ΟΙ ΧΕΙΡΙΣΤΙΚΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ

 …οι χειριστικοί άνθρωποι, «χειρίζονται», δηλαδή μεταχειρίζονται και εκμεταλλεύονται τεχνηέντως τους άλλους.

…συνήθως με ψυχολογικά κόλπα και χωρίς άσκηση βίας. 

Είναι πονηροί, εγωκεντρικοί και  με μειωμένο συναίσθημα.

Φιλότιμο, ευαισθησία και ανθρωπιά,  τους φαίνονται ανούσια και ανόητα πράγματα.

Οι λεγόμενοι βολεψάκηδες, είναι κάργα χειριστικά άτομα.

Χειρισμοί γίνονται συχνά σε συζύγους, εραστές, από παιδιά σε  γονείς και από γονείς σε παιδιά.

Συχνό κόλπο είναι η θυματοποίηση: «εγώ που έφαγα την ζωή μου για σένα» κλπ.

Δεν χρειάζεται πολλή εξυπνάδα για να τους καταλάβεις: λίγη εμπειρία μόνο.

…και σκέψη πάνω στις πράξεις και στα κίνητρά τους.

Εγώ, γενικά,  νιώθω εκνευρισμό και αποστροφή όταν τους βλέπω: σαν να βλέπω εναν κοινό απατεώνα.

Έναν απατεωνάκο.

Ισως ένα επιτυχημένο απατεώνα: βλέπεις συχνά να κάνουν καριέρες οι χειριστικοί και οι χειριστικές.

Ιδίως οι χειριστικές.

Απ την άλλη, νιώθω μιά λύπη: τους βλέπω και σαν κακομοίρηδες.

…διότι, πρέπει να σαι πραγματικός κακομοίρης για να παίζεις στην ζωή εκμεταλλευτικούς ρόλους, σαν ηθοποιός.

Τελικά,  είναι μιά αναπηρία όλο αυτό: αδυνατώντας να οικοδομήσεις υγιείς προσωπικές και επαγγελματικές σχέσεις, παίζεις ρόλους σαν μαλάκας.

Και δεν είναι σίγουρο ότι βγαίνεις κερδισμένος : αν σε πάρει χαμπάρι ο κοσμάκης, την έχεις βάψει.

Σε περιθωριοποιούν στο λεφτό.

Γενικά οι πουτάνες έχουν πρόβλημα μακροπρόθεσμα: 

έχουν προσοδοφόρα αλλά σύντομη καρριέρα.

ΑΝΑΚΑΛΥΨΕΣ ΤΟ ΚΡΥΜΜΕΝΟ ΔΥΝΑΜΙΚΟ, Η ΑΚΟΜΑ?

 Πρόσφατα τσακώθηκα με μια γνωστή μου που την ξέρω καμιά δεκαπενταριά χρόνια.

Ήταν φίλη, φίλης  μου... και, παλιά, κάναμε λίγη  παρέα... και μετά είχαμε επαφή μέσω facebook, με μια αμοιβαία εκτίμηση,  κρατώντας και  τις σχετικές αποστάσεις.

Θυμάμαι, παλιότερα, της άρεσαν αυτά που έγραφα, τα οποία βέβαια είναι κάπως απαισιόδοξα και κυνικά,  αφού και εγώ μάλλον είμαι από την φύση μου απαισιόδοξος και κυνικός. 

Η ίδια , με τα χρόνια, προσχώρησε  σε αυτή την ανατολικής έμπνευσης προσέγγιση που λέει ότι αγνοώ το περιβάλλον και δε με νοιάζει τίποτα παρά μόνο η γαλήνη  στον εσώτερο εαυτό μου.

Όπως λίγο-πολύ κάνουνε οι Ινδουιστές γιόγκι που μπορεί να είναι μέσα σε ένα σκατόλακκο γεμάτο σκουπίδια,   φτωχούς, άρρωστους  και πεινασμένους  αλλά,  οι ίδιοι, κάνοντας γιόγκα και αυτοσυγκέντρωση,  απολαμβάνουν την γαλήνη, την αίσθηση ενότητας με το σύμπαν και την  αυτοεκπλήρωση,  την λεγόμενη Nirvana.

Τόσο είναι στην κοσμάρα τους, που την βάφτισαν πραγματικό κόσμο...ενώ αυτός που βλέπουν , είναι λέει, ψευδαίσθηση.

Ούτε λίγο ούτε πολύ, λοιπόν,  με κατηγόρησε πως της χαλάω  την ζαχαρένια της -με την αρνητικότητα μου και τον κυνισμό μου - και ότι αυτό δεν είναι σοφό και γι’ αυτό προτιμάει να είναι εσωτερικά τακτοποιημένη και φωτισμένη.

Εγώ μετά  της είπα να χώσει ακόμα πιο βαθιά το κεφάλι στην άμμο -σαν στρουθοκάμηλος που είναι- και από κει και πέρα μπορεί να αγνοήσει όλο το σκατό που την περιβάλλει.

Μάλιστα της είπα ότι θα της κάνει καλό αυτή η αυτοκυριαρχία που υποτίθεται ότι επιτυγχάνει... διότι, όταν θα πάρει σύνταξη- φιλοδώρημα,  με την οποία θα μπορεί να πάρει μιά τυρόπιτα την ημέρα,  θα είναι αρκετά ανθεκτική στην πείνα και θα νιώθει μια χαρά.

Όλα αυτά τα γράφω γιατί βλέπω συνεχώς διάφορους κομπιναδόρους και απατεώνες που δηλώνουν «ειδικοί προσωπικής ανάπτυξης» και οι οποίοι δεν είναι τίποτε άλλο παρά καραγκιόζηδες που παραμυθιάζουν τον κοσμάκη ότι «έχει τρομερό δυναμικό μέσα του» και το οποίο «εάν θα σκάψουν βαθιά και το ανακαλύψουν»,  θα γίνουν παντοδύναμοι, πάμπλουτοι και φοβερά ελκυστικοί γκόμενοι και γκόμενες. 

Ένα κάρο ηλίθιες ελπίδες, δηλαδή.

Εγώ σε όλους αυτούς λέω, ότι η μοίρα μας είναι κοινή, καί είναι προτιμότερο  να το πάρουμε απόφαση:

ούτε πανίσχυροι θα γίνουμε, ούτε πάμπλουτοι,  ούτε αξεπέραστοι γκόμενοι.

Ας κάτσει ο καθένας στα αυγά του, ας πει ένα καλό λόγο στην Τούλα του και ας μην  τα ζαλίζει και στον άγιο Βασίλη με ένα κάρο μαλακίες...

ΠΙΣΤΕΥΩ Ο,ΤΙ ΕΠΙΘΥΜΩ

 ...wishful thinking: πιστεύεις αυτό που ΕΥΧΕΣΑΙ να συμβεί.

Πιστεύεις αυτό που ΘΕΛΕΙΣ να  συμβεί.

Αρνείσαι κάθε τι που δεν συμφωνεί με την έντονη επιθυμία σου.

Προσαρμόζεις την πραγματικότητα, στην επιθυμία.

Είσαι κακόμοιρος και δεν το ξέρεις. 

Μάλλον δεν το έχεις πάρει απόφαση: είδες τον κολλητό σου, τον Τάσσο,  να χαιδεύει γόνατο της αγαπημένης σου την στιγμή που αυτή σε κοίταζε στα μάτια και με βλέμμα γεμάτο κατανόηση -και υποσχέσεις- σου έλεγε : «σε καταλαβαίνω. Είσαι ο μοναδικός για μένα».

Καταραμένη κατανόηση: ποτέ δεν είναι η κατανόηση που νόμιζες...είναι  μιά ΑΛΛΗ  κατανόηση.

Η κατανόηση του μαλάκα. 

Η κατανόηση του wishful thinking.

Κατανοείς αυτό που ΘΕΛΕΙΣ και μόνο αυτό.

Γιατί είσαι ΜΑΛΑΚΑΣ,  αγαπητέ: κατανοείς αυτό που εύχεσαι. 

Δεν σε κερατώνουν... αυτοί οι δυό: 

είναι δυό καλοί φίλοι.

🙂

Κλείσε  τα μάτια,  μικρή μου στρουθοκάμηλε: 

χώσε το κεφάλι βαθειά στην άμμο.

Ο αγαπημένος σου πολιτικός,  είναι ένας τύπος με «όραμα».

Δουλεύει γιά σένα , βρε κουτό.

Τα τηλεφωνήματα στην Πρεσβεία, είναι εθιμοτυπικά.

ΠΡΟΣΟΧΗ ΣΤΟΝ ΚΑΛΟ ΤΟΥ ΡΩΜΙΟΥ!

 «...ελα μωρέ, και ποιοί πιστεύουν? ...ούτε οι ίδιοι οι παπάδες δεν πιστεύουν. 

Θα τους πεταξουμε ένα ψωροεπίδομα και θα κάνουν κωλοτούμπες. 

Λιγούρια είναι. 

Ένα διορισμό, ένα έκτακτο επίδομα και μιά-δυό κολακείες για το προοδευτικό και αντιφασιστικό λαικό φρόνημα,  και καθαρίσαμε. 

...θα μας ψηφίσουν και πάλι. 

Έτσι δεν δούλευε ο Αντρέας και κυβέρνησε -με ένα μάτσο νούμερα και την Μιμή - είκοσι χρόνια ?»

Το ξέρω πως οι περισσότεροι πολιτικάντηδες , σκέφτονται έτσι.

Μπαίνω στο μυαλό τους.

Ίσως να έχω κληρονομικό χάρισμα, δεν ξέρω.

Ένα δίκιο βέβαια το έχουν,  αλλά τους ξεφεύγει και κάτι ουσιώδες: 

ο ελληνάκος, ο κουτορωμιός, είναι μεν ξεφτίλας αλλά μέχρις ενός σημείου.

Ναι... θέλει το ψωροεπίδομα, τον θέλει τον διορισμό , την θέλει και την παραμύθα του.

Έχει όμως και ένα καλά κρυμμένο ψωροφιλότιμο.

....μην του πατήσεις τα ιερά και τα όσια: 

την τιμή της μάννας του, της αδερφής του, το όνομά του.

Αλλά  και τα σύμβολά του.

Τον σταυρό, , την εκκλησία, την σημαία, την καμπάνα στο χωριό του.

Σπίτι, χωράφι και εκκλησία είναι το  ιερό πακέτο από την αρχαιότητα.

Ξενιτεύεται στην άκρη του κόσμου και το πρώτο που θα φτιάξει, είναι εκκλησία. 

Πρώτα εκκλησία. 

Να ανάβει το κερί στον άγιό του και να ακολουθεί τον επιτάφιο.

Το σχολείο μετά. 

Επεται.

Στο Τάρπον Σπρινγκς της Φλόριντα, στην άκρη του Θεού, οι Καλύμνιοι,  πρώτα εκκλησία έκτισαν.

Μεσα στους βάλτους, τους αλιγάτορες και τους ινδιάνους.

Η Παναγιά είναι μάννα μας και είναι παντού.

Μας βυζαίνει και μας προστατεύει και ας πάμε και στον Βόρειο Πόλο.

Από την αρχαία εποχή, η ίδια ιστορία: οι αρχαίοι κουβαλούσαν τα αγάλματα των Θεών μαζί με το λάδι και τα σύκα, μέσα στα ψαροκάικα και έκτιζαν νέα ζωή στις αποικίες.

Στο Μουσείο της Βαρκελώνης είδα ένα δίμετρο Ασκληπιό από κάτασπρο - Πεντελικό?- μάρμαρο.

Λαξεμένο στην Ελλάδα, μεταφέρθηκε  στην αποικία, στην Ιβηρική.

Έτσι πιάνει ρίζα ό Έλληνας: με τους αρχαίους Θεούς παλιά, με την Παναγία και τον Χριστό, τώρα.

Και έχεις τον Σημίτη και τον Κυριάκο να το παίζουν «εκσυγχρονιστές».

Χαμπάρι δεν έχουν πάρει.

Πάτησαν τον κάλο του Ρωμιού? 

Τους πήρε ο Διάβολος.

Κυριολεκτικά και μεταφορικά.

Και την κάλπη, με τις ψήφους.

...μαζί του και αυτή.

ΟΙ ΑΙΣΙΟΔΟΞΟΙ ΜΑΛΑΚΕΣ ΕΠΙΤΥΓΧΑΝΟΥΝ ΣΥΧΝΟΤΕΡΑ

 ...το να είναι κανείς απαισιόδοξος και κυνικός είναι έξυπνο αλλά μη παραγωγικό: κανείς απαισιόδοξος δεν αναλαμβάνει δράση και ρίσκο...άρα δεν πετυχαίνει, ποτέ, τίποτε.

Από την άλλη, το να είσαι αισιόδοξος είναι κάπως ηλίθιο αλλά είναι πιό παραγωγικό: τολμάς, σπας τα μούτρα σου αλλά μπορεί και να ...σπάσει ο διάολος το πόδι του και κάτι καλό να σου κάτσει.

Τελικά οι μαλάκες έχουν μάλλον καλύτερες πιθανότητες στην ζωή.

Είναι ενθαρρυντικό για πολλούς.

δημόσιοι

 ...κάτι χαζοπροοδευτικάριοι, ημιαγράμματοι - και σίγουρα με λειψές γνώσεις ιστορίας- έχουν την εντύπωση ότι οι παπάδες είναι κάτι ξεπερασμένοι παλιάτσοι με παρδαλά ρούχα - βγαλμένα από την  αριστοκρατική βυζαντινή  μόδα πριν χίλια χρόνια - και που έχουν  ψυχολογικά προβλήματα και εμμονές ή απλά ένα χυδαίο τυχοδιωκτισμό γιά να εκμεταλλεύονται  αγαθιάρες γριές και γέρους.

Η αλήθεια είναι ότι, «οι παπάδες», δεν είναι ένα πράγμα , ενιαίο: 

σίγουρα έχουν μέλη απλοικά, σίγουρα εχουν μέλη χαμηλού επιπέδου, αλλά έχουν και μέλη υψηλότατου πνευματικού και ηθικού επιπέδου.

Σίγουρα όμως,  ως σύνολο, ο κλήρος της Ορθόδοξης και της Καθολικής Εκκλησίας, μόνο αγαθιάρηδες και απλοικοί δεν είναι: είναι , όπως αποδεικνύει η ιστορία, πολιτικοί υψηλοτάτου επιπέδου.

Έχοντας πολιτική εμπειρία -και άσκηση έμμεσης εξουσίας σε πλήθη λαών - για σχεδόν δύο χιλιάδες χρόνια, έχουν  διαμορφώσει ένα ένστικτο επιβίωσης, απαράμιλλο.

Παράλληλα, έχουν διαμορφώσει και μιά άτυπη διπλωματική σχολή που , μπροστά της, οι κοινοί επαγγελματίες πολιτικοί και διπλωμάτες μοιάζουν μωρές παρθένες.

Και η δύναμή τους δεν είναι μόνο η τεχνογνωσία και η πολιτική και η  διοικητική εμπειρία λόγω της δισχιλιετούς παράδοσης: 

έχουν και πνευματική δύναμη που πηγάζει απο την σχέση τους  με την θρησκευτική εμπειρία και που τους καθιστά πανίσχυρους.

Διάβασα κάποτε μιά συνέντευξη του ηγουμένου Εφραίμ του Βατοπεδίου σε ξένο - Αμερικανό-  δημοσιογράφο που τον ρώτησε πως η οικονομική διαχείριση  του μοναστηριού έγινε τόσο επιτυχημένη που διδάσκεται στις οικονομικές σχολές.

Η απάντηση του Εφραίμ ήταν αποστομωτική: είναι λάθος η προσέγγισή   σας...δεν είμαστε εταιρεία: 

ξέρετε καμμιά εταιρεία να έζησε χίλια χρόνια?

Αυτά σκεφτόμουν όταν είδα μια κοντούλα, αδυνατούλα θείτσα, με ένα κοινό δημοσιουπαλληλικό παρελθόν στον δικαστικό κλάδο, να αρνείται να κάνει τον σταυρό της σε ΕΠΙΣΗΜΗ ΠΑΡΟΥΣΙΑ της σε λειτουργία ΩΣ ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ.

Δηλαδή όχι σε πανηγύρι στο χωριό αλλά σε θεσμική τελετή.

Και το σχετικό ειρωνικό χαμόγελο του αρχιεπισκόπου.

Πήγε το νηπιαγωγείο της πολιτικής να τα βάλει με τον Ταλλευράνδο, τον Μέτερνιχ και τον Κισσιγκερ μαζί.

ΝΤΑΡΝΤΑΝΟΓΚΟΜΕΝΕΣ ΠΑΝΤΟΣ ΚΑΙΡΟΥ

 ...παίρνω θάρρος και έμπνευση από γενναία άτομα.

Άτομα που αντέχουν , άτομα που παλεύουν, άτομα που πέφτουν και ξανασηκώνονται.

Δεν μιλάω για τυχερά, κονομημένα και προνομιούχα άτομα....αυτά  που γεννήθηκαν προστατευμένα από τα γεννοφάσκια τους: 

μιλάω για αγωνιστές και αγωνίστριες της ζωής. 

Τώρα που λόγω εορτών και λοκντάουν  είχα μπόλικο χρόνο , συνειδητοποίησα την ύπαρξη μιας νέας -σημαντικής-  ομάδας αγωνιστών της ζωής: 

τις νταρντανογκόμενες παντός καιρού.

Δεν παλάβωσα...εξηγούμαι αμέσως: 

Η νταρντανογκόμενα παντός καιρού (ΝΠΚ) είναι -φυσικά- μιά νταρντάνα: μιά ψηλή γυναίκα με κορμοστασιά δεμένη και λυγερή ταυτόχρονα, αγέρωχη, γεμάτη αυτοπεποίθηση.

Ξέρει  ότι μετράει σαν γκόμενα ή έτσι πιστεύει τουλάχιστον... αν και συχνά υπερβάλλει.

Δεν είναι πάρα πολύ νέα.

Ανάμεσα στα τριάντα και στα πενήντα χρόνια συνήθως,  με μπόλικους δεσμούς και ίσως, ένα- δυό διαζύγια .

Βέβαια η αυτοπεποίθησή της είναι ανάλογη με τις επιτυχίες του παρελθόντος : έχει γοητεύσει και κυκλοφορήσει με αρκετούς ωραίους, ψιλοματσωμένους ή ψιλοεπετυχημένους τύπους και σε λουσάτα μέρη. 

Οι επιτυχίες της, τα παράσημά της, είναι ο αριθμητής του κλάσματος του «δείκτη νταρντανο-επιτυχίας».

Οι χλαπάτσες, οι απογοητεύσεις, οι αποτυχίες της, είναι ο παρονομαστής του κλάσματος του δείκτη.

Ο νταρντανο-γκομενο-δείκτης επιτυχίας είναι το κλάσμα:

ο «ΝΠΚ success index». 

Όσο πιο μεγάλος ό αριθμητής -ή όσο  πιο μικρός ο παρονομαστής- τόσο μεγαλύτερο το κλάσμα.

....άρα τόσο καλύτερος ο ΝΠΚ index.

Αλλά η επιτυχία της ΝΠΚ δεν είναι μόνιμη, δυστυχώς: 

οι νταρντανογκόμενες συνήθως έχουν παροδικές επιτυχίες. 

Δεν στεριώνουν με κάποιον «καλό».

Κερδίζουν μάχες, αλλά όχι τον πόλεμο... που είναι ο σταθερός γάμος με ένα άντρα-κελεπούρι.

Ένα μόνιμο παράσημο, μιά μόνιμη, ζεστή, προνομιούχα θέση.

Και αγωνίζονται, συνεχώς, σε αντίξοες συνθήκες καθώς τα κελεπούρια  σπανίζουν και περισσεύουν οι κατιμάδες.

Εγώ τις συμπαθώ και τις θαυμάζω τις  ΝΠΚ.

Έχουν ένα αγωνιστικό πνεύμα και μιά ικανότητα να επουλώνουν γρήγορά τις πληγές τους.

Μπορουν μετά κάθε απογοήτευση  να ξαναρίχνονται στην γκομενομάχη,  με ασίγαστο πάθος, θάρρος και ελπίδα.

Για αυτό τις λέω «παντός καιρού» : είναι σαν τίς λάμπες θυέλλης.

....αναμένες ακόμα και μέσα  στην καταιγίδα.

Εδώ ο κόσμος χάνεται, οι άνθρωποι φτωχαίνουν, οι επιχειρήσεις φαληρίζουν, ο κοινωνικός ιστός αποσυντίθεται, η ανεργία θεριεύει  και, οι νταρμανογκόμενες,  τον χαβά τους: 

έχουν κέφι, στολίζονται και γκομενίζουν με μια ανθεκτικότητα αξιοθαύμαστη.

Είναι πραγματικά υποδείγματα κοινωνικο-αισθηματικών αγωνιστών.

Ειδικά γιά όλους εμάς τους μισοκακόμοιρους που φάγαμε ένα δυό χαστουκάκια από την ζωή και βάλαμε την ουρά στα σκέλια.