Κόλαση είναι η απουσία του Θεού.

 ...στο κατηχητικό μας μάθαιναν πως υπάρχουν τρία είδη ευσέβειας:

...η ευσέβεια από τον φόβο μην πας στην κόλαση: 

είναι το κατώτερο είδος ευσέβειας, αφού είναι κάπως συμφεροντολογική.

...η ευσέβεια του σεβασμού προς τον Θεό και τον άνθρωπο , το δημιούργημά του: 

γίνεσαι ανθρωπιστής από σεβασμό προς την Θεία Δημιουργία, το Θείο Έργο.

Είναι η ευσέβεια του μεσαίου επιπέδου.. 

....και υπάρχει και η ευσέβεια που πηγάζει από την αγάπη προς τον Θεό: ακολουθώ τις Θεικές υποδείξεις όχι για να σωθώ ή για να γίνω κοινωνικός αγωνιστής και φιλάνθρωπος αλλά γιατί αγαπάω τον Θεό τόσο, που η βούληση του γίνεται και δική μου.

Κάτι σαν γονική προσταγή που είναι, στην ουσία, μιά  ιερή - κοινή απόφαση.

Αυτό είναι το ανώτατο είδος  ευσέβειας.

Είναι η ευσέβεια των Αγίων που νιώθουν οτι έχουν γίνει ένα με τον Θεό και το μόνο που μετράει είναι η δική του  θέληση και οπτική του κόσμου.

Ακριβώς επειδή έχουν  μια τέτοια οπτική, περιφρονούν τα εγκόσμια και ζούνε με αέρα, νερό και πέτρες. 

Δεν είναι πως κάνουν «προπόνηση» για να ....σκληραγωγηθούν και να γίνουν ολιγαρκείς.

Οι άγιοι δεν είναι κομμάντος.

Είναι ολιγαρκείς γιατί δεν τους ενδιαφέρουν τα πρόσκαιρα μικροπράγματα.

Όλα τα ανωτέρω αφορούν την ποιότητα της σχέσης του ανθρώπου με τον Θεό: δεν είναι μικρό πράγμα αυτό.

Έχει τεράστιες κοινωνικές προεκτάσεις και ας μην πολυφαίνεται με την πρώτη ματιά: 

αν απλά φοβάσαι την Κόλαση, είσαι απλά ένα τρομοκρατημένο κουνέλι και η ζωή σου γίνεται Κόλαση απο τώρα, πρίν καν καταλήξεις εκεί.

Αν απλά σέβεσαι τον Κόσμο και τον Άνθρωπο ως ιερά, Θεικά δημιουργήματα, είσαι ένας ...οικολόγος - ανθρωπιστής που είναι μιά καλή και αξιοπρεπής εξέλιξη ζωής.

Αν αγαπάς τον Θεό τόσο που σχεδόν νιώθεις ένα μαζί του, γίνεσαι λίγο ερημίτης, αλαφροίσκιωτος,  αλλά φτάνεις σε μεγάλα επίπεδα πνευματικότητας που είναι γεμάτα θεικές ηδονές.

Καθόλου άσχημη εξέλιξη  και αυτή... αν έχεις μυαλό, καρδιά και ...κότσια, κατάλληλα γιά κάτι τέτοιο.

Το μεγαλύτερο δράμα όμως, μας έλεγαν, είναι να αρνηθείς τον Θεό:

να «αποστρέψεις το Πρόσωπό» σου από το Δικό του Πρόσωπο.

Αυτό καταλήγει σε Κόλαση: η Κόλαση δεν είναι βούρκος με καυτή λάβα και βασανιστήρια....

....η Κόλαση είναι η απουσία του Θεού και της Θεικής ευνοίας - χάριτος.

Διότι ο Θεός, είναι μεν καλός, αλλά αν του γυρίσεις την πλάτη 

(αν αποστρέψεις το πρόσωπο), σέβεται την απόφασή σου.

Έχεις δωρηθεί με βούληση...εσύ παίρνεις τις  αποφάσεις.

Αποστρέφει και αυτός το πρόσωπο.

Δεν σε κοιτάζει.

Κόλαση, είναι η απουσία του Θεού.

Μερικές φορές ο Θεός , επειδή είναι και καλός, σου δίνει κάποιες ευκαιρίες να αλλάξεις μυαλά : «δίδει σημεία» , όπως έλεγαν οι αρχαίοι.

Αλλά αν επιμένεις , έχεις την Κόλαση στην τσέπη:

 από τώρα και εντεύθεν.

...αν δεν έχεις φόβο ή σεβασμό του Θεού, τότε μπορείς να κάμεις τα πάντα.

«Αν δεν υπάρχει Θεός, όλα επιτρέπονται», είπε ο Ντοστογιέφσκι.

Ο Στάλιν , ο Πολ Ποτ και ένα σωρό άλλοι άθεοι εξουσιαστές με εκατομμύρια θυμάτων, συμμερίστηκαν την άποψη αυτή.

Διόνυσος - Απόλλων, σημειώσατε 1

 ...οι Ελληνάρες είναι συναισθηματικοί τύποι: προτιμούν να τραγουδούν παρά να σκέφτονται.

Η σκέψη είναι βαρετή: απαιτεί σιωπή.

Το τραγούδι είναι μιά τελετουργία εξορκισμού: να σου φύγει ο νταλκάς, ο φόβος, ο κορωνοιός.

Το τραγούδι είναι κάτι σαν Ρωμαικός θρίαμβος: μισθώνεις μιά «πρωτοψάλτισσα» να τραγουδήσει -και διαλαλήσει- την επιτυχία σου.

Το τραγούδι είναι ομαδικός οργασμός: όλοι μαζί ευτυχούμε και γινόμαστε ένα.

Ο Νίτσε, βαθύς γνώστης του αρχαιοελληνικού πολιτισμού, είπε πως στην Ελλάδα συνεχώς γίνεται μιά πνευματική πάλη ανάμεσα στον Απόλλωνα και τον Διόνυσο: ο Απόλλωνας προωθεί το Φως, την καθαρή σκέψη, την διαύγεια, την ακρίβεια, την μελετημένη συμπεριφορά.

Ο Διόνυσος είναι του γλεντιού: τραγούδια, μεθύσια, χοροί, ημίφως, κρασί, σεξ , θολό μυαλό και αυθόρμητη καρδιά.

Προφανώς ο Διόνυσος είναι ο Θεός μας: επικράτησε πλήρως στην νεότερη Ελλάδα.

Κάθε συμφορά ξορκίζεται με  μπουζουκοτράγουδα.

Και μόλις την ψευτο-σκαπουλάρουμε από την συμφορά, τι ακολουθεί?

Μπουζουκοτράγουδα, φυσικά.

Και μόλις επανέλθει ο Κορώνας?

Ακόμη περισσότερα μπουζουκοτράγουδα. 

Θρηνητικά.

Έχουμε πλάκα: όλοι οι Χάρβαρντ τύποι, έχουν πρόχειρο ένα μπουζουκοτράγουδο στο στόμα για κάθε περίσταση.

Ξέχασαν  τους παππούδες τους που, αν και αγράμματοι,  διασκέδαζαν με ποιότητα: στην χαρά δημοτικά τραγούδια και στο πένθος  με Μανιάτικα και Ηπειρώτικα μοιρολόγια.

Ο Διόνυσος δεν τα πήγαινε καλά με τα γράμματα.

Ούτε τότε, ούτε και τώρα.

Ξέπεσε και αυτός: προσπάθησε να πάρει λούστρο με μεταπτυχιακό στο εξωτερικό αλλά κατέληξε σκυλάς.

# ΚΕΦΑΛΗ ΑΓΑΛΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΔΙΟΝΥΣΟΥ, ΤΟΥ 2ου αι. μ.Χ. αι. ΠΟΥ ΑΝΤΙΓΡΑΦΕΙ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΠΡΑΞΙΤΕΛΗ, ΧΡΟΝΟΛΟΓΟΥΜΕΝΟ ΚΑΤΑ ΤΟΝ 4ο αι. π.Χ. 

ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΚΟΡΙΝΘΟΥ.

Ανοιξη - Κορωνοιός : 1-0

 ...όταν  έχεις γεράσει κάπως...δηλαδή όταν έχουν περάσει τα χρόνια αλλά δεν έχεις ξεκουτιάνει, καταλαβαίνεις χίλια δυό πράγματα...

...αλλά δε μιλάς. 

Είσαι ένας ουδέτερος παρατηρητής -φαινομενικά-  αφού θεωρείς ότι ο κόσμος γυρίζει γύρω από τον άξονα του -όπως πάντα- εδώ και εκατομμύρια χρόνια.

Φυσικά  και δεν υπάρχει κανένας λόγος να παρέμβεις. 

...ούτε προς τη μιά, ούτε προς την άλλη, ούτε προς καμμία,  κατεύθυνση.

Σε καμμιά κατεύθυνση...είναι ανώφελο.

Το σύμπαν είναι σοφό,  κι εσύ, είσαι  απλά ένα μικρόβιο που  καταλαβαίνει πέντε πράγματα. 

Ο μαλακισμένος ο κορονοϊός,  είναι βέβαιο ότι θέλει να μου  χαλάσει τη διάθεση αλλά προς το παρόν δεν τα πολυκαταφέρνει.

Η άνοιξη μπήκε στη Σαντορίνη και στις καθημερινές βόλτες μου βλέπω ένα σωρό λουλούδια και πρασινισμένα αμπέλια. 

Αυτή είναι η νίκη μου πάνω στο κορονοϊό. 

Υπάρχουν όμως και άλλες νίκες πιο ωραίες, πιο δυνατές...

...πιο μεθυστικές.

Η αίσθηση να νιώθεις ότι μπορείς και ξεπερνάς τις δυσκολίες.

Η αίσθηση να νιώθεις ότι δεν είσαι μιά κουράδα και πως αξίζεις κάτι. 

Η αίσθηση ότι η ζωή συνεχίζεται και τον κορονοϊό τον έχει χεσμένο.

Τα δύο εικοσιπεντάχρονα, δυό πολύ καλά παιδάκια προκομμένα και μυαλωμένα, έτυχε  να τους πάρει το κεφάλι ο διαφθορέας Μάης και να νιώσουν μια έντονη έλξη το ένα προς το άλλο.

Μια ανεπαίσθητη φυσική και συναισθηματική έλξη που ένιωσαν και τα δυό: φυσικά και δεν μπορούσε να ξεφύγει από τις κεραίες της παμπόνηρης γριάς αλεπούς.

Ναι... μια γριά αλεπού... αλλά, ελπίζω, μια καλή αλεπού. 

Χαίρομαι που ο Μάης διατηρεί την δύναμη του και υπερισχύει πάνω σε κάθε απαίσιο κορονοϊό.

Ο Μάης, η Άνοιξη , η τεράστια αναπαραγωγική δύναμη της Φύσης, το Θεικό Μεγάλο Σχέδιο,  δεν κωλώνει μπροστά σε κανένα -κατασκευασμένο ή όχι- Φραγκενστάιν ιό.

Τα εικοσιπεντάχρονα, πλησίασαν το ένα το άλλο σε μια υποσυνείδητη ελκτική κινητοποίηση: περιφρόνησαν  κάθε οδηγία για «social distances»...

...και σταμάτησαν μόνο όταν κόλλησαν το ένα σώμα με το άλλο.

Ανεπαίσθητα, αυθόρμητα, «τυχαία».

Τους έδωσα την ευλογία μου. 

Ένα θριαμβικό αίσθημα με κατέκλυσε. 

Είσαι ασήμαντος, μαλάκα κορωνοιέ.

Η Άνοιξη  είναι πολύ πιο δυνατή από σένα.

Στα νησιά πρέπει να έχεις Άγιο

 Στην Ελλάδα κανείς δεν καταλαβαίνει τι σημαίνει επείγουσα ιατρική περίθαλψη αν δεν εφημερεύσει  σε επαρχιακό  νοσοκομείο και δη νησιωτικό. 

Όλες οι παθολογίες της περίθαλψης αναδεικνύονται και συχνά με παράλογο  και λυπηρό τρόπο : πχ αν πάθεις εγκεφαλικό και είσαι κάτω από 65 σε παίρνουν οι νευρολόγοι στο μεγάλο νοσοκομείο ενώ αν είσαι  65 και δύο μήνες σε παίρνουν οι παθολόγοι…που ξέρουν μεν λίγη νευρολογία αλλά θα σου ρυθμίσουν καλά πίεση, ζάχαρο και χοληστερίνη.

Αν έχεις ενδοεγκεφαλικό  αιμάτωμα, παθολόγοι και νευρολόγοι θα σε βάλουν με το ζορι να απευθυνθείς σε νευροχειρουργό έστω και αν δεν είναι χειρουργικό το θέμα . 

Αν είναι πιθανή η ρήξη ανευρύσματος μπορεί να σε πάρουν οι νευροχειρουργοί αλλά και πάλι παίζεται που θα πας και αν είσαι τυχερός. 

Δεν είναι παντού ίδιες ή πρόσφορες οι υπηρεσίες και οι τεχνικές. 

Μην επεκταθώ. 

Με λίγα λόγια, αν είσαι εφημερεύων σε μικρό επαρχιακό νοσοκομείο πρέπει να έχεις γερό στομάχι, μαχητικότητα και διαπραγματευτική ικανότητα. 

Αν καταφέρει να επιβιώσει ο ασθενής πάνω στις ατελείωτες ώρες ή και μέρες  αναμονής, καβγάδων και διαπραγμάτευσης με το ΕΚΑΒ και τα λοιπά νοσοκομεία, είναι θέμα δικό του πως θα πάει:

βασικά έξαρτάται από την κράση του αλλά και την υποστήριξη από Αγίους και λοιπές μεταφυσικές δυνάμεις.

Ποιός λυπάται το κατσικάκι

 Αν κάποιος είναι καλός ή κακός άνθρωπος ή, τελοσπάντων,  καλός η κακός χαρακτήρας, έχει μεγάλη σημασία στην καθημερινή ζωή…

…γιατί, μπορεί να την πατήσεις πολύ άσχημα από κάποιον που μοιάζει καλός και καλοπροαίρετος και, τελικά, είναι κακός και μοχθηρός.

Εγώ έχω μερικά  κριτήρια που τα θεωρώ πολύ αποτελεσματικά για να καταλάβω το χαρακτήρα κάποιου: 

…πρώτον,  πως φέρεται από θέση εξουσίας και ισχύος. 

Το πως φαίνεται στους υφισταμένους του, στους υπαλλήλους του, στους κοινωνικά κατώτερους, στους πιο φτωχούς, στον σερβιτόρο, στον υπάλληλο της ρεσεψιόν, σε όλους αυτούς που τους πληρώνει για να του παρέχουν υπηρεσίες.

Αν φέρεται σε όλους αυτούς  αυταρχικά, ή με ανάρμοστο τρόπο, αλαζονικό η επιθετικό, κακοποιητικό, είναι μεγάλο παλιοτόμαρο.

Μακριά!

…δεύτερον:

…πως φερεται στην ατυχία του άλλου: 

Χαίρεται με την ατυχία του άλλου; Διασκεδάζεί όταν ο άλλος φαλιρίσει ή ατυχήσει?

Γελάει,  όταν ο άλλος σκοντάψει ή και τον κουτσουλήσει περιστέρι;

Μακριά!

…τρίτον:

Είναι ζηλιάρης με την επιτυχία και την ευτυχία του άλλου; 

Δεν αντέχει ο άλλος να έχει περισσότερα λεφτά παρά το ότι αυτός είναι ήδη πλούσιος; 

Θέλει πάντα να είναι πρώτος και καλύτερος και στο επίκεντρο της προσοχής; 

Γενικά είναι εγωκεντρικός και νάρκισσος και δεν αντέχει, ούτε αναγνωρίζει την αξία των άλλων;

Μακριά!

…τέταρτον:

Νιώθει στερημένος, παραγνωρισμένος, νιώθει πως είναι κάποιος σπουδαίος που δεν του έχουν δώσει την πρέπουσα σημασία; 

Νιώθει γενικά ότι η ζωή δεν του απένειμε τα αγαθά που του αξίζουν; Νιώθει ότι οι άνθρωποι του φέρθηκαν ανάρμοστα γιατί ο ίδιος είναι πολύ σπέσιαλ; 

Αν όλα αυτά τον κάνουν να νιώθει θυμό και κακία, αν τον κάνουν να γίνεται κακός, δυσάρεστος και …φαρμακομύτης…μακριά!

Περιττό να πω ότι όλα αυτά τα κριτήρια ισχύουν πολύ περισσότερο στην επιλογή συζύγου: 

Αν νομίζεις ότι πχ πήρες μία καλή, γλυκομίλητη, ευαίσθητη και ευγενική γυναικούλα και σου αναδειχθεί στην πορεία μιά κακίστρω, επιθετική, φαρμακόγλωσσα και φαρμακομύτα, ποιόν θα βρείς να σε σώσει?

Ελάχιστοι θα σε λυπηθούν, πολλοί θα διεσκεδάσουν και κανείς δεν θα σε βοηθήσει.

Ο λαουτζίκος είναι  ένας κακός και νωθρός θεατής της ξένης δυστυχίας.

Απλά παρακολουθεί  τον πύθωνα να καταπίνει το κατσικάκι αργά και βασανιστικά και νιώθει μιά άγρια χαρά  που δεν βρέθηκε αυτός στην θέση του.

Μόνο ένα μικρό πουλάκι

 Προετοιμάζομαι για επιτυχημένος συνταξιούχος. 

Βήμα πρώτον : παω σε καφενείο η καφετέρια με στρατηγική θέση για να βλέπω πολλούς περαστικούς πάσης ηλικίας.

Φυσικά,  δεν θέλω παρέα που θα με αποσπά, θα με αναγκάζει να μιλάω και θα με κάνει να απαντάω. 

Βήμα δεύτερον: Παραγγέλνω καφέ συν γλυκό ή σπανακόπιτα : διαλογισμός με υπογλυκαιμία δεν γίνεται.

Βήμα  τρίτον : μπαίνω στην κυρίως διαδικασία. 

Απλά παρατηρώ: δεν σκέφτομαι. 

Ούτε ονειροπολώ, ούτε θυμάμαι τι έκανα νέος, ούτε παλιές ιστορίες με γκόμενες, συνεργάτες και πρώην συζύγους. 

Όλα δηλητηριώδη.

Κοιτάω απλά . 

Οι εικόνες μπαίνουν στο εγκέφαλο χωρίς επεξεργασία και διαδέχονται η μιά την άλλη. 

Δεν βλέπω μόνο ανθρώπους αλλά και το πουλάκι που ραμφίζει τα ψίχουλα και το κλαδί του δέντρου που ταλαντεύεται από τον αέρα.

Είμαι σαν μωρό: κοιτάζω , ακούω , αισθάνομαι.

Δεν κρίνω, δεν συγκρίνω, δεν κατατάσσω.

Η διαδικασία της σκέψης είναι φλεγμονώδης διαδικασία ενώ η διαδικασία της αίσθησης είναι επουλωτική διαδικασία.

Όλες οι τεχνικές διαλογισμού σε Ανατολή και Δύση είναι ασκήσεις εστιασμένης προσοχής. 

Συχνά μαζί με ήρεμη διαφραγματική αναπνοή.

Οι γέροι παππούδες μας στα καφενεία, στην λειτουργία στην εκκλησία και στην ραχούλα με την κατσίκα, έκαναν διαλογισμό χωρίς να το ξέρουν.

Εξ ενστίκτου. 

Από παράδοση. 

Dolce far niente : η ηδύτης του μηδέν πράττειν.

Τα μωρά και οι γέροι, ξέρουν. 

Οι υπόλοιποι είναι νευρωσικοί.

ΕΝΑ ΤΕΜΠΕΛΗ ΣΚΥΛΟ

 Ζηλεύω αυτούς που έχουν ένα σκύλο ο οποίος έχει την ίδια έκφραση χαλάρωσης, χαζομάρας,  ανεμελιάς και αδιαφορίας με το αφεντικό του.

Θέλω και εγώ έναν τέτοιο τεμπέλη και χαζό σκύλο.

Να κοιτάμε  τα δέντρα , τα συντριβάνια και να ακούμε το νερό να κάνει πλους πλατς….

Να ακούμε με προσοχή τα φύλλα να θροίζουν, τεντώνοντας τα αυτιά μας,  αδιαφορώντας γιά όλες τις ευτελείς προσδοκίες του κόσμου.