…το κατωτέρω παραμύθι πραγματεύεται την έννοια της ελευθερίας και της δημιουργίας:
η δημιουργία είναι προιόν έμπνευσης και μόχθου….
δηλαδή προιόν μιάς ιδέας και κάμποσου ιδρώτα.
Τίποτε από τα παραπάνω δεν είναι άκοπο και τζάμπα:
και οι ιδέες και ο ιδρώτας έχουν κόστος.
Η ελευθερία επίσης δεν είναι αέρας κοπανιστός που διαχέεται παντού:
έχει όρια και, το κυριότερ όριό της, είναι η ανάγκη.
….όταν έχεις ανάγκη, δεν είσαι ελεύθερος…
…ειδικά όταν η ανάγκη σου είναι πιεστική: πχ όταν δεν έχεις να φας.
Άρα σχεδόν πάντα, η ελευθερία είναι σχετική και είναι προιόν ισορροπιών και συμβιβασμών:
είσαι ελεύθερος αλλά αν θέλεις να σου δώσω δουλειά πρέπει να συμφωνήσουμε στα καθήκοντα σου και στον μισθό σου.
Η πρόκα δεν φαίνεται να έχει αντίληψη της αποστολής της.
…και το σφυρί, επίσης, μάλλον αγνοεί και την κατασκευή του και την αποστολή του.
Ο πίνακας, όπως όλα τα έργα τέχνης είναι προιόν έμπνευσης, ευαισθησίας, τεχνογνωσίας και κόπου:
όλα αυτά δεν είναι ούτε άφθονα ούτε αυτοφυή, όπως το γρασίδι στον αγρό.
Είναι προιόντα θείας δωρεάς και προσωπικού μόχθου.
Η ελευθερία και η δημιουργία απαιτούν εργαλεία.
Ας πάρουμε απόφαση ότι τα εργαλεία δεν έχουν αυτοσυνειδησία.
…όπως και οι περισσότεροι άνθρωποι, επίσης.
…οι άνθρωποι ας αγωνιστούν να αποκτήσουν.
παραμύθι
«Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια πρόκα που δεν ήθελε να τρυπήσει τον τοίχο· δεν της είχε κάνει απολύτως τίποτε ο τοίχος· γιατί λοιπόν να τον τρυπήσει;
Πώς όμως να μην τον τρυπήσει, αφού τη χτυπούσε ένα σφυρί;
Το σφυρί, πάλι, δεν ήθελε να χτυπάει την πρόκα, τη λυπότανε, ήτανε φιλόπροκο, ήταν ένα σφυρί που δεν πίστευε στη βία, αλλά τί να κάνει, αφού το κρατούσε ένας άνθρωπος που ήθελε, ντε και καλά, να καρφώσει την πρόκα στον τοίχο για να κρεμάσει ένα κάδρο, όμως, που δεν ήθελε να κρεμαστεί, γιατί ποιός θέλει στον κόσμο ετούτο να κρεμαστεί;
Το κάδρο, πάλι, περιείχε ένα τοπίο που δεν ήθελε να περιέχεται στο κάδρο, αλλά προτιμούσε, όπως είναι φυσικό, να είναι ελεύθερο στη φύση.
Ένας ζωγράφος, όμως, αποφάσισε πως έπρεπε να κόψει το τοπίο από τη φύση και να το βάλει σ' ένα κάδρο, γιατί, αν δεν το έκανε αυτό, δε θα ήτανε ζωγράφος. Κάτι μέσα του του έλεγε οτι η φύση πρέπει να κόβεται σε κομμάτια που λέγονται «τοπία».
Τη φύση, βέβαια, κανένας δεν τη ρώτησε αν ήθελε να κομματιάζεται, λίγο λίγο, και να γίνεται τοπία μέσα σε κάδρα που τα κρεμούν σε πρόκες, σε πρόκες που τις χτυπούν σφυριά και που τρυπούν τους τοίχους.
Έτσι, η φύση θύμωσε κι έβρεξε, έβρεξε τόσο πολύ που έλιωσε το ζωγράφο, τα χρώματά του, τον άνθρωπο που ήθελε να κρεμάσει το κάδρο, το κάδρο το ίδιο, το σφυρί, την πρόκα και τον τοίχο.
Έμεινε πάλι η φύση μόνη της, ωραία και ολόκληρη, χωρίς κάδρα, πρόκες και σφυριά, κι όποιος θέλει να τη δει μπορεί να βγει από τους τέσσερις τοίχους του και να πάει να τη συναντήσει εκεί που βρίσκεται, ελεύθερη κι απέραντη.
Αυτόν θα τον περιμένει με ανοιχτή αγκαλιά και δεν πρόκειται ποτέ να τον λιώσει».
Αργύρης Χιόνης
Τότε που η φύση θύμωσε / ΤΡΙΑ ΜΑΓΙΚΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ, 1998
