..Η εξιδανίκευση είναι ένας ψυχολογικός μηχανισμός άμυνας που είναι συχνός στους Έλληνες: ένας κακόμοιρος βλέπει την Τούλα σαν νέα Μόνικα Μπελούτσι, τον Τσίπρα σαν Βενιζέλο , την καλντέρα της Σαντορίνης ως τον παράδεισο.
Παραβλέπει τον πεσμένο κώλο και την στριγγιά φωνή της Τούλας, την αγραμματοσύνη του Τσίπρα και τα βουνά από σκουπίδια της Καλντέρας.
Είναι ανακουφιστικό, δεν λέω.
Αλλά…αλήθεια, πότε αρχίζει η υπερβολή να γίνεται παθολογικό φαινόμενο?
Μπορεί η κάθε μικροεπιτυχία να αποκαλείται «θρίαμβος», ο κάθε γυφτοκλαρινιτζής και χασικλής ρεμπέτης να γίνεται «μεγάλος μουσικός» και «σταθμός στην λαική μας παράδοση» και κάθε κακοποιημένο και τσιμεντωμένο γκρεμό να τον πιστεύουμε ως «παγκόσμιο μνημείο φυσικού κάλλους»?
Όταν υπηρετούσα στο ναυτικό, ένας ναύτης με μεγαλομανιακό παραλήρημα ισχυριζόταν σοβαρά πως είναι ο αρχηγός του στόλου.
Πότε αρχίζει ο Μπάμπης να χρειάζεται βοήθεια όταν υπερβάλλει?
