάζει καθόλου την πανοπλία του !

Η οποία πανοπλία, στο τέλος,  σκούριασε απάνω του και τον παγίδευσε…. διότι δεν μπορούσα την βγάλει!

 Έμεινε μόνιμα εγκλωβισμένος εκεί μέσα!. 

Δηλαδή η πανοπλία του , αυτή που τον έκανε άτρωτο, ήταν και αυτή που τον παγίδευσε!

Έγινε η φυλακή του!. 

Και όχι μόνο αυτό, αλλά τσακώθηκε και με την οικογένειά του:

 και η γυναίκα του και τα παιδιά του τον έβριζαν που έγινε ένας αόρατος για αυτούς ήρωας,  αφού συνεχώς έλειπε. 

Τον κατηγορούσαν για αναλγησία, για έλλειψη ενδιαφέροντος και τελικά, γιά εγωισμό και για σκληρότητα. 

Ποιόν?

…. αυτόν που ήτανε «ο πιο άνθρωπος από όλους»,  αυτός «που θυσίασε την ζωή του για τους άλλους» κλπ.

Έμεινε μόνος, έρημος, εγκαταλειμμένος και …μαλάκας, μέσα στην σκουριασμένη πανοπλία του.

Με πολύ ψυχικό κόπο άρχισε να κάνει αυτοκριτική : 

ξεκίνησε ένα αργό ταξίδι αυτογνωσίας.

Αναγνώρισε ότι οι «αποστολές διάσωσης» και οι δρακομαχίες ήταν μάλλον ασκήσεις αυτοεπιβεβαίωσης.

Τελικά , δεν ήταν ήρωας : ήταν απλά ένας ανώριμος, ένας κουφιοκεφαλάκης που έκανε τον σπουδαίο.

Ήθελε να εκβιάσει την ευγνωμοσύνη τους με το στανιό.

Ήταν τόσο ανασφαλής που είχε ανάγκη αισθήματα ευγνωμοσύνης για να νιώθει ασφάλεια πως δεν θα εγκαταλειφθεί.

Αποφάσισε να κάνει μιά προσπάθεια να βγάλει  την πανοπλία και να γίνει κανονικός άνθρωπος.

…αλλά, η γαμημένη η πανοπλία του ήταν πλέον  η ταυτότητά του.

….χωρίς αυτήν ήταν ένα μηδενικό…ένας γυμνοσάλιαγκας:

γλοιώδης, ευάλωτος , αηδιαστικός.

Ζήτησε βοήθεια…ποιός? 

ΑΥΤΟΣ!

Ο ΤΡΟΜΕΡΟΣ!

Ο ΑΥΤΟΔΥΝΑΜΟΣ!

Ήταν μια μακρά, επώδυνη διαδικασία.

Τελικά την έβγαλε μετα κόπων , πόνων και βασάνων.

Τον βοήθησαν και οι δικοί του άνθρωποι.

Έγινε πιό ανθρώπινος όταν έγινε πιό ευάλωτος.

Και πιο πονεμένος.