…από παλιά με εκνεύριζαν και με εξαγρίωναν όλοι αυτοί που θέλουν να μου ασκήσουν εξουσία…και δεν αναφέρομαι τόσο στους πολιτικούς που είναι η δουλειά τους ή πχ στους αστυνομικούς, αλλά όλους αυτούς που ασκούν εξουσία στην καθημερινή ζωή…
Στην εταιρεία τους, στην κλινική τους -πανεπιστημιακή συνήθως 🙂 - στο μαγαζί τους, στη γειτονιά τους, στη σχέση τους, στα παιδιά τους.
Τελευταία, άλλαξα γνώμη - ή τελοσπάντων στάση- απέναντι σε όλους αυτούς τους μεσαίους ή μικρούς εξουσιαστές.
Κατάλαβα ότι βασικά πρόκειται για ανασφαλή άτομα, δυσαρεστημένα με τον εαυτό τους, με καταπιεσμένες φιλοδοξίες και με καταπιεσμένο συναίσθημα:
μη έχοντας επαρκή αποδοχή , ανθρώπινη αλλά και γενικότερη, πρέπει να αποδείξουν στον εαυτό τους ότι αξίζουν την προσοχή των άλλων.
Και ποιά καλύτερη προσοχή μπορείς να επιτύχεις από τον άλλο εκτός από τον έρωτα και την γονική αγάπη?
Ασκώντας του εξουσία φυσικά.
Ένας εξουσιαστής έχει την συνεχή προσοχή του εξουσιαζόμενου.
Άσε που η σχέση εξουσιαστή - εξουσιαζόμενου έχει και κρυφό σεξουαλικό χαρακτήρα:
ο ένας είναι «από πάνω» και ο άλλος από κάτω και μπορεί και τον «κάνει ό,τι θέλει».
Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου και πολλές οι σκοτεινές γωνιές της….
