ΟΙ ΤΣΑΠΑΤΣΟΥΛΗΔΕΣ

 Υπάρχουν δύο ομάδες ανθρώπων εν Ελλάδι: 

των τσαπατσούληδων και των μερακλήδων.

Η πρώτοι  παρασιτούν ή, συνήθως, απασχολούνται κάπου κάνοντας χαμηλής ποιότητας δουλειά αλλά έχοντας την αίσθηση ότι είναι ήρωες της εργασίας και μάλιστα αδικημένοι.

Οι δεύτεροι εργάζονται , σιωπούν και παράγουν, προσπαθώντας να κάνουν καλά και αξιοπρεπώς την δουλειά τους.

Επειδή οι τσαπατσούληδες είναι τα δύο τρίτα και οι μερακλήδες το ένα τρίτο του πληθυσμού, οι τσαπατσούληδες βγάζουν πάντα τσαπατσούλικες κυβερνήσεις, τσαπατσούλικες κομματικές ηγεσίες, τσαπατσούλικους συνδικαλιστές, και γενικά τσαπατσούλικη κάθε εκλεγμένη τσαπατσουλο-αρχή.

Οι τσαπατσούληδες  αλληλοαναγνωρίζονται, αλληλοσυνασπίζονται και αλληλοαναπαράγονται.

Τα τσαπατσουλοπαιδιά τους, είναι το μέλλον της χώρας.

Οι τσαπατσουλογυναίκες τους, βλέπουν Μενεγάκη, αγοράζουν ντελίβερι αλλά έχουν άψογα νύχια και κόμμωση.

Οι μερακλήδες είναι ...μερακλήδες.. αλλά  μόνο στην δουλειά.

Στην ζωή, οι μερακλήδες δεν είναι μερακλήδες: 

είναι κάτι χλωμοί, κακομοιριασμένοι και ξεθεωμένοι τύποι που κατάντησαν έτσι  από την προσπάθεια να μαζέψουν την ανακατωσούρα, τις εκκρεμότητες και τα τσαπατσουλο-προβλήματα που άφησαν πίσω τους οι τσαπατσουλέοι.

…αλλά, είπαμε: 

οι μερακλήδες είναι μόνο το ένα τρίτο.

Δεν προλαβαίνουν να διορθώσουν τα προιόντα της τσαπατσουλιάς των δύο τρίτων.

Έτσι τα προβλήματα αυξάνονται και η τσαπατσούλικη χώρα (υπηρεσία, εταιρεία, νοσοκομείο, πανεπιστήμιο) οδηγείται σε αδιέξοδο και αποσύνθεση.

ΟΙ ΝΟΙΚΟΚΥΡΑΙΟΙ ΕΠΑΙΖΑΝ ΜΠΙΡΙΜΠΑ

 

Όταν είδα τον καπνό να βγαίνει κάτω από την πόρτα, φοβήθηκα: "φωτιά!" , είπα..."έπιασε φωτιά κάτι;"

"Μπαααα...ένα τσιγάρο είναι που το ξέχασα μέσα " είπε κάποιος και όλοι ησύχασαν.

Ρε σεις πήραμε Φωτιά! Τρεχάτε!

"Ασε ρε...σταμάτα...τίποτε δεν είναι...παίζε".

Να παίξω. Μπιρίμπα. 

Μπιρίμπα και ξερό ψωμί.

Ντρεπόμουνα να ξαναρωτήσω, μην με πουν φοβιτσιάρη και υστερικό....αλλά το σπίτι θα καιγόταν... και μεις μαζί του.

Να πάρω πυροσβεστήρα? νερό? ...μόνος μου να τα βάλω με τη Φωτιά? 

Δεν ήταν καν το δικό μου σπίτι...με νοίκι ήμουν. 

Μια ζωή στο νοίκι. 

Ας την έσβηναν οι νοικοκυραίοι. 

Αλλά αυτοί ήταν μαλθακοί. Άχρηστοι.

Έβλεπαν ό,τι τους βόλευε.

Έπαιζαν μπιρίμπα, κουτσομπόλευαν ο ένας τον άλλο, έκλεβαν, γκομένιζαν.

Σκάρτοι ήτανε. 

"Να πάνε να πνιγούν" είπα μέσα μου.

"Πάω μιά βόλτα", είπα, και άρχισα να τρέχω.

ΝΕΟΙ ΣΥΜΠΑΝΤΙΚΟΙ ΝΟΜΟΙ

Πάντα ζήλευα τον Κοέλο για τον συμπαντικό νόμο που ανακάλυψε σχετικά με την νομοτελειακή  εκπλήρωση των βαθύτερων επιθυμιών μας ...ότι το συμπαν συνωμοτεί κλπ

Έκανα όμως  και εγώ εξ ίσου   σημαντικές - αν  όχι σημαντικότερες- ανακαλύψεις συμπαντικών νόμων: είναι τρείς νόμοι που κάνουν καλύτερη την ζωή μας αφού διαλύουν ψευδαισθήσεις και αυξάνουν την προσαρμοστικότητα και λειτουργικότητά μας.

Πρώτος συμπαντικός νόμος :

«Η ροχάλα κάνει γκελ»

Όταν ρίχνεις μιά περιφρονητική ροχάλα σε κάποιον, δημιουργείται ένα αόρατο πεδίο πάνω  στο οποίο ανακλάται. 

Τελικά κάνει γκελ και, επιστρέφοντας  , σου βουλώνει το μάτι.

Το δεξιό ή το αριστερό.... ανάλογα την πολιτική σου τοποθέτηση .

Συμπέρασμα: σεβασμός , όχι περιφρόνηση.

Δεύτερος συμπαντικός νόμος :

«ο Έρωτας είναι ψυχοφάρμακο».

Έρωτας δεν νοείται ανάμεσα σε δυό κωλοπετσωμένους: 

ένας κωλοπετσωμένος - δηλαδή κυνικός, εγωκεντρικός και σκληρός - άνδρας ουδέποτε θα καλοτυχήσει με μιά εξ ίσου κωλοπετσωμένη γυναίκα.

Και αντιστρόφως.

Μόλις περάσουν τα πρώτα μέλια, είναι βέβαιο πως  θα σκοτωθούν στον καυγά και θα χωρίσουν με αδιαφορία, απειλές ή  κατάρες.

Ο Έρωτας ευδοκιμεί μόνο ανάμεσα σε ένα κωλοπετσωμένο και ένα αγαθιάρικο άτομο: 

το αγαθιάρικο άτομο είναι ένα άτομο καλής πίστεως που έχει την ψευδαίσθηση ότι μπορεί να ζήσει σε ένα ροζ σύννεφο με ένα κωλοπετσωμένο.

Ο Έρωτας είναι το ψυχοφάρμακο που πρέπει να πάρει   γιά να συνεχίσει να το πιστεύει.

Τρίτος συμπαντικός νόμος :

«τα λαμόγια είναι προορισμένα γιά να κυβερνούν»

Κυβέρνηση αγίων δεν υπάρχει...και άν υπάρχει, δεν είναι κυβέρνηση.

Κυβέρνηση είναι μιά συμμορία πονηρών και τραμπούκων που έπεισαν τους υπόλοιπους ότι είναι καλό πράγμα να τους κάτσουν στον σβέρκο.

Οι πονηροί είναι δεδομένο ότι γνωρίζουν καλύτερα την σκοτεινή πλευρά της ανθρώπινης φύσης και τα ταπεινά και ζωώδη κίνητρά της που είναι ο φόβος, η απληστία, η πλεονεξία και η μωροφιλοδοξία.

Γι αυτό εξ άλλου τα λαμόγια είναι αφεντικά.

Αλλιώς, θα ήταν καντηλανάφτες.

Τα λαμόγια είναι προορισμένα από την φύση τους να κυβερνούν: 

το να κυβερνάς είναι πάντα μιά δουλειά ευχάριστη, ξεκούραστη και προσοδοφόρα, δουλειά απόλυτα ταιριαστή σε ένα λαμόγιο.

Το μόνο που πρέπει να κάνει το λαμόγιο  είναι  να βρεί  στην περιφέρειά του ικανό αριθμό από αφελείς γιά να το ψηφίσουν.

Συμπέρασμα: 

παύουμε να ξοδεύουμε ενέργεια για να πάρουν άγιοι την κυβέρνηση.

Οι άγιοι είναι losers.

Ο ΠΑΣΤΟΥΡΜΑΣ

Ήμουνα σίγουρος ότι ο φίλος μου ο Μάτζιτ , Ιορδανό -Παλαιστίνιος γιατρός, ήτανε φαν  του παστουρμά.

Όπως οι περισσότεροι Άραβες.

 Και όμως, όταν του πρότεινα  να φάμε μαζί παστουρμά -εγώ θα τον συνόδευα με  τσίπουρο και αυτός με ό,τι ήθελε- αρνήθηκε. 

Αρνήθηκε να φάει μαζί μου ενώ το ήθελε πολύ.

"Και γιατί"; τον ρώτησα.

 "Τι έπαθες και δε θέλεις"; 

"Τιμωρώ τον εαυτό μου" μου  απάντησε

Έμεινα κατάπληκτος. 

"Κάποτε, καιρό πριν πεθάνει, ο πατέρας μου, μου ζήτησε να του αγοράσω παστουρμά" μου είπε και "εγώ του αρνήθηκα για διάφορους χαζούς λόγους, κυρίως επειδή του είχε πει ο γιατρός του να τον αποφεύγει. Με παρακάλεσε επανειλλημενα και εγώ τον αγνόησα. Ήμουν πολύ αυστηρός".

 "Τελικά πέθανε και δεν έφαγε τον παστουρμά που ονειρευόταν.

 Από τότε το έχω στη συνείδησή μου και τιμωρώ τον εαυτό μου γι' αυτό.

Ορκίστηκα να μην ξαναφάω παστουρμά στην ζωή μου  έστω κι αν μου αρέσει πάρα πολύ".

"Αυτή είναι η τιμωρία μου".

Έπεσα σε σκέψεις.

Στην εποχή του άκρατου εγωκεντρισμού και  ευδαιμονισμού του δυτικού ανθρώπου, η ικανοποίηση των προσωπικών αναγκών είναι προτεραιότητα.

Οι ανάγκες των άλλων έπονται. 

Οι ανάγκες των νεκρών είναι μηδενικές.

Στην Δύση, ο νεκρός  θεωρείται ότι πέρασε στην ανυπαρξία. 

Ο Ανατολίτης είναι λιγότερο εγωκεντρικός.

Δίνει προτεραιότητα στην σχέση, κυρίως  στις φιλικές και οικογενεικές σχέσεις και η συμπεριφορά του καθορίζεται από αυτές.

Νιώθει αυτοεκτίμηση όταν είναι σωστός οικογενειάρχης και φίλος.

Η σχέση του με τους νεκρούς συγγενείς είναι ζωντανή και η παρουσία τους είναι αισθητή.

Τον κρίνουν ακόμη και οι πεθαμένοι.

Είναι σε άλλο κόσμο αλλά όχι ανύπαρκτοι.

Ο Μάτζιτ γιά να καθαρθεί απο την σκληρότητα και την γαιδουριά του απέναντι στον πατέρα του, πρέπει να κάνει αγώνα: 

θα πληρώσει με άσκηση και στέρηση.

Ο εαυτός του δεν είναι μιά ακόρεστη καταναλωτική καταβόθρα αλλά ένα ατελές ανθρώπινο ον που χρήζει συνεχούς βελτίωσης.

Μοιάζει πολύ χριστιανικό αυτό.

Ευτυχώς ο Μάτζιτ δεν έχει ιδέα πόσο πιό ορθόδοξος είναι -στην ουσία- από ένα γιαλαντζί ορθόδοξο σαν και μένα.

Δεν του είπα τίποτε.

Κρείττον το σιγάν.

Η ΣΥΝΤΗΡΗΣΗ ΤΗΣ ΠΑΘΟΛΟΓΙΑΣ

Ένας μηχανικός αυτοκινήτων δεν  θέλει πελάτες με καινούργια αυτοκίνητα: θα βγάλει ψίχουλα από τα σέρβις.

Προφανώς προτιμάει φραγκάτους με παλαιά  αυτοκίνητα που τα συντηρούν για συναισθηματικούς λόγους. 

Με τα σαπάκια βγάζεις λεφτά, με τα καινούργια όχι.

Αυτά σκεφτόμουν και για ορισμένους γιατρούς και ψυχολόγους: θυμάμαι πόσο είχε θυμώσει μαζί μου μια ψυχολόγα που έκανε 2-3 χρόνια ψυχοθεραπεία σε μια ασθενή  που είχε κρίσεις πανικού. 

Με λίγη, ήπια και ασφαλή αντικαταθλιπτική αγωγή, λυτρώθηκε.

Προφανώς η «ψυχοθεραπεύτρια» προτιμούσε να την πηγαινοφέρνει κάθε βδομάδα επί χρόνια, κάνοντας αναφορές στα παλαιά «τραύματα» της παιδικής ηλικίας, το οιδιπόδειο και την «αντιμεταβίβαση».

Η συντήρηση μιας παθολογίας για δευτερογενές όφελος, είναι μεγάλη και συχνή αμαρτία.

Και δεν είναι μιά αμαρτωλή συμπεριφορά μόνο  των θεραπευτών γιατρών, ψυχολόγων κλπ που τους συμφέρει να συντηρούν μιά παθολογία πηγαινοφέρνουντας ασθενείς στα γραφεία τους για οικονομικό όφελος.

Παρατηρείται και σε απλούς ανθρώπους που διογκώνουν τα συμπτώματά τους για να κερδίσουν προσοχή, συναισθηματική υποστήριξη και εξάρτηση.

Καθε γεροντοκόρη που είναι συναισθηματικά και πρακτικά δέσμια στην ψευτοάρρωστη μάννα της, το υποψιάζεται.

«Κανείς  άντρας δεν είναι ποτέ αρκετά καλός για την κορούλα της» , λέει η μαμά.

Γιατί δεσμός ή γάμος σημαίνει συναισθηματική εξάρτηση γιά την κόρη και, συνεπώς,  συναισθηματική απεξάρτηση από τη μαμά.

Τα βάσανα και η αυτοθυματοποίηση είναι γερά εργαλεία συναισθηματικού χειρισμού.

 ΠΟΙΟΣ ΕΧΕΙ ΕΥΘΥΝΗ?

…ο γιατρός, ο άρρωστος, ο υπουργός ή η νοσηλεύτρια;

Ο θάνατος του 49χρονου με τον «πόνο στην πλάτη» εξω από τα ΤΕΠ του νοσοκομείου Άγιος Ανδρέας Πατρών που δεν εφημέρευε, κινητοποίησε οργισμένες αντιδράσεις για τις «ευθύνες». 

Καταρχήν φαγώθηκε ο διοικητής του νοσοκομείου που είναι ένα εύκολο εξιλαστήριο θύμα όταν τα πράγματα δεν πάνε καλά.

Ο υπουργός πρέπει να δώσει παράσταση και να δείξει άτεγκτος και αποφασιστικός στην απόδοση ευθυνών. 

Οι Γιατροί είναι οι συνήθεις ύποπτοι αμελείας αλλά στην προκειμένη περίπτωση δεν κλήθηκε κανείς στα ΤΕΠ ούτε είχε υποχρέωση να υπάρχει εκεί- οπότε,  μάλλον την γλιτώνουν οι γιατροί και αποδίδονται ευθύνες στην νοσηλεύτρια που ήταν στα ΤΕΠ και δεν κάλεσε κάποιον γιατρό και το ασθενοφόρο. 

Βέβαια το πρόβλημα παραμένει διότι η νοσηλεύτρια δεν είναι αρμόδια να κάνει διάγνωση και αξιολόγηση ασθενών και να καλεί το ΕΚΑΒ : 

κινδυνεύει να χαρακτηριστεί ότι υπερέβη τις αρμοδιότητές της ή ότι άργησε να καλέσει ΕΚΑΒ  ή ότι το κάλεσε χωρίς λόγο κλπ

Πάντως τώρα γίνεται ΕΔΕ για νοσηλεύτριες, ιατρούς και διοικητικούς.

Ο κύριος υπουργός θα είναι άτεγκτος.

Ενα μεγάλο μέρος της κακοδαιμονίας της δημόσιας υγείας είναι το θέμα της ευθύνης.

Ποιός έχει την ευθύνη.

Δεν είναι απλό.

….αλλά και ανάμεσα στο γιατρό και στον άρρωστο, συχνά,  παίζεται ένα παιχνίδι απόδοσης ευθυνών για την πορεία της αρρώστιας: 

αν ο ασθενής  πάει καλά, ο  μεν γιατρός αποδίδει την βελτίωση όλη στον εαυτό του και στην επιτυχημένη αγωγή που έδωσε, ενώ ο ασθενής,  συνήθως,  την αποδίδει σε αυτόματη ύφεση της ασθένειας ή στον Θεό .

Το πρόβλημα γίνεται πιο ενδιαφέρον όταν ασθενής δεν πάει καλά: 

αν υπάρξει επιδείνωση της ασθένειας, ο μεν  γιατρός συνήθως  αποδίδει την επιδείνωση σε εξωτερικούς ή τυχαίους παράγοντες - και όχι σε δική του λάθος διάγνωση ή θεραπεία - ο δε ασθενής  έχει μια τάση να τα φορτώνει όλα στο γιατρό. 

Εκεί πάλι μπορεί να αρχίσει  ένα περαιτέρω παιχνιδάκι απόδοσης ευθυνών: 

ο γιατρός να προσπαθήσει  να  ενοχοποιήσει τον άρρωστο λέγοντας πχ ότι ο ίδιος αυτός ευθύνεται για την κακή πορεία του. 

«Αφού καπνίζεις  σαν φουγάρο  και τρως αλμυρά και δεν ρυθμίζεις την πίεση σου,  τι να σου κάνω και εγώ»,  λέει ο γιατρός.

«Δε φταίει το τσιγάρο και το αλάτι… και παλιά κάπνιζα και εβαζα αλατάκι και η πίεση μου ήτανε ρυθμισμένη με την άλλη αγωγή που μου είχε δώσει ο γιατρός ο Μπαχλιτζανάκης», λέει ο άρρωστος,  υπονοώντας ότι ο γιατρός Μπαχλιτζανάκης ήταν καλύτερος και αποτελεσματικότερος .

Τα γνωστά παιχνιδάκια της ατομικής ευθύνης: 

αν καταφέρεις να ενοχοποιήσεις και να πείσεις τον κάθε πικραμένο  ότι αυτός φταίει για τα χάλια του, γλιτώνεις την ευθύνη για τις δικές σου  παραλείψεις και ευθύνες.

Είναι μιά θαυμάσια μέθοδος να ξεφύγεις  όταν  τα έχεις κάνει σκατά ως πολιτικός, ως δάσκαλος ή ως γονιός.

Αυτό το θέμα της ατομικής ευθύνης , τώρα με τον κορονοϊό,  παίζει πολύ: 

«αφού δε φοράς μάσκα, πως να μην κολλήσεις κορονοϊό ?»ρωτάει ο κύριος υπουργός.

«Ναι αλλά κι εσύ δεν έκανες μονάδες θεραπείας να μπορέσω να βρω κρεβάτι να θεραπευτώ όταν αρρωστήσω», ανταπαντάει ο «λαός».

Έτσι βέβαια,  δουλειά δε γίνεται, διότι απλώς υπάρχουν χρόνιες αλληλοκατηγορίες όσον αφορά την απόδοση των ευθυνών. 

Όταν δεν καταφέρουν ούτε οι μεν ούτε οι δε να υπερισχύσουν, …συμβιβάζονται:

τα ρίχνουν  στους γιατρούς.

Είναι απλό -σχεδόν αυταπόδεικτο- ότι «φταίνε οι γιατροί» :

είναι γνωστό ότι οι γιατροί είναι αλαζόνες, σπασίκλες, υπερβολικοι, φακελάκηδες και  πουλημένοι σε εμπορικά συμφέροντα. 

Είναι ό,τι απλούστερο να τους κατηγορήσεις και δύσκολα μπορούν να μιλήσουν: 

ο γιατρός πρέπει να είναι σοβαρός,  λιγομίλητος και σεμνός.

 Και βασικά πρέπει να σκύβει το κεφάλι ντροπιασμένος και απολογούμενος για κάθε ατυχία ή αθλιότητα έκανε  κάποιος συνάδελφος του κάπου,  κάποτε.

«Ναί..!!!  …30.000  ευρώ μου έφαγαν οι γιατροί στο τάδε  -λέει όνομα γνωστού ιδιωτικού θεραπευτηρίου - για τη γυναίκα μου που είχε καρκίνο!» φώναζε κάποιος στα ΤΕΠ,  επειδή δεν «εξυπηρετήθηκε» αμέσως.

Και ο αγροτικός γιατρός και εγώ , σκύψαμε ντροπιασμένοι το κεφάλι για τα τριάντα χιλιάδες ευρώ που στοιχισε η θεραπεία της συζύγου του στο ιδιωτικό νοσοκομείο.

Ενοχοποίηση και ατομική ευθύνη.

Η χαρά του κυρίου υπουργού, ε?...

Η ΔΥΣΤΥΧΙΑ ΤΩΝ ΠΡΟΝΟΜΙΟΥΧΩΝ

 Όλοι έχουμε δεί ή διαβάσει διάφορα μυθιστορήματα και ταινίες που περιγράφουν μια δυστοπική κοινωνία στην οποία δεν υπάρχει μεσαία  τάξη αλλά μόνο η ανώτερη, προνομιούχα τάξη που ζει σε απομονωμένα προάστια με περίκλειστες  βίλες και ενοπλους φρουρούς και,  γύρω-γύρω, ο φτωχός  λαουτζίκος που ζει μέσα στη φτώχεια, την στέρηση,  την άγνοια και το έγκλημα.

Μέσα σε αυτό το σενάριο μπαίνουν και τα νοσοκομεία: υπερπολυτελείς και υπερσύγχρονες ιδιωτικές κλινικές για τους πλούσιους… 

….και τρισάθλια, αποδιοργανωμένα και ελεεινά νοσοκομεία για τον λαό. 

Οι γιατροί προφανώς πρέπει να διαφέρουν στα δύο είδη νοσοκομείων. 

Οι γιατροί πρώτης κατηγορίας, οι καθηγητές, οι σπουδαίοι σπεσιαλίστες και οι φημισμένοι  κυριλέ γιατροί, θα υπηρετούν τους πλούσιους ενώ, κάτι κακομοίρηδες γιατροί με χαμηλές ικανότητες αλλά και εξουθενωμένοι ψυχολογικά και σωματικά, παριστάνουν ότι εξυπηρετούν το λαουτζίκο.

Υποτίθεται ότι η άρχουσα τάξη θα είχε φροντίσει να παράξει γιατρούς εξαιρετικούς για τον εαυτό της  :  οι φτωχοί  ας πάνε να κόψουν το κεφάλι τους με τους “σκιτζήδες”.

Στην πραγματικότητα όμως δεν φαίνεται να γίνονται  ακριβώς έτσι, τα πράγματα: 

από επανειλημμένα παραδείγματα που συχνά διαπιστώνουμε στην καθημερινή ζωή , βλέπουμε ότι και στα φτωχά νοσοκομεία αναδεικνύονται πολλοί, ικανοί γιατροί αλλά και ότι επίσης σε αμφότερα, λειτουργούν ανίκανοι ή επικίνδυνοι.

Επειδή κάθε τάξη έχει μια τάση να αυτοαναπαράγεται, η προνομιούχα τάξη αναπαράγει τους προνομιούχους γόνους της κάνοντας τους προνομιούχους γιατρούς, σε προνομιούχα νοσοκομεία και σε προνομιούχες θέσεις..

Συχνά, υπερβολικά προστατευμένους.

Ασε που συχνά είναι  και εκλεγμένοι  με προνομιακές, διαβλητές διαδικασίες.

Η υπερβολική  προστασία όμως,  προστατεύει το νεαρό γόνο  από την ταλαιπωρία αλλά και τον κρατάει μακριά από τις δύσκολες κλινικές εκπαιδευτικές συνθήκες που θα τον ψήσουν και θα τον ωριμάσουν ως γιατρό.

Μπορεί να έχει ένα σωρό δημοσιεύσεις και ερευνητική εμπειρία -πραγματική ή φανταστική- αλλά μάλλον θα δυσκολευτεί  να εφημερεύσει στο ΤΕΠ μεγάλου, λαικού νοσοκομείου.

Και τελικά,  όλο αυτό το σύστημα της προαγωγής των δικών μας παιδιών, καταλήγει μπούμερανγκ για τους προνομιούχους.

Στα ζόρια,  τα δικά μας παιδιά,  είτε τα κάνουν θάλασσα είτε το βάζουν στα πόδια.

Με την επιδημία του COVID 19 , απάνω στο μεγάλο ζόρι, τα ιδιωτικά νοσοκομεία και οι γιατροί της ελίτ το έβαλαν στα πόδια… 

Όλοι οι μεγαλόσχημοι - από πολιτικούς και λεφτάδες μέχρι δεσποτάδες-  έψαχναν αγωνιωδώς μία θέση στην μονάδα του Ευαγγελισμού και της Σωτηρίας.

Και όλο αυτό το φαύλο σύστημα προνομιούχων μιας ελίτ που αυτοαναπαράγεται, υπάρχει μόνο στην Ελλάδα και σε διάφορες άλλες χώρες  χαμηλού πολιτιστικού επιπέδου.

Οι ελίτ της Βρετανίας και της Γαλλίας βάζουν τα παιδιά της να «φάνε σκατό» σε δύσκολες συνθήκες. 

Πάνε ακόμα και στην Αφρική,  σε τριτοκοσμικές χώρες,  να αντιμετωπίσουν επιδημίες,  να περιθάλψουν  απελπισμένους,  ώστε να αποκτήσουν μιά καλύτερη εικόνα του κόσμου και αίσθηση ανιδιοτελούς ιατρικής προσφοράς.

Στην Ελλάδα δεν έχω δει κανένα παιδί καθηγητή να κάνει ειδικότητα στο κρατικό της Νίκαιας. 

Ίσως όμως εκεί αποκτούσε κάποιες ικανότητες που θα του ήταν πιο εύκολο να επιβιώσει όταν θα υφίσταται μεγάλη πίεση με πολλά και δύσκολα περιστατικά.

Τελικά και οι προνομιούχοι γίνονται θύματα των ίδιων των προνομίων τους: τα προνόμια δημιουργούν μία κοινωνία δυσλειτουργική…

Δυσλειτουργική  τουλάχιστον όσον αφορά την υγεία, την δημόσια ασφάλεια, τις πλημμύρες , τις πυρκαγιές, την καταστροφή των δασών, την προστασία του περιβάλλοντος: έχει θύματα και προκαλεί ταλαιπωρία  σε όλες τις τάξεις.

Όταν το θέατρο είναι ετοιμόρροπο, το ταβάνι θα πέσει και σε αυτούς που είναι στις πρώτες σειρές και σ’ αυτούς που είναι στις τελευταίες.