Καλό ταξίδι Ίμπρα

 ...Ιμπραήμ/ Ιμπραχίμ,  στα Αραβικά, είναι ο Αβραάμ.

Ο Αβραάμ της Παλαιάς Διαθήκης , ήταν ο γενάρχης των Εβραίων αλλά έχει παρουσία και εκτίμηση στα ιερά βιβλία και τις ιερές παραδόσεις και των Χριστιανών και των Μουσουλμάνων.

Ο δικός μου Ιμπραήμ ήταν συνάδελφος στο νοσοκομείο: ένας εξηντάρης Χριστιανός Σύριος ορθοπεδικός.

Κάθε μέρα μαζί, στο ίδιο πεδίο μάχης.

Κάποιες φορές, λέγαμε και μερικές κουβέντες παραπάνω... κυρίως για την διαμάχη Χριστιανών και μουσουλμάνων , στην Συρία και αλλού.

Σε κάποια φάση, μου εμπιστεύτηκε κάποια κείμενα που είχε γράψει και αφορούσαν τις περιπέτειες ενός νεαρού εφήβου που δραπετεύει απο την ασταθή και επικίνδυνη χώρα του και πηγαίνει -μετά από περιπέτειες- σε μιά άλλη, ήρεμη και σταθερή χώρα και οικοδομεί μιά νέα ζωή.

Το πρώτο, εισαγωγικό κεφάλαιο που μου διάβασε, ήταν πολύ  ποιητικό: ξεκινούσε με την περιγραφή μιάς ανατολής στην έρημο.

Εκεί ο μικρός πρωταγωνιστής βιώνει μέσα στην απόλυτη γαλήνη τον - αόρατο ακόμη -κίνδυνο μιάς επερχόμενης πολεμικής και καταστροφικής καταιγίδας.

Δεν ξέρω αν ήταν αυτοβιογραφικό: προφανώς κάποια βιωματικά στοιχεία υπήρχαν σαν έμπνευση.

Μου άρεσε και του το είπα. 

...όταν τον ρώτησα για το τέλος της ιστορίας, μου είπε ότι δεν είχε αποφασίσει ακόμη πως θα τελειώσει. 

Μου είπε ότι προτιμά να μην δώσει ένα σαφές τέλος.

Ας υποθέσει ο αναγνώστης ό,τι θέλει.

Επειδή μου αρέσει και μένα να λέω και να γράφω ιστορίες, δεν επέμεινα. 

Εξ άλλου, ο μοντέρνος τρόπος γραφής δεν απαιτεί αρχή, μέση και τέλος: μπορεί απλά η ιστορία να είναι οι  δέκα ορατές ψηφίδες από ένα ψηφιδωτό με εκατό αόρατες.

Ο Αβραάμ, ο παλιός, πήγε κατ´ εντολήν του Θεού στην περίφημη - ιδανική- Γή Χαναάν : εγκαταστάθηκε , μετά αναγκάστηκε να φύγει λόγω λιμού, ταλαιπωρήθηκε στην πλούσια και ισχυρή Αίγυπτο, και ξαναγύρισε, πάλι κατ´ εντολήν του Θεού, στην Χαναάν.

Ο Θεός τον έβαλε στις δοκιμασίες μέχρι την τελική δικαίωση.

Ο δικός μου Ιμπραήμ, είχε βρεί - νομίζω- την δική του Χαναάν στην Ελλάδα: είχε γυναίκα, κόρη και επικείμενο εγγόνι.

Αλλά...άδηλοι αι βουλαί του Κυρίου.

Και ο Κύριος αποφάσισε ο Ιμπραήμ να μεταβεί στην τελική Χαναάν.

Αυτήν, την κοινή, για όλους.

Την απόλυτη Χαναάν.

Ειρήνη σε σένα, Ίμπρα.

Ειρήνη στους δικούς σου.

Ειρήνη σε όλους μας.

Ψέματα, παντού.

 Όταν ήμουνα στο κατηχητικό,  μας έλεγαν ότι το κυριότερο χαρακτηριστικό του διαβόλου δεν ήταν ούτε η κλοπή ούτε ο φόνος  ούτε η βία: 

ήταν το ψέμα.

Το ψέμα είναι κάτι τρομερό:  

είναι το πιο σατανικό και δαιμονιώδες χαρακτηριστικό του «Κακού».

Είναι η πηγή της πλάνης, της διαφθοράς, της εκτροπής από την οδό της ανθρωπιάς  και της αρετής. 

Με το ψέμα ο διάβολος παρέσυρε τον Αδάμ και την Εύα στο προπατορικό αμάρτημα, την Πτώση, τον Αυτο-Καταστροφικό Εγωισμό. 

Με την εξαπάτηση τους κατέστρεψε.

Δεν τους έβαλε το το πιστόλι στον κρόταφο,  δεν άσκησε βία πάνω τους.

Όσο πιο πολύ το ψέμα , τόσο πιο παρακμιακή

 είναι η κοινωνία που το παράγει.

Τα εντελώς σάπια  καθεστώτα, τα λεγόμενα failed states, είναι αυτά στα οποία κυριαρχεί η υποκρισία: σ’ αυτά δε λέει κανείς την αλήθεια.

…όλοι χειροκροτούν  τους διάφορους γυμνούς βασιλιάδες που κυκλοφορούν ξετσίπωτοι δεξιά και αριστερά.

Κάνουν πως δεν τους βλέπουν γυμνούς. 

Το ίδιο συμβαίνει και στην Ελλάδα, σήμερα: 

στην πολιτική, στα ΜΜΕ , στα πανεπιστήμια, στην εκκλησία, στις δημόσιες υπηρεσίες, στις ιδιωτικές επιχειρήσεις, στις οικογένειες, στις ερωτικές σχέσεις. 

Ψέματα, ψέματα… και ψέματα 

….ψέματα και υποκρισία,  σε βαθμό μέγιστης ξεδιαντροπιάς και ηλιθιότητας.

«Για πάντα»

 ...λυπάμαι που πολύς κοσμάκης ταλαιπωρείται τζάμπα.

...ένα σωρό θα είχαν γλυτώσει τον αλκοολισμό και τα ναρκωτικά αν είχαν λιγότερο άγχος και κατάθλιψη: προφανώς διάλεξαν λάθος αντικαταθλιπτικό.

...ένα σωρό θα διάλεγαν καταλληλότερο επάγγελμα αν είχαν λίγη αυτογνωσία: τους λείπει πόδι και θέλουν να γίνουν επαγγελματίες ποδηλάτες.

...ένα σωρό θα υπέφεραν λιγότερο αν σκέφτονταν λίγο περισσότερο: 

τα περισσότερα βάσανα του κοσμάκη είναι φανταστικά.

Δημιουργούνται και κατοικούν μέσα στο κεφάλι του.

...και, ένα σωρό, θα υπέφεραν από λιγότερες ερωτικές απογοητεύσεις  αν έβλεπαν τον εαυτό τους και το ερωτικό τους είδωλο ως έχουν: 

δυό κουτσούς που υπόσχονται να τρέξουν μαζί νικηφόρους μαραθώνιους.

Ας καθόταν μαζί σε μιά καφετέρια να μιλήσουν ανθρώπινα και να πιούν ένα καφέ.

«η ύπαρξη προηγείται της ουσίας»

 Έχω βαρεθεί τις αερολογίες. 

Έχω βαρεθεί τις αοριστολογίες. 

Έχω βαρεθεί τις εξυπνάδες που πετάει ο κάθε παπάρας. 

Έχω βαρεθεί τις ανόητες γενικεύσεις. 

Κουράστηκα με τα πολλά λόγια και τις πολλές υποσχέσεις χωρίς αντίκρυσμα.

Είναι δείγμα παρακμής μιάς κοινωνίας να μην μπορεί να ορίσει τι σημαίνουν οι λέξεις.

 Βαρέθηκα το περιφραστικό για το αυτονόητο.

Προφανώς,  δεν είναι μόνο ελληνικό φαινόμενο η αερολογία: 

Η παρακμή είναι δεν μόνο ελληνική. 

Ο γνωστός φιλόσοφος του 20ού αιώνα Ζαν Πωλ Σαρτρ - ο οποίος ήταν μάλλον μια φούσκα υπερτιμημένης αερολογίας- είπε  την περίφημη φράση που έγινε και μοτό του φιλοσοφικού κινήματος του υπαρξισμού :

«η ύπαρξη προηγείται της ουσίας».

Το ανθρώπινο όν, λέει ο Σαρτρ, δεν διαθέτει από μόνο του (ως φύση, ως ουσία /essence) κάποια ταυτότητα ή αξία παρά μόνον αν την δημιουργήσει με την δράση του. 

Και τότε, μόνον,  «υπάρχει».

Που σημαίνει ότι ο άνθρωπος παίρνει αξία και ταυτότητα,  σαν ύπαρξη, αφού πρώτα δώσει ο  ίδιος κάποιο νόημα στην ζωή του.

Άρα, η ύπαρξη,  συνδέεται με την δράση.

Υπάρχω,  όταν δρώ.

Άρα, συμπεραίνω εγώ από τα παραπάνω,  ότι σημασία δεν έχει τι λέει κάποιος αλλά τι κάνει.… 

Σημασία δεν έχουν τα λόγια του αλλά οι πράξεις του: 

οι πράξεις του που είναι αυτές οι οποίες αποτελούν την  ταυτότητά του, αυτές που τον  οριοθετούν και που τον καθορίζουν.

Αναρωτιέμαι αν μου είναι απαραίτητη όλη  αυτή η αμπελοφιλοσοφία για να απομυθοποιήσω τον κάθε απατεώνα τενεκέ που μου τσαμπουνάει ένα κάρο μαλακίες κατάμουτρα για να βολέψει την άθλια ύπαρξή  του σε  καμμιά προνομιούχα θεσούλα και να γλείψει κανα κοκαλάκι.

Ή γιά να μου δικαιολογήσει την κάθε παρέκκλιση που τον ταλανίζει .

Η δράση νοηματοδοτεί τον βίο.

Να δώ τι έκανες στην ζωή σου , πως συμπεριφέρθηκες και πόσο αξιοπρεπώς στάθηκες και, μετά, συζητάμε.

Ρυτίδες

 …κατατάσσω τα πρόσωπα ανάλογα με τις ρυτίδες τους: 

οι ρυτίδες τα λένε όλα.

Ρυτίδες της σοφίας, ρυτίδες του πόνου, ρυτίδες της θυσίας.

….αλλά και ρυτίδες της ανοησίας, ρυτίδες του εγωισμού και ρυτίδες της αλαζονείας 

(οι πιό άσχημες).

Οι καλές ρυτίδες, είναι κοσμήματα.

Δεν χρήζουν θεραπείας.

Οι κακές ρυτίδες είναι ουλές: δύσκολα θεραπεύονται.

Οι δερματικές εκδηλώσεις δεν θεραπεύονται όταν συνεχίζουν να πάσχουν τα εσωτερικά όργανα.

Αντί να δίνεις χτυπηματάκια στο προγούλι σου, καλύτερα να κάνεις μασσαζάκι στο ηθικό σου.

Η επιτυχία στην Μπανανία

 …στην ζωή άλλοι παίζουν άμυνα και άλλοι επίθεση…

…άλλοι προσπαθούν να μην χάσουν και άλλοι προσπαθούν να βάλουν πολλά γκολ.

Μερικοί - πολλοί- δεν μπαίνουν καν στο γήπεδο: 

αρκούνται να παρακολουθούν άλλους να παίζουν.

Ο πολύς κόσμος έχει γίνει παθητικός θεατής ποδοσφαίρου και απλά βάζει γκόλ  με την φαντασία του.

Εξουσιοδοτεί άλλους «να παίζουν αντ´ αυτού» , όπως είπε και ο Ουμπέρτο Εκο.

Αυτοί μάλιστα, επειδή έχουν μικρή κατανάλωση ενέργειας στις κερκίδες,  βγάζουν την περισσευούμενη ενέργεια σε θυμό και επιθετικότητα: 

θυμώνουν που δεν παίζουν παιχνίδι οι ίδιοι και απλά καταναλώνουν το θέαμα.

Αυτή είναι η ζωή του μικροαστού… 

….του μεροκαματιάρη, του φτωχού,  που δεν παιζει  παιχνίδι στην ζωή : 

να κάθεται παθητικά στη γωνιά του και να ονειρεύεται με τηλεόραση και στοίχημα.

Όταν αποτρελαθεί , τότε θα του επιτρέψουν   να πλακώνεται με τον διπλανό του κακομοίρη για να μην πλακωθεί με το αφεντικό.

Τα αφεντικά.

Τελικά,  γίνονται αφεντικά αυτοί που πιστεύουν ότι είναι προορισμένοι για αφεντικά. 

Διότι η κυρία διαφορά του αφεντικού από τον υπάλληλο είναι ότι ο πρώτος πιστεύει οτι του αξίζει να είναι αφεντικό και ο υπάλληλος πιστεύει του αξίζει να είναι υπάλληλος: 

είναι θέμα αυτοαντίληψης.

Αλλά είναι και είναι θέμα αντίληψής της πραγματικότητας. 

Έχουν διαφορετικό mentality.

Το αφεντικό βλέπει  τα προβλήματα σαν βατά εμπόδια που πρέπει να πηδήξει και ο υπάλληλος βλέπει τα προβλήματα σαν βουνά που δεν έχει νόημα κάν να πλησιάσει.

Αυτά σκέφτομαι όταν βλέπω τα βιογραφικά των υποψηφίων βουλευτών, δημάρχων και λοιπόν θεσιθήρων: 

σε μεγάλο ποσοστό είναι άνθρωποι χαμηλών προσόντων με μεγάλη ιδέα για τον εαυτό τους…ή με μεγάλη αρπακτικότητα… 

…ενώ, ταυτόχρονα, βλέπω να υπάρχουν εξαιρετικά αξιόλογοι άνθρωποι που είναι low profile και οι οποίοι δεν τολμούν να κάνουν τίποτα γιατί  δεν τολμούν  να διεκδικήσουν κάτι που τους αξίζει.

Όσο πιο πρωτόγονο είναι ένα κράτος, τόσο λιγότερο αξιοκρατικό είναι  και τόσο λιγότερο αξιοκρατικά λειτουργούν οι θεσμοί του.

Στα σοβαρά κράτη υπάρχουν  μηχανισμοί αξιολόγησης και επιλογής. 

Στις μπανανίες υπάρχει μηχανισμός επιλογής από το κοπάδι των προθύμων με τους γλείφτες, τα ψώνια και τα ξέκωλα.

Όταν το μαγαζί φαλιρίσει, όλοι αυτοί κατηγορούν τους «άλλους»:

τα άλλα ψώνια… που προηγήθηκαν,  ή που τους διαδέχθηκαν.

Και η ζωή συνεχίζεται.

θύματα -είδωλα, αριστερά και δεξιά

 …το δράμα της εξτρεμιστικής - ψευτοεπαναστατικής- αριστεράς είναι ότι έχει στρεβλές ιδέες που παριστάνουν τις φιλάνθρωπες και καταντούν απάνθρωπες.

Το δράμα της δεξιάς είναι ότι δεν έχει καθόλου ιδέες: 

…μιλάει για ελεύθερη αγορά όταν τα χαρτιά της οικονομικής δραστηριότητας εν πολλοίς είναι σημαδεμένα.

Μιλάει για αντιπροσωπευτική δημοκρατία και οι αντιπρόσωποι του λαού εκπροσωπουν απλά τους χρηματοδότες τους.

Κατήντησαν και οι δεξιοί να είναι απολίτικες νωθρές καρικατούρες πολιτικών που αντιγράφουν κομμουνιστικες μεθόδους για να υπάρξουν : φτιάχνουν ήρωες, μύθους, σκιάχτρα εκφοβισμού, νεολαίες , σημαίες, ύμνους της ΟΝΝΕΔ κλπ

Το ίδιο και οι αριστεροί:

…η ανάδειξη θυμάτων - ηρώων είναι μέθοδος δημιουργίας κομματικής μυθολογίας, κομματικής συσπείρωσης και συντήρησης της ιδέας ότι «το κόμμα διώκεται»…

…άρα τα μέλη πρέπει  να είναι σε «συνεχή επαγρύπνιση» κλπ, κλπ

Ο Λαμπράκης, ο Γρηγορόπουλος, Ο Φύσσας , είναι σε αυτό το πλαίσιο.

Παλιά ιστορία.

Τα ίδια έκαναν και οι Χριστιανοί με τους μάρτυρες-αγίους, οι στρατοί με τους ήρωες πεσόντες κλπ.

Τώρα πάει να κάνει το ίδιο και η ΝΔ με τον Αξαρλιάν και τους καμμένους της Μαρφίν.

Ηρωοποίηση και συμβολοποίηση.

Μη παρεξηγηθώ: προφανώς κάθε δολοφονία πολιτική ή άλλη, είναι ειδεχθής και καταδικαστέα πράξη.

Αυτό που με ενοχλεί είναι το εξής: 

αντί να καταδικάσουμε τις πολιτικές δολοφονίες ΓΕΝΙΚΑ, αρχίζουμε μόνο να ηρωποιούμε και να κάνουμε σύμβολα τα «αθώα θύματα».

Η 17Ν δεν είναι καταδικαστέα μόνο επειδή σκότωσε τον ανύποπτο Αξαρλιάν, είναι κυρίως επειδή ανέλαβε να σκοτώνει όποιον δεν της άρεσε.

Η συμβολοποίηση του Αξαρλιάν είναι προσβολή προς τα άλλα 13 θύματα.

Η προβολή του «αθώου Αξαρλιάν» υπαινίσσεται ότι τα άλλα θύματα δεν ήταν εντελώς αθώα και ότι υπάρχουν πολιτικές δολοφονίες δικαιολογημένες η κατανοητές για τα ιδεολογικά τους κίνητρα.

…μάλιστα συνεχώς προβάλλεται το γεγονός ότι ο Αξαρλιάν σκοτώθηκε από την …βιασύνη του Κουφοντίνα να πάει διακοπές και, ως εκ τούτου, δεν προετοίμασε καλά την επιχείρηση δολοφονίας του Παλιοκρασσά.

Δηλαδή , αν ο Κουφοντίνας ήταν πιό …επιμελής και σκότωνε τον Παλαιοκρασσά αλλά όχι τον Αξαρλιάν, όλα θα ήταν καλά?

Δεν θα είχαμε ήρωα -αθώο θύμα -σύμβολο, ε?