ΑΥΤΟΚΑΚΟΜΟΙΡΟΙ ΚΑΙ ΕΤΕΡΟΚΑΚΟΜΟΙΡΟΙ

Κακόμοιροι υπάρχουν δύο ειδών: οι αυτο-κακόμοιροι και οι έτερο-κακόμοιροι.

Οι Αυτοκακόμοιροι παράγουν τα βάσανά τους με την συμπεριφορά τους, την βλακεία τους και το στραβό τους το κεφάλι .

Στους Ετεροκακόμοιρους, φταίνε κυρίως  εξωγενείς παράγοντες: ατυχίες, λιμοί, βάσανα, αρρώστειες.

Συχνά, το  πρόβλημα  με τους αυτοκακόμοιρους είναι ότι νομίζουν πως είναι ετεροκακόμοιροι: 

ενώ  τα κάνουν σκατά μόνοι τους, φορτώνουν τα σκατά αυτά στους άλλους.

...πχ στους αριστερούς,  τους φταίει γιά όλα ο καπιταλισμός… στους δεξιούς φταίει ο ισοπεδωτικός αριστερισμός… στις φεμινίστριες φταίνε οι άντρες και, στους υπόλοιπους, φταίει το «μάτι» και η κακή τους  μοίρα.

Κάτι σαν  το γνωστό ανέκδοτο με την κουκουβάγια και τον κούκο: 

η κουκουβάγια έχεζε συνεχώς μέσα στη φωλιά της και, αφού  δεν την καθάριζε ποτέ, τελικά αυτή γέμισε σκατό και αναγκάστηκε να φύγει.

Έτσι, η κουκουβάγια πήγε στη φωλιά του κούκου να την φιλοξενήσει. 

Εκεί άρχισε να παραπονιέται για όλες αυτές τις «σκοτεινές δυνάμεις» που «την κατατρέχουν» και «δεν της επιτρέπουν να έχει μία καθαρή φωλιά».

Ο κούκος το σκέφτηκε...και της απάντησε  πως το πρόβλημά της το κουβαλάει μαζί της:

 είναι ο κώλος της.

Ο κώλος της, που είναι δικός της, και ουδείς του επιβάλλει που να χέζει και πότε.

Προσοχή στο Αλτσχάιμερ

 …συμβουλεύω τους ασθενείς μου -αλλά και φίλους και γνωστούς-  να προσέξουν πολύ το Αλτσχάιμερ, τώρα που γερνάνε, γιατί είναι πολύ επικίνδυνο να αποκαλυφθούν σοβαρά μυστικά τους.

Μυστικά, καλά κρυμμένα για χρόνια.

Θυμάμαι, παλιά, που με είχαν καλέσει να δω κατ´ οικον έναν ηλικιωμένο γύρω στα 75 οποίος μάλιστα ήταν και γιατρός διακεκριμένος.

Ήταν ένας τύπος σοβαρός, με αυστηρό πρόσωπο: του είχε μείνει από την εποχή που ήτανε σπουδαίος καθηγητής και είχε μυαλό.

….τώρα βέβαια, είχε ξεκουτιάνει.

Το πρόβλημα, δεν ήταν μόνο ότι είχε διαταραχή της μνήμης, αλλά, έκανε και συγχυτικά επεισόδια: 

για παράδειγμα μερικές φορές αποκαλούσε τη γυναίκα του με ένα άλλο όνομα… πχ την έλεγε Παναγιώτα ενώ την έλεγαν Δήμητρα (τα ονόματα φανταστικά).

Στο τέλος, μπήκαν ψύλλοι στ’ αυτιά της συζύγου και της κόρης του: άρχισαν να το ψάχνουν… «για να δούμε ποια είναι αυτή η Γιώτα – Παναγιώτα» και, τελικά, ανακάλυψαν ότι ο μπάρμπας είχε ….παράλληλο δεσμό 30 χρόνια με κάποια Γιώτα, που τον έκρυβε.

Μετά άρχισαν να ψάχνουν για λεφτά, κρυφούς λογαριασμούς, λίρες κλπ  και δε συμμαζεύεται η κατάσταση με τη Γιώτα. 

Γι’ αυτό σας λέω…. προσέχτε ρε το αλτσχάιμερ… γιατί θα γίνετε ρόμπες στα γεράματα.

Αλλά δεν ακούνε οι περισσότεροι… 

Νομίζουν οτι τα ξέρουν όλα. 

Αυτό συμβαίνει και σε γέρους ανοικούς  και σε νέους ηλίθιους: πάντα νομίζουν τα ξέρουν όλα και δεν ξέρουν τι τους γίνεται. 

Συμβαίνει ενίοτε και σε άσχετους γιατρούς, νεαρής ή μέσης ηλικίας, με κούφια αυτοπεποίθηση.

🙂

Προσοχή… «ουδέν κρυπτόν υπό τον ήλιον»…

ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ

 ...κάποτε είχα γράψει ένα χιουμοριστικό κείμενο στο Facebook για τους «μπανιστηρτζήδες του διαδικτύου»...αυτούς που κοιτάζουν τι κάνουν οι άλλοι, τι δημοσιεύουν, τι ψηφίζουν, τι γκόμενες έχουν και - κυρίως- τι πιστεύουν.

Χωρίς οι ίδιοι οι μπανιστηρτζήδες, να εκτίθενται καθόλου.

Γι αυτό εξ άλλου, τους αποκάλεσα «μπανιστηρτζήδες»: όπως οι αυθεντικοί μπανιστηρτζήδες, κάθονται  στην σκιά . 

Και παρατηρούν.

Η πλάκα είναι ότι η συμπεριφορά- μπανιστηρτζή, αποκαλύπτει πάρα πολλά για τον χαρακτήρα: προφανώς είναι ένας ανασφαλής τύπος, κρυψίνους...

...αντικοινωνικός κατ´ ουσίαν.

Γιατί ψευτοκοινωνικός μπορεί να είναι.. αλλά πραγματικά κοινωνικός - με την έννοια της προσωπικής κοινωνίας- δεν είναι.

Ο μπανιστηρτζής θα πάει στο καφενείο... δεν θα πεί όμως σε κανένα τα βάσανα και τις σκέψεις του.

Γι αυτό, αγαπητοί «μπανιστηρτζήδες», επιτρέψτε μου να σας δώσω μιά φιλική συμβουλή: 

ή πάψτε να είστε μπανιστηρτζήδες, που είναι και το καλύτερο, ή τουλάχιστον προσπαθείστε σε μιά προοδευτική αυτοέκθεση: 

π.χ βάλτε μιά φωτογραφία σας με τον σκύλο σας, η μιά δίπλα στο χρυσόψαρο, στην γυάλα.

Μετά, πέστε ένα ρητό του Νίτσε που σας άρεσε.

Μετά από δέκα χρόνια, ίσως πείτε και μιά σκέψη σας.

Σιγά - σιγά.

ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΕΧΝΗΣ

Κάποτε, όταν ήμουν φοιτητής, είχα πάει στην έκθεση ενός πρωτοποριακού ζωγράφου: 

κατά λάθος είχα μπει βέβαια, αλλά δεν έχει σημασία. 

Ήταν ένας τύπος extreme στην εμφάνιση ο οποίος είχε κόψει τούφες από τα μαλλιά του και τις είχε κολλήσει στον πίνακα. 

Στον οποίο πίνακα, εκτός από τα διάφορα σχέδια  με το πινέλο, είχε κολλήσει και προσωπικά του αντικείμενα…πχ το πιρούνι και το μαχαίρι του , το φλιτζάνι που έπινε καφέ κλπ. 

Πιθανόν να ήθελε να πει - όπως το καταλαβαίνω τώρα- ότι το έργο τέχνης είναι δεμένο αδιάσπαστα με τη ζωή του δημιουργού του κλπ, κάτι τέτοιο τέλος πάντων .

Βέβαια την εποχή εκείνη όλα αυτά ήταν τελείως εξτρεμιστικά.

Τότε μία κυρία , δίπλα μου , τον ρώτησε :

«συγνώμη τι θέλετε να πείτε με αυτό τον πίνακα;»

Οπότε ο τύπος, εντελώς ατάραχος, την κοίταξε ελαφρώς περιφρονητικά και αδιάφορα  και της απάντησε:

«ό,τι νομίζεις χρυσή μου!»

Έμεινε ξερή η γυναίκα αλλά και εγώ δίπλα της.

Ρε τον μαλάκα.!  Έλεγα από μέσα μου.

Προφανώς εννοούσε ότι το έργο τέχνης δεν χρειάζεται ερμηνεία αλλά απλά να προκαλεί μια συναισθηματική αντίδραση κλπ

Αλλά και αν «εξηγηθεί», η ερμηνεία δεν θα είναι από τον δημιουργό αλλά από τρίτους .

Όλα αυτά τα λέω για να μην μου ζητήσετε να ερμηνεύσω το κολάζ που έφτιαξα  και έβαλα εικόνα.

😉

Απλά θα πω ότι ο τίτλος είναι «παλαβός από έρωτα Νταλί»  η δε γυναικεία φιγούρα είναι από πίνακα του καλλιτεχνικού ανταγωνιστή του, Πικάσσο.

Τα «ρητά» είναι κομμένα από εφημερίδες.

Τα μαμούνια είναι παιδικά αυτοκόλλητα

Η ΠΟΝΤΙΚΟΤΡΥΠΑ

...χθες βράδυ  πήγα βόλτα και είπα  να πάρω ένα σουβλάκι: 

δίνω παραγγελία στους σουβλατζήδες και περιμένω να μου το ετοιμάσουν.

Περιμένοντας, προχωράω σε ένα διάδρομο για το ψυγείο γιά να πάρω ένα μπουκαλάκι νερό. 

...προχωρώντας στον διάδρομο, βλέπω μέσα από μια τρύπα- κάτι σαν παραθυράκι προς ένα εσωτερικό δωμάτιο- μια κουζίνα.

 ...και έρχομαι φάτσα με το κεφαλάκι μιας γυναίκας, που προφανώς κάνει λάτζα εκεί μέσα.

Είναι μια κοντούλα, γεματούλα και με ταλαιπωρημένη φάτσα: 

με κοιτάει κάπως με έκπληξη και περιέργεια...

...ποιός είμαι...και πως ξεφύτρωσα εκεί μέσα?

Την κοιτάζω και εγώ, ανέκφραστος, και τα βλέμματά μας συναντήθηκαν για δυό - τρία δευτερόλεπτα.

Κάτι έγινε τότε, εκεί πάνω: 

σαν να ζυγίσαμε και σαν να αναγνωρίσαμε ο ένας τον άλλο.

Εγω σκέφτηκα αστραπιαία: 

..ώ Θεέ μου!...ποιές αόρατες και σκληρόκαρδες δυνάμεις του Σύμπαντος αποφάσισαν πως πρέπει αυτή η γυναικούλα να κλείνεται ώρες, καθημερινά, σε αυτή την σκοτεινή ποντικότρυπα?

...για να βγάλει ελάχιστα  χρήματα-ψίχουλα, κόβοντας κρεμμύδια και σαλάτες,  και πλύνοντας και γεμίζοντας κατσαρόλες με πατάτες και τζατζίκια, για να επιβιώσει?

...πιθανότατα κάνει και άλλη δουλειά το πρωί....χώρια που έχει να φροντίσει ένα μαλακοσύζυγο και δυό παιδιά - μαντραχαλάδες και μιά κατάκοιτη πεθερά.

Δυστυχώς...έχω την παθολογική(?) τάση να βλέπω μια φάτσα και να φτιάχνω σενάρια.

Το πρόβλημα είναι ότι συχνά πέφτω μέσα.

Μετά τα δύο δευτερόλεπτα,  και το δικό μου, έτοιμο, κιόλας,σενάριο, διαπίστωσα  μιά βαθύτερη κατανόηση στα μάτιας της γυναικούλας: 

είχε και αυτή την ίδια ικανότητα με μένα.

Μάλλον έφτιαξε και αυτή το δικό της σενάριο για μένα.

«έλα...Μην υπερβάλλεις ρε ψηλέ...είπε με το βλέμμα: ...ναι... είμαι ταλαίπωρη αλλά και σύ κακομοίρης είσαι». 

«Γέρασες μέχρι να καταλάβεις ότι η ζωή είναι μιά μεγάλη εξαπάτηση» 

« ...μιά καθόλου αστεία φάρσα».

«Σχεδόν κανείς δεν πραγματοποιεί τα νεανικά όνειρά του.

Σχεδόν κανείς δεν έχει ερωτική πληρότητα που να διαρκεί.

Και όλοι σχεδόν φοβούνται τα γηρατειά και τον θάνατο και προσπαθούν να τον ξεχάσουν».

Και συνέχισε: 

«Τουλάχιστον εσύ και γώ έχουμε αυτογνωσία: δεν έχουμε ενοχές.

Η κουζίνα μου δεν είναι καταδίκη : είναι δοκιμασία.

Το Σύμπαν μας υποβάλλει σε εξετάσεις.

Έχω αποδεχτεί τις δικές μου πανελλήνιες στην ποντικότρυπα και  παλεύω να τις περάσω.

Φάε το σουβλάκι σου και πέρασε τις δικές σου εξετάσεις».

Την κοίταξα έκπληκτος που με κατάλαβε...έστω και αν το κατάφερε  μέσα σε  ένα δέκατο του δευτερολέπτου.

Μή λεκτικά, αστραπιαία, της απάντησα: 

«...ναι , θα προσπαθήσω....δηλαδή,  προσπαθώ,  να τις περάσω και εγώ.

Συνεχώς δίνω μαθήματα.

Όπως πάντα. 

Και συ, απ´ ό,τι βλέπω, το παλεύεις».

Είναι απίστευτο πόσοι διάλογοι μπορούν να γίνουν , αστραπιαία, πάνω από ένα σουβλάκι με ξεροψημμένη πίττα.

ΠΩΣ ΜΑΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΕΙ Ο ΘΕΟΣ

 ...ένα  έμφραγμα που δεν αφήνει κουσούρι, είναι χάιδεμα: μιά μικρή προειδοποίηση από  τόν Θεό.

Ένα μικρό εγκεφαλικό, το ίδιο.

Είναι ένα σκούντημα, ένα αυστηρό βλέμμα, μιά μικρή παιδευτική τιμωρία.

Τιμωρία- μάθημα, γεμάτη αγάπη.

Είναι σαν να σου λέει ο Θεός-Πατέρας:

«σοβαρέψου μικρέ!»

«Πρόσεχε! Δεν θα στο ξαναπώ! Ό,τι πάθεις από δω και πέρα, είναι με δική σου ευθύνη! Εγώ σ´τα πα!»

Ένα πιό σοβαρό έφραγμα, ένα πιο σοβαρό εγκεφαλικό που αφήνει αναπηρία, είναι πιό σοβαρή περίπτωση.

Πιό σύνθετη: μπορεί να είναι και προειδοποίηση... αλλά μπορεί να είναι ταυτόχρονα και τιμωρία.

Και τα δυό μαζί.

Μπορεί να είναι και παλιά γραμμάτια που εξοφλούνται τώρα.

Τα συνηθίζει κάτι τέτοια ο Θεός... δυστυχώς.

Είναι τόσο απρόβλεπτος!

Ο Θεός , μερικές φορές,  μου φαίνεται σαν δικαστήριο και σωφρονιστικό σύστημα μαζί: 

κάνεις ένα μικρο πλημμέλημα, σου δίνει μιά ποινή με αναστολή.

Με ένα πιό σοβαρό, σε πάει σε μια μικρή ποινή στις αγροτικές φυλακές.

Με κακούργημα, πας Κορυδαλλό  για χρόνια να σε πηδάνε οι νονοί της νύχτας.

Τιμωρία και εκπαίδευση συνυπάρχουν... αλλά οι αναλογίες παίζουν.

Το πρόβλημα με τον Θεό είναι πως είναι λιγόλογος και δυσερμήνευτος: έχει πεί τέσσερις-πέντε φρασούλες, ωραίες αλλά γενικές.

Μετά, αναπτύχθηκε ολόκληρη νομοθεσία,   μέσω αντιπροσώπων,  που τις ερμηνεύουν.

Νομικοί,  που φτιάχνουν συνεχώς νόμους και ερμηνευτικές διατάξεις, οι οποίες καταντάνε εξαιρετικά πολύπλοκες και δυσλειτουργικές.

Η πολυνομία, πάντα είναι δυσλειτουργική.

Χώρια που και  οι νομικοί τσακώνονται σαν σκυλιά μεταξύ τους.

Βασικά αυτή είναι η δουλειά τους: να τσακώνονται.

Οποιανού η άποψη επικρατήσει, έχει και το πάνω χέρι.

Εγώ πάντως, εξ επαγγέλματος, έχω ως αντικείμενο την πρόληψη, την αντιμετώπιση και την διαχείριση της αναπηρίας.

Το πρόβλημά μου είναι πως, ενώ με την πρόληψη και την θεραπεία είμαι ok, με την διαχείριση,  δεν τα πάω καλά: 

είναι κάτι που με καταπιέζει, με στενοχωρεί και γενικά με δυσκολεύει.

Δεν μπόρεσα να τη συνηθίσω με τα χρόνια.

Και όχι μόνο την σωματική αναπηρία αλλά και την ψυχική.

Τελος πάντων, η διαχείριση, είναι στις παρυφές της κυρίως δουλειάς μου και αυτό είναι ανακουφιστικό.

Πέρα απ´ όλα αυτά, η αναπηρία είναι τροφή για μεταφυσική σκέψη: ποιός προκαλεί την αναπηρία, ποιός την επιτρέπει και γιατί.

...βέβαια, καταλαβαίνω πως το μυαλουδάκι του ανθρώπου είναι φτωχό και κάθε βεβαιότητα επί μεταφυσικών θεμάτων και ευθυνών, παρακινδυνευμένη.

Είναι τα εργαλεία φτωχά, είναι  και το έργο τεράστιο.

Παρ´ όλα αυτά, τα ερωτήματα ορθώνονται μπροστά μου, θέλω δεν θέλω.

Ο Δράκος είναι μπροστά μου, ξεφυσάει φλόγες μπροστά στην μύτη μου και μου  τσουρουφλίζει το μουστάκι.

Δεν έχω ιδέα από που ξεφύτρωσε, από που κρατάει η σκούφια του και τι προθέσεις έχει:  όμως , είναι εδώ.

Για να μην τα  πολυλογώ, έχω καταλήξει στο  συμπέρασμα ότι ο Θεός πάει με τις ώρες του: άλλοτε το παίζει τρυφερή μανούλα, άλλοτε  στοργικός και υποστηρικτικός πατερούλης και, άλλοτε, σκληρός δικαστής ή τιμωρητικός-βασανιστικός δεσμοφύλακας.

Αλοίμονό σου  αν τον πετύχεις σε στραβή στιγμή...την έχεις βάψει.

Τελικά, πάντως, φαίνεται  πως, η κύρια ασχολία του, είναι Δάσκαλος:

μας αντιμετωπίζει σαν μικρούς, μάλλον  κουμπούρες, μαθητές.

Αν τα παίρνουμε τα γράμματα, έχει καλώς.

Αν είμαστε κουμπούρες, επίσης,

Αν είμαστε άτακτοι, κάνει διορθωτικές κινήσεις με μικρές σφαλιαρίτσες, να μας εκπαιδεύσει.

Αν είμαστε τελείως κωλόπαιδα και του βγάλουμε το λάδι, μας στέλνει στον Διάολο.

Γενικά πάντως, έχει κόλλημα με τον σεβασμό: κάθε Δάσκαλος απαιτεί σεβασμό.

Κανείς δάσκαλος δεν δέχεται να του βγάζεις γλώσσα.

Αν τον σέβεσαι, έχεις πολλές πιθανότητες να την σκαπουλάρεις.

Ετσι νομίζω.

…ελπίζω.

ΠΩΣ ΘΑ ΚΑΝΩ ΝΕΑ ΚΑΡΙΕΡΑ

 Σπάω το κεφάλι μου τι να κάνω για να τα κονομήσω... αλλά και για να περνάω ζάχαρη ακόμη και μετά την συνταξιοδότηση μου. 

Ο καλύτερος, ευκολότερος και πιο καθιερωμένος τρόπος που έχω βρει, είναι να γίνω πολιτικό στέλεχος: 

θα πάω σε ένα μικρό αλλά τσαμπουκαλίδικο κόμμα και θα κάνω κάμποση φασαρία σαν ψευτοσυνδικαλιστής.

Βασικά θα μάθω τίποτα λαμογιές ή παραλείψεις που έχουν κάνει  οι πολιτικοί μου αντίπαλοι και θα τις κάνω σημαία.

Αν χρειάζεται να πώ  τίποτα υπερβολές, διαστρεβλώσεις και μικροδιαβολές και συκοφαντίες, προφανώς θα τις πω.

Αν πάνε να με στριμώξουν ή να με απειλήσουν για δυσφήμιση με δικαστήρια και λοιπά, φυσικά θα πολιτικοποιήσω  το θέμα και θα πω ότι «διώκομαι πολιτικά» για να έχω προστασία από τους κομματικούς  μου τσαμπουκάδες.

Παράλληλα θα κάνω κονέ με ισχυρούς παράγοντες από τα μεγάλα κόμματα και κυρίως με αυτό που είναι στην κυβέρνηση κάθε φορά. 

Θα προσπαθήσω να γίνω συνεργαζόμενος «του ευρύτερου προοδευτικού χώρου» και θα επιδιώξω μιά  καλά αμειβόμενη κρατική θέση.

Αν είμαι παντελώς άχρηστος και άσχετος με την θέση αυτή  και δεν έχω ιδέα από το αντικείμενο, δεν με πειράζει καθόλου: τα περισσότερα κομματικά στελέχη δεν έχουμε ιδέα από τίποτε και ουδέποτε υπήρξε πρόβλημα αυτό γιά μας.

Αν πάλι κάποιος με κατηγορήσει για ανικανότητα και μηδενικό έργο στη θεσάρα που στρογγυλοκάθισα, θα πω ότι όλα αυτά «δεν με αγγίζουν καθόλου» και δεν τίποτε άλλο παρά «αισχρές συκοφαντίες» και «λάσπη στον ανεμιστήρα»  από τους πολιτικούς μου αντιπάλους.

Φυσικά -παράλληλα-  θα τους αντεπιτεθώ ότι έχουν «ιδιοτελείς σκοπούς».

Αν παραγίνουν επικίνδυνοι και ενοχλητικοί, θα τους κάνω συνεταιράκια σε τίποτε δουλίτσες και θα τους δώσω ένα ξεροκόματο.

Αν έχω προλάβει να καβατζώσω τίποτα καλούτσικο, θα μπορώ να ρίξω μια λεβέντικη παραίτηση και θα πω ότι «φεύγω αηδιασμένος από τον βρώμικο πόλεμο που μου έγινε».

Όταν θα κατακάτσει  ο κουρνιαχτός,  θα βρω άλλη θεσάρα  για να στρογγυλοκαθίσω και θα ξεκινήσω το ίδιο βιολί.

Τώρα που έμαθα τη δουλειά, θα μου είναι πολύ πιο εύκολο να το επαναλάβω.