ΠΟΘΟΣ ΚΑΙ ΠΑΘΟΣ ΣΤΟ ΝΗΣΙ -3
Εκείνο το πρωινό η Βίκυ δεν ήταν στα κέφια της.
Αν και , γενικά, ήταν μια χαρούμενη κοπέλα -ή τουλάχιστον προσπαθούσε να εμφανίζεται σαν χαρούμενη- είχε την ικανότητα να παραδέχεται και να επεξεργάζεται τα αισθήματά της.
Έφτιαξε ένα καφέ, ελληνικό.
Ελληνικό και γιατί της άρεσε η μυρωδιά του και γιατί τον είχε συνηθίσει και γιατί της έπεφτε καλύτερα στο στομάχι.
Αν και γενικά, απέφευγε να πίνει ελληνικό καφέ, δημόσια, γιατί θεωρούσε ότι ήταν λίγο μπανάλ για μια νέα κοπέλα .
Στις καφετέριες, έπινε καπουτσίνο ή γαλλικό.
Αφού λοιπόν έφτιαξε μια μεγάλη κούπα καφέ Λουμίδη, τον συνόδεψε με δύο-τρία μικρά κρουασανάκια και ένα πολύ μικρό κομματάκι γραβιέρα .
Και η γραβιέρα ήταν μπανάλ, αλλά της άρεσε.
…όταν ήταν σε πολυτελή ξενοδοχεία -στα συνέδρια με τις φαρμακευτικές - εκεί, στο πρωινό, συνήθως έπαιρνε καμαμπέρ.
Ρούφηξε μια μικρή γουλιά και η έντονη γεύση του Λουμίδη πλημμύρισε στο στόμα της, ενώ η θαυμάσια μυρωδιά του χώθηκε μέσα στα ρουθούνια της, απολαυστικά.
Μετά, δάγκωσε λίγο κρουασανάκι και πολύ λίγη γραβιέρα, απολαμβάνοντας έτσι ηδονικά τις υπέροχες γεύσεις και των δύο.
Αυτές τις μικρές απολαύσεις στο πρωινό της είχε σε μεγάλη εκτίμηση η Βίκυ, γιατί έτσι ξεκινούσε καλά μία ακόμη μέρα αγώνα.
Γιατί η ζωή, για την Βίκυ, ήταν ένας αγώνας στον οποίο έπρεπε να νικήσει.
Να βγεί πρώτη.
Από μικρή, προσπαθούσε να είναι η καλή μαθήτρια και το καλό κορίτσι που καμάρωναν γι’ αυτό οι γονείς της.
Αυτό, γενικά ήταν ένα πρόβλημα: η συνεχής προσπάθεια να είσαι αρεστός, σου δημιουργεί μια ένταση, η οποία, όταν γίνει συνήθεια, σε καθιστά ανίκανο να χαλαρώσεις.
Τελοσπάντων, καλό θα ήταν να μη κάνει διάφορες αρνητικές σκέψεις στη διάρκεια του καφέ, γιατί καταστρέφεται η τελετουργία.
Όλη η ζωή της, ένας αγώνας…
…δημοτικό, γυμνάσιο, λύκειο, αποτυχία στις πανελλαδικές δύο φορές, προετοιμασία γιά Αγγλία….
…τελικά κατέληξε στη Βουλγαρία που ήτανε η πιο εύκολη και πιο προσιτή, οικονομικά, λύση.
Πέρασε δύσκολα εκεί και γενικά δεν ήθελε να τη θυμάται αυτή αυτή την περίοδο.
Ούτε το πανεπιστήμιο, ούτε τους συμφοιτητές της, ούτε καναδυό ηλίθιους δεσμούς που έκανε, ούτε τους εκμεταλλευτές και κομπλεξικούς καθηγητές.
Αλλά αυτά παθαίνεις όταν μπλέξεις με Βαλκάνιους:
δυστυχώς ο συνδυασμός χοντροκομμένου Σλάβου και πρωτόγονου Βαλκάνιου, σχεδόν πάντα καταλήγει σε μιά χυδαία χωριατιά.
Αλλά καί οι συμφοιτητές της στο πανεπιστήμιο της Αθήνας, που πήγε μετά, δεν την εντυπωσίασαν ιδιαίτερα.
Οι μισοί ήταν αλαζόνες σπασίκλες που την αντιμετώπισαν αφ´ υψηλού επειδή ήταν από μετεγγραφή εξωτερικού και οι άλλοι μισοί ήταν αριστεροί και αναρχοαυτόνομοι που την σνόμπαραν επειδή ήταν καλοντυμένη και περιποιημένη.
Στην ΔΑΠ τα μέλη ήταν πιο στο στυλ της… αν και, στην ουσία, ή ίδια ήταν Πασόκ και όχι ΝΔ.
Τουλάχιστον θεωρητικά: στην πραγματικότητα δεν ενδιαφερόταν, είχε απομυθοποιήσει την πολιτική.
Οι παπούδες της ήταν στο ΕΑΜ, ο πατέρας Πασόκος αν και επί χούντας ευημέρησε: τότε διορίστηκε και πήρε και μερικές δουλειές..
….μαλακίες όλα… για αφελείς, σκεφτόταν η Βίκυ.
….η Βίκυ δεν ήταν κουτή: ήταν έξυπνη , κυνική και αποφασισμένη να πάρει την ζωή της στα χέρια της.
Κανείς μαλάκας άντρας, θεωρία ή κόμμα, δεν θα την έκανε εργαλείο του.
Η Βίκυ δεν ήταν χωριάτισσα, δεν ήταν λαικάντζα.
Είχε στυλ και καλό γούστο.
Οι μαλακισμένες της ΔΑΠ, από τα βόρεια προάστια, δεν ήταν καλύτερες από αυτήν.
Αν και είχε μεγαλώσει στα Λιόσια, είχε μια εγγενή αριστοκρατικότητα.
Μπορεί ο πατέρας και η μητέρα της να ήταν απλοί άνθρωποι, χωρίς σπουδαία μόρφωση, μπορεί στο σχολείο οι συμμαθητές και οι συμμαθήτριες να ήταν παιδιά τεχνιτών ή μικροαστών, όμως η ίδια ένιωθε ότι ανήκε κάπου αλλού, κάπου καλύτερα.
Έτσι προέκυψε και η ιατρική.
Η Ιατρική είναι μεγάλο διαβατήριο… ή, μάλλον, μπορούσε να γίνει μεγάλο διαβατήριο.
Εάν παίξεις σωστά το παιχνίδι, μπορείς να βγάλεις λεφτά και να ανέβεις κοινωνικά.
Το άλλο μεγάλο διαβατήριο είναι ο γάμος…
…ναι, έτσι ακριβώς το σκεφτότανε η Βίκυ.
Αιδοίον, το θαυματουργόν.
…εντάξει, μην το εκχυδαίζουμε.
…εννοούσε ότι μιά καλή εμφάνιση…. και το κατάλληλο στυλ, ύφος, και θηλυκότητα, μπορούν να κάνουν θαύματα , όλα μαζί, αν στοχεύσεις στα κατάλληλα αρσενικά.
Είχε μείνει κατάπληκτη πόσο απλοϊκοί είναι οι άντρες και πόσο εύκολα μπορούσε να τους χειριστεί…
…αυτά βέβαια, αφού πρώτα έφαγε κάμποσες απορρίψεις, εγκαταλείψεις και χλαπάτσες.
«Η υψηλή τέχνη δεν είναι προϊόν μόνο έμφυτου ταλέντου αλλά και μακρόχρονης εκπαίδευσης», σκεφτόταν με χιούμορ, υπομειδιώντας.
Τον τελευταίο καιρό την απασχολούσαν δύο κυρίως προβλήματα:
τι ειδικότητα θα κάνει και σε ποιον άντρα θα καταλήξει.
Πλησίαζε τα 30 και έπρεπε να πάρει μια απόφαση…
…Η μάλλον δύο αποφάσεις.
Όσον αφορά την ειδικότητα της ψυχιατρικής - που είχε ήδη κάνει δύο χρόνια- η οποία της ασκούσε μία έλξη με την κουλτούρα της και με την δύναμη που απέπνεε εισχωρώντας στις ψυχές των άλλων, δεν την τραβούσε πλέον:
ήταν καταθλιπτική και, τελικά, καθόλου γκλαμουράτη.
Άσε που δεν έχει και λεφτά.
Τώρα σκεφτόταν κάτι ανάμεσα στην Αισθητική Δερματολογία και την πλαστική (αισθητική) χειρουργική:
και οι δύο ειδικότητες είχαν σχέση με την γυναικεία ομορφιά… δηλαδή αν το έπαιζε σωστά και βρισκόταν στους κατάλληλους κύκλους, μπορούσε να βγάλει πολύ χρήμα.
Και ήταν και γκλαμουράτες ειδικότητες… τουλάχιστον περισσότερο από την ψυχιατρική.
Όσον αφορά τον άντρα…. άλλο πρόβλημα κι αυτό:
άντρες έβρισκε αλλά, δυστυχώς, δεν μπορούσε να τους κρατήσει .
Όχι τόσο γιατί την παρατούσαν οι άντρες, όσο γιατί τους βαριότανε η ίδια.
Στην αρχή την εντυπωσίαζαν και, μετά, άρχισε να βλέπει πόσο λίγοι της έπεφταν.
Τώρα , εδώ και λίγο καιρό, τα είχε με τον Γιάννη.
Ο ΓΙΑΝΝΗΣ
…ένας τριαντάρης με πτυχίο οικονομικών από την ΑΣΟΕΕ και MBA στην Αγγλία και κληρονόμος αξιόλογης επιχείρησης από δέκα ενοικιαζόμενες μεζονέτες, έμοιαζε καλό κελεπούρι.
Βεβαια, κουμάντο στην επιχείρηση έκανε ο γέρος του που ήταν αγράμματος, ξερόλας και εγωίσταρος.
Του Γιάννη του ερχόταν αναγούλα, όποτε έβλεπε το αυτάρεσκο ύφος του γέρου που νόμιζε ότι είναι πολύ μάγκας, πανέξυπνος, και επιτυχημένος τουριστοεπιχειρηματίας με τις δέκα πολυτελείς μεζονέτες που τις νοίκιαζε χρυσάφι την κάθε μιά.
Μόλις τόλμησε η Βίκυ να του πεί του Γιάννη ότι ο γέρος αξίζει σεβασμό γιατί, και αυτός, με πενιχρά εφόδια τα κατάφερε, της επιτέθηκε:
«Έλα ρε Βίκυ...τι μου λές ότι πρέπει να εκτιμήσω την προσπάθεια του γιατί και αυτός «τα κατάφερε?»
Ένας χωριατόμπουφος ήταν πάντα...ένας πρώην κακόμοιρος που τα κονόμησε με τα ψωριάρικα δωμάτια του και την ταβέρνα του, στο Νησί.
Βασικά ο γέρος μου ήταν ο αποτυχημένος της οικογένειας:
όλα τα αδέρφια του είχαν διοριστεί στο Δημόσιο, στο στρατό και την αστυνομία.
Γενικά είχαν βολευτεί επειδή είχανε καταφέρει να βγάλουν ένα εξαετές βρωμογυμνάσιο -τωρινό λύκειο- ή είχαν βγάλει και καμιά ανώτερη ή ανώτατη ψωροσχολή.
Εμμ... ήταν 10 αδέρφια, ζωή να χουνε.
Ο γέρος ήταν ο βλάκας, ο αποτυχημένος της οικογένειας.
Αυτός που έμεινε στο χωριό γιατί δεν μπόρεσε να ξεφύγει σε κανα δημόσιο και ξέμεινε στο νησί να αρμέγει κατσίκες και να καλλιεργεί φασολάκια.
Ώσπου ήρθαν οι κοσμοϊστορικές αλλαγές και μαζί μ’ αυτές και η τύχη του.
Ο Μάης του 68, οι χίπηδες, το αναδυόμενο οικολογικό κίνημα, η επιστροφή στη φύση, το χασίσι, το LSD και η σχετική με αυτό υποτιθέμενη «διεύρυνση της συνείδησης», ο Μαχαρίσι Μαχές και ο Οσσο:
όλη αυτή η αμφισβήτηση του σύγχρονου τεχνολογικού πολιτισμού, ο μοντέρνος αλλά καταπιεστικός τρόπος ζωής στις στις πόλεις, έκαναν αναγκαία την αναζήτηση «αυθεντικών, παρθένων, οικολογικών, τουριστικών προορισμών».
Όλες αυτές οι μόδες και κοινωνικές αλλαγές, ήταν η τύχη του.
Ναι… τότε άρχισε η τύχη του γέρου.
Εκεί που βρωμούσαν με τα χνώτα του από την πείνα, άρχισαν να πλακώνουν χίπηδες και μισοχίπηδες από την Ευρώπη και την Αμερική.
Ψηλοί, ξανθοί, ασπρουλιάρηδες, μισοξεβράκωτοι .
Όλοι με τις κιθάρες τους, τα χρωματιστά κουρελάκια τους, τα μαντηλοδεμένα ξανθά κεφάλια τους, τα δερμάτινα σανδάλια τους και τα τράβελερ τσεκς στις τσέπες τους.
Όλοι τους τον παρακαλούσαν να τους αφήσει να στήσουν τα τσαντήρια τους πάνω στην ταράτσα του σπιτιού του και στο διπλανό χωράφι.
Ένα σπίτι του κώλου δηλαδή, μια κακομοιριά.
Με μια μικρή ταράτσα - ίσιωμα για να μαζεύει τη βροχή που πήγαινε σε στέρνα.
Νερό για πλύσιμο αλλά και πόσιμο.
Φτώχεια και μιζέρια που στα μάτια των χαζοχίπηδων έμοιαζε με αγνή, λιτή, σοφή ζωή στη Φύση γεμάτη από την αγνή λαική σοφία των νησιωτών του Αιγαίου ενώ δεν ήταν τίποτε πέρα από φτώχεια και ταλαιπωρία.
Όλα ήταν ένας μύθος: ο γέρος - που τότε δεν ήταν γέρος αλλά ένας τριαντάρης νέος οικογενειάρχης- ήταν ένας φτωχός, αγράμματος, μπουνταλοχωριάτης, που απέτυχε να γίνει χωροφύλακας.
Τα χαζοχιπάκια που παρίσταναν τον Ρωβινσώνα Κρούσο του Αιγαίου με τα λεφτά του μπαμπά, τον έβλεπαν σαν ιδανικό τύπο:
κάτι ανάμεσα σε Ζορμπά και Αρχαίο, ένα απόγονο των τύπων που ήταν ζωγραφισμένοι γυμνοί πάνω στα αρχαία αγγεία.
Ήλιος , θάλασσα, σεξ, κρασί, χασίσι.
Οκ... το χασίσι δεν ήταν αρχαίο ελληνικό προιόν αλλά μιά αναγκαία μοντέρνα πολιτισμική συνεισφορά.
Μικρά, ξανθά, γαλακτορεμμένα, απλοικά παιδαρέλια του Βορρά....κοπιάστε!.
Δεν είχανε που να μείνουνε στο Νησί, που άρχισε τότε να γίνεται γνωστό.
Πληρώνανε όσο-όσο για μια ψωροστέγη, στο Νησί..
Το Νησί της υποτιθέμενης αγνότητας του κυκλαδικού πολιτισμού με τις λιτές γραμμές και των «αγνών, λιτών, φυσιολατρών» κατοίκων.
«Αγνών», τρόπος του λέγειν....
....αλλά οι μαλάκες οι ευρωπαίοι, έτσι τους έβλεπαν.
Που νάξεραν δηλαδή τι γίνεται εδώ πέρα με τις ρουφιανιές, τις κακομοιριές , τις ζηλοφθονίες και τις κακοήθειες».
«Κατάλαβες Βίκυ? Μην είσαι επιφανειακή στις κρίσεις και τις ερμηνείες σου!»
Η Βίκυ έμεινε κατάπληκτη με αυτόν τον χείμαρρο αποκαλύψεων, αναίδειας και επιθετικότητας.
Αλλά ήταν …μισοψυχίατρος: ήξερε τι σκατά κρύβονται και στις καλύτερες οικογένειες.
…ήξερε ότι μέσα στις οικογένειες αναπτύσσονται τα πιο ισχυρά πάθη...καλά και κακά.
Είναι οι δεσμοί ισχυροί εκεί… άρα και τα συναισθήματα μπλεγμένα, μπουρδουκλωμένα.
Δεν ήξερε τι να του πει και τι να σχολιάσει : ήταν πολύ λεπτό το θέμα.
…προφανώς, απέφυγε να σχολιάσει οτιδήποτε…τι να του πει?
…γιά την αναίδεια, την αγνωμοσύνη, την αναισχυντία, την πρόκληση, την έλλειψη αυτογνωσίας?
«Δεν ξέρω το θέμα βρε Γιάννη...είναι μάλλον ένα ζήτημα που πρέπει να έχεις βαθειά γνώση της τοπικής κοινωνίας για να έχεις άποψη»...είπε διπλωματικά.
«Εσύ θα μπορούσες να κάνεις μια οικονομική και κοινωνιολογική ανάλυση της μετατροπής της αγροτικής τάξης σε τουριστικούς επιχειρηματίες».
«Νομίζω ότι έχεις τα προσόντα», συνέχισε αναίσχυντα η Βίκυ.
Επιβίωση... θέμα επιβίωσης : δεν είναι καθόλου εύκολο να επιβιώσεις από μιά δυσάρεστη συζήτηση με ένα κομπλεξικό μαλάκα.
Αν και δεν αποκλείεται να είπε και πέντε αλήθειες, μέσα στον ωκεανό χολής.
Αλλά δεν με απασχολεί η «αλήθεια» του, σκέφτηκε η Βίκυ.
Καθόλου.
Η Βίκυ απλά κατέγραψε τις ρωγμές που υπήρχαν στην προσωπικότητα του Γιάννη και την εύθραυστη σχέση με τον πατέρα του.
Θα μπορούσε να παίξει εύκολα παιχνίδι πάνω στην μεταξύ τους σχέση…
Να γίνει ένα είδος γεφυροποιού, ενός νηφάλιου μεσολαβητή, μιας αγαθής και καλής ύπαρξης που θα φέρει ομόνοια και αγάπη.
Έμπηξε ένα γελάκι, μόλις το σκέφτηκε.