Σπάω πλάκα με τους γονείς που έχουν αρκετή αυτοπεποίθηση ώστε να κάνουν μακροχρόνια σχέδια για τα παιδιά τους.
Συνήθως είναι κάτι αυτοδημιούργητοι τύποι, στερημένοι μικροαστοί που, με πείσμα, φιλοδοξία και εργατικότητα, πονηριά, ικανότητα αλλά και τύχη, κατάφεραν πέντε πράγματα ώστε να κάνουν μια μεσαία καριέρα και να βάλουν κάμποσα φράγκα στην άκρη που στα μάτια τους μοιάζουν σημαντική περιουσία.
Σε σχέση βέβαια με το σημείο που ξεκίνησαν, έκαναν αρκετά βήματα: γι’ αυτό νιώθουν σημαντικοί και επιτυχημένοι.
Αλλά η ζωή έχει τους δικούς της κανόνες, τους δικούς της ρυθμούς, τις δικές της απρόβλεπτες ιδιοτροπίες.
Δυστυχώς , σπάνια κάνει τα χατίρια του κάθε φιλόδοξου μικρομεσαίου.
Η Κυρία Α επιτυχημένη γιατρός με ένα μεγάλο κομπόδεμα από παράνομο ιδιωτικό επάγγελμα και χορηγίες από φαρμακευτικές εταιρείες, είχε μια μεγάλη αδυναμία:
τον Κανακάρη της.
Ο κανακάρης ήταν ένα καλό παιδάκι που προσπαθούσε να ικανοποιήσει τις φιλοδοξίες της μαμάς του όχι γιατί ήταν ο ίδιος φιλόδοξος αλλά γιατί ήθελε αυτή να τον αγαπάει.
Τα παιδιά γίνονται πρωταθλητές στα μαθήματα, στο στίβο ή στο πιάνο για να τα αγαπάνε οι γονείς τους και όχι γιατί τα ενδιαφέρει ο στίβος, το πιάνο και τα μαθήματα καθεαυτά.
Ο κανακάρης κάτι κατάφερε: μπήκε με τα χίλια ζόρια στην Ιατρική - αφού έφαγε και σπρώξιμο με μαϊμού πρωταθλητισμό- έκανε και κάποιου είδους καριέρα στο εξωτερικό, έφτασε στη μέση ηλικία, αλλά, ποτέ δεν ενηλικιώθηκε πραγματικά.
Ήταν πάντα κάτω από τη σκιά και τα φουστάνια της μαμάς.
Δεν παντρεύτηκε, δεν κατάφερε να ανεξαρτητοποιηθεί οικονομικά, επαγγελματικά και κυρίως ψυχολογικά.
Ο νεαρός Β ήταν ένας υφιστάμενος της μαμάς: νέο παιδί αλλά πολύ έξυπνο, εργατικό, πνευματικά ανήσυχο και κοινωνικά δαιμόνιο.
Στη μέση ηλικία πλέον κι αυτός, σημαντικό στέλεχος σε πολυεθνική εταιρεία.
Από αυτές που χρηματοδοτούσαν την κυρία Α.
Μίλησα μαζί της πρόσφατα και ήρθε η κουβέντα στο νεαρό Β.
Περίμενα να καμαρώσει που ένας παλιός υφιστάμενος της κατάφερε και ανέβηκε ψηλά, σε μια πολυεθνική, και έχει περγαμηνές επαγγελματικές και επιστημονικές.
Και όμως, δεν καμαρώνει.
Απλά απορεί που ένας ταλαίπωρος φτωχοδιάβολος τα κατάφερε χωρίς υποστήριξη, ενώ ο δικός της κανακάρης, μισοαπέτυχε με όλη την υποστήριξη του κόσμου.
Παρατήρησα -κοροϊδεύοντας- ότι στην εποχή μας δεν αναγνωρίζονται οι πραγματικές αξίες.
Το πήρε σαν σοβαρή δήλωση και συμφώνησε.
Είναι μία ακόμη απόδειξη της διαπίστωσής μου ότι ο κόσμος δεν πιστεύει τα γεγονότα:
πιστεύει ακράδαντα αυτά που τον βολεύουν ψυχολογικά.
Η μόνοι που το έχουν καταλάβει αυτό, είναι οι πολιτικοί και οι κακοποιοί.
Γι’ αυτό κυβερνούν τον κόσμο.
