...εκτός από ορισμένες λέξεις, με εκνευρίζουν και ορισμένες φράσεις- κλισέ που παρουσιάζονται, από πολλούς, ως αυταπόδεικτες.
...πχ.. «.Δεν υπάρχει ποτέ μία αλήθεια αλλά πολλές αλήθειες».
Είναι κάτι βολικό: κάθε παπάρας μπορεί να λέει ότι μαλακία του κατέβει χωρίς συνέπειες.
Όταν τον ξεβρακώσεις, αποδεικνύοντας του ότι τα γεγονότα δεν επιβεβαιώνουν την άποψή του, σου πετάει την κλασσική κουλτουρομαλακία:
«Δεν ξέρω τι λες εσύ... αυτή είναι η δική μου αλήθεια».
Αυτός ο ανόητος και ξεδιάντροπος σχετικισμός είναι, νομίζω, μια από τις βασικές αιτίες της σύγχυσης που υπάρχει σήμερα στην κοινωνία, της έλλειψης οποιουδήποτε αξιακού συστήματος και της έλλειψης σεβασμού σε κάθε σοβαρό άνθρωπο που έχει μελετήσει ένα θέμα.
Ο κάθε μαλάκας δικαιούται να λέει ότι θέλει... να κάνει ότι αθλιότητα θέλει...και να παριστάνει και το μάγκα από πάνω, μην νιώθοντας καμμία ενοχή ή ντροπή.
Ο άθλιος που κλέβει, ο μαλακοσύζυγος που κερατώνει, ο τσανακογλύφτης που στήνει κώλο, όλοι έχουν ελαφρυντικά...
Λάθος!!... όχι ελαφρυντικά, αλλά πλήρη δικαιολογία:
έχουν μιά «άλλη οπτική», την «δική τους αλήθεια».
Είναι η μολότοφ καντήλι η εμπρηστικός μηχανισμός?
Ο καθένας θα πει την «δική του αλήθεια».
Όλα σχετικά.
Όλα, «θέμα οπτικής».
Σε κάθε διαζύγιο, «φταίνε και οι δύο» (εξίσου?), σε κάθε καυγά, το ίδιο, σε κάθε αποτυχία φταίνε όλοι «γιατί το περιβάλλον...», σε κάθε αθλιότητα, κανείς «γιατί ο καπιταλισμός...».
Προσωπική ευθύνη, κανείς.
Και αν του πεις «αντε γαμήσου», θα σου πει ότι δεν συμφωνεί με την οπτική σου.
Εντάξει.
Αλλά... «άντε και γαμήσου, μαλάκα».
Τι να κάνω?
Αυτή είναι «η δική μου αλήθεια».
