Γιατρός στην Ελλάδα.
Ανασφαλής, φοβισμένος, ελλιπώς εκπαιδευμένος και σχεδόν υπό διωγμόν, προσπαθεί να επιβιώσει.
Όταν ήμουνα φοιτητής πριν από 40 και βάλε χρόνια, θυμάμαι τους παθολόγους γιατρούς στις κλινικές που πήγαινα για εκπαίδευση.
… δεν ξέρω αν ήταν καλύτεροι ή χειρότεροι από τους σημερινούς…
Η εντύπωση μου είναι ότι ήταν καλύτεροι… σε πολλά πράγματα… και κυρίως σε δύο:
το ένα ήταν ότι ήταν πιο προσεκτικοί, έπαιρναν καλύτερο ιστορικό και έκαναν πιό προσεκτική κλινική εξέταση.
Το ιστορικό εθεωρείτο τόσο σημαντικό που, αν δεν έπαιρνες καλό ιστορικό, σου το έσκιζαν μπροστά στα μάτια των υπολοίπων φοιτητών, γιατρών και ασθενών.
Μου είχε συμβει και μένα αυτό.
Αν δεν ήξερες καλά τα εργαστηριακά των αρρώστων που είχες χρεωθεί, σε έπαιρνε και σε σήκωνε.
Θυμάμαι μια φορά με ρώτησε ο Τούντας πόσο ήταν το κάλιο μιας ηλικιωμένης καρκινοπαθούς.
Ήμουνα στο έκτο έτος.
Είχε τόσο μεγάλο ιστορικό αυτή η άρρωστη… είχε κάνει τόσες πολλές εγχειρήσεις, εισαγωγές και επανεισαγωγές, που δεν είχα καταλάβει τι γίνεται…
Ο φάκελος της ήταν χοντρός σαν τηλεφωνικός κατάλογος.
… και γι’ αυτό δεν ήξερα και τι ψάχνουμε.
Σε ένα τέτοιο ιστορικό , τόσο πολύπλοκο και μπερδεμένο, το κάλιο μου φαινόταν ασήμαντο ( δεν ήταν, βέβαια).
Όταν απάντησα στον Τούντα ότι δε θυμόμουν πόσο ήταν το τελευταίο κάλιο, με κοίταξε σαν να είμαι κάτι λιγότερο από σκουλήκι.
Ακόμη το θυμάμαι αυτό το ύφος.
Όταν άκουγα ιστορίες από την εκπαίδευση των επιμελητών, πάθαινα σοκ με τα βασανιστήρια που είχαν περάσει.
Λοιπόν… κάτι τέτοιοι τύποι, δεν αστειεύονταν καθόλου:
ήταν πολύ πιο αυστηροί στην ιεραρχία, στην τήρηση ιστορικών, στην κλινική εξέταση, στην συνέπεια στην παρακολούθηση, στην ανάληψη ευθύνης.
Το δεύτερο πράγμα που διέφεραν οι παλιοί από τους καινούργιους παθολόγους, ήταν ότι έκαναν πολύ περισσότερα πράγματα, πολύ περισσότερες ιατρικές πράξεις και κάλυπταν πολύ περισσότερες αρρώστιες.
Θυμάμαι παραδείγματος χάριν ότι οι παθολόγοι νοσήλευαν μηνιγγίτιδες, έκαναν οσφυονωτιαίες παρακεντήσεις, έκαναν παρακέντηση θώρακα ή κοιλιάς με ασκίτη.
Ήξεραν αρκετή καρδιολογία και διάφορες άλλες υποειδικότητες της παθολογίας.
…εντάξει…δε λέω ότι είναι εύκολο σήμερα ένας παθολόγος να ξέρει τόσες πολλές ειδικότητες.. γιατί οι γνώσεις και οι δεξιότητες έχουν απλωθεί τόσο πολύ που δε γίνεται να να είσαι καλός σε όλα.
Επίσης η εκπαίδευση σήμερα των παθολόγων γίνεται σε μεγάλα νοσοκομεία και πανεπιστημιακές κλινικές που ήδη υπάρχει μια εξειδίκευση και μπορεί ο παθολόγος επι πέντε χρόνια να βλέπει πχ συνεχώς λεμφώματα και αιματολογικές παθήσεις - αν κλινική έχει τέτοιο προσανατολισμό- και να μη βλέπει καθόλου άλλες παθήσεις οι οποίες να είναι και αρκετά συχνές.
Καρδιολογία η νευρολογία μπορεί να μην μάθει καθόλου διότι παίρνουν τα περιστατικά οι νευρολόγοι και οι καρδιολόγοι, τις ηπατοπάθειες, τις χολοκυστοπάθειες και το πάγκρεας οι γαστρεντερολόγοι και πάει λέγοντας.
Η Ιατρική εκπαίδευση έχει εξειδικευτεί πολύ αλλά έγινε και μισερή.
Δηλαδή ο γιατρός, ειδικά ο παθολόγος, δεν έχει την αυτοπεποίθηση που είχε ο παλιός παθολόγος.
Αλλά και οι γιατροί των άλλων ειδικοτήτων της παθολογίας, δεν ξέρουν …παθολογία.
Δηλαδή ο έλληνας νευρολόγος κάνει έξι μήνες παθολογία , η οποία είναι τελείως ανεπαρκής, ενώ ο Εγγλέζος νευρολόγος έχει κάνει πλήρη παθολογία 4 χρόνια και έχει πάρει τίτλο ειδικότητας παθολογίας μετά από εξετάσεις… και μετά ειδικεύεται στην νευρολογία.
Προφανώς πατάει πολύ καλύτερα στα πόδια του σαν κλινικός γιατρός.
Το συμπέρασμά μου είναι ότι η υπερεξειδίκευση και η ελλιπής εκπαίδευση στην γενική παθολογία και την γενική χειρουργική διεμόρφωσε μια δυο γενιές γιατρών που φοβούνται να επεκταθούν πέρα από το αυστηρά περιορισμένο αντικείμενο τους.
Σε αυτό το φόβο ήρθε καπάκι και η αντιιατρική προπαγάνδα που ξεκίνησε από τον τύπο, τις εφημερίδες και την πολιτική σκοπιμότητα με τον λαικισμό και τον κοινωνικό πρωτογονισμό -συν τις αγωγές και τα δικαστήρια - και ήρθε και έδεσε η αμυντική ιατρική.
Ο γιατρός είναι πλέον ένας ανασφαλής τύπος που πρώτα θα κοιτάξει να καλύψει τον κώλο του και μετά οτιδήποτε άλλο.
Δυσκολη η αλλαγή της κατάστασης.
Πρέπει να νιώσει ασφαλής και πρέπει να υποβληθεί σε καλύτερη εκπαίδευση.
Επίσης πρέπει να νιώσει ότι η κοινωνία τον σέβεται και δεν τον κυνηγάει, ζητώντας ένα εύκολο εξιλαστήριο θύμα για καθετί στραβό που γίνεται στο χώρο της υγείας και στο νοσοκομείο.
Δηλαδή δεν είμαι ιδιαίτερα αισιόδοξος για το προσεχές μέλλον.