… η παρακμή είναι σαν την γήρανση:
είναι μια σταδιακή διαδικασία.
Κανείς δεν παρακμάζει απότομα, είτε άνθρωπος, είτε κοινωνία.
Σιγά-σιγά, ξεπέφτεις.
Το ίδιο και οι πόρνες: καμιά δε γίνεται πόρνη από την μιά στιγμή στην άλλη.
Ξεκινάς σιγά-σιγά, βάζεις το νερό στο κρασί σου, αραιώνεις τις αρχές σου, κάνεις τα στραβά μάτια σε μικρούς εξευτελισμούς παίρνοντας με χαρά, μικρά δωράκια.
Αν το περιβάλλον είναι πορνείο, είναι βέβαιο ότι αργότερα η πουτανιά θα σου φαίνεται μιά φυσιολογική διαδικασία.
Το περιβάλλον έχει σημασία και οι παρέες ακόμα μεγαλύτερη.
Η δημόσια διοίκηση στην Ελλάδα είναι ένα μεγάλο διαφθορείο: μαθαίνεις να τεμπελιάζεις…
…να αποφεύγεις τη δουλειά και την ευθύνη.
Μαθαίνεις να βρίσκεις δικαιολογίες…
…και κυρίως δικαιολογίες στον ίδιο τον εαυτό σου: «αφού όλοι έτσι κάνουν, εγώ θα παρατήσω τον ήρωα;»
«Αφού όλοι έτσι κάνουν.., εγώ μαλάκας είμαι να δουλεύω;»
«Αφού όλοι κλέβουν.,, εγώ μαλάκας είμαι να μην πάρω τίποτα;»
Στην αρχή οι γιατροί παίρνουν ό,τι τους δώσουν.
Στο τέλος, θυμώνουν όταν δεν τους δώσουν τίποτα.
Όπως οι πουτάνες:
στην αρχή πηδιούνται με χαρά και παίρνουν απλώς το δωράκι τους.
Στο τέλος δεν πηδιούνται ποτέ εάν δεν πέσουν μπροστά τα λεφτά.
Στο τέλος, το σεξ και η ιατρική παύουν να παρέχουν οποιαδήποτε ευχαρίστηση:
αν δεν μπούνε λεφτά στο ταμείο, και το σεξ και η ιατρική γίνονται ένας τεράστιος καταναγκασμός.
Όχι για όλους: δεν είναι όλες οι γυναίκες πουτάνες.
Δεν είναι όλοι γιατροί απατεώνες και τυχοδιώκτες.
Αλλά βέβαια, εξώφυλλα στα λαϊκά περιοδικά γίνονται μόνο οι πουτάνες.
