"Θύματα"
Για την Έβελυν Καρακουτσομήτρου(*) έχω γράψει ξανά: είναι μιά νέα γυναίκα που έχει διάφορες ψευτοαρρώστιες, κάμποσες νευρώσεις και αντιπαθητικό χαρακτήρα.
Ή μάλλον θα έλεγα ότι συχνά είναι αντιπαθητική με σχεδόν ανυπόφορη συμπεριφορά: μεγαλοπιάνεται, είναι εύθικτη, επιθετική, απαιτητική, χειριστική και εκμεταλλευτική...
...εκμεταλλευτική παριστάνοντας το θύμα των εραστών, των εργοδοτών αλλά και της κοινωνίας γενικά.
Μόνο τον Θεό δεν έχει κατηγορήσει μέχρι τώρα, όχι γιατί τον φοβάται, αλλά γιατί δεν τον πιστεύει.
Προσπαθώ να την ξεφορτωθώ, προβοκάροντάς την:
...όταν της φταίνε οι άντρες ("μαλάκες" όλοι!) την τσιγκλάω ότι αυτή τους διώχνει.
...όταν της φταίνε οι εργοδότες, της υπενθυμίζω ότι αυτή φέρεται σαν αφεντικό και τους εκνευρίζει.
...όταν έχει ατυχίες, της θυμίζω ότι ο Θεός δεν συμπαθεί τους αθεόφοβους αλαζόνες.
"Εισαι και εσύ ένας ψευτοθεοσεβούμενος αλαζόνας, γιατρέ" , μου είπε εκνευρισμένη την τελευταία φορά.
"Κάνεις τον παντογνώστη που ξέρει να ερμηνεύει την βούληση του Θεού!"
"Είσαι σίγουρος; Δεν ξέρεις το ρητό πού λέει ....άγνωσται αι βουλαί του Κυρίου;"
Στο σημείο αυτό, ομολογώ ότι η αντεπίθεσή της ήταν ισχυρή... και γιατί είχε δίκαιο, κατηγορώντας με για ασεβή ξερολοσύνη -ερμηνευτική της Θείας Βούλησης- αλλά και γιατί εντέχνως μετέφερε την συζήτηση από την δική της αδυναμία στην δική μου.
Μπούμερανγκ.
Την κοιτούσα αμίλητος, στίβοντας το μυαλό μου να δω πως θα ξεφύγω απ´ την παγίδα που είχα πέσει.
Το θέμα της επίσκεψης ήταν, ως συνήθως, σωματικά συμπτώματα μετά από έντονο στρες :
ένας ακόμη "μαλάκας" στον οποίο είχε επενδύσει ελπίδες έρωτα και κοινής ζωής, την είχε εγκαταλείψει.
Ήταν και μαζί μου αγριεμένη: ήμουν και εγώ ένας από "αυτούς".
Ένας "μαλάκας"...ένας εγωκεντρικός ξερόλας, με μηδέν ενσυναίσθηση.
Έτσι νομίζω πως ένιωθε σε κείνη την στιγμή.
Άλλες φορές πάντως με εμπιστευόταν, ισως και να με συμπαθούσε, μάλλον γιατί την άκουγα προσεκτικά.
Πιθανόν καταλάβαινε πως με εκνευρίζει, αλλά της άρεσε αυτό: της άρεσαν τα παιχνίδια με τους γιατρούς - δεν ήμουν ο μοναδικός που επισκεπτόταν- και τους πλήρωνε για να το παίζει βασανισμένο θύμα.
Παράλληλα τους βασάνιζε και αυτή, διερευνώντας τα όρια αντοχής τους:
όσο περισσότερο βασανίζεις κάποιον, τόσο κυριαρχείς πάνω του.
"Εξουσία και βία πάνε μαζί" είπα τελικά σε μιά απελπισμένη γενίκευση:
"είναι δηλητήρια που το ένα ενισχύει την δράση του άλλου".
Με κύτταξε καχύποπτα να δεί που το πάω.
"Λοιπόν;" είπε τελικά.
"ποιό είναι το συμπέρασμα; δεν παριστάνεις τον μικρό Θεό, ερμηνεύοντας τον Μεγάλο;"
"Τι θέση παίρνειςπάνω στην συνεχή απόρριψή μου από τους άντρες; γιατί λακίζουν φεύγοντας σαν τρομαγμένα κουνέλια;"
"Γιατί είσαι μαγική ", είπα τελικά.
"Έχεις μαγικές ικανότητες. Ξεκινάμε όλοι σαν άνθρωποι, μικρά ανθρωπάκια.
Και εσύ, και εγώ, και όλοι μας.
Ανάλογα με την συμπεριφορά μας, αποκτούμε μαγικές δυνάμεις.
Εσύ, έχοντας πάθος με την εξουσία, μεταμορφώνεις τους άντρες σε τρομαγμένα κουνέλια: αυτό συμβαίνει όταν αρχίζεις να μεταμορφώνεσαι σε κροκόδειλο .
Ο εγωισμός σε κάνει κροκόδειλο... και αρχίζεις να ρίχνεις ποτάμι τα ..κροκοδείλια δάκρυα: σύμφωνα με την αρχαία πεποίθηση, οι κροκόδειλοι δακρύζουν την ώρα που καταναλώνουν τα θύματά τους", είπα χασκογελώντας ευχαριστημένος με την εξυπνάδα μου.
"Τούς γιατρούς τους κάνεις σκύλους: τους θέλεις και για φρουρούς , και για συντροφιά και για να τους κάνεις καψόνια όταν έχεις τα νεύρα σου." συνέχισα την εξυπνάδα.
Κατάφερα να την εκνευρίσω για τα καλά.
Πιθανόν να μην ξαναρχόταν...τόσο το καλύτερο!
...καλύτερα την ησυχία μου και ας την έχανα από πελάτισσα.
Ήταν σοβαρή.
"Αν και μοιάζεις να αστειεύεσαι, ίσως έχεις κάποιο δίκιο γιατρέ" είπε σοβαρή.
"Ίσως είμαι γυναίκα κροκόδειλος. Θα το σκεφτώ πάντως.
Πρέπει να το σκεφτώ".
"Να σκεφτείς και την σχέση σου μαζί μου είπα. Μην μου φέρεσαι σαν σε σκύλο".
Δεν γέλασε καθόλου.
"Δεν θα με ξεφορτωθείς, γιατρέ", είπε τελικά.
"Κανείς σκύλος δεν ελευθερώνεται από το λουρί, εκουσίως".
"Αν το έκανε, θα ήταν λύκος".
(*) φανταστικό όνομα
