το παλτό

 Η πραγματοποίηση ενός ονείρου μπορεί  να μην φέρει ευτυχία στον ευτυχή  ονειροπόλο, αλλά να φέρει δυστυχία. 

Στο διήγημα «το παλτό»,  ο Γκόγκολ περιγράφει έναν ταλαίπωρο και καταπιεσμένο δημόσιο υπάλληλο που φέρει βαρέως την κακομοιριά στην ύπαρξη και την εμφάνιση του. 

Είναι κακόμοιρος γιατί όλοι τον έχουν χεσμένο αλλά και γιατί μοιάζει κακόμοιρος με τα πολύ φθαρμένα του ρούχα. 

Το όνειρο του είναι ένα παλτό που θα τον απογειώσει ως ύπαρξη: 

το παλτό των ονείρων του θα σκεπάσει κάθε κακομοιριά. 

Το παλτό που θα τον αναδείξει και θα τον κάνει αποδεκτό από όλους αυτούς που τον περιφρονούν. 

Αγοράζει το παλτό με τρομερές οικονομίες και στερήσεις αλλά η ατυχία του είναι ότι στην πρώτη κιόλας νύχτα που το φοράει, του κλέβουν το παλτό ενώ περπατάει σε ένα σκοτεινό δρόμο.

Τότε πεθαίνει από τον καημό του και γίνεται φάντασμα που στοιχειώνει την πόλη ψάχνοντας για το παλτό που του έκλεψαν. 

Το φάντασμα μάλιστα με τη σειρά του αποφασίζει να κλέψει το παλτό ενός ανώτερου κρατικού λειτουργού ο οποίος είχε αρνηθεί να  βοηθήσει τον υπάλληλο όταν τον βρήκε η  συμφορά της κλοπής του παλτού.

Ο ανώτερος κρατικός λειτουργός ο οποίος ήτανε άκρως καταπιεστικός με τους υφισταμένους του και τους πρόσβαλλε σε πρώτη ευκαιρία, τρομοκρατείται από το φάντασμα και αλλάζει συμπεριφορά και γίνεται πιο ευγενικός και πιο συγκρατημένος. 

Είναι ενδιαφέρον ότι και το ίδιο το φάντασμα εξαφανίζεται από την πόλη  μετά το περιστατικό της αφαίρεσης του παλτού από τον ανώτερο κρατικό λειτουργό και εμφανίζεται μόνο σποραδικά, σε ελάχιστες περιπτώσεις,  στα περίχωρα και στις απομακρυσμένες συνοικίες της πόλης παρεμβαίνοντας σε αυθαίρετες και προσβλητικές συμπεριφορές κάποιων αναιδών αντρών. 

Το δικό μου συμπέρασμα από όλη αυτή την ιστορία είναι ότι το παλτό είναι ένα σύμβολο που έχει δύναμη και πάνω στους  ζωντανούς και πάνω στους νεκρούς.

…όπως όλοι οι μύθοι. 

Γιατί το παλτό είναι μύθος… όπως είναι μύθος και η ευτυχία: 

η ευτυχία είναι ένα παλτό που υποτίθεται πως το φοράς και σουλατσάρεις ευχαριστημένος και σε ζηλεύουν όλοι.

Αλλά δυστυχώς,  όλα αυτά  τα θαυμαστά παλτά όχι μόνο υπόκεινται σε φθορά αλλά κινδυνεύουν και από κλοπή.

…και τότε η «ευτυχία»  αφήνει κάθε  «ευτυχισμένο» να κρυώνει… χωρίς παλτό.

Τα πετεινά  του ουρανού ουδέ σπείρουσι, ουδέ θερίζουσι.

Και δεν φοράνε παλτό.

Απλά υπάρχουν και πετάνε όπως προστάζει η φύση τους.

πάρε την χασούρα σου και φύγε

 Κάποτε ένας παιδικός μου φίλος που δεν τα πήγαινε καλά με τη γυναίκα του, ζήτησε την συμβουλή μου τι να κάνει.

Ήταν ήδη παντρεμένος καμιά δεκαριά χρόνια, δεν είχαν παιδιά και τρωγότανε συνεχώς, πότε για το ένα και πότε για το άλλο. 

Τι να κάνεις? του είπα.

Δεν έχω ιδέα. 

Προφανώς πρέπει να πας σε ένα σύμβουλο γάμου, να κάνεις θεραπεία ζεύγους.

Τον έστειλα  σε ένα  καθηγητή ψυχιατρικής που ήξερα πως ασχολιόταν με αυτά και ήμουνα πεπεισμένος ότι θα τους λύσει το πρόβλημα και θα οικοδομήσουν ένα ανέφελο συζυγικό βίο.

Τρίχες κατσαρές. 

Τον πήρα τον ψυχίατρο μετά από λίγο καιρό τηλέφωνο να δω τι γίνεται και μου λέει: 

«δε βλέπω φως…νομίζω πως το καλύτερο είναι να χωρίσουν και να  ησυχάσουν».

Μου έκανε κακή  εντύπωση αυτή η τοποθέτηση: 

ήταν σα να στέλνω έναν ασθενή με αρτηριοπάθεια στο πόδι  και να μου λέει ο χειρούργος να το κόψουμε , να ησυχάσει ό άνθρωπος.

Το είδα σαν ακρωτηριασμό…

…Αλλά εγώ , κύριε, δεν στον έστειλα για να του κόψεις το πόδι αλλά για να το σώσεις!

Τελοσπάντων… αυτό που θέλω να πω είναι ότι,  πολλές φορές, ένα πρόβλημα που δε λύνεται, καλό να το πάρουμε απόφαση και να αποδεχόμαστε την απώλεια.

«πάρε την χασούρα σου και φύγε» λέγανε στο χρηματιστήριο οι παλιοί όταν έπαιρνες καμιά σαβουρομετοχή η οποία είχε πάρει γιά τα καλά την κάτω βόλτα.

Είχε δίκιο ο ψυχίατρος: τελικά χώρισαν και ησύχασαν.

Ο φίλος μου ξαναπαντρεύτηκε, έκανε δύο παιδιά και λέει πως είναι καλά.

Όλα αυτά  μου κατέβηκαν όταν είδα την φωτογραφία  κάνα δυό γνωστών μου που το ‘χουνε γυρίσει στην συμβουλευτική των ανθρωπίνων σχέσεων.

Δεν πήγαν καλά οι δουλειές τους, οι επιχειρήσεις τους κλπ και το γύρισαν τώρα στα γεράματα στην συμβουλευτική και στο life coaching.

Έγιναν γερο-σύμβουλοι ευημερίας κι ευτυχίας.

Και εγώ σκεφτόμουνα:

«Ρε πάρτε την σύνταξη σας και πιείτε κάνα χαμομήλι να ησυχάσει  η ψυχούλα σας». 

«Τι καθόσαστε και δίνετε συνταγές ευτυχίας στον κοσμάκη; 

Κοιτάξτε τον εαυτό σας πρώτα και αφήστε τον κόσμο στην ησυχία του…

….αφού όποιος είναι να πνιγεί,  θα πνιγεί…»

τα δράματα των μεσοαστών

 Το Δράμα   των εύπορων γονέων της μεσαίας και ανώτερης μεσαίας τάξης που θέλουν τις ιδιωτικές ιατρικές  σχολές στα πόδια τους,  για να σπουδάσουν τα βλαστάρια τους ιατρική χωρίς ξενιτεμούς  και βάσανα - αφού δεν είναι ικανά να περάσουν πανελλήνιες- είναι ότι το Σύμπαν δεν θα «συνωμοτήσει» για να ευωδοθούν οι προσδοκίες τους: 

τα βλαστάρια ίσως γίνουν γιατροί -  μετά κόπων και βασάνων -  αλλά ευημερία, γιόκ.

Η ιατρική έπαψε να είναι επάγγελμα εύπορων προνομιούχων. 

Μερικά λαμόγια, ίσως κάτι βγάλουν - αφού αλληλοφαγωθούν μεταξύ τους - αλλά η πλειοψηφία θα κακοποιηθεί στις κοινωνικές μυλόπετρες της κοινωνικής και οικονομικής απαξίωσης των επιστημόνων επαγγελματιών. 

Η κοινωνία- τσίρκο, όπως διαμορφώνεται, προωθεί κυρίως άτομα όμορφα χωρίς προσόντα για να ασκούν επιρροή στην πλειοψηφία των εξαντλημένων και νευρωσικών μικροαστών που απαρτίζουν την κοινωνική και πολιτική πελατεία των τραστ της οικονομίας και των ΜΜΕ.

Των κακομοίρηδων μικροαστών  που αγωνιούν για τον μισθό τους και την ελλιπή γράμμωση των κοιλιακών τους.

Τζάμπα θα πληρώσουν οι γονείς τους σχολάρχες που παριστάνουν τους  πρυτάνεις

ομαδικοί βιασμοί

 Ο πατέρας μου που  ήταν έξυπνος και μορφωμένος άνθρωπος και ο οποίος είχε περάσει μπόλικες εμπειρίες και ανακατωσούρες στην ζωή  του , μου έλεγε ότι παντα η Ελλάδα απο το 1821 και μετά ήταν ένα «κακορίζικο κράτος» που, ενώ μεγάλωσε και προόδευσε κάπως λόγω πατριωτισμού κάποιων και λόγω  περιστάσεων,  μετά την Κατοχή  «ξεχαρβαλώθηκε εντελώς».

Εννοούσε ότι η ξένη Κατοχή διέφθειρε ένα μεγάλο τμήμα του λαού και της άρχουσας τάξης που αναγκάστηκε να κάνει συμβιβασμούς και αθλιότητες για να επιβιώσει και υπέσκαψε την περηφάνεια και την αυτοπεποίθησή του..

Εγώ πάλι που πάντα έκανα τον εξυπνο έλεγα μέσα μου «και γιατί ξεχαρβαλώθηκε», και « αφού η Κατοχή πέρασε και ήταν απλά ένα οδυνηρό διάλειμμα» « γιατί μας έμεινε κουσούρι από την Κατοχή» κλπ.

Δεν μπορούσα να καταλάβω ότι η κατοχή ενός έθνους από ένα άλλο είναι ένα είδος ομαδικού βιασμού ο οποίος δεν ξεπερνιέται εύκολα. 

Αφήνει μόνιμα σημάδια στο συλλογικό ασυνείδητο. 

Όπως ο ατομικός βιασμός μπορεί  να κάνει μια γυναίκα ψυχολογικό κουρέλι για την υπόλοιπη ζωή της , έτσι και ο ομαδικός βιασμός ενός έθνους, έστω και συμβολικός, μπορεί να κάνει  τον  λαό, δηλαδή μιά ομοιογενή ομάδα  που  έχει  συλλογική συνείδηση που του δίνει μια αίσθηση ενότητας και κοινής ιστορικής μνήμης και  μοίρας - να αποκτήσει ψυχολογικό τραύμα για πολύ καιρό.

…ακόμα και γιά αιώνες.

Η κατάκτηση της Κωνσταντινούπολης από τους Φράγκους το 1204 ήταν ένα γεγονός το οποίο μας αφήνει κουσούρια μέχρι σήμερα: 

το αντιδυτικό πνεύμα των ελλήνων και η καχυποψία που τους χαρακτηρίζει στη σχέση τους με τους ευρωπαίους , έχει τις ρίζες της στο 1204. 

Το ίδιο και η κατάκτηση της Κωνσταντινούπολης από τους τούρκους.

Δεν είναι τυχαίο ότι όλα τα δημοτικά τραγούδια της τουρκοκρατίας αναφέρονται στην «Πόλη»  που «έπεσε», στο «μαρμαρωμένο βασιλιά» και τα λοιπά.

Η κατοχή από τους Γερμανούς - αλλά και η αμερικανική εξάρτηση που ακολούθησε -  δεν έκαναν  τίποτε άλλο παρά να επιβεβαιώσουν την υποψία των ελλήνων ότι οι Δυτικοί είναι διπρόσωποι και επικίνδυνοι άνθρωποι που δεν μπορείς να εμπιστεύεσαι.

Πιστεύω ότι οι μεγάλες στιγμές και επιτυχίες που έχει επιτύχει συλλογικά ο λαός μας ,  όπως η επανάσταση του 1821 οι πόλεμοι του 1912-13, το έπος του 1940,  δεν είναι τίποτε άλλο παρά η απελπισμένη προσπάθεια αποφυγής ενός ακόμη ομαδικού βιασμού:

Ένας λαός που έχει βιαστεί αρκετές φορές , θα αγωνιστεί με νύχια και με δόντια για να αποφύγει έναν ακόμα οδυνηρό βιασμό.

Αυτή η αίσθηση βιασμού  μπορεί να προκύψει και από αυθαιρεσίες εγχώριων κυβερνήσεων όταν αυτές φέρονται  εξαιρετικά αυταρχικά και δεν σέβονται τις παραδόσεις και τα σύμβολα που σέβεται ο λαός.

Ακόμα και μια εκλεγμένη κυβέρνηση, εάν πάρει μέτρα προσβλητικά στη συλλογική συνείδηση του λαού - ιδιαίτερα εάν αυτά τα μέτρα είναι ενάντια στις προεκλογικές υποσχέσεις της και δεσμεύσεις της- ο λαός αποκτά μία αίσθηση εξαπάτησης και άσκησης βίας που ισοδυναμεί με βιασμό.

Όταν με προσχημα τον Κόβιντ απαγορεύεις  τον Επιτάφιο και την Ανάσταση που γίνονται σε ανοιχτό χώρο έξω από τους ναούς και επιτρέπεις αεροπορικά ταξίδια και το στρίμωγμα μέσα στα αεροπλάνα, με απειλή  προστίμων και άλλων νομικών μέτρων, ο λαός αποκτά την αίσθηση ότι δεν κάνεις τίποτε άλλο παρά μια άσκηση εξουσίας και επιβολής βίαιων πολιτικών που αποσκοπούν στην πειθάρχηση και υποδούλωσή  του.

Και όταν δε λες τίποτα προεκλογικά για το γάμο και την τεκνοθεσία  των ομοφυλοφίλων και έρχεσαι μετά και το επιβάλλεις με το ζόρι χωρίς να κάνεις καμιά διαβούλευση και χωρίς να συμβουλευτείς το λαό με δημοψήφισμα (ή έστω με κάποιες δημοσκοπήσεις!), ο λαός καταλαβαίνει ότι περιφρονείς πλήρως τη γνώμη του και την υπερηφάνια και τις παραδοσιακές αξίες του και τον έχεις χεσμένο…

Όταν μάλιστα όλες αυτές οι αυθαίρετες νομοθετικές  αθλιότητες και «πρωτοπορίες» δεν είναι τίποτε άλλο παρά ντιρεκτίβες της «διεφθαρμένης Δύσης», απλά επιβεβαιώνεις τις παλαιότερες υποψίες. 

Οι κυβερνώσες «ελίτ» στην Ελλάδα καλό θα είναι να καταλάβουν  τις ευαισθησίες του λαού…τον οποίο περιφρονούν κατά βάθος και απλά χρησιμοποιούν ως άλλοθι για τις αποφάσεις που παίρνουν.

Γνωρίζουμε βέβαια  πως το μυαλό τους επηρεάζεται κυρίως από την Μασαχουσέτη, τη Νέα Υόρκη, το Λονδίνο και το Μαϊάμι,  στα οποία κέντρα διατηρούν ιδεολογικούς ,  πολιτικούς και οικονομικούς δεσμούς.

Εκεί είναι το μάνατζμεντ οκ.

….αλλά το μαγαζί είναι εδώ. 

Και αν δεν πάει καλά το μαγαζί, ένα ξενόφερτο μάνατζμεντ δεν θα σώσει την κατάσταση. 

Ούτε και τους ντόπιους διαχειριστές. 

Δυσοίωνη αίσθηση

 …όλοι νιώθουμε αδύναμοι όταν δεν ελέγχουμε  τα γεγονότα : 

δεν είμαστε τίποτε άλλο παρά πρωτόγονοι που στέκονται με δέος απέναντι στην αστραπή και την βροντή.

Η κοινωνία μας έγινε   μιά τέτοια καταιγίδα γεμάτη απειλές.

…όχι μόνο γεμάτη  απειλητικές αστραπές και βροντές, αλλά και κεραυνούς που πέφτουν πάνω στα κεφάλια των κοντοχωριανών και που βάλανε  φωτιά στο δάσος.

…στο δικό μας δάσος…

…ένα είναι το δάσος.

Μία η ανθρωπότητα.

Ένας ο Πλανήτης.

Θα καούμε και μείς μέσα σ´ αυτό το δάσος αν πάρει γερή φωτιά και απλωθεί..

Η δυνατότητα μας για κατανόηση των μηχανισμών της καταιγίδας είναι περιορισμένη: 

τα πνεύματα που κινούν τα νήματα της καταστροφής είναι άγνωστα.

…όλοι μας έχουμε πέσει σε δέος μπροστά στο άγνωστο…

…στο απειλητικό, στο απρόβλεπτο.

Προφανώς υπάρχει πόλεμος αόρατων συμπαντικών δυνάμεων.

Αδυνατούμε να τις κατανοήσουμε, να τις δούμε, να τις εξευμενίσουμε.

Η μάγοι της φυλής  μας και τα πολύχρωμα τοτέμ - γεωπολιτικοί αναλυτές και πανεπιστημιακοί , όλοι με χοντρούς τόμους παραταγμένους πίσω τους - αποδεικνύονται γεμάτοι αβεβαιότητες.

…οι πολιτικοί, το ίδιο.

Βλέπεις, η δουλειά τους είναι να κερδίζουν τις εκλογές… όχι να αναλύουν σοβαρά προβλήματα.

…εξ άλλου είναι ένα καλά κρυμμένο μυστικό: 

η αυτοπεποίθησή  τους είναι κούφια.

Εμείς τώρα, νιώθοντας αδύναμοι, γράφουμε φορτισμένες σημειώσεις στα σόσιαλ μήντια: 

άλλοι προσπαθούν να κατανοήσουν  τα πνεύματα και άλλοι να τα ηρεμήσουν.

Άλλοι κάνουν έκκληση στα πνεύματα να πάψουν να πετάνε κεραυνούς στα ξερά ξύλα.

….λές και τα πνεύματα είναι πονόψυχα ή παίρνουν από λόγια.

Κάποιοι ακτιβιστές, λένε να σβήσουμε την  φωτιά, παίρνοντας ο καθένας ένα κουβαδάκι.

Ατομική ευθύνη.

Μάλλον είναι δεξιοί.

Άλλοι, απλά βγάζουν υστερικές κραυγές.

Προφανώς είναι νευρωσικοί.

Μερικοί ζητούν ευθύνες για την πυροσβεστική υπηρεσία που δυσλειτουργεί.

…μάλλον είναι αριστεροί.

…άλλοι πάλι,  θεωρούν πως η φωτιά ήταν μια δίκαιη τιμωρία μας.

Μάλλον είναι ενοχικοί Χριστιανοί.

Γιατί φταίμε…λένε.

…φταίμε για πολλά… εδώ και χρόνια… και τα πνεύματα έχουν θυμώσει.

Εγώ έχω τη μεγαλύτερη σύγχυση από όλους: 

…είμαι λίγο δεξιός, λίγο αριστερός κατά περίπτωση, και λάιτ χριστιανός.

Το παράξενο είναι ότι τελικά δίνω δίκιο σε όλους: 

σίγουρα, και οι πυροσβέστες είναι παλιοτόμαρα… που κοιτάζουν να βγάλουν κάποιο κέρδος από τη φωτιά και να δικαιολογήσουν τον μισθό τους, και εμείς είμαστε τενεκέδες  που τους αφήσαμε να αλωνίζουν και να κάνουν ό,τι θέλουν ανεξέλεγκτοι… ….

…και σίγουρα, τα πνεύματα έχουν θυμώσει, γιατί χάσαμε την αίσθηση του ιερού.

Δηλαδή ξεχάσαμε  ότι υπάρχουν γιατί δεν κοιτάμε τίποτα άλλο παρά  το άθλιο σαρκίο μας.

Απο τότε που χάσαμε κάθε αίσθηση κοινότητας, χάσαμε και το ανθρώπινο πρόσωπο.

Η απώλεια του ανθρώπινου προσώπου είναι ο στόχος  των εωσφορικών  δυνάμεων. 

Ο εγωισμός ήταν το καταστροφικό εργαλείο.

…καταστρέφει το ανθρώπινο πρόσωπο.

…το αλλοιώνει τόσο,  που να μην μοιάζει ανθρώπινο.

το «αει σιχτίρ» απελευθερώνει

 ...δώρο μας έκανε ο παλαβο-Ερντυ: με την μαλακία του, αποκαλύφθηκε  ότι υποκινεί σχέδιο μαζικής εισβολής λαθρομεταναστών στην Ευρώπη.

Καθόλου κομψό, ελάχιστα ανεκτό.

Είναι τόσο ηλίθια πρωτόγονος, που νομίζει ότι, κάθε χυδαίος και χονδροκομμένος εκβιασμός, φέρνει αποτέλεσμα.

....αλλά , ρε βλαχάκο, ακόμη και οι νταβατζήδες δεν φέρονται πάντα χυδαία στις πουτάνες: 

συνήθως τηρούν ένα κράμα εκβιασμού, καλοπιάσματος και κολακείας. 

Όσο πουτανες και αν είναι οι Ευρωπαίοι, όσο ξεφτίλες και πουλημένα τομάρια, έχουν μέσα  στους αιώνες αποκτήσει ένα ψευδοεπίχρισμα πολιτισμού.

...σου λένε...οκ, κύριε...θα μας πιάσεις τον κώλο... αλλά μόνο αν το κάνεις με στυλ.

Οι χυδαιότητες δεν επιτρέπονται. 

Εμείς βέβαια -οι ταγοί μας τουλάχιστον- δεν είμαστε πόρνες πολυτελείας: δεν έχουμε το στυλ.

Μάλλον πονηρές υπηρετριούλες, είμαστε.

Αλλά φτάνει κάποια στιγμή που αγανακτούμε και μείς.

Και λέμε... «αει σιχτιρ!!!»

Και το 1821, υπηρετριούλες είμασταν.

Αλλά είπαμε το «αει σιχτιρ».

Πολύ απελευθερωτικό το αει σιχτίρ.

οι μηχανισμοί αυτοπροστασίας μου

 …μου την δίνουν όσοι κομπάζουν…

…συνήθως είναι κατι  ανασφαλείς τενεκέδες.

 Κάτι κακόμοιροι που προσπαθούν να αυτοντοπαριστούν με αυτοεπαίνους και που ψάχνουν απεγνωσμένα οπαδούς.

Βασικά αυτοί με καταθλίβουν.

Αντίθετα αυτοί που με εκνευρίζουν -αντί να με καταθλίβουν- είναι όσοι πουλάνε κλάψα.

…όσοι κλαψουρίζουν από συμφέρον ή σκοπιμότητα.

…όσοι κλαψουρίζουν χειριστικά.

Συνήθως κλαψουρίζουν  γιά να κερδίσουν συμπάθεια,προσοχή, βοήθεια, ενδιαφέρον, ψήφους, λεφτά, γκόμενες.

Η κλάψα είναι δηλητήριο για όσους την πάρουν στα σοβαρά.

Εγώ δεν υποκύπτω στην κλάψα.

Ενα σωρό καλοί άνθρωποι έχουν καταστραφεί από την κλάψα.

Πρέπει και εγώ  να επιβιώσω.

Διαγράφω  κάθε επιρροή από τους μεγαλομανείς και τους κλαψούρηδες και έχω γλυτώσει από μεγάλα βάσανα.

Μου αρκούν οι υπόλοιποι σαν πηγή δεινών.