…όταν ήμουνα στο δημοτικό, πίστευα πως είμαστε σπουδαίος λαός:
διάβαζα αρχαία ιστορία με ήρωες…με Μαραθώνες Σαλαμίνες , Μεγαλέξανδρους κλπ…
…συν φιλοσόφους , μαθηματικούς και άλλους σπουδαίους…
…άρα υπήρχε υλικό να υποστηρίξει την υπερηφάνεια μου.
Μετά άρχισαν τα προβλήματα.
…στις πρωτες τάξεις του γυμνασίου έγινα Θεούσος:
κατηχητικό, Βυζάντιο, ταπεινοφροσύνη, χριστιανικές αρετές.
Πράγματα και αξίες κάπως ασύμβατες με τους αρχαίους υπερήρωες και πανεπιστήμονες.
Στα δεκαπέντε μου, έγινα άθεος… ή μάλλον αγνωστικιστής:
ήθελα αποδείξεις.
Λες και ο Θεός προκύπτει σαν λύση αλγεβρικής εξίσωσης.
Όμως συνέχισα να πιστεύω ότι οι έλληνες είμαστε σπέσιαλ τύποι.
Έχουμε ιστορία …όχι αστεία… λίγοι λαοί έχουν τόσο σπουδαίο πολιτισμό κλπ.
Ασε την γλώσσα μας που είναι, από μόνη της, αθάνατο μνημείο κλπ κλπ.
«Είμαστε κακορίζικος λαός» έλεγε ο πατέρας μου με περιφρόνηση και τσαντιζόμουνα.
…και τί δηλαδή σημαίνει «κακορίζικος»? σκεφτόμουνα.
…τι βλακείες είναι αυτές? ´έλεγα (απο μέσα μου).
Το πρόβλημα ήταν ότι παράλληλα σεβόμουν την γνώμη του και τις γνώσεις του…ήταν μορφωμένος τύπος και έξυπνος.
Άρα?
…που την έβλεπε την κακομοιριά και τον «κακορίζικο» χαρακτήρα του Έλληνα?
Η κακομοιριά υπήρχε και υπάρχει : απλά δεν την έβλεπα εγώ.
Προφανώς, ένας χαζοβιόλης άσχετος ήμουνα… που έκανα τον έξυπνο.
Τώρα όμως την βλέπω την ελληνική κακομοιριά.
Πέρασαν πενήντα χρόνια για να την δώ.
…άργησα λίγο, δεν αντιλέγω.
Και που την βλέπω?
Σε ένα σωρό… θα πω ένα, για να μην γράψω δοκίμιο.
Η προεκλογική εκστρατεία των κομμάτων είναι μιά κακομοιριά.
Κακομοιριά, υπανάπτυξη, προσβολή και εμπαιγμός των πολιτών.
Από όλα τα κόμματα.
Είχε δίκιο ο πατέρας μου: είμαστε κακορίζικοι.
Κακό ριζικό..
Ααα ρε πατέρα…πάλι δίκιο είχες.
