κοινωνικο-πολιτικός προβληματισμός
...όσο γερνάω, τόσο πιό στριμμένος γίνομαι.
Και όχι μόνο στριμμένος, αλλά και δύσπιστος και καχύποπτος.
Βασικά η κατάστασή μου αυτή, με στενοχωρεί πολύ : μου θυμίζει τον καιρό που ήμουν παιδί και διαβαζα νεανικά μυθιστορήματα, στα οποία πάντα υπήρχε ένας κακός και μοχθηρός γέρος.
Όταν τα διάβαζα, σκεφτόμουν: «μα γιατί αυτός ο σκατόγερος να είναι τόσο κακός? τι κερδίζει με όλη αυτή την προβληματική και μισάνθρωπη συμπεριφορά? Δεν θα ήταν καλύτερα -και για αυτόν, και γιά τους άλλους- να είναι καλός?
Θα τον αγαπούσαν όλοι και θα τους αγαπούσε και αυτός...και , καθώς ο γέρος ήταν πάντα και φραγκάτος - όλοι οι κακοί γέροι είναι φραγκάτοι στα μυθιστορήματα- θα μοίραζε τα λεφτά του δεξιά και αριστερά, στην φτωχολογιά.
Έτσι, θα γινόταν ένας αξιαγάπητος λαϊκός ήρωας.
Ένας αξιολάτρευτος παπούς».
Αυτές τις απλοικές μαλακίες σκεφτόμουν, όσο ήμουν παιδί, και ήταν αναμενόμενο να μην προκόψω καθόλου, οικονομικά τουλάχιστον.
Το πρόβλημα είναι πως αν είσαι φτωχός , στριμμένος και γέρος, είσαι στο όριο της κοινωνικής απόρριψης και δεν καλοπερνάς.
Τέλος πάντων.
Όλα αυτά τα λέω , όχι για να δικαιολογηθώ -δεν έχω καμμιά ανάγκη δικαιολογιών αφού τις γνώμες των πολλών τις έχω χεσμένες- ούτε σαν μιά προσπάθεια αυτοδικαίωσης.
Θέλω απλά να περιγράψω ένα ψυχολογικό και κοινωνικό φαινόμενο:
στην σύγχρονη κοινωνία, κανείς νοήμων άνθρωπος δεν μπορεί να είναι καλός.
Οι έξυπνοι άνθρωποι είναι κακοί, γιατί αναπόφευκτα θυμώνουν με τον σκατόλακκο που τους έχουν πετάξει.
Μόλις ενηλικιωθούν, αρχίζουν να κολυμπάνε στο σκατό, χωρίς να καταλάβουν πως παραπάτησαν και έπεσαν εκεί.
Έπεσαν...πώς? ...να...απλά, εκεί που διάβαζαν τα μαθήματά τους - ήταν πάντα εξαιρετικοί μαθητές- κάποια παλιοτόμαρα τους έσπρωξαν στον σκατόλακκο.
Ποιοι ακριβώς ήταν αυτοί που τους έσπρωξαν, δεν το ξέρουν..
Ίσως γιατί εκείνη την ώρα ήταν σκοτεινά.
Ισως γιατί το μυαλό τους ήταν προσηλωμένο στα βιβλία του Λυκείου και του Πανεπιστημίου και δεν είχαν πάρει χαμπάρι τι γίνεται γύρω τους.
Μου είναι οδυνηρό να αποδεχτώ την ιδέα ότι καλοί, γενναιόδωροι, ανοχτοχέρηδες και καλοπροαίρετοι άνθρωποι γίνονται μόνο οι μαλάκες: οι εύπιστοι και αγαθιάρηδες που πιάνονται εύκολα κορόϊδα.
Είχα αποφασίσει πως εγώ θα γίνω ένας αξιαγάπητος, χοντρός , χαμογελαστός και χουβαρντάς παππούς.
Ένας χοντροπαππούς που θα μοιράζει παντού ευχές, χαρτζηλίκια και κουλούρια.
Δυστυχώς, απ´,όλα αυτά, μόνος χοντρός έγινα.
Μέσα σε όλα τα βάσανά μου, ένα κάρο λαμογιόφατσες προσπαθούν να με πείσουν να τους ψηφίσω: δηλαδή να τους εξουσιοδοτήσω να κλέβουν και να ρημάζουν τον κοσμάκη.
Να πάνε να γαμηθούν όλοι τους.
Ως γνωστόν, οι πουτάνες και οι πολιτικοί, κάνουν την ίδια δουλειά: πουλάνε ψεύτικη αγάπη.
Εγώ όμως, δεν θέλω αγάπη: θέλω μόνο δικαιοσύνη.
Αλλά... που δικαιοσύνη... με όλα αυτά τα πολιτικά λαμόγια να κάνουν κουμάντο? Μόνο πουλάνε αγάπη και κοροιδεύουν.
Και οι πολιτικάντηδες και οι πουτάνες.
Η διαφορά είναι ότι τις πουτάνες τις πηδάς, ενώ οι πολιτικοί σε πηδάνε.
Ευγνωμονώ τον Θεό που έγινα στριμμένος , δύσπιστος και κακός.
Αυτό, το αντέχω.
Μαλάκας, χαζιοβόλης γέρος, δεν το αντέχω.
Ευχαριστώ Θεούλη μου.
