Ιστορία έρωτα και επιτυχίας

 True story of love.

Πριν από 70 χρόνια σε ένα χωριό του Ηρακλείου, ζούσε ένα φτωχό, όμορφο, γλυκό κορίτσι, γύρω στα 15. 

Ο πατέρας του ήταν ένας φτωχός σιδεράς και η μητέρα του φρόντιζε  το νοικοκυριό.

Φτώχεια.

Το κορίτσι έβγαλε τη δεύτερα γυμνασίου αλλά παράτησε το σχολείο για να δουλέψει στο σπίτι αλλά και στο μπακάλικο του χωριού. 

Εκεί γνώρισε ένα νεαρό καθηγητή φιλόλογο, ο οποίος ήταν αριστερός και κουλτουριάρης βιβλιόφιλος.

Τα φτιάξανε τα δυό τους και, μετά από δύο χρόνια, παντρευτήκανε.

 Ο δάσκαλος - σύζυγος μπήκε σώγαμπρος στο σπίτι ενώ το κορίτσι ξεκίνησε πάλι να βγάλει το σχολείο και απέκτησε και φιλοδοξία να σπουδάσει: πράγματι, μπήκε στο Φιλολογικό- Αρχαιολογικό, στην Αθήνα.

Η φοιτήτρια σπούδαζε στην Αθήνα ενώ ο σύζυγος της δίδασκε  στο γυμνάσιο στην Κρήτη.

Συναντιόντουσαν μόνο τα καλοκαίρια. 

Η Φοιτήτρια παρακολουθούσε και τα μαθήματα ιστορίας της τέχνης στην σχολή καλών τεχνών από ένα καθηγητή εκεί και γνωστό λογοτέχνη , τριάντα  χρόνια μεγαλύτερο της  ,  τον οποίο έκανε  μέντορά της.

Αυτός είχε σπουδάσει στο Παρίσι ιστορία της τέχνης και έτσι, όταν το κορίτσι τελείωσε, την έπεισε να κάμει το ίδιο.

…μάλιστα πήρε μία υποτροφία, και ξεκίνησε να σπουδάσει και αυτή ιστορία της τέχνης στο Παρίσι όπου κάθησε δυό τρία χρόνια και έκανε διδακτορικό.

Μετά από δύο χρόνια, ο καθηγητής πανεπιστημίου και Λογοτέχνης  πήρε σύνταξη από το πανεπιστήμιο (Σχολή Καλών Τεχνών) και η πρώην μαθήτρια του υπέβαλε υποψηφιότητα στην ίδια έδρα και έγινε καθηγήτρια πανεπιστημίου, στα 36 της, παμψηφεί.

Ο γέρο καθηγητής είχε φιλίες με σημαντικούς λογοτέχνες:

ήταν κολλητός με τον Καζαντζάκη και τον Σικελιανό και έγραψε αξιόλογα μυθιστορήματα.

Μετά την συνταξιοδότηση του προσπάθησε να γράψει ένα ακόμα μυθιστόρημα αλλά το άφησε ημιτελές: αφορούσε την ιστορία ενός διακεκριμένου πανεπιστημιακού διανοούμενου που από  την μιά  παλεύει να διατηρήσει την ακεραιότητα του μέσα σε ένα δικτατορικό καθεστώς - πχ  σαν την 21 Απριλίου να πούμε- και από την άλλη να ισορροπήσει τον έρωτα του για μια νεαρή, πρώην φοιτήτρια του. 

Τελικά το μυθιστόρημα αυτό δεν τελείωσε ποτέ και ο γέρο καθηγητής, μετά από λίγα χρόνια, πέθανε. 

Η πρώην φοιτήτρια  και προστατευόμενη του,  παρέμενε παντρεμένη με τον αριστερό φτωχοδάσκαλο του Ηρακλείου, οπότε κι αυτός μετά από λίγα χρόνια, πέθανε. 

Η ίδια δεν έκανε ποτέ παιδιά αλλά έκανε μεγάλη καριέρα και θριάμβευσε με όλες τις κυβερνήσεις και με όλους τους υπουργούς πολιτισμού.

Μάλιστα διαχειρίστηκε μεγάλα ποσά για θέματα κουλτούρας και πήρε πολλά βραβεία, μετάλλια και διακρίσεις.

Φαίνεται ότι ήταν αναντικατάστατη αφού κανείς  δεν την κούνησε από την προνομιούχα θέση της,  ως διευθύντριας μεγάλου Μουσείου,  μέχρι τα 83 χρόνια της,  οπότε και πέθανε.

Όταν πέθανε, η ζωή της προβλήθηκε από τα ΜΜΕ ως παράδειγμα έρωτα και επιτυχίας της φτωχής κοπέλας με τον  αριστερό δάσκαλο- σύζυγο- μεντορα.

Ο άλλος γερο-μέντορας, ο Καθηγητής του Πανεπιστημίου, δεν προβλήθηκε πολύ από τα ΜΜΕ.

Και τώρα θα μου πείτε…και τι μας τα λές όλα αυτά ρε φίλε;

Νομίζω είναι μιά καλή ιστορία.

Μου αρέσουν οι ιστορίες που πάντα ο Έρωτας, παρά την φτώχεια και τις δυσκολίες, βρίσκει διέξοδο προς την επιτυχία.

κάτω οι γλύφτες σκύλοι

 

…όταν ήμουνα αγροτικός γιατρός, έμενα σε ένα σπίτι που ο σπιτονοικοκύρης είχε ένα μεγαλόσωμο σκύλο τρομερά κοκκαλιάρη και πεινασμένο, και κανά δυό γάτες, πειναλέες και αυτές.

Τότε δεν ήταν  τις μόδας οι σκυλοτροφές  , ιδιαίτερα στα χωριά. Απλά έδιναν στο σκύλο τίποτε κόκκαλα, αλλά, προφανώς,  δεν αρκούσαν για να τραφεί επαρκώς.

Εγώ του ´δινα πότε-πότε κανα στήθος κοτόπουλου που δεν μου αρέσει αφού προτιμώ τα πόδια.

Αλλά, πάλι πείναγε.  

Πιό πεινασμένο σκύλο δεν έχω ξαναδεί.

Τον λυπόμουνα τον κακομοίρη αλλά δεν με έπαιρνε και να παρέμβω μην παρεξηγηθεί ο ιδιοκτήτης.

Μια μέρα πέταξα στα σκουπίδια μια φρατζόλα ξερό ψωμί που την είχα ξεχάσει καιρό και είχε γίνει σκληρή σαν πέτρα.

Δεν την μάσαγε ούτε κροκόδειλος.

Ε, λοιπόν,  ο σκύλος,  την έφαγε σαν λουκούμι.

Μιά άλλη μέρα, μου είχε περισέψει ένα θαυμάσιο κριθαρότο θαλασσινών που είχα φτιάξει: εκτός απο κριθαράκι είχε μικρά  κομμάτια καλαμάρι, χταπόδια και μύδια αλλά είχε και χορταρικά, κρεμμυδάκια κλπ.

Απλά είχε κρυώσει και δεν ήθελα να το φάω και είπα να το δωσω στην γάτα, εξ ίσου πειναλέα και αυτή με τον σκύλο.

Ε λοιπόν, η κυρία γάτα έδειξε λίγο ενδιαφέρον, έφαγε με το ζόρι ένα δυό κομματάκια χταπόδι που προεξείχαν και το υπόλοιπο, που ήταν ωραιότατο και μύριζε θάλασσα, το περιφρόνησε.

Αυτό με έβαλε σε σκέψεις: αφού και τα δύο ζώα είνα σαρκοφάγα, γιατί το ένα έγινε και φυτοφάγο ενώ το άλλο όχι?

Εξ ίσου πεινασμένα ήταν.

Η διαφορά στον χαρακτήρα τους είναι εμφανής: 

ο σκύλος κάνει εκπτώσεις, υποχωρήσεις και συμβιβασμούς.

Θα παρακαλέσει, θα ικετέψει, θα υποστεί εξευτελισμούς.

Η γάτα όχι.

Είναι ασυμβίβαστη, ανυποχώρητη και περήφανη.

Αν θέλεις να δώσεις , δώσε. 

Δεν θα σε προσκυνήσει.

Δεν ξέρω πιό είδος από τα δύο θα επιβιώσει πιο εύκολα σε περίοδο λιμού.

Η γάτα ίσως πεθάνει... πάντως, θα πάει πιό αξιοπρεπώς.

Ξεροκόμματα δεν καταδέχεται.

Ούτε πρόβατα προσέχει ούτε κάνει τον σεκιούριτι.

Θα φάει ποντικό επειδή τον γουστάρει, όχι για να σε ευχαριστήσει εσένα.

Σκύλος ή γάτα?

φάτσες καθρέφτες

 ….είναι φοβερό πόσο η εξουσία, η απληστία, ο φόβος , η κατάθλιψη, όλα τα ισχυρά πάθη , πόσο αλλοιώνουν την φάτσα του ανθρώπου.

πχ βλέπεις έναν τύπο πριν γίνει υπουργός και είναι ένα φιλόδοξο ποντίκι…

…μετά το υπουργιλίκι γίνεται κοκκόρι, ύαινα ή παγώνι, ανάλογα την περίσταση.

Ακόμη και οι μικροεξουσίες αλλοιώνουν την φάτσα και το βλέμμα: 

γελάω όταν βλέπω πως αλλάζει η φάτσα με τις προαγωγές στην ακαδημαική ιεραρχία.

Τώρα πλέον,  με τα χρόνια, έχω γίνει ειδικός φυσιογνωμιστής.

πχ βλέπω μια εταιρεία με μιά πολλά υποσχόμενη υπηρεσία: κοιτάζω την φάτσα του διευθύνοντα συμβούλου, του προέδρου.

Αμέσως μου δημιουργεί θετική η αρνητική αντίδραση.

Τους απατεώνες τους πιάνω σε ποσοστό πάνω απο 80%.

Και αν μου ξεφύγουν στην αρχή, σίγουρα θα τους πιάσω στην πορεία.

Είμαι σαν τις απατημένες συζύγους: μυρίζομαι όχι μόνο την κουτσουκέλα αλλά και την πρόθεση κουτσουκέλας.

Μόνο ο Στάλιν και οι μαφιόζοι το κατάφερναν αυτό.

Σοφία, προιόν πόνου.

Ο Απόλλων ζει στις Κυκλάδες

 …κοιτάζω το ζωηρό γαλάζιο της θάλασσας και το αχνό, χρυσογάλανο γαλάζιο του ουρανού, και σκέφτομαι τους Θεούς που πέρασαν και λατρεύτηκαν εδώ, στο Αιγαίο.

Αρχικά , στην προιστορική και Μινωική εποχή, την μυθική εποχή της Κρητικής αυτοκρατορίας, την εποχή του χαλκού και πιό πριν, η κυρίαρχη  Θεότητα ήταν ένα θηλυκό: 

η Μεγάλη ή Λευκή, Θεά.

Ένα μητρικό αρχέτυπο με μεγάλα μαστάρια και  μεγάλα καπούλια, όπως ακριβώς απεικονίζεται στα κυκλαδικά ειδώλια.

Τελικά η Μητρότητα, το μεγάλο μυστήριο της Δημιουργίας νέας Ζωής, ήταν το κλειδί της Θρησκείας.

Η μάννα ήταν το κλειδί… και , κακά τα ψέμματα, Ζωή χωρίς Μάννα, παύει να υπάρχει.

…οκ δεν είναι αυτή καμμιά τρομερά πρωτότυπη ιδέα, αλλά είναι μιά ιδέα λογική και σύμφωνη με την βιολογία: 

αυτές οι δυνάμεις του σύμπαντος που σχεδίασαν , επέτρεψαν και επέβαλαν την Μητρότητα ως απαραιτητη προυπόθεση της βιολογικής ύπαρξης, αυτές επέβαλαν και την Μεγάλη Θεά- Μάννα.

Λογικό.

Αλλά, η ιστορία έχει πολλά τερτίπια, πολλές ιδιοτροπίες:

Έφτασε μιά εποχή επανάστασης και αμφισβήτησης: 

ο χαλκός αμφισβητήθηκε από το σίδερο και η Μεγάλη Θεά- Μάννα, απο το Δωδεκάθεο.

Ο  σίδηρος ήταν ένα ανθεκτικό υλικό που έφτιαχνε καλύτερα σπαθιά από τα χάλκινα.

Όποιος δεν το πίστευε, το διαπίστωνε στον πόλεμο χάνοντας το κεφάλι του.

Μαζί με το σίδερο έχασε εξουσία και η Θηλυκή Θεότητα: 

ήρθε ο Δίας, ένα αυθεντικό , σεξιστικό και αλαζονικό αρσενικό.

Νέα εποχή επικράτησης των αρσενικών και , όποιος τολμά, ας σηκώσει το μπόι του.

Ο Απόλλων ήταν ένας γυιός του Δία , απο τους πιο σημαντικούς: εξουσίαζε το Φώς, τον Ήλιο, την Μουσική , την αρμονία και και Λογική.

Τέλειος Θεός…ό,τι πρέπει για το Αιγαίο…την περιοχή του φωτός και της αρμονίας.

Στην Δήλο, στο κέντρο των Κυκλάδων , σε στρατηγική θέση αρμονίας σε σχέση με άλλα σπουδαία ιερά… ήταν το θρησκευτικό σπίτι του Απόλλωνα και το μήνυμα ήταν  ένα: 

ο Απόλλων νιώθει καλά όπου υπάρχει αρμονία, φως και ομορφιά.

Απλά και λιτά.

Αιγαίο.

Εεεε …μετά ήρθε ο Χριστός και τα άλλαξε όλα, πάλι.

Ο Χριστός δεν ενδιαφέρεται για την ομορφιά και το φώς : ενδιαφέρεται για την καλή ψυχή και την προετοιμασία για την μετά θάνατον ζωή.

Ο Χριστιανισμός είναι μάλλον  συμφιλίωση με τον θάνατο παρά έρωτας με την ζωή.

Αλλά οι Κυκλάδες αντιστέκονται, το Κυκλαδικό Φώς είναι εδώ και ο Απόλλων είναι τραυματισμένος αλλά όχι πεθαμένος: 

μερικές φορές κρύβεται μέσα στο Φώς, μερικές άλλες μασκαρεύεται σε Προφήτη Ηλία και,  τελικά,  λατρεύεται σε μικρά , λευκά, εκκλησάκια στις κορυφές των λόφων.

Αη Λιάς.

Τον Χριστό τον λατρεύω όποτε πονάω και όποτε νιώθω αδύναμος: 

το είπε και ο ίδιος… μακάριοι οι πεινώντες και διψώντες…

…την δικαιοσύνην…οκ την δικαιοσύνην είπε.

Μέσα και εγώ…. «την δικαιοσύνην»

Αλλά ο Απόλλων , ζεί… αφού τον νιώθω και τον βλέπω.

Είναι δίπλα μου , όταν βλέπω το γαλαζόχρυσο πέλαγος.

Ο Χριστός είναι καλός, τον τιμώ, αλλά ο Απόλλων  είναι εδώ, δίπλα μου!

…είναι ένας λαμπερός γείτονας…πως να τον αγνοήσω?

Ακόμη και ο σαραβαλιασμένος εγκέφαλος κάνει θαύματα

 …όλοι οι νευρολόγοι ξέρουν πως ο εγκέφαλος των γέρων γερνάει, συρρικνώνεται, μαζεύει «τρύπες» απο  μικροεγκεφαλικά: 

το βλέπουν στις αξονικές και τις μαγνητικές…το διαπιστώνουν σε μιά απλή κλινική εξέταση. 

…βέβαια, κανείς νευρολόγος δεν μπορεί να προβλέψει ποιός γεροντικός εγκέφαλος θα εκφυλιστεί λίγο και ποιός,  πολύ.

Σημασία πάντως έχει ότι η εκφύλιση επηρρεάζει και τον αριθμό των νευρώνων και την αρτιότητα των κυκλωμάτων: 

και οι πρίζες πάσχουν, και ο πίνακας, και οι ασφάλειες και τα καλώδια.

Και όταν λέμε πρίζες και καλώδια, μιλάμε όχι για εκατομύρια… αλλά για δισεκατομμύρια.

Για να πιάσω την μύτη μου και να την ξύσω,  πρέπει να συνεργαστουν μερικές δεκάδες μύες που θα πάρουν  ταυτόχρονη,  συντονισμένη εντολή από χιλιάδες νευρικά  κύτταρα στον εγκέφαλο και που θα συνεργαστούν με ακρίβεια χιλιοστού δευτερολέπτου.

Αλλοι μύες θα εργαστούν και θα παράγουν κίνηση  , άλλοι θα χαλαρώσουν,  άλλοι θα ακινητοποιηθούν…  και όλα αυτά με ακρίβεια ορχήστρας.

Γιά να παίξω πιάνο, έστω και της πλάκας, πρέπει να γίνει χείμαρρος ταυτόχρονων κινήσεων αμφοτερόπλευρα: 

δύο χέρια, συν πόδια, και δέκα δάκτυλα, με ρυθμό υπερπολυβόλου,  να βαράνε τα πλήκτρα σωστά,  σε ρυθμό και ένταση και πάθος,  για να παραχθεί σωστή μουσική.

Ολα αυτά πρέπει να τα κάνουν τα σωστά κέντρα του εγκεφάλου,  ταυτόχρονα,  που βρίσκονται και στα δύο ημισφαίρια, ώστε να δοθούν χιλιάδες ταυτόχρονες ή διαδοχικές εντολές το δευτερόλεπτο.

Αυτά σκέφτομαι όταν βλέπω γέρους να παίζουν πιάνο καταπληκτικά…όπως ο εικονιζόμενος «ρήαλ μπούκι μαν», όπως αυτοαποκαλείται.

Είναι ένα κορμί που συνιστά μιά ζωντανή απόδειξη της απλοικής σκέψης των νευρολόγων: 

οι εκφυλισμένοι νευρώνες και τα κακοπαθημένα καλώδιά τους μπορούν , ακόμη και όταν είναι στα χάλια τους,  να κάνουν θαύματα.

Το θαύμα υπάρχει…

https://youtu.be/uHmmid1pLi8

Ο μύθος της αποτυχίας και η τζάμπα ταλαιπωρία της απόρριψης

 Ένα σημαντικό μέρος της ταλαιπωρίας που τραβάει ο σύγχρονος άνθρωπος, οφείλεται στην ανικανότητα του να αντέξει την απόρριψη. 

Ο Τάσος , ένας νεαρός αρκετά ντροπαλός, εκμυστηρεύτηκε έμμεσα τον έρωτα του στην Σούλα, η οποία δεν έδειξε ενδιαφέρον.

Ο Τάσος το πήρε βαριά… 

…Θεώρησε ότι η Σούλα δεν τον αξιολόγησε ως αρκετά καλό εραστή.

Ο Τάσος συμπεραίνει  ότι δεν αξίζει, ότι είναι άσχημος, ότι δεν είναι ενδιαφέρων τύπος και ότι δεν είναι ελκυστικός. 

Όλα μπούρδες.

Ο Τάσος είναι μια χαρά παιδί και αρέσει σε ένα σωρό κορίτσια. Απλά δεν το ξέρει. 

Ξέρει μόνο την απόρριψη της Σούλας…

…η οποία Σούλα,  δεν απέρριψε τον Τάσο γιατί είναι ασχημος αλλά γιατί την ενδιαφέρει ο Μάκης.

Το δράμα του Τάσου έχει δύο συνιστώσες: 

την έλλειψη μιας σημαντικής πληροφορίας (ότι η Σούλα ενδιαφέρεται για τον Μάκη) και ένα αυθαίρετο συμπέρασμα (ότι δεν αξίζει και δεν είναι ελκυστικός).

Αν αργότερα ο Τάσος αποτύχει  στις σπουδές του, η απολυθεί από τη δουλειά του -έστω και χωρίς να φταίει σε τίποτα- θα ενισχυθεί η λανθασμένη εντύπωση που έχει ότι δεν αξίζει ως άνθρωπος. 

Στην ηλίθια κοινωνία που ζούμε, μια κοινωνία με αμερικανικά ιδανικά και χολυγουντιανά πρότυπα,   δεν επιτρέπεται η αποτυχία: όλα τα κορίτσια και τα λεφτά τα κερδίζει ο πρώτος.

 Ο δεύτερος δεν κερδίζει τίποτα…πάει μαζί με τον τελευταίο και γλύφουν μαζί τις πληγές τους.

Δυστυχώς, οι άνθρωποι έχουν μάθει να μην μπορούν να αντέξουν καμιά αποτυχία και  κυρίως,  καμιά απόρριψη. 

Αλλά η απόρριψη είναι μέσα στη ζωή… και, προφανώς,  κανένας δεν μπορεί να επιτυγχάνει σε όλες τις προσπάθειες του με την πρώτη, κανείς δεν μπορεί να είναι ο κατάλληλος υπάλληλος για όλους τους εργοδότες και κανείς δεν μπορεί να είναι ο κατάλληλος εραστής γιά όλες τις Σούλες και τις Τούλες.

Είναι μια παρενέργεια της ατομοκεντρικής κοινωνίας, της κοινωνίας που βάζει πάνω απ’ όλα το άτομο και όχι την ομάδα και την κοινωνική προσπάθεια. 

Αν και ακούγεται λίγο …Κνίτικη αυτή η προσέγγιση, έχει τις ρίζες της σε πολλούς αρχαίους αλλα και σύγχρονους πολιτισμούς και κοινωνίες.

Στην Ιαπωνία για παράδειγμα, το να προσπαθεί το παιδί  να ξεχωρίζει από την ομάδα,  διδάσκεται από την οικογένεια ως μία συμπεριφορά που πρέπει να αποφεύγεται.

Εκεί οι γονείς,  δεν θεωρούν πως έχουν τον τελειότερο Κανακάρη που αξίζει τον Μόσχο τον σιτευτό.

Αυτά θα ήθελα να πω σε όλους αυτούς που κάθονται και κλαψουρίζουν  ότι η Σούλα και η Τούλα τους απέρριψε.

Απλά βαρυέμαι  να λέω τα ίδια και τα ίδια ακούγοντας τα ίδια δράματα απόρριψης: γέρασα και η υπομονή μου εξαντλείται.

 Μάλλον πρέπει να τα γράψω τα επιχειρήματά μου σε μια κασέτα και, κάθε φορά  που ακούω το δράμα, να πατάω το κουμπί.

Οι καρτ ποσταλ δεν θεραπεύουν την νεύρωση

 …η αποδυνάμωση της πυρηνικής -αλλά και ευρύτερης- οικογένειας, που παρέχει αίσθηση σταθερότητας και ασφάλειας,  είναι ένας από τους κύριους λόγους που οι άνθρωποι έχουν «λαλήσει» από το άγχος , το στρες και την κατάθλιψη.

Προφανώς υπάρχουν και άλλοι λόγοι: 

εργασιακή ανασφάλεια, φτώχεια , ανεπάρκεια  συστημάτων υγείας , περιθαλψης και κοινωνικής πρόνοιας, κοινωνική ανισότητα κλπ.

Αλλά η οικογένεια - νομίζω - είναι ο κύριος στύλος που δίνει ασφάλεια ψυχική και πραγματική.

….και δυστυχώς, την οικογένεια την έχουν διαλύσει ή πάνε να την διαλύσουν με το να αγνοούν ακόμα και τους βιολογικούς δεσμούς: γονέας ένα, γονέας δύο,  τρία και λοιπά …μπουρδελοποιημένα συστήματα και ιδέες.

Έχω κουραστεί να βλέπω τόσο πολλούς νευρωσικούς νέους τρελλαμένους από το άγχος, να ψάχνουν φανταστικές διαγνώσεις, φανταστικές - ανύπαρκτες-  θεραπείες και να ξοδεύουν πολύ χρόνο και πολύ χρήμα που δεν τους περισσεύει.

Πιστεύω ότι όλοι αυτοί χρειάζονται απλά μιά δυνατή- προστατευτική πατρική φιγούρα , μιά τρυφερή μητρική παρουσία, μιά ερωτική αγκαλιά με ενδιαφέρον και  αποδοχή και μιά  εργασία ανθρώπινη με εργοδοσία που θα τους εκτιμά και θα τους σέβεται.

Απλά πράγματα.

Δεν θα επανεφεύρουμε τον τροχό.

Αδύναμοι και παλαβωμένοι νέοι - και μεσήλικες- που έρχονται στην «μαγική» Ελλάδα «των νησιών» να ζήσουν «μαγικά» τις «μαγικές εικόνες» που είδαν στις καρτ ποστάλ.

Μπούρδες μαγεία.

….την μαγεία θα την νιώσεις και θα την κατακτήσεις μόνο αν έχεις ψυχική ηρεμία… και αυτή πρέπει να προυπάρχει απ´ την σκατοχώρα σου. 

Εκεί που σε εξουθένωσαν ψυχικά και σωματικά και σου γέμισαν το κεφάλι με ανόητες και στραβές ιδέες, αλκοόλ  και ναρκωτικά και σου έκαναν το μυαλό,  γιαούρτι.

Η ψυχική ισορροπία δεν επιτυγχάνεται πάνω στα κυμματάκια των Κυκλάδων.

….πρέπει να την έχεις από πριν.