…στην Αρχαία εποχή, οι βασιλιάδες συχνά σκότωναν τους αγγελιαφόρους κακών ειδήσεων.
πχ πήγαινε, τρέχοντας, ο δύστυχος αγγελιαφόρος μέσα από ποτάμια , βουνά και λαγκάδια, ξεγλωσσιασμένος, στον Ξέρξη ή στον Κύρο και του έλεγε «πολυχρονεμένε και δοξασμένε Βασιλιά , ο στρατός σου καταστράφηκε από τους Έλληνες» και, ο πολυχρονεμένος, γινόταν έξαλλος και διέταζε να του κόψουν το κεφάλι.
Μάλλον ανώριμη αντιμετώπιση της δυσάρεστης πραγματικότητας…μιά ηλίθια ναρκισσιστική άρνηση.
Η «άρνηση» είναι, λένε οι ψυχαναλυτικοί, μηχανισμός άμυνας του Εγώ:
ένας μηχανισμός αυτοπροστασίας από ένα πόνο που δεν αντέχεις να διαχειριστείς.
Τον βλέπουμε συχνά σε καρκινοπαθείς… πχ βλέπεις μιά γυναίκα που έχει υποστεί μαστεκτομή, που με τη χημειοθεραπεία της έχουν πέσει τα μαλλιά και η ακτινοβολία της έχει κάψει το δέρμα και , η ίδια, δεν έχει επίγνωση της κατάστασης:
απλά σου λέει «γιατρέ, ένα γρομπαλάκι είχα… που το βγάλαμε προληπτικά».
Το πιστεύει.
Το πρόβλημα είναι ότι και ο αγγελιοφόρος κακών ειδήσεων και σήμερα έχει πρόβλημα και όχι μόνο στην αρχαία εποχή.
Ο γιατρός είναι συχνά αγγελιοφόρος κακών ειδήσεων…
…Και δυστυχώς, κανένας δεν τον έχει μάθει πως γίνεται αυτή η δουλειά.
Κανείς δε μας έμαθε ποτέ τι κάνουμε και πως λέμε κάτι τρομερό σε έναν άλλο άνθρωπο.
Δεν τολμάνε οι δάσκαλοι -γιατροί να ακουμπήσουν τέτοια μεταφυσικά ερωτήματα γιατί δεν θεωρούνται «επιστημονικά»…
Θεωρούνται μεταφυσικά, θρησκευτικά, συναισθηματικά, ανθρωπιστικά και, όλα αυτά, τελοσπάντων, θεωρούνται λίγο μπανάλ και δευτερεύοντα, σε σχέση με τα σπουδαία «ορθολογικά επιστημονικά».
Οι αριστεροί δάσκαλοί μας δεν πιστεύουν σε Θεό, ούτε ζωή με ιερότητα, ούτε ότι ο άνθρωπος είναι κάτι παραπάνω από μόρια άνθρακα, υδρογόνου και αζώτου που μπλέχτηκαν τυχαία και έφτιαξαν ένα κόσμο και έναν άνθρωπο.
Αν πουν κάτι παραπάνω για τέτοια θέματα ζωής, θανάτου και υπαρξιακής αγωνίας, θα θεωρηθούν ότι είναι αδύναμοι , ανορθολογικοί και ότι δεν είναι πραγματικοί, αριστεροί μαρξιστές.
Οι δεξιοί Δάσκαλοι μας από την άλλη, συνήθως ήταν κάτι τύποι που προσπαθούσαν να ξεχάσουν την θρησκεία γιατί την περιφρονούσαν ως μισοανοησία, αφού εκτιμούσαν υπερβολικά τα αγαθά της επίγειας ζωής.
Τελικά, μας άφησαν ορφανά.
Γεράσαμε και δεν καταφέραμε ποτέ να διαχειριστούμε με ένα επαρκή τυφλοσούρτη ανθρωπιάς και αξιοπρέπειας την γυμνή απελπισία που παρουσιάζεται μπροστά μας με πολύ τρόμο και ελάχιστη ελπίδα.
Οι Γιατροί δεν παθαίνουν εργασιακή εξουθένωση (burnout), μόνο επειδή κάνουν ατελείωτες ώρες εφημερίας, παίρνουν ελάχιστες άδειες και στριφογυρίζουν σε άθλιους διάδρομους νοσοκομείων, όταν έξω ο ήλιος λάμπει.
Τους έχει ανατεθεί ένας ρόλος μικρού Θεού «που κάνει θαύματα» και ενός αγγελιοφόρου κακών ειδήσεων που είναι αναπόφευκτες.
Τραγικός συνδυασμός που δεν αντέχεται εύκολα.
