Θυμάμαι πριν από καμιά τριανταριά χρόνια, είχε βγει ο τότε καθηγητής-ακαδημαϊκός Νίκος Ματσανιώτης και γράψει ένα άρθρο στο οποίο προέβλεπε ότι ο πληθωρισμός των γιατρών, δηλαδή η υπερπαραγωγή γιατρών, θα προκαλέσει τεράστια κοινωνικό πρόβλημα επειδή οι γιατροί δεν θα έχουν να φάνε και θα εκμεταλλεύονται τους ασθενείς, προκαλώντας άχρηστες επεμβάσεις και θεραπείες.
Προσπαθούσε δηλαδή να προειδοποιήσει ώστε να μην παράγονται πολλοί γιατροί από τις ιατρικές σχολές και να μη γίνονται αθρόες μεταγραφές από το εξωτερικό.
Θυμάμαι ότι μου είχε προκαλέσει εντύπωση το άρθρο γιατί πραγματικά φοβόμουν για το τι θα αντιμετωπίσω τα επόμενα χρόνια.
Η αλήθεια είναι ότι, ως ένα βαθμό, επαληθεύτηκε η πρόβλεψη, τουλάχιστον μέχρι την κρίση του 2008.
Μετά την κρίση όμως αντιστράφηκαν τα πράγματα:
η άσκηση της ιατρικής είχε ήδη γίνει πολύ επίπονη και επικίνδυνη λόγω της αμφισβήτησης του ιατρικού ρόλου.
Το ΕΣΥ αποδυναμώθηκε απελπιστικά γιατί οι ηλικιωμένοι γιατροί πήραν σύνταξη -αφού δεν άντεχαν άλλη κακοποίηση- και οι νέοι γιατροί πήγαν στο εξωτερικό για να σωθούν.
….αποτέλεσμα?
…τα νοσοκομεία να μείνουν γυμνά.
Τις πταίει?
Κατά την γνώμη μου, είναι κοινωνικό και πολιτικό το θέμα.
Κοινωνικό είναι διότι η κοινωνία έχει κρυφοεπιθετική στάση προς τους γιατρούς, αμφισβητώντας όχι μόνο το ήθος και τις προθέσεις τους αλλά και την επιστημονική επάρκεια και την γνώση τους:
η κυρά Μαρία απέκτησε ιατρική άποψη απο το Google και την καταθέτει με αυτοπεποίθηση πάνω στην μούρη του γιατρού..
Αλλά είναι και πολιτικό θέμα, διότι η πολιτεία δεν μερίμνησε επαρκώς ούτε για τα νοσοκομεία, ούτε για το σύστημα υγείας, ούτε για τους λειτουργούς της υγείας.
Και όταν λέω δεν μερίμνησε, εννοώ ότι όχι μόνο δεν έδωσε σωστούς μισθούς και επαρκείς θέσεις, αλλά, δεν έδωσε και τον απαραίτητο σεβασμό που πρέπει στους εργαζόμενους.
Απόδειξη τώρα με την πανδημία:
όσο ζοριζόταν η κατάσταση και οι πολιτικοί ήταν χεσμένοι απ´ τον φόβο τους, δώστου χειροκροτήματα και υποσχέσεις.
…χειροκροτήματα, επαίνους, ένταξη στην ανθυγιεινή εργασία, επιδόματα και δεν ξέρω τι…
….μόλις πέρασε σχεδόν η πανδημία, ξεχάστηκαν όλα και οι υπουργοί απλά φωτογραφίζονται σε κοινωνικές εκδηλώσεις προετοιμάζοντας την επανεκλογή τους.
Άμα το στύψεις όλο αυτό μαζί -και την κοινωνική και την πολιτική προσέγγιση - κατά την γνώμη βγαίνει ένα ιδεολογικό ζουμί:
Η ζωή αποϊεροποιείται, η επιστήμη πρώτα αποθεώθηκε και μετά αμφισβητήθηκε, ο ιατρικός ρόλος υποβαθμίστηκε και, τελικά, όλοι πίστεψαν ότι η αρρώστια είναι απλά σαν μια χαλασμένη πρίζα που μπορεί ο καθένας να την βιδώσει και να την ξεβιδώσει:
μπορείς μόνος σου να την φτιάξεις - φτιάξτο μόνος σου σαν το ΙΚΕΑ- η να φέρεις έναν ηλεκτρολόγο.
Αν αυτός δεν μπορεί να βιδώσει καλά τις βίδες, είναι πολύ απλό να φέρεις έναν άλλον ηλεκτρολόγο να τις βιδώσει.
Δηλαδή τι είναι ο γιατρούκος?
Ένας κακόμοιρος είναι που θα τον πληρώσεις θα σου κάνει τη δουλειά.
Σιγά τα λάχανα.
Όταν όμως σφίξει ο κώλος σου, τότε αρχίζεις το άγχος, τον θυμό και τις διαλέξεις για το «ιατρικό λειτούργημα» και τον «Όρκο του Ιπποκράτη».
Και αυτός σε κοιτάζει με ένα απλανές βλέμμα, δε βγάζει μιλιά και σηκώνεται και φεύγει.
