Η σχέση των νευρωσικών, υποχονδριακών ασθενων με τους γιατρούς, στα επείγοντα, έχει ενδιαφέρον:
έχει ενδιαφέρον, γιατί , οι αγχωμένοι νευρωσικοί που πάνε στα ΤΕΠ με σωματικά συμπτώματα, απαιτούν διάγνωση αλλά , συχνά, αρνούνται την προτεινόμενη θεραπεία.
Δηλαδή, από την μιά ζητούν βοήθεια και απ´ την άλλη την αρνούνται:
μιά ακόμη ένδειξη της αμφιθυμικής σχέσης του σύγχρονου ασθενούς με τον γιατρό.
Κάνουν διαπραγματεύσεις:
«όχι ένεση , προτιμώ χάπι»
«γίνεται με μισό χάπι αντί για ένα?».
Σαν να ξέρουν, βαθειά μέσα τους, ότι τα συμπτώματα είναι σωματοποιημένο άγχος.
Δεν προσποιούνται μεν, αλλά ο υποσυνείδητος μηχανισμός βρίσκει ένα παραθυράκι στο συνειδητό.
Αυτό μου θυμίζει τον ογδοντάχρονο γέρο που ήταν τρελλά ερωτευμένος με μιά τριαντάρα που του έτρωγε λεφτά.
....ενώ μου έπλεκε το εγκώμιό της , ξαφνικά μου πετάει μιά δήλωση σε ένα παράθυρο διαύγειας:
«είναι μιά πουτάνα αυτή!»
Κανείς δεν αυταπατάται 100%.
