…ο κοσμάκης δεν χωνεύει τους γιατρούς, άλλοτε δικαιολογημένα , άλλοτε όχι.
Προχθές, είδα σχετικά σχόλια στο Τουίτερ…από ανώνυμους, που ίσως είναι γεμάτοι κακία και κόμπλεξ, μιλάνε όμως πιο ελεύθερα και ειλικρινά.
«Πριμαντόνες το παίζουν οι γιατροί», έγραψε ένας, εννοώντας ότι οι γιατροί είναι αλαζόνες και ψώνια.
Drama Queens, λέει ένας άλλος, …εννοώντας ότι το παίζουν μελοδραματικά υπερβάλλοντας τα βάσανα της σκληρής δουλειάς τους.
…αυτά και άλλα, πολλά.
Εγώ νομίζω ότι οι γιατροί, ως χαρακτήρες , είναι κυρίως ευαίσθητες Drama Queens: κλαψουρίζουν, υποφέρουν , γκρινιάζουν , νιώθουν σαν κακοποιημένα ζώα από άστοργα αφεντικά.
Αλλά, δεν προσποιούνται…νιώθουν έτσι.
Και εγώ τέτοιος είμαι.
Υπάρχουν και οι σκληροί χαρακτήρες, οι επιθετικοί, οι λύκοι.
Θέλουν δόξα, χρήμα, εξουσία.
Περιέργως, αυτοί χαίρουν μεγαλύτερης εκτίμησης από τον κοσμάκη, χωρίς να σημαίνει ότι είναι καλύτεροι γιατροί από τους ευαισθητούληδες.
Ίσως γιατί ο κοσμάκης, καταβάθος, θέλει ένα αυταρχικό αφεντικό να του λέει τι να κάνει χωρίς να αμφιβάλλει καθόλου για τις επιλογές του.
Μια μαμά που ξέρει πάντα την σωστή απάντηση.
Όταν τον πάρει ο διάολος, γιατί η μάνα του χέστηκε γιά το μητρικό της καθήκον και τρέχει να τα πίνει στα μπαρ με τους φορτηγατζήδες της γειτονιάς, τότε ο μικρούλης ασθενής θα ξαναπάει στον ευαίσθητο γιατρούλη για λίγο χάιδεμα στο κεφαλάκι και κουβεντούλα.
Μόλις στανιάρει λίγο και νιώσει καλύτερα, πάλι θα αρχίσει το ίδιο βιολί:
«οι μαλάκες οι γιατροί, οι πριμαντόνες, οι εκμεταλλευτές» κλπ κλπ
That’s life…τι να κάνουμε….