Ζηλεύω αυτούς που έχουν ένα σκύλο ο οποίος έχει την ίδια έκφραση χαλάρωσης, χαζομάρας, ανεμελιάς και αδιαφορίας με το αφεντικό του.
Θέλω και εγώ έναν τέτοιο τεμπέλη και χαζό σκύλο.
Να κοιτάμε τα δέντρα , τα συντριβάνια και να ακούμε το νερό να κάνει πλους πλατς….
Να ακούμε με προσοχή τα φύλλα να θροίζουν, τεντώνοντας τα αυτιά μας, αδιαφορώντας γιά όλες τις ευτελείς προσδοκίες του κόσμου.
Δεν αποθνήσκουν οι θεοί. Η πίστις αποθνήσκει του αχαρίστου όχλου των θνητών. Είν' οι θεοί αθάνατοι. Aπό τα βλέμματά μας τους κρύπτουσι νεφέλαι αργυραί.
...ας σκεφτούμε λίγο τη σχέση μας με τον Θεό.
Εγώ την σκέφτομαι συνεχώς.
Είναι όπως όλες οι δυνατές σχέσεις: μιά περιπέτεια με συναρπαστικές φάσεις, ελπίδα και απογοήτευση, πίστη και αμφιβολία.
Ιδού ένα παλιότερο κείμενό μου.
Στα αλήθεια πιστεύω ότι ο Θεός μας δίνει μηνύματα.
Εξ άλλου, το έλεγαν και οι Αρχαίοι.... πως ο Θεός -ο Απόλλων- «ούτε φανερώνει ούτε αποκρύπτει αλλά υποδηλώνει μόνο με σημάδια».
Καλό Πάσχα!
...καμμιά φορά σκέφτομαι πως ο Θεός, Αυτός ο τρομερός και μεγαλειώδης Δημιουργός, είναι τόσο ντροπαλός!
Ποτε δεν βγήκε , μεγαλοπρεπώς , να δείξει στα ανθρώπινα μικρόβια την μικρότητά τους! ...μόνο εμμέσως , κάτι παει να πει ,και , πάντα τα μικρόβια τον παρεξηγούν!
Απορώ με την υπομονή του!
Αυτός λοιπόν ο τόσο ντροπαλός και ταπεινός Θεός, μπορεί να συμπαθεί το καθε γελοίο τσόλι που παριστάνει το σπουδαίο?
...αδύνατον!
Ολοι οι αλαζόνες τιμωρούνται απο τον Θεό.
Συνήθως, αργεί λιγάκι να τους ξεφτυλισει.
Επειδη είναι καλός, σου λεει,... «άσε, αργοτερα".
Να δώσω μια ευκαιρία στον ανόητο....
...Ισως βάλει μυαλό!
Ξέρει βέβαια ο Θεός - αφού σαν Θεός που είναι γνωρίζει καλά την μαλακία του καθενός- πως μυαλό ο μαλάκας, δεν θα βάλει.
Αλλα τον αφήνει.
Ειναι τόσο καλός, που δίνει ευκαιρία και στον μεγαλύτερο μαλάκα!
Οταν αρχιζει να γερνάει ο μαλάκας, αρχιζει να τον βαριέται και ο Θεός.
Είπαμε: είναι καλός αλλά είναι και σοφός.
Σου λέει τώρα ο Θεός: αυτός ο τενεκές μου τα πρηξε μια ζωή.
Τα έπρηξε και σε ενα σωρό καλά ανθρωπάκια, συνανθρώπους του.
Τι να τον κάνω?
...να του δώσω μια κατραπακιά.
Μπας και τον ξεκουνήσω . Εστω και την τελευταία στιγμή.
Μπας και γίνει ανθρωπος , έστω και στο παραπέντε.
Του τραβάει μια κατραπακιά.
Μια αρρώστια , μια πτώχευση, μιά εγκατάλειψη, μιά απόρριψη.
Και τον παρατηρεί: έχει μαλακόμετρο.
Είναι ιδιαίτερο , Θεικό Μαλακόμετρο.
Δεν καταγράφει την στιγμή, καταγράφει την πορεία.
Όπως τα διαγράμματα του πυρετού καταγράφουν τις αυξομειώσεις της Θερμοκρασίας, αυτό καταγράφει τις αυξομειώσεις της μαλακίας.
Και τις κορυφώσεις, φυσικά.
Με μιά διαφορά: ο μαλάκας άνθρωπος, ο προβληματικός και ευτελής, ο Θεός απαιτεί να αποφασίσει μόνος του τη θεραπεία του... ο ίδιος ο άνθρωπος έχει την αποκλειστική ευθύνη.
Και μιά ακόμη: με μιά καλή αυτο-αντιβίωση /μετάνοια-αλλαγή πορείας και σκέψης, σβήνει όλα τα πυρετικά κύματα, αποκαθιστά τις βλάβες και διαγράφει όλες τις προηγούμενες μαλακίες του .
Μεγαλόθυμος είναι ο Θεός.
Ευτυχώς.
Αυτή είναι η δουλειά του: να σώζει μαλάκες.
Αρκεί και αυτοί να θέλουν να σωθούν.
Οι σαύρες είναι ευτυχισμένες όταν απλά κάθονται και λιάζονται : ακίνητες… δεν σκέφτονται παρά μόνο αισθάνονται.
Αισθάνονται την ζέστη και την θεραπευτική δράση του ήλιου, του μεγάλου ζωοδότη.
Είμαι και εγώ μια τεράστια σαύρα που λιάζεται και εισπράττει φως σε κάθε πόρο της ύπαρξης της.
Ένας διπλός καπουτσίνο και μία υπέροχη μηλόπιτα παρέχουν τα απαραίτητα συστατικά και την ενέργεια για την διατήρηση της ζωής.
Άδειος από σκέψεις -συνήθως ενοχλητικές - και πλήρης από αισθήσεις, ακούω το τιτίβισμα των πουλιών και των παιδιών γύρω μου χωρίς να δίνω καμία σημασία.
Υπέροχη μουσική, αντάξια των καλύτερων κλασσικών.
Προφανώς και ο Θεός, είναι κλασικός συνθέτης.
Όλα βαίνουν υπέροχα, έως ότου ακούω ακριβώς πίσω μου μια μάλλον αυταρχική, σκληρή επαγγελματική φωνή να δίνει εντολή:
«μετά τον εμετό δεν πίνουμε και δεν τρώμε τίποτε για δυο ώρες!
Και μπλαμπλά μπλαμπλά μπλα…»
Δε λέω, οι συνάδελφοι πρέπει να κάνουν την δουλειά τους…αν και γενικά τους κατατάσσω στα ενοχλητικά όντα… ειδικά όταν λιάζομαι σαν σαύρα.
Παιδίατρος; Πιθανό
Παθολόγος; λιγότερο πιθανό.
Φυσικά δε γυρίζω για να την δω.
Μου αρκεί ο ήλιος και τα τιτιβίσματα των πουλιών και των παιδιών.
Καλή ανάσταση σε όλους, βασανισμένους και μη.
Ένας κυβερνητικός υπάλληλος, ένας μάλλον ημιμαθής φιλόδοξος και ανόητος που θεωρούσε τον εαυτό του πανέξυπνο, επισκέπτεται με τη νεαρή και ευπαρουσίαστη σύζυγό του - μια ανεγκέφαλη και φιλάρεσκη μικροαστή - ένα τσίρκο όπου εκτίθεται ένας κροκόδειλος.
Κι ενώ η σύζυγος διασκεδάζει με τους πιθήκους, που εκτίθενται στην ίδια αίθουσα, ο σύζυγος αρχίζει να ενοχλεί τον κροκόδειλο.
Και ξαφνικά, μια τρομερή κραυγή συγκλόνισε την αίθουσα: ο τρομερός κροκόδειλος έκανε τον δημόσιο υπάλληλο μιά μπουκιά!
Τον κατάπιε ολόκληρο!
Το καταπληκτικό είναι ότι τον κατάπιε ακέραιο και αυτός, όχι μόνο δεν πέθανε, αλλά και …βολεύτηκε μέσα στον κροκόδειλο!
Ήταν ωραία , ζεστά και ξεκούραστα και δεν τον ενοχλούσε κανένας.
Έγινε μάλιστα και το επίκεντρο του δημόσιου ενδιαφέροντος καθώς άρχισε να τον επισκέπτεται χιλιάδες κόσμος πληρώνοντας εισιτήριο και αυτός έκανε το κομμάτι του βγάζοντας λόγους - μέσα απο το στόμα του κροκόδειλου ακουγόταν -με τις πρωτότυπες ιδέες του……έτσι άρχισε να γίνεται μεγάλη φίρμα και είδε την τύχη του να αλλάζει μέσα στην ατυχία του.
Προσπάθειες των φίλων του να αγοράσουν τον κροκόδειλο και να του σκίσουν την κοιλιά για να τον βγάλουν, απέτυχαν γιατι τους αποθάρρυνε ο ίδιος.
Η γυναίκα του άρχισε να γκομενίζει απο την μιά αλλά και να συζητάει να εγκατασταθεί και αυτή μέσα στον κροκόδειλο… για παρέα και συμπαράσταση αλλά και για να γίνει φίρμα και αυτή.
Είχε μεγάλη κοιλιά ο κροκόδειλος.
Η δημόσια υπηρεσία και το υπουργείο στο οποίο εργαζόταν ο υπάλληλος ενεπλάκησαν για το νομικό καθεστώς του φαγωμένου υπαλλήλου: έπρεπε να θεωρείται αγνοούμενος? ζωντανος? πιθανός νεκρός ?
….ή απλά υπάλληλος με απόσπαση από την θέση του στην κοιλιά του κροκόδειλου?
…πχ σαν μιά προσπάθεια προσέλκυσης ξένων επενδυτών καθώς ο κροκόδειλος και το τσίρκο ανήκαν σε Γερμανό επιχειρηματία?
Είναι απίστευτα αστεία σάτιρα…. ίσως το πιο αστείο και παρανοικό κείμενο του Ντοστογιέφσκι.
Και επίκαιρο…όπως είναι πάντα επίκαιρη η σάτιρα της ανοησίας, της γραφειοκρατίας και του καιροσκοπισμού.
…σχεδόν κάθε φορά που έρχεται η Μεγάλη Εβδομάδα, με πιάνει μιά φιλοσοφική διάθεση πάνω στα έσχατα:
στην ζωή και τον θάνατο.
Θα μου πείτε, είναι το θέμα των ημερών:
εδώ, ολόκληρος ενανθρωπισθείς Θεός, μέσα σε μιά βδομάδα, περνάει διαδοχικά από την φάση δόξας των Βαίων, στην φάση του διωγμού, της άδικης κατηγορίας και καταδίκης, του ατιμωτικού θανάτου και μετά…πάλι θρίαμβος:
Ανάσταση!
Εμείς οι κοινοί θνητοί -και ειδικά οι μικροστοί στους οποίους συγκαταλέγω και τον εαυτό μου - ζούμε ζωές μέ λιγότερες συγκινήσεις, περιπέτειες, σκαμπανεβάσματα και δόξες.
Αυτό βέβαια, δεν μας εμποδίζει να σκεφτόμαστε την Ζωή και τον Θάνατο… αφού είναι η κοινή μας μοίρα, όλων, σπουδαίων και ασήμαντων.
Αναρωτιέμαι αν ο Μητσοτάκης και ο Τσίπρας σκέφτονται ποτέ την ματαιότητα του βίου.
Δεν το θεωρώ πολύ πιθανό καθώς το βασικό που σκέφτονται είναι οι εκλογές και τα ποσοστά στις δημοσκοπήσεις ειδικά τώρα που επικεινται εκλογές.
Εκτός από τους πολιτικούς, την ζωή και τον Θάνατο δεν τον σκέφτονται και άλλοι:
οι απατεώνες και οι ερωτευμένοι.
Αυτοί σκέφτονται μόνο να περάσουν καλά στο παρόν και στο μέλλον.
Είναι αρκετά περίεργη αυτή η σύμπτωση στην στάση ζωής των απατεώνων και των ερωτευμένων:
…να ένα θέμα που πρέπει να το σκεφτώ λιγάκι… καθώς υπάρχουν κοινά στοιχεία.
Εξ άλλου πάντα πίστευα ότι οι ερωτευμένοι είναι και λίγο απατεώνες.
Επίσης κατέληξα στο συμπέρασμα ότι οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν τον θάνατο που τους αξίζει:
οι καλοί πεθαίνουν γαλήνια καθώς έχουν αίσθηση πως δεν έβλαψαν και δεν προκάλεσαν πόνο σε κανένα.
Οι κακοί το αντίθετο: μιά ζωή ήταν εαυτούληδες και μάσαγαν με απληστία, σαν άγρια θηρία.
Μόλις έρθουν στο τέλος, αντιμέτωποι με το άγνωστο χάος, τους φεύγει η μαγκιά:
εκεί δεν περνάνε ούτε ψέμματα ούτε κόλπα.
Λίγο πριν πεθάνουν , βλέπουν μιά μικρή κινηματογραφική ταινία με θέμα την ζωή τους.
Είναι μιά αστραπιαία ταινία που προβάλλει με ασύλληπτη ταχύτητα όλες τις αθλιότητες που έχουν κάνει.
Τότε τους πιάνει πανικός και πεθαίνουν απ´ τον φόβο τους, έστω και αν ιατρικά δεν είχε έρθει το τέλος.
Οι απλοικοί λένε ότι τους τιμωρεί ο Θεός και ίσως, από μιά άποψη να έχουν δίκιο.
Ο Μεγάλος ρυθμίζει έτσι τα ρολόγια που να σταματάνε από μόνα τους μιά ώρα αρχύτερα όταν τα ελατήρια τους δεν κινούνται αρμονικά.
Γιατρός είναι συνήθως ένας πρώην σπασίκλας -και νυν μαλάκας- που ξεκωλώνεται στην δουλειά για να βοηθήσει ανθρώπους που του δείχνουν λίγη εμπιστοσύνη και πολλή αγνωμοσύνη και προσπαθεί να συνεργαστεί με άλλους που πάνε να τον βοηθήσουν για να παράξει έργο που θα παρουσιάσουν για δικό τους.
Πάντα πίστευα ότι ο Πικάσο ήταν απατεώνας και δούλευε κοινό και κριτικούς… …πουλώντας τρέλα, τα κονόμησε χοντρά: ζωγράφισε την δεκαεπτάχρο...
