...δεν αντέχω τα 30...μου λέει η μία στο νοσοκομείο.
Περασαν τα χρόνια, μεγάλωσα. (είναι «μεγάλη»...ναι... 31 και εχει άγχος που είναι ανύπαντρη).
Δεν αντέχω τα πενήντα...μου λέει η άλλη κυρία που είναι μιά χαρά πενηντάρα , βιολογικά και επαγγελματικά.
Η «Υπομονή» είναι μεγάλη αρετή, μας μάθαιναν στο κατηχητικό.
...το άκουγα μεν, δεν το καταλάβαινα δε, εκνευριζόμουν:
«μα τί έννοούν υπομονή?»...έλεγα από μέσα μου.
«Αν έχω ένα πρόβλημα, πρέπει να κάνω κάτι να το λύσω...έτσι δεν είναι?
...τι ...υπομονή να κάνω?
....να το αφήσω να ...ωριμάσει, υπομένοντας?»
Και όμως.
Πάλι βλακείες έλεγα...(ως συνήθως).
Η έννοια της Χριστιανικής «υπομονής» δεν έχει την έννοια της ...γαιδουρινής υπομονής... αλλά την έννοια της αποδοχής.
Δεν σου λέει να υπομένεις δυσάρεστα πράγματα... σαν μοιρολάτρης σκλάβος.
Σου λέει να «αποδέχεσαι».
Τι να αποδέχεσαι?
Κατ´ αρχήν την πραγματικότητα των άλλων.
Σέβεσαι και συζητάς τις απόψεις τους...
(τι δηλαδη...παντογνώστης είσαι? ...έχεις πάντα δίκιο?)
Αλλά δεν αποδέχεσαι μόνο απόψεις άλλων ως πιθανά σωστές.
Αποδέχεσαι και γεγονότα.
Αυτά που βλέπεις.
Εδώ είναι το κουμπί: πολύς κοσμάκης ταλαιπωρείται γιατί δεν αποδέχεται τα γεγονότα...ακόμη και τα πιό οφθαλμοφανή.
Στρουθοκάμηλοι.
Κεφάλι στην άμμο.
..πχ...
....Γέρασες κύριε...πάρτο απόφαση.
Τέρμα τα γκομενιλίκια εφηβικού τύπου.
....Εισαι αγύμναστος κοντοστούπης κύριε...ασε την μπασκετική καριέρα στην άκρη.
...Είσαι μπάζο κυρία μου...πάψε να έχεις ύφος Μόνικας Μπελούτσι.
Αυτά.. και ούτω καθ εξής.
Αποδοχή της πραγματικότητας και συμβιβασμός με τα όρια σου.
Αυτό σου λέει όταν σε συμβουλευλει να είσαι «ταπεινός».
Ταπεινός είναι ο λογικός , ο ρεαλιστής, ο μετρημένος.
Ο αποδοχεύς των ορίων.
Έτσι τα έλεγαν πριν δυο χιλιάδες χρόνια: να είσαι «ταπεινός» και να έχεις «υπομονή».
Τωρα τα διατυπώνουμε λίγο διαφορετικά...λέμε:
«σταμάτα να είσαι καβαλημένος μαλάκας, ρε»
«Παρτο απόφαση, ρε: το πάρτυ τελειώνει.
Πέρασε η ώρα.
Τράβα σπίτι σου να πιείς κανα τσαγάκι και να διαβάσεις κανα παραμύθι να πεις στα εγγόνια σου».
