Όταν ήμουνα μικρός και πήγαινα διακοπές στο χωριό του πατέρα μου στην Κρήτη, θυμάμαι ότι τα ζώα υπήρχαν γιατί χρησίμευαν σε κάτι :
οι κατσίκες για το γάλα , οι κότες για τα αυγά, ο σκύλος για φύλακας και οι γάτες για να τρώνε ποντίκια.
Είχαν απλά χρηστική και όχι συναισθηματική αξία.
Κανείς στο χωριό δεν εκστασιαζόταν με τη γάτα ή τον σκύλο του, κανείς δεν τον αγκάλιαζε , δεν τον έβαζε στο κρεβάτι και δεν τον φιλούσε στο στόμα.
Και προφανώς ο σκύλος δεν ήταν «οικογένεια».
Όλη αυτή η υπερβολική ζωοφιλία με τα ζώα συντροφιάς, νομίζω ότι συνιστά κοινωνική παθολογία.
Βέβαια, οι ζωόφιλοι που ξέρω, τρώνε μπριζόλες και παϊδάκια στα κάρβουνα και δεν δίνουν δεκάρα για τα μοσχαράκια και προβατάκια που σφαγιάζονται ανηλεώς για να τα καταβροχθίσουν.
Δεν είναι αυθεντική ζωοφιλία.
Τα ζώα συντροφιάς, πέρα από την συναισθηματική έλλειψη που ψευταναπληρώνουν δίνοντας αίσθηση συντροφικότητας, νομίζω ότι είναι και ένας κρίκος αποκατάστασης της χαμένης επαφής με την φύση .
Νομίζω πως όλη αυτή η κοινωνική παθολογία έχει σχέση με την αστικοποίηση:
γίναμε ανθρώπινα μυρμήγκια που ζουν σε άθλιες τσιμεντένιες τρύπες.
Κορμιά που δεν πατάνε σε χώμα, που δεν βλέπουν φυσικά αυτοφυή δέντρα και δάση, που σπάνια βλέπουν ορίζοντα και ουρανό.
Όντα ανασφαλή και εγωκεντρικά που βασανίζονται από εξουσιαστικές σχέσεις στην εργασία, στην σχέση και στον γάμο.
Αφύσικα πράγματα.
Και πάμε να βρούμε ένα έμβιο όν που να μας θυμίζει ότι έχουμε σχέση με την φύση και να μας βεβαιώνει ότι μας προσέχει και ευχαριστιέται μαζί μας.
Αυτό δηλαδή που σπάνια κάνει ένας σύζυγος ή ένας εραστής.
🙂
Βέβαια και αυτή η αίσθηση φυσικότητας και αυθεντικότητας , είναι αυταπάτη:
τα ζώα μας θέλουν ως πηγές τροφίμων και όχι ως λαμπερές και ευαίσθητες προσωπικότητες.
Χέστηκαν για την προσωπικότητα και την ευαισθησία μας.
Έχουν εκφυλιστεί και αυτά.
Από κυνηγοί στα δάση έγιναν υπηρέτες, πληρωμένοι εραστές και κλόουν.
Νομίζω πρέπει όλοι να αποκτήσουμε ένα νέο πρωτογονισμό.
Και τα ζώα και εμείς.
Να γίνουμε όλοι ξανά σαν κυνηγοί :
αυτόνομοι , ελεύθεροι και θαρραλέοι.
Η αστικοποίηση μας έκανε φοβισμένα ανθρώπινα κανίς.
Ο πολιτισμός ήταν κακοποίηση.
🙂