Από τα πράγματα που με ξενίζουν τον τελευταίο καιρό…
…. είναι τα βιντεάκια όπου εμφανίζεται κάποιος -ή κάποια- που η φωνή του είναι σε ασυμφωνία με την εικόνα του.
Το πιο συνηθισμένο είναι να βλέπεις έναν μαντράχαλο…
…καθόλα αξιοπρεπή και αρρενωπό… και να βγαζει μια φωνούλα ούτε ανδρική ούτε γυναικεία…
… παρά κάτι ενδιάμεσο, χαριτωμένο, ψευτοαριστοκρατικό.
…θηλυπρεπές αλλά όχι θηλυκό.
…μου ´ρχεται να τους πω: «γιατί παιδί μου Τάσο…»
«… γιατί ρε φίλε Μπάμπη …
…νιαουρίζεις έτσι?»
«δε σου κάνει καλό αυτή η προσποίηση… …καταντάς νούμερο».
Το ίδιο με παραξενεύουν και κάτι γριές που κάθονται με μιά φάτσα σαν μπαγιάτικο γαλακτομπούρεκο… και βγάζουν μιά φωνούλα, λες και είναι δέκαπέντάχρονα στη πρώτη Λυκείου.
…λες…γιατί κυρά μου τιτιβίζεις σαν καναρινάκι?
…τι νόημα έχει όλο αυτό?
Χάσαμε κάθε αυτογνωσία και μέτρο.
Να ξέρουν πάντως όλες οι γριές… ότι, εμείς οι γέροι, δεν πιανόμαστε κορόιδα με κάτι τέτοια κόλπα:
αν δεν δούμε πραγματικούς …ζωντανούς ιστούς,
δεν παραμυθιαζόμαστε με τιτιβίσματα.
Μπάστα παιδιά…
….έχουμε και εγγόνια.
Θα μας πάρουν με τις πέτρες.
