Νιώσε και συ επαναστατική συγκίνηση καίγοντας ένα χριστουγεννιάτικο δέντρο!

 Αυτοί οι αντικοινωνικοί νάρκισσοι, οι μασκαρεμένοι σε κοινωνικούς επαναστάτες, δεν έχουν τίποτε πιό χρήσιμο να κάνουν στην ανούσια ζωή τους από το να καίνε χριστουγεννιάτικα δέντρα και φάτνες, στις  πλατείες;

Δέντρα και φάτνες την εποχή της κρίσης; 

...ναι, ρε!

...είναι κιτς, οκ...είναι απλοϊκή θρησκευτικότητα οκ...είναι γλυκερή εορταστικότητα σε χαλεπούς καιρούς...οκ

Αλλά, βρε μαλάκες, είναι και χαρά για ένα σωρό παιδάκια και γέρους που έχουν ανάγκη την γιορτινή ατμόσφαιρα.

...για τους φτωχούς οικογενειάρχες που δεν έχουν  άλλη διασκέδαση να προσφέρουν στα παιδιά τους πέρα από μια βόλτα στη γιορτινή πόλη και γιά τους μοναχικούς γέρους με την μίζερη σύνταξη.

Δεν είναι όλοι ερασιτέχνες Τσέ Γκεβάρα της φακής...ανόητοι...

Αντε βρε Μαλάκα, πες ότι ο γάιδαρος πετάει!

Εχω την εντύπωση ότι διεξάγεται ένα τεράστιο κοινωνικό πείραμα : αρχίζει συντονισμένη επίθεση στην κοινή λογική. 

Λαουτζίκο, δεν ξέρεις τι σου γίνεται.

…θα βάλουμε μια σπασμένη καρέκλα στο μουσείο μοντέρνας τέχνης και θα την θαυμάσεις: 

η γνώμη σου, δεν μετράει .     

Ένα σωρό τεχνοκρίτες θα  εκθειάσουν με ακαταλαβίστικα λόγια πόσο σπουδαίο έργο τέχνης είναι αυτό και πόσο μεγάλος καλλιτέχνης αυτός που έσπασε την καρέκλα.

Εσύ απλά θα πληρώσεις με τους φόρους σου τον μισθό του τεχνοκρίτη και την λειτουργία του μουσείου. 

Αν νιώθεις μαλάκας, δεν πειράζει .

Σημασία έχει να υπακούσεις και να πληρώσεις. 

Υπακοή: σε γυμνάζουμε στην υπακοή της αυθεντίας. 

Τελικός μας στόχος είναι ο πλήρης αυτοεξευτελισμός: 

να πληρώνεις , να απορείς , να νιώθεις

 αδαής και βλάκας και, στο τέλος, να μας χειροκροτείς 

και από πάνω.

https://www.independent.co.uk/news/world/modern-art-was-cia-weapon-1578808.html

Οι συμβουλές που με έβλαψαν

…οι συμβουλές που με έβλαψαν

Λένε ότι καταλαβαίνεις το χαρακτήρα κάποιου από τους ανθρώπους που θαυμάζει.

 Είναι προφανές: αν θαυμάζει τον Αϊνστάιν και το Νεύτωνα είναι επιστημονικός τύπος… Αν θαυμάζει τον άγιο Ονούφριο και τον άγιο Αντώνιο είναι λιτός και θρησκευτικός τύπος και αν θαυμάζει κανένα  απατεώνα ή  λαμόγιο, σίγουρα απατεώνας και  δεν είναι γιά πολλλή εμπιστοσύνη.

Το πρόβλημα με μένα είναι ότι μικρός διάβασα τους «μεγάλους εφευρέτες της ανθρωπότητος» που μου δώρισε ο πατέρας μου και ήθελα να τους μοιάσω.

Όταν κατάλαβα ότι οι εφευρέσεις είναι δύσκολο πράγμα και ότι μάλλον δεν θα κάνω καμιά εφεύρεση, άρχισα να θαυμάζω διάφορους ήρωες, πολεμιστές και τα λοιπά.

Και εκεί δεν τα πήγα καλά αφού κατάλαβα ότι και οι ηρωισμοί γενικά είναι δύσκολοι και επικίνδυνοι και ότι, επιτέλους, μέσα σε περίοδο ειρήνης δεν μπορείς να κάνεις  και πολλές ανδραγαθίες.

Μετά  άρχισα να διαβάζω για πρωτοπόρους γιατρούς όπως τον Παστέρ, τον Κωχ, τον  Τζέννερ και λοιπούς που έκαναν καινοτόμες ανακαλύψεις και έσωσαν πολύ κόσμο.

Αυτοί βασικά με κατέστρεψαν,  γιατί ανακάλυψα - καθυστερημένα - ότι η ιατρική, όπως ασκείται, δεν έχει καμία σχέση ούτε με τον Κώχ ούτε με τον Παστέρ.

Όταν όμως το ανακάλυψα ήμουν ήδη φοιτητής και είχα καταβάλει μια τεράστια προσπάθεια για να μπω στην Ιατρική στο πανεπιστήμιο και για να μάθω άπειρες σελίδες ανατομίας, φυσιολογίας, και Βιοχημείας κλπ με αποτέλεσμα το επενδεδυμένο κεφάλαιο να μην είναι εύκολο να απορριφθεί και να ξεκινήσει μια νέα επενδυτική  προσπάθεια γνώσης.

Οι γιατροί που έβλεπα στα νοσοκομεία και οι οποίοι μας εκπαίδευαν , δυστυχώς δεν είχαν καμία σχέση με τον Παστέρ και τον Κωχ: 

είτε ήταν κάτι μεγαλοπιασμένοι μεγαλογιατροί με ύφος δέκα  Ναπολεόντων και τεράστιες τσέπες , είτε ήταν κάτι κακομοίρηδες,   έτοιμοι να λιποθυμήσουν  από την εξάντληση στον διάδρομο μεταξύ επειγόντων και κλινικής.

Αυτοί δεν ήταν καθόλου χειρότεροι γιατροί από τους μεγαλοπιασμένους,  ίσως μάλιστα να ήταν και καλύτεροι, πολλοί από αυτούς, αλλά τους έλειπε το «καιμάκι».

Ο καφές ήταν καλός αλλά δεν είχε το καϊμάκι το τσίφτικο που φτιάχνει σχέδια και καρδούλες και που το θαυμάζουν οι ασθενείς.

Μετά άρχισα να θαυμάζω τους μεγάλους λογοτέχνες…και  τους θαυμάζω ακόμα.

Αλλα  εδώ που τα λέμε, στην πορεία κατάλαβα ότι οι περισσότεροι ήτανε δυστυχισμένοι και ίσως γι’ αυτό έγιναν μεγάλοι λογοτέχνες.

Τώρα λοιπόν που γέρασα, τα πράγματα αρχίζουν να μπαίνουν στη θέση τους και να θαυμάζω τα σωστά άτομα.

 Τώρα θαυμάζω αυτούς που δεν  θολώνουν το νερό.

Εννοώ αυτούς που τα έχουν  καλά με όλους και λένε στον κάθε βλάκα αυτά που θέλουν να ακούσουν τα αυτιά του.

Η τακτική αυτή έχει θαυμαστά αποτελέσματα από την άποψη ότι τα πάνε καλά με ένα σωρό μαλάκες προϊσταμένους,  υφισταμένους και συνεργάτες και έχουν την ησυχία τους χωρίς να τους καίγεται καρφί για τίποτα. 

Οι τοπ επιτυχημένοι αυτής της κατηγορίας , είναι αυτοί που τα καταφέρνουν  καλά με τις πρώην συζύγους τους.

Αυτούς τους θαυμάζω βαθύτατα διότι καταφέρνουν όχι μόνο να μην έχουν αντιπάθεια  και μίσος από τις  πρώην συζύγους αλλά να έχουν τρυφερότητα, ενδιαφέρον και να παίρνουν πολλά κέικ και χειροποίητα κουλουράκια στις γιορτές.

Και επίσης θαυμάζω τους πολιτικούς που λένε τόσα πολλά ψέματα και με τόσο επιτυχημένο τρόπο που κάνουν το μαύρο να φαίνεται άσπρο.

Διοικούν,  ας πούμε,  μία επιχείρηση, ένα οργανισμό ή  ένα υπουργείο και κάνουν τέτοια ταχυδακτυλουργικά επικοινωνιακά κόλπα που, ο κοσμάκης τα χάφτει και νομίζει ότι είναι υπουργάρες και πολιτικάρες.

Όταν τα σκέφτομαι αυτά μου περνάει ο θαυμασμός και με πιάνει μιά κατάθλιψη:

 σκέφτομαι τον πατέρα μου που μου έλεγε ότι θα προκόψω στη ζωή αν είμαι καλός μαθητής και αν λέω πάντα την αλήθεια.

Και δυστυχώς ήτανε κι αυτή μια ακόμα λανθασμένη συμβουλή,  η οποία με έβλαψε : 

καλός  μαθητής έγινα και ειλικρινής αλλά δεν πρόκοψα .

Είναι απλό… στην πορεία διαπίστωσα ότι ένα σωρό τενεκέδες  τα καταφέρνουν  μια χαρά και ένα σωρό ψεύτες μπορούν  και τρωγοπίνουν  εις βάρος ενός πλήθους  ειλικρινών, φιλότιμων και εντίμων.

Συμπέρασμα?

Πρέπει να προσέχουν οι  πατεράδες τι συμβουλές δίνουν στα παιδιά τους, πριν είναι πολύ αργά.

Εγώ, το τριζόνι και ο κόκκορας

 ….είμαι  ευγνώμων σε τουλάχιστον ένα τριζόνι και σε ένα κόκκορα: 

το τριζόνι κάνει ένα υπέροχο τρι-τρι-τρι μέσα στην νύχτα και το ακούω μέσα απο το αυτοκίνητο όταν κατεβαίνω μιά κατηφόρα στα  χωράφια , πηγαίνοντας προς το σπίτι μου , το βράδυ.

Έχω εντοπίσει που περίπου είναι το τριζόνι και γι’αυτό κόβω ταχύτητα - και δεν πατάω καθόλου γκάζι-  ώστε να μπορέσω να το ακούσω το δυνατόν καλύτερα και όσο το δυνατόν περισσότερο. 

Αλλά και ο κόκορας που έχει ένας γείτονας παπάς, είναι ωραίος τύπος.

….τον συμπαθώ και νιώθω φίλος του γιατί το κικιρίκου  του είναι θαυμάσιο: 

αναδίνει μία εξαιρετική αισιοδοξία και αυτοπεποίθηση που είναι μεταδοτικές.

Προφανώς ακούοντας τον γρύλο  και τον κόκκορα, ξεπηδάνε υποσυνείδητα μνήμες της παιδικής και εφηβικής μου ηλικίας από τα καλοκαίρια που έκανα διακοπές στην Κρήτη, στο χωριό του πατέρα μου.

Σαν ένας γερασμένος σκύλος του Παβλόφ που θυμάται το κουδούνι που άκουγε στα νιάτα του και τον καλούσε για φαγητό. 

Ξέρω ότι είναι εξαρτημένο αντανακλαστικό και τίποτα παραπάνω… 

Έτσι τουλάχιστον λέει το μυαλό με την επιστήμη και τη λογική. 

Ξέρω όμως ότι υπάρχει κι άλλη γνώση που πηγάζει  απ’την καρδιά: 

…και εγώ και το τριζόνι και ο κόκορας και ο σκύλος,  είμαστε πλάσματα του ίδιου Πλάστη.

…μάλλον έχουμε ανάγκη να φτιάξουμε μιά άτυπη χορωδία και να το δηλώσουμε δημόσια σε μια ευχαριστιακή εκδήλωση.

Τελετουργία μοιάζει.

ο ναρκισσισμός είναι μιάς μορφής ηλιθιότητα ή αναπηρία

Ο ναρκισσισμός λένε ότι είναι μιά μορφή ηλιθιότητας.

…ηλιθιότητας από την άποψη ότι νομίζεις πως είσαι πολύ σπέσιαλ τύπος ενώ είσαι - συνήθως- ένας βαρετός μπαναλαρίας. 

Είναι όμως και μιά μορφή δυστυχίας…αφού, στην πραγματικότητα, δεν πιστεύεις ότι είσαι σπέσιαλ: 

…αμφιβάλλεις.

Προσπαθείς να πείσεις τον εαυτό σου ότι είσαι σπέσιαλ, τραβώντας  με αγωνία πάνω σου την προσοχή των άλλων και, κυρίως, των προσώπων που εκτιμάς, σέβεσαι ή θέλεις την αγάπη τους.

Πολλά ανθρώπινα δράματα έχουν οικοδομηθεί γύρω από την αγωνιώδη προσπάθεια αποδοχής και προσοχής από τον μπαμπά ή την μαμά.

…ιδίως από την  Μαμά.

🙂

…ή από την σύζυγο…ή την ερωμένη.

…ή από τους φίλους στο χωριό.

Μπορεί τα «αγαπημένα» πρόσωπα - διώκτες , να σε καταδιώκουν ακόμη και μετά θάνατον.

Ο Ανδρέας Παπανδρέου έπρεπε μέχρι βαθέος γήρατος να αγωνίζεται να αποδείξει ότι είναι σπουδαιότερος πολιτικός και εραστής από τον πατέρα του.

🙂

Ένα αδιέξοδο δράμα με κακή πορεία και κωμικοτραγικό τέλος.

Στον μικρόκοσμό μου οι ναρκισσάρες δεν περνάνε τέτοια μεγάλα δράματα…

…ευτυχώς.

Αρκούνται να βάζουν τον εαυτό τους φωτογραφία παντού στα σόσιαλ.

Στην ταβέρνα τρώγοντας κατι εκλεκτό…κατά προτίμηση αστακομακαρονάδα.

Στο γραφείο, αν είναι γυαλιστερό και έχει πολλά κομπιούτερ γύρω γύρω.

Στο χειρουργείο είναι μιά χαρά οι  φωτό… αν και τα αίματα αγριεύουν τον αγαπημένο κοσμάκη.

Η μηχανή μεγάλου κυβισμού είναι τέλεια για φωτό γιατί είναι  ένα ατσάλινο πέος - κατά τους ψυχαναλυτικούς- με ό,τι συνειρμούς δημιουργεί ένα τέτοιο σύμβολο.

Αλλά οι τέλειες φωτό,  της αγαπημένης αρσενικής , θηλυκής και …λοιπής ναρκισσάρας, είναι με το μαγιό στην παραλία. 

Γιατί όλες οι επιμέρους αξιοθαύμαστες ταυτότητες, υποκλίνονται μπροστά στην ταυτότητα του ερωτικού μεσήλικα.

όπως τρως, χειρουργείς

 Κάποτε ρώτησα ένα φίλο μου χειρουργό να μου πει ένα απλό κριτήριο που να μπορεί κάποιος να διαπιστώσει αν ένας χειρουργός,  είναι καλός. 

Σκέφτηκε λίγο και μου απάντησε ότι θα ήταν χρήσιμο να δω το χειρουργό να τρώει: 

«Συνήθως, όπως τρώει, έτσι και χειρουργεί» , μου είπε.

Για παράδειγμα, βλέπεις αν είναι καθαρός στο τραπέζι αν προσέχει να τα διατηρεί τα πιάτα γύρω του και το δικό του, καθαρά και τακτοποιημένα. 

Τρώει αργά και προσεκτικά, μασάει   ήρεμα ή είναι ένας τσαπατσούλης βιαστικός, ένας  ανυπόμονος που καταβροχθίζει όσο το δυνατόν περισσότερο φαγητό σε όσο  το δυνατόν μικρότερο χρόνο;»

Έχει κάποια λογική η απάντηση του. 

Από τις λεπτομέρειες βλέπεις  τη διαφορά σε πολλά πράγματα. 

Γενικά,  η κουλτούρα του φαγητού είναι αποκαλυπτική όχι μόνο για τα άτομα αλλά και για τις  κοινωνίες. 

Στην Σαουδική Αραβία για παράδειγμα, μέσα σε λίγες δεκαετίες,   πέρασαν από την φάση του λιτού φαγητού και μιας κινητικής νομαδικής ζωής στην έρημο, στην φάση μιας αστικής υπερκαταναλωτικής ζωής,  γεμάτης  από ακινησία και τροφές με πολλούς υδατάνθρακες και λίπη .

Αποτέλεσμα; 

Οι λεπτοί, σκληραγωγημένοι νομάδες της ερήμου έγιναν  υπέρβαροι, νωθροί και νευρωσικοί κάτοικοι πόλεων.

Και στην Ελλάδα τα ίδια,  φυσικά.

Γι’ αυτό σχεδόν όλες οι θρησκείες περιλαμβάνουν και συνήθειες σχετικά με το φαγητό: 

με το φαγητό διαμορφώνεις χαρακτήρα και με το φαγητό τον καταστρέφεις.

Το φάστ φουντ εκτός από ανθυγιεινό, έχει και μιά χυδαιότητα.

Κάτι,  σαν σεξ ξεπέτα.

τα δύο είδη των γυναικών

 

Κάποιος σοφός είπε κάποτε ότι οι γυναίκες είναι δύο ειδών: 

αυτές που φορτώνουν προβλήματα στους άντρες κι αυτές που λύνουν προβλήματα στους άντρες. 

Οι έξυπνοι άντρες σχετίζονται και, αν είναι πάρα πολύ έξυπνοι, παντρεύονται,  αυτό το δεύτερο είδος γυναικών. 

Με την μακρά ιατρική και κοινωνική μου εμπειρία και την παρατηρητικότητα μου, μπορώ να βεβαιώσω την αλήθεια του ανωτέρω  αποφθέγματος.

Γιατί και οι άντρες μπορούν να καταταχθούν σε δύο αντίστοιχες  κατηγορίες: στους άξιους και στους άχρηστους. 

Οι άξιοι άνδρες, δηλαδή αυτοί που είναι ικανοί να κάνουν κάτι αξιόλογο και οι οποίοι είναι γενικά τύποι που αναλαμβάνουν ευθύνες, , είναι ταυτόχρονα και άτυχοι: 

συνήθως βρίσκουν μια άχρηστη αλλά πονηρή και καταφερτζού γυναίκα η οποία τους μανιπουλάρει και φυσικά τους φορτώνει συναισθηματικά και πρακτικά με τα δικά της προβλήματα.

Οι άχρηστοι άνδρες από την άλλη μεριά, επειδή ξέρουν ότι είναι άχρηστοι και επειδή είναι και τεμπέληδες με μειωμένη αυτοεκτίμηση, πάντα κοιτάνε να βρούνε μία γυναίκα άξια στην οποία θα φορτώσουν τα δικά τους προβλήματα. 

Συνήθως αυτοί οι τύποι το παίζουν  γοητευτικοί  και ερωτικοί γιά να μπορέσουν να προκαλέσουν ένα δεσμό εξάρτησης ούτως ώστε η γυναίκα  να αμοίβεται συναισθηματικά για τον κόπο και την ταλαιπωρία που τραβάει να τους τρέφει και να τους φροντίζει.

Καθώς βέβαια αυτή η συναισθηματική σχέση τουλάχιστον από την πλευρά τους είναι εντελώς ρηχή, δεν αντέχει στο χρόνο και στην πρώτη δυσκολία καταρρέει. 

Επίσης αυτοί οι τύποι είναι και εντελώς τενεκέδες και αναξιόπιστοι έχοντας  και μια τάση να φοράνε κέρατα της κακομοίρας που παντρεύονται για λόγους πρακτικούς. 

Διότι ένα εργαλείο δεν το βλέπεις συναισθηματικά ούτε  σεξουαλικά:

 είναι απλά ένα χρηστικό εργαλείο.

Πρέπει να πας λίγο παρακάτω να βρεις μια «γατούλα» να τονώσει το κακοπαθημένο ανδρικό εγώ σου. 

Και μετά, αρχίζουν τα προβλήματα:

…προκύπτει η αποκάλυψη της απάτης,  της απιστίας, οι καυγάδες, οι ζηλοτυπίες  και τα λοιπά συνοδά καραγκιοζιλίκια. 

Γι’ αυτό, έχοντας πλέον διαμορφώσει αυτή την πεποίθηση, όταν με ρωτάει κάποιος γνωστός μου τι να κάνει με το δεσμό του και αν πρέπει να την παντρευτεί η όχι, τον ρωτάω: 

…τελικά, είναι μιά γυναίκα που λύνει προβλήματα η προσθέτει προβλήματα?

…συνήθως απορεί και με ρωτάει διευκρινίσεις.

Ξαναλέω την ερώτηση με διαφορετική διατύπωση: 

δηλαδή μετά που τα έφτιαξες μαζί της νιώθεις ότι έχεις λιγότερα προβλήματα ή περισσότερα προβλήματα από αυτά που είχες?

Εάν παραδεχτεί ότι έχει περισσότερα προβλήματα από αυτά που είχε,  οδηγείται στο αυταπόδεικτο συμπέρασμα ότι καλά θα κάνει να  πάρει δρόμο. 

Το ίδιο συμβουλεύω για τις γυναίκες που τυχαίνει καμμιά φορά να ζητήσουν  την συμβουλή μου. 

Αλλά, είναι σπάνιο φαινόμενο… γιατί οι γυναίκες συνήθως ρωτάνε την κουμπάρα τους. 

Άλλη μια αυτοκαταστροφική συνήθεια.