Ποιός λυπάται το κατσικάκι

 Αν κάποιος είναι καλός ή κακός άνθρωπος ή, τελοσπάντων,  καλός η κακός χαρακτήρας, έχει μεγάλη σημασία στην καθημερινή ζωή…

…γιατί, μπορεί να την πατήσεις πολύ άσχημα από κάποιον που μοιάζει καλός και καλοπροαίρετος και, τελικά, είναι κακός και μοχθηρός.

Εγώ έχω μερικά  κριτήρια που τα θεωρώ πολύ αποτελεσματικά για να καταλάβω το χαρακτήρα κάποιου: 

…πρώτον,  πως φέρεται από θέση εξουσίας και ισχύος. 

Το πως φαίνεται στους υφισταμένους του, στους υπαλλήλους του, στους κοινωνικά κατώτερους, στους πιο φτωχούς, στον σερβιτόρο, στον υπάλληλο της ρεσεψιόν, σε όλους αυτούς που τους πληρώνει για να του παρέχουν υπηρεσίες.

Αν φέρεται σε όλους αυτούς  αυταρχικά, ή με ανάρμοστο τρόπο, αλαζονικό η επιθετικό, κακοποιητικό, είναι μεγάλο παλιοτόμαρο.

Μακριά!

…δεύτερον:

…πως φερεται στην ατυχία του άλλου: 

Χαίρεται με την ατυχία του άλλου; Διασκεδάζεί όταν ο άλλος φαλιρίσει ή ατυχήσει?

Γελάει,  όταν ο άλλος σκοντάψει ή και τον κουτσουλήσει περιστέρι;

Μακριά!

…τρίτον:

Είναι ζηλιάρης με την επιτυχία και την ευτυχία του άλλου; 

Δεν αντέχει ο άλλος να έχει περισσότερα λεφτά παρά το ότι αυτός είναι ήδη πλούσιος; 

Θέλει πάντα να είναι πρώτος και καλύτερος και στο επίκεντρο της προσοχής; 

Γενικά είναι εγωκεντρικός και νάρκισσος και δεν αντέχει, ούτε αναγνωρίζει την αξία των άλλων;

Μακριά!

…τέταρτον:

Νιώθει στερημένος, παραγνωρισμένος, νιώθει πως είναι κάποιος σπουδαίος που δεν του έχουν δώσει την πρέπουσα σημασία; 

Νιώθει γενικά ότι η ζωή δεν του απένειμε τα αγαθά που του αξίζουν; Νιώθει ότι οι άνθρωποι του φέρθηκαν ανάρμοστα γιατί ο ίδιος είναι πολύ σπέσιαλ; 

Αν όλα αυτά τον κάνουν να νιώθει θυμό και κακία, αν τον κάνουν να γίνεται κακός, δυσάρεστος και …φαρμακομύτης…μακριά!

Περιττό να πω ότι όλα αυτά τα κριτήρια ισχύουν πολύ περισσότερο στην επιλογή συζύγου: 

Αν νομίζεις ότι πχ πήρες μία καλή, γλυκομίλητη, ευαίσθητη και ευγενική γυναικούλα και σου αναδειχθεί στην πορεία μιά κακίστρω, επιθετική, φαρμακόγλωσσα και φαρμακομύτα, ποιόν θα βρείς να σε σώσει?

Ελάχιστοι θα σε λυπηθούν, πολλοί θα διεσκεδάσουν και κανείς δεν θα σε βοηθήσει.

Ο λαουτζίκος είναι  ένας κακός και νωθρός θεατής της ξένης δυστυχίας.

Απλά παρακολουθεί  τον πύθωνα να καταπίνει το κατσικάκι αργά και βασανιστικά και νιώθει μιά άγρια χαρά  που δεν βρέθηκε αυτός στην θέση του.

Μόνο ένα μικρό πουλάκι

 Προετοιμάζομαι για επιτυχημένος συνταξιούχος. 

Βήμα πρώτον : παω σε καφενείο η καφετέρια με στρατηγική θέση για να βλέπω πολλούς περαστικούς πάσης ηλικίας.

Φυσικά,  δεν θέλω παρέα που θα με αποσπά, θα με αναγκάζει να μιλάω και θα με κάνει να απαντάω. 

Βήμα δεύτερον: Παραγγέλνω καφέ συν γλυκό ή σπανακόπιτα : διαλογισμός με υπογλυκαιμία δεν γίνεται.

Βήμα  τρίτον : μπαίνω στην κυρίως διαδικασία. 

Απλά παρατηρώ: δεν σκέφτομαι. 

Ούτε ονειροπολώ, ούτε θυμάμαι τι έκανα νέος, ούτε παλιές ιστορίες με γκόμενες, συνεργάτες και πρώην συζύγους. 

Όλα δηλητηριώδη.

Κοιτάω απλά . 

Οι εικόνες μπαίνουν στο εγκέφαλο χωρίς επεξεργασία και διαδέχονται η μιά την άλλη. 

Δεν βλέπω μόνο ανθρώπους αλλά και το πουλάκι που ραμφίζει τα ψίχουλα και το κλαδί του δέντρου που ταλαντεύεται από τον αέρα.

Είμαι σαν μωρό: κοιτάζω , ακούω , αισθάνομαι.

Δεν κρίνω, δεν συγκρίνω, δεν κατατάσσω.

Η διαδικασία της σκέψης είναι φλεγμονώδης διαδικασία ενώ η διαδικασία της αίσθησης είναι επουλωτική διαδικασία.

Όλες οι τεχνικές διαλογισμού σε Ανατολή και Δύση είναι ασκήσεις εστιασμένης προσοχής. 

Συχνά μαζί με ήρεμη διαφραγματική αναπνοή.

Οι γέροι παππούδες μας στα καφενεία, στην λειτουργία στην εκκλησία και στην ραχούλα με την κατσίκα, έκαναν διαλογισμό χωρίς να το ξέρουν.

Εξ ενστίκτου. 

Από παράδοση. 

Dolce far niente : η ηδύτης του μηδέν πράττειν.

Τα μωρά και οι γέροι, ξέρουν. 

Οι υπόλοιποι είναι νευρωσικοί.

ΕΝΑ ΤΕΜΠΕΛΗ ΣΚΥΛΟ

 Ζηλεύω αυτούς που έχουν ένα σκύλο ο οποίος έχει την ίδια έκφραση χαλάρωσης, χαζομάρας,  ανεμελιάς και αδιαφορίας με το αφεντικό του.

Θέλω και εγώ έναν τέτοιο τεμπέλη και χαζό σκύλο.

Να κοιτάμε  τα δέντρα , τα συντριβάνια και να ακούμε το νερό να κάνει πλους πλατς….

Να ακούμε με προσοχή τα φύλλα να θροίζουν, τεντώνοντας τα αυτιά μας,  αδιαφορώντας γιά όλες τις ευτελείς προσδοκίες του κόσμου.

Οι Θεοί

 Δεν αποθνήσκουν οι θεοί. Η πίστις αποθνήσκει του αχαρίστου όχλου των θνητών. Είν' οι θεοί αθάνατοι. Aπό τα βλέμματά μας τους κρύπτουσι νεφέλαι αργυραί.

Τους μαλάκες τους βαριέται και ο Θεός

...ας σκεφτούμε λίγο τη σχέση μας με τον Θεό.

Εγώ την σκέφτομαι συνεχώς. 

Είναι όπως όλες οι δυνατές σχέσεις: μιά περιπέτεια με συναρπαστικές φάσεις, ελπίδα και απογοήτευση, πίστη και αμφιβολία.

Ιδού ένα παλιότερο κείμενό μου.

Στα αλήθεια πιστεύω ότι ο Θεός μας δίνει μηνύματα.

Εξ άλλου, το έλεγαν και οι Αρχαίοι.... πως ο Θεός -ο Απόλλων-  «ούτε φανερώνει ούτε αποκρύπτει αλλά υποδηλώνει μόνο με σημάδια».

Καλό Πάσχα!

...καμμιά φορά σκέφτομαι πως ο Θεός,  Αυτός ο τρομερός και μεγαλειώδης Δημιουργός, είναι  τόσο ντροπαλός! 

Ποτε δεν βγήκε , μεγαλοπρεπώς , να δείξει στα ανθρώπινα μικρόβια την μικρότητά τους! ...μόνο  εμμέσως , κάτι παει να πει ,και , πάντα  τα μικρόβια τον παρεξηγούν!  

Απορώ με την υπομονή του! 

Αυτός λοιπόν ο τόσο ντροπαλός και ταπεινός Θεός, μπορεί να συμπαθεί το καθε γελοίο τσόλι που παριστάνει  το σπουδαίο? 

...αδύνατον!

Ολοι οι αλαζόνες τιμωρούνται απο τον Θεό.

 Συνήθως,  αργεί λιγάκι να τους ξεφτυλισει.

 Επειδη είναι καλός, σου  λεει,... «άσε, αργοτερα".   

Να δώσω μια ευκαιρία  στον ανόητο....

...Ισως βάλει μυαλό! 

Ξέρει βέβαια ο Θεός - αφού σαν Θεός  που είναι γνωρίζει καλά την μαλακία του καθενός- πως μυαλό ο μαλάκας, δεν θα βάλει. 

Αλλα τον αφήνει. 

Ειναι τόσο καλός,  που δίνει  ευκαιρία και στον μεγαλύτερο μαλάκα!

Οταν αρχιζει να γερνάει ο μαλάκας, αρχιζει να τον βαριέται και ο Θεός. 

Είπαμε:  είναι καλός αλλά είναι και σοφός.

 Σου λέει τώρα  ο Θεός: αυτός ο τενεκές μου τα πρηξε μια ζωή.

 Τα έπρηξε και σε ενα σωρό καλά ανθρωπάκια, συνανθρώπους του. 

Τι να τον κάνω? 

...να του δώσω μια κατραπακιά.

 Μπας και τον  ξεκουνήσω . Εστω και την τελευταία στιγμή. 

 Μπας και γίνει ανθρωπος , έστω και στο παραπέντε.

Του τραβάει μια κατραπακιά. 

Μια αρρώστια , μια πτώχευση, μιά εγκατάλειψη, μιά απόρριψη. 

Και τον παρατηρεί: έχει μαλακόμετρο.

Είναι ιδιαίτερο , Θεικό Μαλακόμετρο.

Δεν καταγράφει την στιγμή, καταγράφει την πορεία.

Όπως τα διαγράμματα του πυρετού καταγράφουν τις αυξομειώσεις της Θερμοκρασίας, αυτό καταγράφει τις αυξομειώσεις της μαλακίας.

Και τις κορυφώσεις, φυσικά.

Με μιά διαφορά: ο μαλάκας άνθρωπος, ο προβληματικός και ευτελής, ο Θεός απαιτεί να αποφασίσει μόνος του τη θεραπεία του... ο ίδιος  ο άνθρωπος έχει την αποκλειστική ευθύνη.

Και μιά ακόμη: με μιά καλή αυτο-αντιβίωση /μετάνοια-αλλαγή πορείας και σκέψης,  σβήνει όλα τα πυρετικά κύματα, αποκαθιστά τις βλάβες  και διαγράφει όλες τις προηγούμενες μαλακίες του .

Μεγαλόθυμος είναι ο Θεός.

Ευτυχώς.

Αυτή είναι η δουλειά του: να σώζει μαλάκες.

Αρκεί και αυτοί  να θέλουν να σωθούν.

Οι σαύρες ξέρουν το μυστικό της ευτυχίας

 Οι σαύρες είναι ευτυχισμένες όταν απλά κάθονται και λιάζονται : ακίνητες… δεν σκέφτονται παρά μόνο αισθάνονται.

Αισθάνονται την ζέστη και την θεραπευτική δράση του ήλιου, του μεγάλου ζωοδότη.

Είμαι και εγώ μια τεράστια σαύρα που λιάζεται και εισπράττει φως σε κάθε πόρο της ύπαρξης της. 

Ένας διπλός καπουτσίνο και μία υπέροχη μηλόπιτα παρέχουν τα απαραίτητα συστατικά και την ενέργεια για την διατήρηση της ζωής.

Άδειος από σκέψεις -συνήθως ενοχλητικές - και πλήρης από αισθήσεις, ακούω το τιτίβισμα των πουλιών και των παιδιών  γύρω μου χωρίς να δίνω καμία σημασία. 

Υπέροχη μουσική, αντάξια των καλύτερων κλασσικών.

Προφανώς και ο Θεός, είναι κλασικός συνθέτης.

Όλα βαίνουν υπέροχα, έως ότου ακούω ακριβώς πίσω μου μια μάλλον αυταρχική, σκληρή επαγγελματική φωνή να δίνει εντολή: 

«μετά τον εμετό δεν πίνουμε και δεν τρώμε τίποτε για δυο ώρες! 

Και μπλαμπλά μπλαμπλά μπλα…»

Δε λέω, οι συνάδελφοι πρέπει να κάνουν την δουλειά τους…αν και γενικά τους κατατάσσω στα ενοχλητικά όντα… ειδικά όταν λιάζομαι σαν σαύρα.

Παιδίατρος; Πιθανό 

Παθολόγος; λιγότερο πιθανό.

Φυσικά δε γυρίζω για να την δω. 

Μου αρκεί ο ήλιος και τα τιτιβίσματα των πουλιών και των παιδιών.

Καλή ανάσταση σε όλους, βασανισμένους και μη.

Ο κροκόδειλος

Ένας κυβερνητικός υπάλληλος, ένας μάλλον    ημιμαθής φιλόδοξος και ανόητος που θεωρούσε  τον εαυτό του πανέξυπνο, επισκέπτεται με τη νεαρή και ευπαρουσίαστη σύζυγό του - μια ανεγκέφαλη και φιλάρεσκη μικροαστή -  ένα τσίρκο όπου εκτίθεται ένας κροκόδειλος. 

Κι ενώ η σύζυγος διασκεδάζει με τους πιθήκους, που εκτίθενται στην ίδια αίθουσα, ο σύζυγος αρχίζει να ενοχλεί τον κροκόδειλο. 

Και ξαφνικά, μια τρομερή κραυγή συγκλόνισε την αίθουσα: ο τρομερός κροκόδειλος έκανε τον δημόσιο υπάλληλο μιά μπουκιά!

Τον κατάπιε ολόκληρο!

Το καταπληκτικό είναι ότι  τον κατάπιε ακέραιο και αυτός, όχι μόνο δεν πέθανε, αλλά και …βολεύτηκε μέσα στον κροκόδειλο!

Ήταν ωραία , ζεστά και ξεκούραστα και δεν τον ενοχλούσε κανένας.

Έγινε μάλιστα και το επίκεντρο του δημόσιου ενδιαφέροντος καθώς άρχισε να τον επισκέπτεται χιλιάδες κόσμος πληρώνοντας εισιτήριο και αυτός έκανε το κομμάτι του βγάζοντας λόγους - μέσα απο το στόμα του κροκόδειλου ακουγόταν -με τις πρωτότυπες ιδέες του……έτσι άρχισε να γίνεται μεγάλη φίρμα και είδε την τύχη του να αλλάζει μέσα στην ατυχία του.

Προσπάθειες των φίλων του να αγοράσουν τον κροκόδειλο και να του σκίσουν την κοιλιά για να τον βγάλουν, απέτυχαν γιατι τους αποθάρρυνε ο ίδιος.

Η γυναίκα του άρχισε να γκομενίζει απο την μιά αλλά και να συζητάει να εγκατασταθεί  και αυτή μέσα στον κροκόδειλο… για παρέα και συμπαράσταση αλλά και για να γίνει φίρμα και αυτή.

Είχε μεγάλη κοιλιά ο κροκόδειλος.

Η δημόσια υπηρεσία και το υπουργείο στο οποίο εργαζόταν ο υπάλληλος ενεπλάκησαν για το νομικό καθεστώς του φαγωμένου υπαλλήλου: έπρεπε να θεωρείται αγνοούμενος? ζωντανος? πιθανός νεκρός ? 

….ή απλά υπάλληλος με απόσπαση από την θέση του στην κοιλιά του κροκόδειλου?

…πχ σαν  μιά προσπάθεια προσέλκυσης ξένων επενδυτών καθώς ο κροκόδειλος και το τσίρκο ανήκαν  σε Γερμανό επιχειρηματία?

Είναι απίστευτα αστεία σάτιρα…. ίσως το πιο αστείο και παρανοικό κείμενο του Ντοστογιέφσκι.

Και επίκαιρο…όπως είναι πάντα επίκαιρη η σάτιρα της ανοησίας, της γραφειοκρατίας και του καιροσκοπισμού.