Συνεχίστε να κυνηγάτε τους γιατρούς και, σε δέκα χρόνια, θα τους ψάχνετε με το κιάλι.
Όταν έφτιαξα τη σελίδα «πως σκέφτονται οι γιατροί» δεν είχα πρόθεση να διδάξω κάποιο κοινό τρόπο σκέψης των γιατρών.
Εξ άλλου αγνοώ αν υπάρχει τέτοιος κοινός τρόπος σκέψης.
Αυτό που κυρίως με ενδιέφερε, ήταν να εκφράσω τον πόνο των γιατρών, την αγωνία και την κακοποίηση που υφίσταται.
....και όλα αυτά, να τα γνωστοποιήσω στην κοινωνία, γενικά, και στους ασθενείς, ειδικά.
Ξέροντας καλά ότι η εντύπωση που έχει ο πολύς κόσμος στην Ελλάδα για τους γιατρούς είναι στρεβλή, ανακριβής και κρύβει αρκετή άγνοια και κακοήθεια, θέλησα να μπορέσω να αποκαταστήσω λίγο την αλήθεια:
την αλήθεια που λέει ότι οι γιατροί, στην πλειοψηφία τους, είναι κάποια πολύ ταλαιπωρημένα άτομα, συχνά δυστυχισμένα, που δεν το ομολογούν ούτε στον εαυτό τους.
Οκ... υπάρχουν και οι υστερικοί, οι κακότροποι, οι ναρκισσάρες πριμαντόνες, οι μπαντίδος μαχαιροβγάλτες, οι φραγκοφονιάδες επιχειρηματίες και οι ανάλγητοι κίλερς....αλλά, οι πολλοί -η πλειοψηφία πιστεύω- δουλεύουν πολύ και εξαντλητικά, διατρέχουν τεράστιους κινδύνους σωματικής και ψυχικής εξάντλησης και αμείβονται λιγότερο από κομμώτριες.
Ίσως υπερβάλλω.
Σίγουρα πάντως, αμοίβονται λιγότερο απ’ όσο πρέπει...
....ενώ ταυτόχρονα, η κοινωνία τους βρίζει ως κλέφτες, εκμεταλλευτές, ανάλγητους, απατεώνες και τσαρλατάνους.
Είναι διεθνές το φαινόμενο: και στην Ευρώπη και στην Αμερική υπάρχει έλλειψη γιατρών , γενικά.
Και εκεί υπάρχει κοινωνική και οικονομική υποβάθμιση και εργασιακή πίεση. Αλλά καμμία σχέση με την Ελλαδίτσα.
Στην Ευρώπη, βουλώνουν το κενό με γιατρούς από τον τρίτο κόσμο, τα Βαλκάνια και λιγότερο από Ιταλία, Ισπανία , Πολωνία και Βαλτική.
Στην Αμερική , από παντού.
Στην Ελλάδα από πουθενά.
Τα νοσοκομεία εχουν λίγους νέους ειδικευόμενους -που βρίζουν την μοίρα τους- και πολλούς γέρους που γκρινιάζουν εν όψει φτωχής συνταξιοδότησης .
Διαβάζουμε για ολόκληρα νοσοκομεία που δεν έχουν κανένα ακτινολόγο, που έχουν ένα αναισθησιολόγο, για κλινικές που δεν έχουν κανένα ειδικευόμενο, γιά χειρουργούς που μαζεύονται τρεις διευθυντές να κάνουν μια σκωληκοειδίτιδα γιατί δεν υπάρχει ειδικευόμενος να μπει σαν βοηθός....και ούτω καθεξής.
Και η κοινωνία βρίζει.
Το βιολί της.
Έκανα μερικές αναρτήσεις στη σελίδα «πως σκέφτονται οι γιατροί» όπου περιέγραφα τις συνθήκες που οδηγούν σε εργασιακή εξουθένωση / burn out κλπ....
Και να από κάτω σχόλια:
« και γιατί είσαστε δυστυχισμένοι αφού ένα σωρό φακελάκια παίρνετε»...
... «ναι αλλά εκμεταλλεύεστε τον κόσμο» και ούτω καθεξής.
Πολύ φτωχή προσπάθεια κατανόησης της θέσης του άλλου. Καταλαβαίνω, ότι η ελληνική κοινωνία, είναι μία κοινωνία εγωκεντρικών ημιμαθών όπου ο καθένας κοιτάζει κυρίως «την πάρτη του» και, από κει και πέρα, «να πάν να γαμηθούν όλοι».
Χώρια το κοινωνικό μίσος, το οποίο έχει ποτίσει και διηθήσει, σαν κακοήθης νόσος, όλο τον κοινωνικό ιστό.
Μια λαϊκίστικη και ημιπρωτόγονη κοινωνία, πρέπει να πάρει εκδίκηση κακοποιώντας όλους αυτούς οι οποίοι κάποτε έχαιραν κοινωνικής εκτίμησης.
Και οι γιατροί... «την κάνουν» για άλλες χώρες... έστω κι αν αυτές είναι βαλτότοποι, υγροί, λασπώδεις και με μολυβένιο ουρανό.
Γιατί, εκτός από το μολυβένιο ουρανό, οι βαλτοτόποι αυτοί, έχουν θεσμούς, αξιοκρατία, σεβασμό στον πολίτη και στον εργαζόμενο, δίνουν ευκαιρίες εξέλιξης και έχουν μάθει να εκτιμούν αυτόν που προσφέρει πολλά στην κοινωνία.
Σε 10 χρόνια οι λαικιστές εν Ελλάδι θα πάψουν να είναι λαϊκιστές.
Θα πάψουν να είναι λαϊκιστές και θα πάψουν να βρίζουν και να απαξιώνουν τους γιατρούς.
Γιατί θα τους ψάχνουν με το κιάλι και δεν θα τους βρίσκουν.
Και τότε θα αρχίσουν να τους εκτιμούν.