η εξιδανίκευση και η άρνηση είναι μηχανισμοί επιβίωσης
Η εξιδανίκευση είναι ένας ψυχολογικός μηχανισμός άμυνας που είναι συχνός στους Έλληνες: ένας κακόμοιρος βλέπει την Τούλα σαν νέα Μόνικα Μπελούτσι, τον Τσίπρα σαν Βενιζέλο , την καλντέρα της Σαντορίνης ως τον παράδεισο.
Παραβλέπει τον πεσμένο κώλο και την στριγγιά φωνή της Τούλας, την αγραμματοσύνη του Τσίπρα και τα βουνά από σκουπίδια της Καλντέρας.
Είναι ανακουφιστικό, δεν λέω.
Αλλά…αλήθεια, πότε αρχίζει η υπερβολή να γίνεται παθολογικό φαινόμενο?
Μπορεί η κάθε μικροεπιτυχία να αποκαλείται «θρίαμβος», ο κάθε γυφτοκλαρινιτζής και χασικλής ρεμπέτης να γίνεται «μεγάλος μουσικός» και «σταθμός στην λαική μας παράδοση» και κάθε κακοποιημένο και τσιμεντωμένο γκρεμό να τον πιστεύουμε ως «παγκόσμιο μνημείο φυσικού κάλλους»?
Όταν υπηρετούσα στο ναυτικό, ένας ναύτης με μεγαλομανιακό παραλήρημα ισχυριζόταν σοβαρά πως είναι ο αρχηγός του στόλου.
Πότε αρχίζει ο Μπάμπης να χρειάζεται βοήθεια όταν υπερβάλλει?
Η ελευθερία της έκφρασης και του αυτοπροσδιορισμού έχουν κάνει «θαύματα»:
είσαι μπετατζής ένα ογδονταπέντε με «μαλαπέρδα» τριάντα πόντους… και δυό «καμπαναριά» κατάλληλα για την Μητρόπολη Αθηνών?
….και δηλώνεις «νεράιδα, παιδούλα και Μόνικα Μπελούτσι»?
… και όλοι σε παίρνουν στα σοβαρά?
Φυσικά.
Ουδείς θα θέσει θέμα… μην βρεί κακό μπελά.
Το «προφανές», έπαψε να είναι τέτοιο.
Αυτο βέβαια μάλλον δεν είναι απλή εξιδανίκευση αλλά, μάλλον, μιά βάρβαρη άρνηση της πραγματικότητας.
Αλλά η «εξιδανίκευση» και η «άρνηση» είναι ξαδέλφες… που συνήθως μένουν στην ίδια γειτονιά…