Οι μαλάκες είναι πολύ χρήσιμοι στην κοινωνία.
Ποτέ δεν παραπονιέμαι όταν περιστοιχίζομαι από μαλάκες.
Οι μαλάκες είναι ένας καθρέφτης :
τους κυττάζεις, βλέπεις το είδωλό σου και τρομάζεις.
Μετά, αρχίζεις να αναρωτιέσαι τι στραβό έκανες και μοιάζεις έτσι.
Είναι εργαλεία ενδοσκόπησης και αυτογνωσίας.
Όποιος δεν έχει μαλάκες κοντά του, δεν πρόκειται να βελτιωθεί ποτέ.
….ζηλεύω κάτι κοτσονάτους γερο-συνταξιούχους με καρό πουκάμισα και μαλακά σπορ παπούτσια που τρέχουν σε ομαδικές εκδρομές ιστορικοπροσκυνηματικού χαρακτήρα.
….πχ στην εβδομηκοστή πέμπτη επέτειο απο την ανακατάληψη του οχυρού 825 για την «ανακοπή της ναζιστικής λαίλαπας», την τρύπα του Νταβέλη «εκεί που τον στρίμωξε ο υπομοίραρχος Σκαλτσοδήμος», στα Τρίκαλα στα δυό στενά «που σκότωσαν τον Σακαφλιά» κλπ.
Τι ωραία να ήμουνα και γω εκεί!
Πλατάνια, πράσινο και καθαρός αέρας!
Μετά όλοι μαζί θα πηγαίναμε για μπύρες και γίδα στα κάρβουνα και θα λέμε ιστορίες απο την ζωή μας.
Εκεί θα τους ταράζω στα ψέμματα… με τόση τέχνη, που δεν θα το καταλαβαίνει κανένας.
Το μυστικό είναι να κάνεις τον ντροπαλό.
Ειδικά όλες οι συνταξιούχες του Δημοσίου θα με λατρεύουν.
Στο παλάτι του Δόγη (Palazzo Ducale) γινεται έκθεση έργων του Τιντορέτο απο διαφορα μουσεία ( βλ. αυτοπροσωπογραφία του).
Έναν κορυφαίο ζωγράφο της αναγέννησης, με έργα σταθμούς στην ιστορία της τέχνης, βρήκαν τον τρόπο για να τον «τιμήσουν» κατάλληλα: ανάμεσα στα αριστουργήματά του έβαλαν και δυό μοντέρνα, ακατανόητα, ζωγραφικά σκουπίδια...
Σαν να το κάνουν επίτηδες...σαν να θέλουν να τον εμπαίξουν αναδρομικά.
Κάθε προσπάθεια να προκαλέσει η τέχνη ψυχική πληρότητα, ευεξία, ανάταση, σκέψη και ελπίδα, πρέπει να καταδικαστεί.
Επιτρέπονται μόνο η απελπισία, η ασχήμια και η σύγχιση.
Η λογοτεχνία είναι σαν τα γλυκά: αν φας μερικά καλά, δεν αντέχεις τα γλυφιτζούρια και τα κορνέ.
Αν διαβάσεις την Αννα Καρένινα , δεν αντέχεις την Λένα Μαντά.
Είναι θέμα άσκησης της μύτης, της γλώσσας και του ουρανίσκου.
Και του μυαλού, φυσικά.
Ευαίσθητες καρδιές, ευαίσθητοι γευστικοί κάλυκες.
Αν αποπλανηθούν από ένα πραγματικό γόη, δεν αρκούνται στη βαρεμάρα του κυρ Μπάμπη.
Δυναμίτης.
…ένα ομορφόπαιδο γυναικολόγος έγινε ήρωας γιατί λέει κουβάλησε με τα χέρια αιμορραγούσα κοπέλα σε παρακείμενη ιδιωτική κλινική και εκεί την έσωσε.
Είναι όσα κατάλαβα διαβάζοντας θαυμαστικές αποσπασματικές αναφορές εδώ και κεί…χωρίς βέβαια να επιμείνω στις λεπτομέρειες του θαυμαστού συμβάντος.
Και δώστου φωτογραφίες του ομορφόπαιδου - ήρωα - επιστήμονα κλπ κλπ…σε τέλεια σέλφι και χωρίς αίματα.
Είναι θαυμάσια γεγονότα όλα αυτά και με κάνουν να ζηλεύω λιγάκι.
Νέος και ωραίος γιατρός σώζει νέα και ωραία στα πρόθυρα του θανάτου?
Τέλεια ιστορία για θετικό παράδειγμα.
Προφανώς μετά τον παραλίγο θάνατο θα του κανε κανα τραπέζι…(λέω εγώ, με ζήλεια).
…αλλά, ρε γαμώτο, αυτά τα θαυμαστά γεγονότα θέλουν και τύχη για να σου συμβούν…
Δε συμβαίνουν στον καθένα και κάθε μέρα.
Δεν είναι απλό να γίνεις ήρωας… πρέπει να έχεις και μία θεϊκή εύνοια.
Εμένα το μόνο που μου έτυχε ήταν να περάσω κάτι γριές στο απέναντι πεζοδρόμιο.
Αλλά δε γίνεσαι ήρωας έτσι.
Έχω διαπιστώσει ότι υπάρχει ένα είδος χημείας ανάμεσα στα λούμπεν στοιχεία της κοινωνίας: όλοι οι περιθωριακοί έχουν μια τάση να κάνουν παρέα μεταξύ τους.
Προφανώς έχουν ένα κοινό κώδικα επικοινωνίας, κοινά
χαμηλή αυτοεκτίμηση, αίσθηση απόβλητου, μη δέσμευση από νόμους, κανόνες και κοινωνικές συμβάσεις και , συχνά, κοινωνικό μίσος.
Και δεν είναι μόνο φτωχοί, επαίτες, άστεγοι, πρεζόνια, αλκοολικοί, μικροκακοποιοί και γενικά αυτό που λέμε αλήτες.
Λούμπεν στοιχεία υπάρχουν και σε άλλες τάξεις ακόμα και στην μεγαλοαστική: διαβάζοντας για παράδειγμα τη ζωή της Μαρίκας Κοτοπούλη, βλέπουμε ότι ήταν μορφινομανής, άλλαζε εραστές ή τους είχε ταυτόχρονα….
… και, με τους οποίους συνευρίσκετο, στο σπίτι της με παρούσα τη μάνα της…!
Σταθερά, συστηματικά και χωρίς ενοχές, κορόιδευε και απομυζούσε οικονομικά τον Ίωνα Δραγούμη που την λάτρευε.
Γενικά είχε μία άστατη, εκμεταλλευτική και χειριστική συμπεριφορά, ενώ παράλληλα ήταν μεγάλο ταλέντο και με πολύ αξιόλογη καριέρα στον θεατρικό χώρο.
Δεν μπορώ να πω ότι έχω καταλάβει και ότι ξέρω την ψυχολογία των λούμπεν τύπων αλλά διαπιστώνω ότι λούμπεν στοιχεία υπάρχουν και σε επιτυχημένους ανθρώπους.
….οι οποίοι επιτυχημένοι , συχνά εκμεταλλεύονται την εικόνα αυτή. Ο George Orwell για κάμποσα χρόνια ήταν περιπλανώμενος αλήτης: η περιγραφή αυτής της ζωής στο βιβλίο του «αλήτες του Παρισιού και το Λονδίνου».
Κάπνιζε γόπες που μάζευε από το δρόμο, κοιμότανε σε άσυλα, ήταν ντυμένος με κουρέλια και έκανε παρέα με άλλους άστεγους ενώ , παράλληλα, διατηρούσε και κάποιες λογοτεχνικές φιλοδοξίες.
Το παράξενο είναι ότι είχε αποφοιτήσει από το περίφημο αριστοκρατικό κολέγιο του Ήτον και είχε κάνει πριν μερικά χρόνια αστυνομικός(!) στην Μπούρμα ( σημερινη Μιανμάρ), που ήταν τότε βρεταννική αποικία.
Το ίδιο έκανε και ο Τζακ Λόντον -πριν γίνει πλούσιος επιτυχημένος συγγραφέας- αλλά και ο Τσαρλς Μπουκόφσκι.
Από Έλληνες , ίσως θα κατέτασα στην κατηγορία αυτή, τον Κώστα Ταχτσή και την Κατερίνα Γώγου.
Δεν ξέρω…
Πιθανότατα σε πάρα πολλές από τις περιπτώσεις αυτές υποκρύπτεται κάποια ψυχοπαθολογία η οποία δεν έχει διαγνωστεί, δεν έχει αντιμετωπιστεί και, ενδεχομένως, δεν είναι δυνατόν και να θεραπευτεί.
Η μητέρα της 12χρονης είναι μια νέα γυναίκα 37 χρονών που έχει κάνει πέντε παιδιά με ένα πρεζόνι και τρία παιδιά με ένα Πακιστανό με τον οποίο σχετίζεται και ζουν και με τα οκτώ παιδιά ανακατεμένα.
Η χαρά των κοινωνικών λειτουργών.
🙂
…αλλά και των κοινωνιολογούντων αριστερών που αποδίδουν όλα τα κακά του κόσμου στο «άρρωστο καπιταλιστικό περιβάλλον».
Δεν έχουν διαβάσει όμως αρκετή ιστορία και ρωσική λογοτεχνία για να δουν το πλήθος των περιθωριακών και των λούμπεν που υπήρχαν στην σοβιετική ένωση και οι οποίοι ουδέποτε αναμορφώθηκαν και απλά στελέχωσαν τα γκούλαγκ.
Δεν ξέρω…. όπως υπάρχουν ατομικές ψυχοπαθολογίες , πιθανότατα να υπάρχουν και κοινωνικές ψυχοπαθολογίες…
… οι οποίες επιδεινώνονται από κοινωνικό-οικονομικούς παράγοντες.
Αλλά η βάση τους είναι ένας μάλλον στραβά φτιαγμένος ψυχισμός.
…πλάκά έχουν οι ψυχίατροι που προσπαθούν να δείξουν φιλολαικοί και προσιτοί κακοποιώντας την γλώσσα.
…πχ δεν τους αρέσει ο όρος «γονέας»: προτιμούν να γράφουν ο «γονιός».
Αριστερόμορφο και λαικόμορφο…πιθανόν προέρχεται από την αγοραία φραση : «γαμώ τον γονιό σου».
Οκ.
Αλλά στον πληθυντικό δεν τους πάει να γράψουν «οι γονιοί»: παραείναι μπαναλαρία….οπότε γράφουν το πιό καθαρευουσιάνικο «οι γονείς».
Το ίδιο κάνουν και οι εκπαιδευτικοί: στην ονομαστική «το σχολειό», η «σκολειό» ( πχ κρυφό σκολειό) , αλλά γενική «του σχολείου» :
πχ κανείς Δάσκαλος δεν θα πει ότι είναι «δάσκαλος δημοτικού σχολειού»
…και στον πληθυντικό λένε «τα σχολεία» ( τα «σχολειά» δεν αρέσουν)
Τελικά το μήνυμα είναι ένα: γράφε όπως σου κατέβει και δεν τρέχει τιποτα.
Ο,τι και να πείς, μέσα είσαι.
...πχ…να ένας γραμματιζούμενος - πολιτικός και καθηγητής οικονομικών στο ΕΚΠΑ που μας μαθαίνει σκέψη και γλώσσα:
μπερδεύει το «απευθύνομαι» με το «αποφαίνομαι» και το «τριγύρω» με τον ... «τρύγο»!
Πάντα πίστευα ότι ο Πικάσο ήταν απατεώνας και δούλευε κοινό και κριτικούς… …πουλώντας τρέλα, τα κονόμησε χοντρά: ζωγράφισε την δεκαεπτάχρο...
