Ποιόν να συμπονέσω
Σχιζοφρένεια.
Άλλοτε συμπονώ τους νέους άνδρες για την κακομοιριά τους και άλλοτε τις γυναίκες.
Πχ βλέπω να σωρό καλά παιδιά να βασανίζονται δουλεύοντας σε ανασφαλείς δουλειές για ένα μικρό μισθό που δεν φτάνει όχι για να παντρευτείς και να κάνεις οικογένεια αλλά ούτε για να νοικιάσεις τριάρι του εβδομήντα στην Καλλιθέα.
Και τα φτιάχνουν με κάτι ανόητες μεγαλοπιασμένες που ψάχνουν τον «κύριο τέλειο»…
…βασικά ένα γαλαντόμο και επιτυχημένο λεβέντη που θα τις «λατρεύει»αρκετά ώστε να είναι του χεριού τους.
Συνήθως αυτές έχουν μιά έκφραση που είναι συνδυασμός δυσαρέσκειας και μεγαλομανίας:
είναι μεν σπουδαίες αλλά δεν βρήκαν ακόμη «αυτό που τους αξίζει».
Μετά βλέπω νέες κοπέλες και γυναίκες και συμπονώ αυτές.
Μιά φίλη μου που μιλάει ανοιχτά μου είπε: άσε με ρε γιατρέ με τα μισογυνικά σου και τα σεξιστικά σου!
Ξέρεις τι τραβάμε και μείς οι γυναίκες;
Για να στεριώσουμε με ένα μαλάκα μας βγαίνει το λάδι να του κάνουμε υποστηρικτική ψυχοθεραπεία:
να είμαστε και μανούλες για να νιώθει ασφάλεια , να είμαστε και ερωμένες για την επιβεβαίωση, και σεξοβόμβες για να έχει την σωστή στύση, και νοικοκυρές για τα βρώμικα σώβρακα, και οικονόμες για την αφραγκία του και πάει λέγοντας.
Και, παράλληλα, να έχουμε ένα σωρό λειτουργικά έξοδα σε κομμωτήρια, καλλυντικά, ρούχα, νύχια και λοιπά άπειρα κρυφά έξοδα που μας ξεζουμίζουν.
Και όλα αυτά δεν χρεώνονται πουθενά και δεν τα εκτιμάει κανείς.
…για τον έχουμε τον βλάκα να παριστάνει και το σκληρό αρσενικό.
Ουστ!
Δεν ξέρω ποιον να συμπονέσω, τελικά.
Μάλλον όλους.
🙂