Δεν μπορώ να γράφω μαλακίες.
Ο κόσμος είναι γεμάτος πόνο και αγωνία και δεν έχω όρεξη να τον πρήζω με πολλά λόγια.
Μιλάω μόνο όταν είναι απαραίτητο.
Μόνο όταν είναι χρήσιμο για τους άλλους ή ανακουφιστικό για μένα.
Δεν αντέχω τα πονεμένα βλέμματα των ανθρώπων και των σκύλων.
Μοιάζουν μερικές φορές τα βλέμματα των ανθρώπων και των σκύλων:
…κάτι αδεσποτάκια που έχουν ρίξει πολύ πείνα και έχουν φάει πολλές κλωτσιές, έχουν ένα βλέμμα γεμάτο πόνο και ικεσία.
Είναι σα να σου λένε… «έλεος ρε παιδιά, ανθρωπιά ρε παιδιά… λίγο βοήθεια ρε παιδιά… φτάνει ρε παιδιά…
Μη βαράτε άλλο… Δεν αντέχω»
……………………………………………….
Την μικρή την έβλεπα πρώτη φορά… ή μάλλον δεύτερη, αλλά το είχα ξεχάσει ότι την είχα ξαναδεί πριν από κάνα χρόνο, όταν συνόδευε τον άντρα της.
Αλλά σαν ασθενή, πρώτη.
Ειχε το βλέμμα του πονεμένου σκύλου: ήταν στα όριά της, σωματικά και ψυχολογικά.
Μικρόσωμη, ασθενική, ήδη εξαντλημένη:
με μια δωδεκάωρη δουλειά ημερησίως - χωρίς ρεπό φυσικά- σε ορθοστασία, με ένα μαλακισμένο αφεντικό.
….και μετά, να έχεις να φροντίσεις δυό παιδιά και ένα ακόμα πιο μαλάκα, άχρηστο και προβληματικό σύζυγο.
Πόσες καρπαζιές ακόμα, να αντέξεις από τη ζωή?
…πόσα κεραμίδια ακόμη να σου πέσουν στο κεφάλι?
Και πως να μην πονάει κι αυτό το μαλακισμένο το κεφάλι;
Ένα κεφάλι είναι…
Ένα απλό κεφάλι.
Και αυτός ο μαλάκας ο γιατρός…
Αλήθεια…
…Πόσο μαλάκας μπορεί να είναι ένας γιατρός;
Του λέω απλά ότι υποφέρω και ότι δεν μπορώ να βρω τίποτα να με ανακουφίσει, και αυτός, όλο κάθεται και ψάχνει να με «κατατάξει», κάπου.
Να βρει μια «διάγνωση».
Αυτό είναι το πρόβλημα του: «να θέσει διάγνωση».
Χώρια που είναι και χαζός…
Στραβούλιακας: αφού με βλέπει ότι είμαι κουτσή… Τι με ρωτάει τι έπαθε το πόδι μου;
Και όταν του είπα ότι είμαι από γεννησιμιού μου με αδύναμο πόδι, δαγκώθηκε ο μαλάκας με τη μαλακία που είπε.
Μάλλον μπερδεύτηκε γιατί δεν μπορούσε να βάλει μαζί το κεφάλι και το πόδι, σε μια διάγνωση.
Οι μαλακογιατροί δεν κοιτάνε να σε βοηθήσουν, δεν κοιτάνε να σε ανακουφίσουν…το παίζουν ντετέκτιβ που πρέπει να «θέσουν την διάγνωση».
Σαν το ντόκτορ Χάουζ: λίγο θεραπευτής και πολύ ντετέκτιβ.
Κοίτα τον πως με κοιτάζει… Σαν να με λυπάται…
Ναι κοίτα με ρε… είμαι για λύπηση, πραγματικά.
Και εγώ σε λυπάμαι γιατρέ.
….κι εσύ για λύπηση είσαι.
Έχεις βλέμμα δαρμένου σκύλου.
