Καλύτεροι ψεύτες είναι αυτοί που λένε μισές αλήθειες

 Οι καλύτεροι απατεώνες δεν είναι αυτοί που λένε ψέμματα: είναι αυτοί που λένε μισές αλήθειες.

Οι μπανάλ απατεώνες λένε χονδροειδή ψέμματα χωρίς ίχνος αλήθειας.

Οι εκλεπτυσμένοι απατεώνες απλά υπερβάλλουν. 

Πουλάνε υπερεκτιμημένες μετριότητες.

Το βλέπω στα κυριλέ μαλακοεστιατόρια και στους κυριλέ μαλακογιατρούς: 

δεν λέω ότι πουλάνε πράγματα που σου κάνουν κακό...δεν είναι χάλια  προιόντα ή λάθος υπηρεσίες: είναι οκ...αλλά να...είναι μακαρονάδες της γειτονιάς που παριστάνουν το υψηλό γκουρμέ.

Και οι τιμές, στον Θεό.

Άρα δεν σημαίνει ότι δεν προσφέρουν κάτι...φυσικά, κάτι προσφέρουν...

Είναι μιά αποδεκτή μετριότητα - ή και κάτω απο το μέτριο -αλλά υπερεκτιμημένο και επενδεδυμένο με κατασκευασμένους μύθους.

Διότι ο καλός απατεώνας κατασκευάζει μιά μυθολογία: ο μύθος είναι η ζωοποιός δύναμη που κάνει αξιόπιστο τον απατεώνα.

Όλοι οι βασιλιάδες ήταν θεόσταλτοι.

Όλοι  είχαν δικαιώματα  από αναντάμ- παπαντάμ...

...και, τα πήραν τα δικαιώματα από τρομερές, αδιευκρίνιστες , μυθικής προέλευσης, πηγές εξουσίας.

Τα πολιτικά τζάκια δουλεύουν έτσι, οι επαναστάτες ο ίδιο.

Οι τρείς κακόμοιροι μικρέμποροι της Φιλικής Εταιρείας δεν είπαν : « αυτοί είμαστε»...προφανώς θα γέλαγαν και οι πέτρες. 

Είπαν ότι της «Εταιρείας» προίσταται η «Αρχή» υπονοώντας κάποιον ισχυρό πρίγκηπα, ηγεμόνα , Τσάρο, Υψηλάντη κλπ.

Και ας πίστευε ο καθένας ότι γούσταρε.

Οι  «αγωνιστές» πρόγονοι επίσης θεωρείται πως μεταδίδουν με θαυματουργικό,  αδιευκρίνιστο τρόπο τα χαρίσματα και τις αρετές στους απογόνους.

Πάντα και ειδικά σε αυτούς που έχουν τα σωστό επώνυμο.

Άλλο χάρισμα έχεις άν σε λένε Λιάπη και άλλο Καραμανλή.

Τα εστιατόρια με Μισελέν μπορούν να σερβίρουν ίχνη ζυμαρικού ανακατεμένο με φακές , όλο μαζί μισή μπουκιά, σαν εισαγωγικό πιάτο.

Είναι μιά σαδιστική αυτοεπιβεβαίωση να βάζεις να πληρώνουν μαλακίες πανάκριβα και να σε έπαινούν και από πάνω.

Και ο Πικάσσο αυτό  έκανε...και άλλοι φιρμάτοι.

Κάθε λαϊκό-γκόμενος χαίρεται να εξευτελίζει την κουλτουριάρα μορφωμένη γκόμενα που της το παίζει Ζορμπάς.

Χαρά στο κουράγιο της.

Μαλάκες πάσης φύσεως, ξυπνήστε.

Τα αστέρια Μισελέν στην γεύση και στην ζωή, τέρμα.

Το ταπεινό ταβερνάκι της γειτονιάς που προσπαθεί να επιβιώσει, τίμια, είναι προορισμένο για σας.

ευτυχώς που υπάρχουν οι ανήμποροι και οι βλάκες για να τους εκμεταλλευόμαστε και να επιβιώνουμε

 …βαρέθηκα να βλέπω «τσαλαπατημένους» ανθρώπους: ταλαιπωρημένους από την ζωή, γεμάτους οικονομική και συναισθηματική ανασφάλεια, απογοητευμένους απο τα ψαλιδισμένα όνειρα.

Στην Σαντορίνη έχει μπόλικους τέτοιους: είναι όλοι αυτοί που συντηρούν την τουριστική βιομηχανία.

Εξουθενωμένα και κακοποιημένα άτομα απο την υπερεργασία. 

Αλλά όχι μόνο στην Σαντορίνη….παντού.

Στην Αθήνα, το ίδιο. 

Πήγα μετά απο καιρό και την είδα με άλλο μάτι: 

σαραβαλιασμένα κτίρια και σαραβαλιασμένοι άνθρωποι.

Φαίνεται στο πρόσωπο, στο βλέμμα.

Πολλοί στα πρόθυρα υστερικής κρίσης.

Βλέπω αυτήν την 33χρονη ηθοποιό που κατήγγειλε τον «σκηνοθέτη των μεγάλων τηλεοπτικών επιτυχιών» 

(τι άθλια ΜΜΕ!! τι εφευρίσκουν! τι ταμπέλες βάζουν! λες και αν δεν ήταν επιτυχημένος, θα  μέτραγε λιγότερο ο υποτιθέμενος βιασμός? 

…δηλαδή οι φτωχοδιάβολοι και οι κακομοίρηδες συγχωρούνται?).

Προφανώς δεν ασχολούμαι με τι έγινε πριν  12 χρόνια, πόσο ουίσκι ήπιαν και γιατί το θυμήθηκε τώρα.

Εγώ βλέπω απλά μιά κακομοίρα…μιά κοπέλα που δεν έκανε καριέρα, που υποαπασχολείται σε κάτι ρολάκια της πλάκας και που αγωνίζεται να επιβιώσει κυριολεκτικά.

Αδύνατη , νευρική…σχεδόν υστερική…απειλητική από την μιά, εκλιπαρεί συμπάθεια από την άλλη.

Μέσα στην φτώχεια , την ανασφάλεια, την απογοήτευση, τον φόβο γιά το ακόμα πιο σκοτεινό μέλλον: 

τον άντρα που δεν βρήκε, την καριέρα που δεν έκανε, την άνετη ζωή που ποτέ δεν είδε.

Θα μου πείς… τα ήθελε ο κώλος της: πήγε και έγινε ηθοποιός η ψωνάρα…ένα κορεσμένο επάγγελμα για λίγους.

Για μούτρα… γιά φάτσες  που ελίσσονται.

Για προστατευόμενους μεγάλων χορηγών.

Μπόχα, κυρά μου…δεν την είδες? …δεν την άκουσες?

Τόσα χρόνια που ζούσες?

Σαν να είσαι τσιράκι μεγαλογιατρού και να εκπλήττεσαι που παίρνει φακελλάκια.

Ας σπούδαζες λογιστική να μην κινδυνεύεις από τα αρπακτικά.

Αλλά ήθελες λάμψη.

«Έχεις ατομική ευθύνη».

Αλλά υπάρχει και κοινωνική ευθύνη: τους ολιγόμυαλους πρέπει να τους προφυλάσσει η κοινωνία…όχι να τους φουσκώνει τα μυαλά περαιτέρω.

Ο Καπιταλισμός δεν είναι μόνο το σύστημα της καινοτομίας και της δημιουργίας:  είναι και το σύστημα εκμετάλλευσης των αδύναμων και των ηλιθίων.

Αυτοί μπαίνουν στις μυλόπετρες και φτιάχνουν κεφάλαιο και υπεραξία.

Ο Τζεφ Μπέζος είχε την ιδέα και εστησε την Άμαζον και μπράβο για την πρωτοποριακή ιδέα.

Από κει και πέρα όμως ξέσκισε και την υπαλληλάντζα: σε κάποια φάση τους φόρεσε πάμπερς για να μην κατουράνε στην τουαλέτα και χάνει χρόνο.

Εκεί καταντήσαμε: οι «υπέρμαχοι της ελευθερίας και της δημοκρατίας»,  να δημιουργουν ανελεύθερα και υστερικά όντα ώστε να κατευθύνουν την ψήφο τους στά δικά τους κόμματα-μαγαζιά.

Βρίζουμε τον Στάλιν , τον βρίζω και εγώ.

Διαβάζω τώρα τα απομνημονεύματα ενός Ρώσου γιατρού που έκανε κάμποσα χρονάκια ως γιατρός - κρατούμενος σε γκουλάγκ, την δεκαετία του σαράντα - πενήντα.

Φρίκη, φυσικά.

Αλλά εχω την εντύπωση ότι ο Στάλιν θα βλέπει από το υπερπέραν  τα χάλια και την ασυδοσία του καπιταλισμού,  και θα καγχάζει μέσα απο τον τάφο του.

Είμαι πλασμένος για Πρόεδρος της Δημοκρατίας

 ....μιά από τις καλύτερες φαντασιώσεις που έχω τελευταία, είναι πως έγινε κάποια στραβή και έγινα πρόεδρος της Δημοκρατίας.

Μάλλον ζήλεψα από την κυρία Κατερίνα...που βλέπω να περνάει ζωή και κότα χωρίς άγχος και βάσανα.

Όσο το σκέφτομαι, τόσο καλύτερο μου φαίνεται: 

κατ´ αρχήν θα έχω  άπειρο σεβασμό χωρίς να χρειάζεται να κάνω τίποτε.

Το πολύ να πάω σε καμμιά παρέλαση αλλά θα είμαι καθιστός και δεν θα κουραστώ.

Ασε που θα έχω μαζί μου και καμμιά κυρία που θα την συστήσω σαν «σύντροφό» μου.

Θα κάθεται και αυτή πρώτο τραπέζι πίστα και θα απολαμβάνει τα στρατά να παρελεύνουν υπερήφανα και να μας αποδίδουν τιμές.

Καθόλου άσχημα...θα κάνω μιά χαρά το κομμάτι μου στην κυρία.

Μετά θα σουλατσέρνω δεξιά αριστερά σε νησάκια, ραχούλες και ιστορικούς τόπους με την ευκαιρία διαφόρων επετείων.

Τζάμπα εκδρομές και όλοι θα σκοτώνονται να μας περιποιηθούνε.

Θα έχω φυσικά και την κυρία δίπλα μου γιά να μην πλήττω.

Από λόγους δεν χρειάζεται να αποστηθίσω πολλά...συνήθως θα λέω πάνω κάτω τα ίδια γλυκερά, κολακευτικά  και αισιόδοξα γιά να μην παρεξηγηθεί κανείς και να είναι όλοι ευχαριστημένοι.

Προφανώς θα είμαι υπέρ της «ειρηνικής συνύπαρξης» των λαών, της «αρμονικής συνεργασίας» και των «δικαιωμάτων των μειονοτήτων».... και, ιδίως, των τρανσέξουαλ που είναι της μόδας.

Επειδή όμως είμαι και καλοφαγάς, δεν θα αρκεστώ στους μαγείρους του προεδρικού μεγάρου.

Σε σπέσιαλ events θα καλώ τους αγαπημένους μου σεφ και, αφού ανταλλάξουμε απόψεις γενικά , θα τους ενθαρρύνω να μαγειρέψουν ό,τι καλύτερες λιχουδιές έχουν στο μαγειρικό τους ρεπερτόριο.

Έτσι και θα ντερλικώνω θαυμάσια και θα  δείξω πόσο λαικός και καταδεκτικός τύπος είμαι.

Γιαυτό σας λέω... μιά χαρά είναι να είσαι πρόεδρος της Δημοκρατίας.

Τέλεια φαντασίωση.

Οι αριστεροί φλυαρούν, οι δεξιοί τρώνε, οι αναρχικοί κραυγάζουν

 ...βαρέθηκα τα κείμενα-σεντόνια: μου αρέσουν τα ποιοτικά μικρά γλυκά.

Ένα γλυκό κουταλιού με λίγο παγωτό.

Δεν χρειάζεται να φάω ένα ταψί μπακλαβά.

Σπάνια τα διαβάζω τα μεγάλα κείμενα...έχουν πολλή σαβούρα μέσα.

Μάλιστα, εχω βρεί μια εύκολη μέθοδο να καταλαβαίνω το πολιτικό στίγμα του συγγραφέα.

Αν είναι σχετικά μικρό κείμενο, είναι μάλλον δεξιός και καθεστωτικός.

(Οι δεξιοί καθεστωτικοί γενικά βαριούνται τα πολλά λόγια γιατί έχουν πολλές δουλειές και θέσεις να φροντίσουν).

Οι καθεστωτικοί αριστεροί, λένε αρκετα περισσότερα αφού πρέπει να δικαιολογήσουν την προνομιακή θέση τους ως διορισμένοι αριστεροί διανοούμενοι.

Οι αδιόριστοι αριστεροί πάλι, είναι κάργα πολυλογάδες: γράφουν θυμωμένα «σεντόνια»,  ανακατεύοντας ετερόκλητες πηγές με φιλοσόφους, ιστορικούς, οικονομολόγους και πεθαμένους επαναστάτες.

Σουβλάκια, καραβιδομακαρονάδες και λαχανάκια Βρυξελλών.

Οι αναρχοαυτόνομοι και οι συμπαθούντες είναι οι πιό φλύαροι απ όλους.

Τεράστια  κείμενα που νομίζω ότι ελάχιστοι διαβάζουν ολόκληρα πλην των ίδιων που τα συγγράφουν.

Αμφιβάλλω αν και οι γκόμενές τους τα διαβάζουν.

...αν τολμούν ας το ελέγξουν.

Κόλαση είναι η απουσία του Θεού.

 ...στο κατηχητικό μας μάθαιναν πως υπάρχουν τρία είδη ευσέβειας:

...η ευσέβεια από τον φόβο μην πας στην κόλαση: 

είναι το κατώτερο είδος ευσέβειας, αφού είναι κάπως συμφεροντολογική.

...η ευσέβεια του σεβασμού προς τον Θεό και τον άνθρωπο , το δημιούργημά του: 

γίνεσαι ανθρωπιστής από σεβασμό προς την Θεία Δημιουργία, το Θείο Έργο.

Είναι η ευσέβεια του μεσαίου επιπέδου.. 

....και υπάρχει και η ευσέβεια που πηγάζει από την αγάπη προς τον Θεό: ακολουθώ τις Θεικές υποδείξεις όχι για να σωθώ ή για να γίνω κοινωνικός αγωνιστής και φιλάνθρωπος αλλά γιατί αγαπάω τον Θεό τόσο, που η βούληση του γίνεται και δική μου.

Κάτι σαν γονική προσταγή που είναι, στην ουσία, μιά  ιερή - κοινή απόφαση.

Αυτό είναι το ανώτατο είδος  ευσέβειας.

Είναι η ευσέβεια των Αγίων που νιώθουν οτι έχουν γίνει ένα με τον Θεό και το μόνο που μετράει είναι η δική του  θέληση και οπτική του κόσμου.

Ακριβώς επειδή έχουν  μια τέτοια οπτική, περιφρονούν τα εγκόσμια και ζούνε με αέρα, νερό και πέτρες. 

Δεν είναι πως κάνουν «προπόνηση» για να ....σκληραγωγηθούν και να γίνουν ολιγαρκείς.

Οι άγιοι δεν είναι κομμάντος.

Είναι ολιγαρκείς γιατί δεν τους ενδιαφέρουν τα πρόσκαιρα μικροπράγματα.

Όλα τα ανωτέρω αφορούν την ποιότητα της σχέσης του ανθρώπου με τον Θεό: δεν είναι μικρό πράγμα αυτό.

Έχει τεράστιες κοινωνικές προεκτάσεις και ας μην πολυφαίνεται με την πρώτη ματιά: 

αν απλά φοβάσαι την Κόλαση, είσαι απλά ένα τρομοκρατημένο κουνέλι και η ζωή σου γίνεται Κόλαση απο τώρα, πρίν καν καταλήξεις εκεί.

Αν απλά σέβεσαι τον Κόσμο και τον Άνθρωπο ως ιερά, Θεικά δημιουργήματα, είσαι ένας ...οικολόγος - ανθρωπιστής που είναι μιά καλή και αξιοπρεπής εξέλιξη ζωής.

Αν αγαπάς τον Θεό τόσο που σχεδόν νιώθεις ένα μαζί του, γίνεσαι λίγο ερημίτης, αλαφροίσκιωτος,  αλλά φτάνεις σε μεγάλα επίπεδα πνευματικότητας που είναι γεμάτα θεικές ηδονές.

Καθόλου άσχημη εξέλιξη  και αυτή... αν έχεις μυαλό, καρδιά και ...κότσια, κατάλληλα γιά κάτι τέτοιο.

Το μεγαλύτερο δράμα όμως, μας έλεγαν, είναι να αρνηθείς τον Θεό:

να «αποστρέψεις το Πρόσωπό» σου από το Δικό του Πρόσωπο.

Αυτό καταλήγει σε Κόλαση: η Κόλαση δεν είναι βούρκος με καυτή λάβα και βασανιστήρια....

....η Κόλαση είναι η απουσία του Θεού και της Θεικής ευνοίας - χάριτος.

Διότι ο Θεός, είναι μεν καλός, αλλά αν του γυρίσεις την πλάτη 

(αν αποστρέψεις το πρόσωπο), σέβεται την απόφασή σου.

Έχεις δωρηθεί με βούληση...εσύ παίρνεις τις  αποφάσεις.

Αποστρέφει και αυτός το πρόσωπο.

Δεν σε κοιτάζει.

Κόλαση, είναι η απουσία του Θεού.

Μερικές φορές ο Θεός , επειδή είναι και καλός, σου δίνει κάποιες ευκαιρίες να αλλάξεις μυαλά : «δίδει σημεία» , όπως έλεγαν οι αρχαίοι.

Αλλά αν επιμένεις , έχεις την Κόλαση στην τσέπη:

 από τώρα και εντεύθεν.

...αν δεν έχεις φόβο ή σεβασμό του Θεού, τότε μπορείς να κάμεις τα πάντα.

«Αν δεν υπάρχει Θεός, όλα επιτρέπονται», είπε ο Ντοστογιέφσκι.

Ο Στάλιν , ο Πολ Ποτ και ένα σωρό άλλοι άθεοι εξουσιαστές με εκατομμύρια θυμάτων, συμμερίστηκαν την άποψη αυτή.

Διόνυσος - Απόλλων, σημειώσατε 1

 ...οι Ελληνάρες είναι συναισθηματικοί τύποι: προτιμούν να τραγουδούν παρά να σκέφτονται.

Η σκέψη είναι βαρετή: απαιτεί σιωπή.

Το τραγούδι είναι μιά τελετουργία εξορκισμού: να σου φύγει ο νταλκάς, ο φόβος, ο κορωνοιός.

Το τραγούδι είναι κάτι σαν Ρωμαικός θρίαμβος: μισθώνεις μιά «πρωτοψάλτισσα» να τραγουδήσει -και διαλαλήσει- την επιτυχία σου.

Το τραγούδι είναι ομαδικός οργασμός: όλοι μαζί ευτυχούμε και γινόμαστε ένα.

Ο Νίτσε, βαθύς γνώστης του αρχαιοελληνικού πολιτισμού, είπε πως στην Ελλάδα συνεχώς γίνεται μιά πνευματική πάλη ανάμεσα στον Απόλλωνα και τον Διόνυσο: ο Απόλλωνας προωθεί το Φως, την καθαρή σκέψη, την διαύγεια, την ακρίβεια, την μελετημένη συμπεριφορά.

Ο Διόνυσος είναι του γλεντιού: τραγούδια, μεθύσια, χοροί, ημίφως, κρασί, σεξ , θολό μυαλό και αυθόρμητη καρδιά.

Προφανώς ο Διόνυσος είναι ο Θεός μας: επικράτησε πλήρως στην νεότερη Ελλάδα.

Κάθε συμφορά ξορκίζεται με  μπουζουκοτράγουδα.

Και μόλις την ψευτο-σκαπουλάρουμε από την συμφορά, τι ακολουθεί?

Μπουζουκοτράγουδα, φυσικά.

Και μόλις επανέλθει ο Κορώνας?

Ακόμη περισσότερα μπουζουκοτράγουδα. 

Θρηνητικά.

Έχουμε πλάκα: όλοι οι Χάρβαρντ τύποι, έχουν πρόχειρο ένα μπουζουκοτράγουδο στο στόμα για κάθε περίσταση.

Ξέχασαν  τους παππούδες τους που, αν και αγράμματοι,  διασκέδαζαν με ποιότητα: στην χαρά δημοτικά τραγούδια και στο πένθος  με Μανιάτικα και Ηπειρώτικα μοιρολόγια.

Ο Διόνυσος δεν τα πήγαινε καλά με τα γράμματα.

Ούτε τότε, ούτε και τώρα.

Ξέπεσε και αυτός: προσπάθησε να πάρει λούστρο με μεταπτυχιακό στο εξωτερικό αλλά κατέληξε σκυλάς.

# ΚΕΦΑΛΗ ΑΓΑΛΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΔΙΟΝΥΣΟΥ, ΤΟΥ 2ου αι. μ.Χ. αι. ΠΟΥ ΑΝΤΙΓΡΑΦΕΙ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΠΡΑΞΙΤΕΛΗ, ΧΡΟΝΟΛΟΓΟΥΜΕΝΟ ΚΑΤΑ ΤΟΝ 4ο αι. π.Χ. 

ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΚΟ ΜΟΥΣΕΙΟ ΚΟΡΙΝΘΟΥ.

Ανοιξη - Κορωνοιός : 1-0

 ...όταν  έχεις γεράσει κάπως...δηλαδή όταν έχουν περάσει τα χρόνια αλλά δεν έχεις ξεκουτιάνει, καταλαβαίνεις χίλια δυό πράγματα...

...αλλά δε μιλάς. 

Είσαι ένας ουδέτερος παρατηρητής -φαινομενικά-  αφού θεωρείς ότι ο κόσμος γυρίζει γύρω από τον άξονα του -όπως πάντα- εδώ και εκατομμύρια χρόνια.

Φυσικά  και δεν υπάρχει κανένας λόγος να παρέμβεις. 

...ούτε προς τη μιά, ούτε προς την άλλη, ούτε προς καμμία,  κατεύθυνση.

Σε καμμιά κατεύθυνση...είναι ανώφελο.

Το σύμπαν είναι σοφό,  κι εσύ, είσαι  απλά ένα μικρόβιο που  καταλαβαίνει πέντε πράγματα. 

Ο μαλακισμένος ο κορονοϊός,  είναι βέβαιο ότι θέλει να μου  χαλάσει τη διάθεση αλλά προς το παρόν δεν τα πολυκαταφέρνει.

Η άνοιξη μπήκε στη Σαντορίνη και στις καθημερινές βόλτες μου βλέπω ένα σωρό λουλούδια και πρασινισμένα αμπέλια. 

Αυτή είναι η νίκη μου πάνω στο κορονοϊό. 

Υπάρχουν όμως και άλλες νίκες πιο ωραίες, πιο δυνατές...

...πιο μεθυστικές.

Η αίσθηση να νιώθεις ότι μπορείς και ξεπερνάς τις δυσκολίες.

Η αίσθηση να νιώθεις ότι δεν είσαι μιά κουράδα και πως αξίζεις κάτι. 

Η αίσθηση ότι η ζωή συνεχίζεται και τον κορονοϊό τον έχει χεσμένο.

Τα δύο εικοσιπεντάχρονα, δυό πολύ καλά παιδάκια προκομμένα και μυαλωμένα, έτυχε  να τους πάρει το κεφάλι ο διαφθορέας Μάης και να νιώσουν μια έντονη έλξη το ένα προς το άλλο.

Μια ανεπαίσθητη φυσική και συναισθηματική έλξη που ένιωσαν και τα δυό: φυσικά και δεν μπορούσε να ξεφύγει από τις κεραίες της παμπόνηρης γριάς αλεπούς.

Ναι... μια γριά αλεπού... αλλά, ελπίζω, μια καλή αλεπού. 

Χαίρομαι που ο Μάης διατηρεί την δύναμη του και υπερισχύει πάνω σε κάθε απαίσιο κορονοϊό.

Ο Μάης, η Άνοιξη , η τεράστια αναπαραγωγική δύναμη της Φύσης, το Θεικό Μεγάλο Σχέδιο,  δεν κωλώνει μπροστά σε κανένα -κατασκευασμένο ή όχι- Φραγκενστάιν ιό.

Τα εικοσιπεντάχρονα, πλησίασαν το ένα το άλλο σε μια υποσυνείδητη ελκτική κινητοποίηση: περιφρόνησαν  κάθε οδηγία για «social distances»...

...και σταμάτησαν μόνο όταν κόλλησαν το ένα σώμα με το άλλο.

Ανεπαίσθητα, αυθόρμητα, «τυχαία».

Τους έδωσα την ευλογία μου. 

Ένα θριαμβικό αίσθημα με κατέκλυσε. 

Είσαι ασήμαντος, μαλάκα κορωνοιέ.

Η Άνοιξη  είναι πολύ πιο δυνατή από σένα.