ΠΟΘΟΣ ΚΑΙ ΠΑΘΟΣ ΣΤΟ ΝΗΣΙ 2
Το δεύτερο ζεύγος πρωταγωνιστών: Αλίκη και Χρίστος(Χριστόφορος)
ΑΛΙΚΗ
Της το ´χαν πει της Αλίκης Κ. πως το όνομα Αλίκη δεν ταιριάζει σε μιά σοβαρή ψυχολόγο.
...ψυχολόγος «Αλίκη»!
...το ακούς και κάνεις ένα κάρο ανόητους συνειρμούς:
η Αλίκη στην χώρα των θαυμάτων, η Αλίκη στο ναυτικό κοκ.
Ήταν μιά συμπαθητική και όμορφη νέα γυναίκα γύρω στα 35-36 που θα μπορούσε να ήταν αρκετά σέξυ, αν έκανε λιγότερο περίπλοκες σκέψεις και είχε κάπως περισσότερη πονηριά.
Δυστυχώς γι’ αυτήν, γεννήθηκε με αρκετό μυαλό.
Μυαλό που έθετε συνεχώς ερωτήματα και που προσπαθούσε να τους βρεί ορθολογικές απαντήσεις.
Και λέω «δυστυχώς» γιατί μια τέτοια γυναίκα, αν και όμορφη, επειδή σκέφτεται συνεχώς, πολύ, και σοβαρά, δεν είναι σέξυ.
Δεν γινόταν ελκυστική… καθώς δεν καταδεχόταν να γίνει χειριστική:
μόνο μιά χειριστική και πονηρή γυναίκα μπορεί να κουμαντάρει τα συνήθη αρσενικά.
Τα ανασφαλή αρσενικά με τον φουσκωμένο εγωισμό και τον περίσσιο ναρκισσισμό.
Σαν ασκημένη επιστήμονας, είχε ένα θετικό, καθαρό μυαλό.
Εκείνο το πρωί όμως, δεν ήταν καθαρό.
Είχε ξυπνήσει κακόκεφη, όπως συχνά συνέβαινε τον τελευταίο καιρό.
Ο πολύς κοσμάκης, πιστεύει πως οι ψυχολόγοι είναι άτρωτοι. Νομίζουν -οι περισσότεροι- ότι οι ψυχολόγοι δεν έχουν ψυχολογικά προβλήματα.
Ουδέν ψευδέστερον τούτου.
Οι ψυχολόγοι, έγιναν ψυχολόγοι, επειδή ΕΧΟΥΝ ψυχολογικά προβλήματα .
Ή μάλλον, είχαν αρκετά στην εφηβεία τους:
διάλεξαν σπουδές ψυχολογίας, ελπίζοντας να τα επιλύσουν μέσω της γνώσης των ψυχικών λειτουργιών.
Η γνώση των ψυχικών λειτουργιών, όμως, σπανίως βοηθάει στην επίλυση των ψυχολογικών προβλημάτων.
Ισως, μερικές φορές, να μπορεί να τα βελτιώσει.
Η Αλίκη είχε περάσει μια μάλλον δύσκολη εφηβεία… μέσα σε μια οικογένεια με αρκετά προβλήματα στις σχέσεις ανάμεσα στα μέλη της, αλλά, με το δυνατό μυαλό που είχε, την εργατικότητα, την επιμέλεια της και την εμπειρία ζωής που μπόρεσε να αποκτήσει στο μεταξύ, κατάφερε να ασκήσει και να ισορροπήσει πνεύμα και ψυχή.
Η Αλίκη εκείνη την ημέρα ήταν κακόκεφη καθώς τον τελευταίο καιρό συνειδητοποιούσε επώδυνα ότι μεγάλωνε χωρίς να έχει καταφέρει να οικοδομήσει μέχρι τώρα μια ικανοποιητική συναισθηματική σχέση με διάρκεια.
Αυτό δηλαδή για το οποίο συμβούλευε τους πελάτες της, ήταν αυτό που δεν μπορούσε να καταφέρει η ίδια.
Θα μου πείτε τώρα, ένας γιατρός που έχει ρευματοειδή αρθρίτιδα είναι ανίκανος να θεραπεύει κάποιους άλλους ρευματοπαθείς?
Προφανώς μπορεί.
Μάλλον μπορεί.
Προφανώς δεν αποκλείει το ένα το άλλο.
Έτσι παρηγοριόταν η Αλίκη, με αυτές τις σκέψεις, αν και όχι πλήρως ικανοποιητικές… για την ίδια.
Το πρωινό εκείνο η Αλίκη ήταν κακόκεφη και για έναν άλλο λόγο:
το τελευταίο φλερτ που είχε με κάποιον άνδρα, τον Χρίστο, ενώ είχε ξεκινήσει με αρκετό ενθουσιασμό και ελπίδα, άρχιζε να χάνει την λάμψη του.
ΧΡΙΣΤΟΣ (ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ)
Ο Χρίστος -από το Χριστόφορος- ήταν αρκετά μέσα στις προδιαγραφές της Αλίκης.
Σαραντάρης, ανύπαντρος, μορφωμένος, καλλιεργημένος και ευγενικός.
Με μιά καλή και ενδιαφέρουσα δουλειά.
Κομπιουτεράς του ΕΜΠ (τμήμα πολιτικών μηχανικών αρχικά και μετά μηχανικών ηλεκτρονικών υπολογιστών) , μιά δύσκολη στην εισαγωγή και απαιτητική σχολή, ήταν(?) εγγύηση για ένα χαρακτήρα θετικό, ορθολογικό, οξυδερκή, επιμελή, εργατικό.
Αλλά και πεισματάρη αρκετά, ώστε να κάτσει τον κώλο του να διαβάσει και να χωθεί στην δύσκολη σχολή του Πολυτεχνείου.
Όντας ανήσυχος και μελετηρός, είχε κάνει και ένα MBA εξ αποστάσεως σε βρεταννικό πανεπιστήμιο.
Τελικά ίδρυσε μαζι με κάποιους άλλους μια εταιρεία εφαρμογής πληροφορικών συστημάτων στον ιδιωτικό αλλά και στον δημόσιο τομέα.
Στο δημόσιο ήταν τα πιό εύκολα και χοντρά λεφτά.
Τώρα είχε πάρει μια δουλειά μηχανοργάνωσης σε νοσοκομείο του Αιγαίου.
Στο διάσημο για τον τουρισμό του, Μαυρονήσι, ή απλά, Νησί.
Ήταν τεχνοκράτης ο Χρίστος, αλλά ήταν και συναισθηματικός.
Είχε μυαλό , οκ…αλλά είχε και καρδιά: δεν ήταν ο απλός, τυπικός «φύτουλας».
Ήταν αρκετά ρομαντικός και καλλιεργημένος:
εκτός από την ακαδημαική μόρφωση του Πολυτεχνείου είχε και μιά γενικότερη καλλιέργεια.
Του άρεσε η λογοτεχνία…
…η πεζογραφία και η ποίηση.
Στην Αλίκη επίσης άρεσε η ποίηση... και η μοντέρνα και η πιό παραδοσιακή .
Σαν καλλιεργημένη και ευαίσθητη κοπέλα, αλλά και σαν επαγγελματίας ψυχολόγος, εκτιμούσε τις λέξεις.
Ο λόγος ήταν το εργαλείο της.
Οι λέξεις που επιλέγουν οι άνθρωποι για να εκφραστούν, ιδίως συναισθηματικά, έχουν ψυχολογικό υπόβαθρο.
Ο τρόπος ομιλίας μπορεί να αποκαλύψει κρυμμένα ψυχολογικά λαβράκια.
ΠΟΙΗΤΙΚΟ ΠΙΝΓΚ ΠΟΝΓΚ
Είχαν ξεκινήσει λοιπόν να στέλνουν ποιητικά μηνύματα.
Συνήθως, όχι δικά τους ποιήματα, αλλά επιλεγμένους στίχους γνωστών ποιητών: ήταν ένα ευχάριστο διανοητικό πινγκ πόνγκ αλλά και ένας έμμεσος τρόπος της Αλίκης γιά να τον τσεκάρει.
Ψυχολογικά κόλπα.
Θυμόταν ευχαριστημένη που, στα γενέθλιά της , θέλοντας να την κολακέψει για την «δροσερή ομορφιά της», της έστειλε στίχους τον Ερωτόκριτο:
Ήρχισε και μεγάλωνε το δροσερό κλωνάρι,
και πλήθαινε στην ομορφιά, στη γνώση, και στη χάρη.
Eγίνηκεν τόσο γλυκειά, που πάντοθ' εγρικήθη
πως για να το'χου' θάμασμα στον Kόσμον εγεννήθη.
Kαι τ' όνομά τση το γλυκύ το λέγαν Aρετούσα,
οι ομορφιές τση ή[σα]ν πολλές, τα κάλλη τση ήσαν πλούσα.
Xαριτωμένο θηλυκό τως το'καμεν η Φύση,
και σαν αυτή δεν ήτονε σ' Aνατολή και Δύση.
Όλες τσι χάρες κι αρετές ήτονε στολισμένη,
ευγενική και τακτική, πολλά χαριτωμένη.
Γατόνι ο τύπος.
Συζητούσαν συχνά για Έρωτα, Φιλία, σχέσεις.
Όπως όλοι οι νέοι άνθρωποι με ζωηρές ερωτικές ανάγκες.
Ένα επόμενο μήνυμά του που αναφερόταν στον Έρωτα, την Φιλία και τις θαυμαστές ενέργειες αλλά και δυσάρεστες παρενέργειές τους, ήταν έπίσης από τον Ερωτόκριτο:
Tου Κύκλου τα γυρίσματα, που ανεβοκατεβαίνουν,
και του Τροχού, που ώρες ψηλά κι ώρες στα βάθη πηαίνουν·
και του Καιρού τα πράματα, που αναπαημό δεν έχουν,
μα στο Kαλό κ' εις το Kακό περιπατούν και τρέχουν·
και των Αρμάτω' οι ταραχές, όχθρητες, και τα βάρη,
του Έρωτος οι μπόρεσες και τση Φιλιάς η χάρη·
αυτάνα μ' εκινήσασι τη σήμερον ημέραν,
ν' αναθιβάλω και να πω τά κάμαν και τά φέραν...
Η Αλίκη εκτίμησε την γνώση του Ερωτόκριτου από τον Χρίστο:
δεν είναι σύνηθες οι νέοι άνδρες να διαβάζουν ποίηση του 16ου αιώνα και να αντιλαμβάνονται την χάρη και την δροσιά της γλώσσας της εποχής εκείνης.
Ενθουσιάστηκε και απάντησε και αντίστοιχα στιχάκια από δημοτικά τραγούδια που επίσης είχε σε μεγάλη εκτίμηση.
Και τότε, ο Χρίστος/Χριστόφορος, αποκάλυψε και αυτός το ψώνιο του με το δημοτικό τραγούδι :
το αγαπούσε μεν αλλά και το διακωμωδούσε δε…
Ο ιαμβικός δεκαπεντασύλλαβος του δημοτικού τραγουδιού τον βόλευε να κάνει κωμικές διασκευές σε γνωστά δημοτικά τραγούδια:
έπαιρνε ένα ποιητικό διαμάντι και το κακοποιούσε κάνοντάς το ένα σατυρικό στιχούργημα.
Της έστειλε μερικά και η Αλίκη ενοχλήθηκε κάπως:
σαν να πάρεις θαυμάσια φυσικά υλικά και να τα μαγειρέψεις μέ ένα κάρο φτηνή σάλτσα, μαγιονέζα και κέτσαπ.
Γλυκά θα είναι και πικάντικα...αλλά θα έχουν διατηρήσει την αρχική, υπέροχη, φυσική γεύση τους?
Μάλλον όχι.
Αυτά σκεφτόταν η Αλίκη… όσπου, μιά μέρα, όταν συζητούσαν για το θέμα της μοιχείας και πως οι άνθρωποι αντιδρούν διαφορετικά ως μοιχοί, ή θύματα μοιχείας, έγινε κάτι στραβό:
…αναπάντεχα, της έστειλε ένα τέτοιο κακοποιημένο δημοτικό τραγούδι τροποποιημένο σε κακόγουστο άθλιο ποίημα.
Αναφερόταν σε αυτό το θέμα:
…για το πως οι χαρακτήρες αποκαλύπτονται μέσα από τον τρομακτικό θυμό που τους προκαλεί η ερωτική εξαπάτηση.
Ήταν ένα γνωστό δημοτικό για τον προεπαναστατικό ήρωα , τον οπλαρχηγό Κατσαντώνη που εξοντώθηκε με μπαμπεσιά.
Έναν θαυμάσιο ποίημα, για έναν λαικό θρύλο.
Ένα ωραίο δημοτικό… που το είχε ξεσκίσει ο Χριστόφορος:
στην θέση του ήρωα είχε βάλει έναν απατημένο σύζυγο(!) η εραστή(!) που ενώ το έπαιζε κυριλές και αριστοκράτης, η μοιχεία της συντρόφου του ανέδειξε τον χειρότερο εαυτό του:
έναν εγωίσταρο και χυδαίο καράβλαχο.
Το ποίημα ήταν το εξής:
«Μοιχείας συνέπειαι».
Βαστάτε Τούρκοι τ´ άλογα , λίγο να ξανασάνω
με γέλασε η άτιμη και πρέπει να την κάνω
να χαιρετίσω τα βουνά και τις ψηλές ραχούλες
να βρω την ησυχία μου, λίγο να ξαποστάνω
εγώ σας έχω μαρτυριά, εσείς το μολογάτε
πως ήμουν πάντα κύριος, λεβέντης , κάπως τσίφτης
μαλάκας λίγο, βέβαια, και να με συμπαθάτε
μα πάντα κύριος σωστός, ποτέ τσανακλογλύφτης
…εμπρός! ομολογείστε το! …το φταίξιμο δικό της
το άδειο το κεφάλι της, μηδέν ακεραιότης
ρε άι σιχτίρ, μας τα πρηξε η παλιοπατσαβούρα
κύριος γώ, πάντα ήμουνα, «αριστοκρατικότης»
χαμούρα, χαζοπούτανο, ρε άντε και κατούρα!
Η Αλίκη έμεινε ξερή.
Ξενέρωσε τελείως.
Δεν της έστειλε το ορίτζιναλ δημοτικό αλλά έψαξε και το βρήκε:
ήταν ένα θαυμάσιο ποίημα:
Του Κατσαντώνη
Βαστάτε ,Τούρκοι, τ' άλογα, λίγου να ξανασάνω
να χαιρετίσω τα βουνά κι τις ψηλές ραχούλες,
να χαιρετίσω τις πλαγιές, τις δροσερές βρυσούλες.
Και σεις Τζουμέρκα κι Αγραφα παλικαριών λημέρια,
εγώ σας έχω μαρτυριά, εσείς να μολογάτε
τους Τούρκους πως πολέμαγα και πάντα τους νικούσα.
Ν' αφήσω διάτα στα παιδιά, σ' αυτόν το Λεπενιώτη,
φωτιά να βάλει στ' Αγραφα, σ' αυτό το Μοναστήρι,
να κάψει τον καλόγηρο που πρόδωσε εμένα".
ΑΥΤΟΚΡΙΤΙΚΗ ΑΛΙΚΗΣ
Ώστε έτσι λοιπόν...ένα υπέροχο ποίημα πάνω σε ένα ήρωα που πεθαίνει και αφήνει τις τελευταίες εντολές του για συνέχιση του αγώνα για την ελευθερία, γίνεται μια καρικατούρα πάνω σε ένα απατημένο σύζυγο.
Πόση ευαισθησία αναδεικνύει αυτό?
Ένα χάλι.
Της χάλασε τελείως η διάθεση.
Μόνο ένας ανόητος, ένας ανώριμος, κάποιος με επιπόλαιη σκέψη και ρηχό συναίσθημα θα μπορούσε να γράψει μιά τέτοια μαλακία.
Σαν ψυχολόγος, είχε μάθει να ψαρεύει πιθανά παθολογικά στοιχεία από τα λεγόμενα του άλλου:
σκέψεις, συνειρμούς, ακόμη και σκέτες λέξεις.
«Γαμώτο...η επαγγελματική διαστροφή με έχει καταστρέψει…
…μονολογούσε η Αλίκη, μουρμουρίζοντας.
Δεν ήξερε τί να κάνει...πως να το αντιμετωπίσει:
μιά λύση θα ήταν να τον πετάξει, τον Χριστάκο, στα σκουπίδια:
…εδώ και τώρα, με την μία.
Να τον κόψει μαχαίρι από την ζωή της, χωρίς πολλές δικαιολογίες- και συζητήσεις.
Τον βάζεις στον πάγο, αδιαφορείς και ξενερώνει και αυτός.
Όλα καλά.
Μιά άλλη προσέγγιση θα ήταν να αδιαφορήσει για το γεγονός, να το παρακάμψει, να το ξεχάσει.
Να θεωρήσει ότι ήταν ένα μεμονωμένο, ατυχές, γεγονός και, ότι ο άνθρωπος, δικαιούται μιά δεύτερη, σοβαρή, ευκαιρία.
«Δεν είναι δυνατόν να πετάμε τους ανθρώπους στα σκουπίδια για ψύλλου πήδημα...είναι υγιές αυτό?» , μονολογούσε από μέσα της η Αλίκη με στυλ επαγγελματία ψυχολόγου που κάνει συμβουλευτική στον άλλο μισό εαυτό της.
΅Αλικάκι τον γουστάρεις τον Χριστάκο...είναι …παίδαρος και βρίσκεις δικαιολογίες, έ?»
…συνέχισε αμέσως τον εσωτερικό μονόλογο, προχωρώντας σε μιά αυστηρή και κάπως χυδαία αυτοκριτική.
«Μαλακισμένη Αλίκη, θλιβερή σκατοξερόλα, κακογαμημένη μισογεροντοκόρη, ένα βήμα απέχεις από το ράφι!», συνέχισε.
«Πότε θα βάλεις μυαλό?»
…συνέχισε και πάλι στο ίδιο μοτίβο, απευθυνόμενη στον άλλο, τον μεγαλοπιασμένο , δύστροπο και κακομαθημένο εαυτό της.
... «κρίνεις τους πάντες αυστηρά και αφ´ υψηλού λες και εσύ δεν έχεις κουσούρια, δεν λές μαλακίες... λες και ότι έχεις πεί στην ζωή σου είναι εύστοχο και σοφό!»
Της είχε σπάσει τα νεύρα αυτή η ιστορία.
Ο Χριστόφορος ήταν καλό παιδί και το ήξερε.
Παράλληλα είχε ακούσει, δει και διαχειριστεί τόση ανθρώπινη ψυχοπαθολογία, που δεν εμπιστευόταν εύκολα κανένα.
Κάθε φυσιολογικός, ήταν εν δυνάμει παθολογικός.
Κάθε μυρωδάτο και υπέροχο λιβάδι, είχε σε μιά ακρούλα του κρυμμένο και ένα μικρό σκατόλακκο.
«Αντε γαμήσου, Αλίκη!» , ξαναείπε στον εαυτό της.
Τον πήρε τηλέφωνο σε χαλαρό στυλ να πάνε κανένα κινηματογράφο.
Φυσικά διάλεξε μιά ταινία με υπόθεση μοιχείας.
Χαλαρή κυκλωτική κίνηση μέχρι να γίνει η θανατηφόρα σέντρα και να ξεβρακωθεί ο τερματοφύλακας.
ΑΥΤΟΚΡΙΤΙΚΗ ΧΡΙΣΤΟΥ
Ο Χρίστος ήταν όλο το πρωί κακόκεφος.
Ήταν ένας σοβαρός και μυαλωμένος 40χρονος άνδρας που δούλευε σκληρά σαν κομπιουτεράς σε έταιρεία λογισμικού.
Αν και είχε σπουδάσει πολιτικός μηχανικός στο ΕΜΠ , λόγω ύφεσης στον κατασκευαστικό κλάδο , κάτεληξε να ασχολείται με την πληροφορική.
Έκανε περαιτέρω σπουδές με ένα μεταπτυχιακό διοίκησης επιχειρήσεων και, με μπόλικη προσωπική δουλειά, κατάφερε να θεωρείται αξιόλογος στον κομπιουτεροκλάδο του.
Αα, ναι: με την επιστήμη, το είχε .
Πάντα μάθαινε γρήγορα, του έκοβε, είχε ικανότητα προσαρμογής.
No problem, εκεί.
Με τις γυναίκες, «το είχε», λιγότερο:
εκεί τα πράγματα δεν ήταν αριθμοί και οι σκέψεις και αντιδράσεις της κάθε «γκόμενας» ήταν εξατομικευμένες.
Και δυστυχώς, με μικρό ποσοστό σωστής προβλεψιμότητας.
Τα έκανες όλα σωστά στην αρχή μιάς γνωριμίας?...και όμως...μπορεί να έτρωγες χλαπάτσα.
Έκανες κάτι λάθος?... μπορεί να αποδεικνυόταν θαυματουργά αποτελεσματικό.
Χάος.
Η κατάσταση αυτή της γυναικείας αστάθειας περί την ερωτική συμπεριφορά, του δημιουργούσε ανασφάλεια:
δεν ήταν ποτέ σίγουρος ότι φερόταν σωστά.
Δεν φαινόταν ανασφαλής: απλά δεν είχε αυτήν την -αυθόρμητη και πηγαία- αρρενωπή ερωτική επιθετικότητα που αρέσει σε πολλές γυναίκες.
Το ήξερε: τα ορίτζιναλ χαζοαρσενικά που δίνουν το μήνυμα στις γυναίκες ότι τις γουστάρουν πολύ σαν θηλυκά και έρχονται σε στύση μόλις τις δούν, τις κολακεύουν πολύ.
Γιατί, εκτός από τις κουλτούρες και το αναπόφευκτα αδιέξοδα του καπιταλισμού, τα πιό πολλά κορίτσια γουστάρουν ένα αγόρι που να τρελλαίνεται ερωτικά για αυτές... γιά το κορμί τους και όχι για το μεταπτυχιακό τους.
Κατ´ αρχήν για το κορμί.
Για τον λόγο αυτό ο Χρίστος, που δεν ήταν τέτοιο αρσενικό, αρσενικό σε μόνιμη στύση, αλλά και επειδή ήταν και ψιλοκουλτουριάρης, προτιμούσε τις μορφωμένες και ευαίσθητες γυναίκες με πνευματικά ενδιαφέροντα και λιγότερο ναρκισσισμό.
Με τις άλλες, που απλά το έπαιζαν ωραίες και μοιραίες , πού είχαν οργώσει όλα τα μπουζουξίδικα της παραλίας ή τα κυριλέ κέντρα του Κολωνακίου και της Κηφισιάς , δεν το είχε.
Το ήξερε… και τις απέφευγε.
Είχε ερωτευτεί κανα δυό τέτοιες στο παρελθόν… και του είχαν βγάλει το λάδι.
Χοντρά.
Τώρα, τελευταία -γύρω στους τρεις μήνες- τα είχε με την Αλίκη.
Η Αλίκη του άρεσε, είχε επίπεδο...και ήταν σχεδόν συνομήλική του...τριανταέξι.
Μεγαλούτσικη κάπως γιά τεκνοποιία...στο παρατσάκ να πιάσει τα φοβερά σαράντα.
Τα σαράντα-πλας…με τις πιθανές προκλιμακτηριακές νευρώσεις και τις εξωσωματικές γονιμοποιήσεις.
Η Αλίκη είχε επίπεδο, αλλά, όχι πολύ σεξ απήλ: είχε μυαλό και ευαισθησία… αλλά όχι την πουτανιά που σε εξιτάρει.
Ησουν καλός φίλος μαζί της:
έκανες συζητήσεις, έλεγες τα βάσανά σου και σε άκουγε με προσοχή.
Αυτό ήταν το επάγγελμά της, άλλωστε.
Να ακούει.
Σκεφτόταν δυό και τρείς φορές ό,τι της έλεγες:
…και αυτό επαγγελματικό ήταν.
...αλλά σπαστικό: έπρεπε να είσαι πολύ προσεκτικός μαζί της... γιατί αν έλεγες καμμιά μαλακία ή κάτι που δεν ήταν ταιριαστό με κάτι που είχες πει παλιότερα, αρπαζόταν από κεί και σου άλλαζε τα φώτα στις διευκρινήσεις.
Και γιατί το λές αυτό, και πως το εννοείς εκείνο κλπ κλπ.
Σπαστική.
Ο Χρίστος αρπαζόταν από μιά ανάμνηση και φούντωνε μόνος του.
Το είχε αυτό το κουσούρι.
Άρχισε λοιπόν να θυμάται και να κάνει με την Αλίκη ένα φανταστικό διάλογο.
Ή μάλλον, μονόλογο.
Άρχισε να της λέει στην φαντασία του, αυτά που δεν της είπε μέχρι τώρα αλλά θα ήθελε να της πεί:
«Γάμησέ μας κυρά μου: λέμε και καμμιά μαλακία όπως μας κατέβει.
Δεν κάνουμε συντακτική συνέλευση να διατυπώσουμε τα άρθρα του Συντάγματος.
Και μην σοβαρεύεις και τόσο πολύ...πες και συ καμμιά μαλακία...καμμιά υπερβολή...ένα ψεμματάκι.
Πες μου «πόσο παιδαράς είμαι… πόσο ευχαριστιέσαι το σεξ μαζί μου.
Πόσο σεξουαλικός τύπος είμαι...τόσο που δεν είχες ποτέ φανταστεί πως θα είμαι».
Χαχαχχααααα ναι ξέρω...τέτοιες μαλακίες δεν μπορείς να πείς.
Αμ αυτό είναι το πρόβλημά σου.
Μετά τον Τάκη τον μηχανόβιο που σε πήδηξε καλά στα δεκαεφτά σου, δεν έχεις ξανανιώσει έτσι.
Επειδή σε πήδηξε καλά και μετά σε πέταξε στα σκουπίδια… για την Σούλα.
Παλιές ιστορίες πάθους....μπούρδες, φυσικά, και το ξέρεις.
Ο Τάκης είναι τώρα σαραντατρία και δείχνει πενήντα και η Σούλα είναι μιά λαική χοντροκώλα ψευτοξανθιά, κακοπαθημένη και τσαλαπατημένη.
Don’t cry over spilt milk , dear!
Βολέψου τώρα με τον Χρίστο /Χριστόφορο που είναι σαν και σένα...μιά απ´ τα ίδια: σπασικλάκι, κουλτουριάρης, ψιλοανασφαλής, προκομμένος, ορθολογικός.
Αλλά παίξε και τον ρόλο σου:
βάλε πουτανιάρικα εσώρουχα, βάλε στριγκάκια και ας σε ενοχλούν στον κώλο.
«Στήνουμε θέατρα και τα χαλνούμε, όπου σταθούμε κι όπου βρεθούμε....»
Σεφέρης…
Ξενέρωτος, χοντρός, χαλβάς ήταν και ο Σεφέρης… αλλά έγραφε στην Μαρώ « θέλω να σε γαμήσω»
Καθόλου ποιητικό αλλά φουλ αποτελεσματικό.
Ακούς Αλικάκι?»
Αυτά ήθελε να πει…
…αλλά δεν τόλμησε.
Φυσικά δεν μπορούσε να πεί όλες αυτές τις μαλακίες…
Ήταν σίγουρος ότι θα ήταν το τέλειο ξενέρωμα για την Αλίκη.
Έπρεπε να παίξει το παιχνίδι κυριλέ και συντηρητικά.
Δυστυχώς.
Γαμώτο!
Κανείς δεν μπορεί να είναι ειλικρινής αυτό τον κόσμο, εάν θέλει να προκόψει.
