Η υπαρξιακή ανάγκη των γονέων να δικαιώνουν την ύπαρξή τους μέσα από τα επιτεύγματα των παιδιών τους, είναι, εκτός από ανόητη, και καταστροφική:
και για τους γονείς και για τα παιδιά.
Πρώτον, ωθεί τους γονείς σε ηλίθιες, παρεμβατικές και ευνουχιστικές συμπεριφορές που κάνουν τα παιδιά άτολμα και ανώριμα, μέχρι τα …σαράντα.
Συνήθως τα «παιδιά» ωριμάζουν αφού πεθάνουν οι γέροι: μόνο τότε απελευθερώνονται, παύοντας να αισθάνονται προστατευόμενοι έφηβοι.
Δεύτερον, βλάπτει τους ίδιους τους γονείς… γεμίζοντας τους άγχος και ενοχές γιά κάθε πρόβλημα, δυσκολία ή «αποτυχία» των «παιδιών».
Αδυνατώντας να δουν τα παιδιά τους ως ανεξάρτητες και υπεύθυνες ανθρώπινες υπάρξεις, τα βλέπουν μάλλον σαν προεκτάσεις ή και …αποφύσεις της δικής τους ανόητης και βιολογικά φθαρμένης ύπαρξης.
Έτσι, φορτώνονται προβλήματα , άγχος και ευθύνες που δεν μπορούν να διαχειριστούν.
Το τελικό αποτέλεσμα είναι ότι στα άτολμα, εγωκεντρικά και ανώριμα παιδιά , προστίθενται και οι νευρωσικοί γέρο-γονείς στον σχηματισμό μιας τραγικής ομάδας- οικογένειας.
Μιας οικογένειας αλληλοβασανιζόμενων και ανασφαλών αναπήρων, που χρησιμοποιούν αλλήλους ως δεκανίκια.
