ΠΟΘΟΣ ΚΑΙ ΠΑΘΟΣ ΣΤΟ ΝΗΣΙ -3

ΠΟΘΟΣ ΚΑΙ ΠΑΘΟΣ ΣΤΟ ΝΗΣΙ -3

Εκείνο το πρωινό η Βίκυ δεν ήταν στα κέφια της.

Αν και , γενικά,  ήταν μια χαρούμενη κοπέλα -ή τουλάχιστον προσπαθούσε να  εμφανίζεται σαν χαρούμενη-  είχε την ικανότητα να παραδέχεται και να επεξεργάζεται τα αισθήματά της.

Έφτιαξε ένα καφέ, ελληνικό.

Ελληνικό και γιατί της άρεσε η μυρωδιά του και γιατί τον είχε  συνηθίσει και γιατί της έπεφτε καλύτερα στο στομάχι.

Αν και γενικά, απέφευγε να πίνει ελληνικό καφέ,  δημόσια, γιατί θεωρούσε ότι ήταν λίγο μπανάλ για μια νέα κοπέλα .

Στις καφετέριες,  έπινε καπουτσίνο ή γαλλικό.

Αφού λοιπόν έφτιαξε μια μεγάλη κούπα καφέ Λουμίδη, τον συνόδεψε με δύο-τρία μικρά κρουασανάκια και ένα πολύ μικρό κομματάκι γραβιέρα .

Και η γραβιέρα ήταν μπανάλ,  αλλά της άρεσε. 

…όταν  ήταν σε πολυτελή ξενοδοχεία -στα συνέδρια με τις φαρμακευτικές - εκεί, στο πρωινό,  συνήθως έπαιρνε καμαμπέρ.

Ρούφηξε μια μικρή γουλιά και η έντονη γεύση του Λουμίδη πλημμύρισε στο στόμα της,  ενώ η θαυμάσια μυρωδιά του χώθηκε μέσα στα ρουθούνια της, απολαυστικά. 

Μετά, δάγκωσε λίγο κρουασανάκι και πολύ λίγη γραβιέρα,  απολαμβάνοντας έτσι ηδονικά τις υπέροχες γεύσεις και των δύο.

Αυτές τις μικρές απολαύσεις στο πρωινό της είχε σε μεγάλη εκτίμηση η Βίκυ, γιατί έτσι ξεκινούσε καλά μία ακόμη μέρα αγώνα. 

Γιατί η ζωή, για την Βίκυ, ήταν ένας αγώνας στον οποίο έπρεπε να νικήσει. 

Να βγεί πρώτη.

Από μικρή, προσπαθούσε να είναι η καλή μαθήτρια και το καλό κορίτσι που καμάρωναν γι’ αυτό οι γονείς της. 

Αυτό,  γενικά ήταν  ένα πρόβλημα: η συνεχής προσπάθεια να είσαι αρεστός,  σου δημιουργεί μια ένταση, η  οποία, όταν γίνει συνήθεια, σε καθιστά ανίκανο να χαλαρώσεις.

Τελοσπάντων,  καλό θα ήταν να μη κάνει διάφορες αρνητικές σκέψεις  στη διάρκεια του καφέ, γιατί καταστρέφεται η τελετουργία.

Όλη η ζωή της,  ένας αγώνας… 

…δημοτικό, γυμνάσιο, λύκειο, αποτυχία στις πανελλαδικές δύο φορές, προετοιμασία γιά Αγγλία….

…τελικά κατέληξε στη Βουλγαρία που ήτανε η πιο εύκολη και πιο προσιτή, οικονομικά, λύση.

Πέρασε δύσκολα εκεί και γενικά δεν ήθελε να τη θυμάται αυτή αυτή την περίοδο. 

Ούτε το πανεπιστήμιο,  ούτε τους συμφοιτητές της,  ούτε καναδυό  ηλίθιους δεσμούς που έκανε,  ούτε τους  εκμεταλλευτές και κομπλεξικούς καθηγητές.

Αλλά αυτά παθαίνεις όταν μπλέξεις με Βαλκάνιους: 

δυστυχώς ο συνδυασμός χοντροκομμένου Σλάβου και πρωτόγονου Βαλκάνιου, σχεδόν πάντα καταλήγει σε μιά χυδαία χωριατιά.

Αλλά καί οι συμφοιτητές της στο πανεπιστήμιο της Αθήνας, που πήγε μετά, δεν την εντυπωσίασαν ιδιαίτερα.

Οι μισοί ήταν αλαζόνες σπασίκλες που την αντιμετώπισαν αφ´ υψηλού επειδή ήταν από μετεγγραφή εξωτερικού και οι άλλοι μισοί ήταν αριστεροί και αναρχοαυτόνομοι που την σνόμπαραν επειδή ήταν καλοντυμένη και περιποιημένη.

 Στην ΔΑΠ τα μέλη ήταν πιο στο στυλ της… αν και, στην ουσία, ή ίδια  ήταν Πασόκ και όχι ΝΔ.

Τουλάχιστον θεωρητικά: στην πραγματικότητα δεν ενδιαφερόταν, είχε απομυθοποιήσει την πολιτική.

Οι παπούδες της ήταν στο ΕΑΜ, ο πατέρας Πασόκος αν και επί χούντας  ευημέρησε: τότε διορίστηκε και πήρε και μερικές δουλειές..

….μαλακίες όλα… για αφελείς, σκεφτόταν η Βίκυ.

 ….η Βίκυ δεν ήταν  κουτή: ήταν έξυπνη , κυνική και αποφασισμένη να πάρει την ζωή της στα χέρια της.

Κανείς μαλάκας άντρας, θεωρία ή κόμμα, δεν θα την έκανε εργαλείο του.

Η Βίκυ δεν ήταν χωριάτισσα, δεν ήταν λαικάντζα. 

Είχε στυλ και καλό γούστο.

Οι μαλακισμένες της ΔΑΠ, από τα βόρεια προάστια, δεν ήταν καλύτερες από αυτήν.

Αν και  είχε μεγαλώσει στα Λιόσια, είχε μια εγγενή αριστοκρατικότητα. 

Μπορεί ο πατέρας και η μητέρα της να ήταν απλοί άνθρωποι,  χωρίς σπουδαία μόρφωση, μπορεί στο σχολείο οι συμμαθητές και οι συμμαθήτριες να ήταν παιδιά τεχνιτών ή μικροαστών, όμως η ίδια ένιωθε ότι ανήκε κάπου αλλού, κάπου καλύτερα.

Έτσι προέκυψε και η ιατρική. 

Η Ιατρική είναι μεγάλο διαβατήριο… ή, μάλλον, μπορούσε να γίνει μεγάλο διαβατήριο. 

Εάν παίξεις σωστά το παιχνίδι,  μπορείς να βγάλεις λεφτά και  να ανέβεις κοινωνικά.

Το άλλο μεγάλο διαβατήριο είναι ο γάμος… 

…ναι, έτσι ακριβώς το σκεφτότανε η Βίκυ.

Αιδοίον, το θαυματουργόν.

…εντάξει, μην το εκχυδαίζουμε.

…εννοούσε ότι μιά καλή εμφάνιση…. και το κατάλληλο στυλ,  ύφος,  και θηλυκότητα,  μπορούν  να κάνουν θαύματα ,  όλα μαζί,  αν στοχεύσεις στα κατάλληλα αρσενικά.

Είχε μείνει κατάπληκτη πόσο απλοϊκοί  είναι οι άντρες και πόσο εύκολα μπορούσε να τους χειριστεί… 

…αυτά βέβαια, αφού πρώτα έφαγε κάμποσες απορρίψεις, εγκαταλείψεις και  χλαπάτσες.

«Η υψηλή τέχνη δεν είναι προϊόν μόνο έμφυτου ταλέντου αλλά και μακρόχρονης εκπαίδευσης», σκεφτόταν με χιούμορ, υπομειδιώντας.

Τον τελευταίο καιρό την απασχολούσαν δύο κυρίως προβλήματα: 

τι ειδικότητα θα κάνει και σε ποιον άντρα θα καταλήξει. 

Πλησίαζε τα 30 και έπρεπε να πάρει μια απόφαση… 

…Η μάλλον δύο αποφάσεις. 

Όσον αφορά την ειδικότητα της ψυχιατρικής - που είχε ήδη  κάνει δύο χρόνια- η οποία της ασκούσε μία έλξη με την κουλτούρα της και με την δύναμη που απέπνεε εισχωρώντας στις ψυχές των άλλων,  δεν την τραβούσε πλέον: 

ήταν καταθλιπτική και, τελικά, καθόλου γκλαμουράτη.

Άσε που δεν έχει και λεφτά.

Τώρα σκεφτόταν κάτι ανάμεσα στην Αισθητική Δερματολογία και την πλαστική (αισθητική) χειρουργική: 

και οι δύο ειδικότητες είχαν σχέση με την γυναικεία ομορφιά… δηλαδή αν το έπαιζε σωστά και βρισκόταν  στους κατάλληλους κύκλους,  μπορούσε να βγάλει πολύ χρήμα.

Και ήταν και γκλαμουράτες ειδικότητες… τουλάχιστον περισσότερο από την ψυχιατρική.

Όσον αφορά τον άντρα…. άλλο πρόβλημα κι αυτό: 

άντρες έβρισκε αλλά, δυστυχώς, δεν μπορούσε να τους κρατήσει . 

Όχι τόσο γιατί την  παρατούσαν οι άντρες, όσο γιατί τους βαριότανε η  ίδια.

Στην αρχή την εντυπωσίαζαν και, μετά, άρχισε να βλέπει πόσο λίγοι της έπεφταν.

Τώρα , εδώ και λίγο καιρό, τα είχε με τον Γιάννη.

Ο ΓΙΑΝΝΗΣ

…ένας τριαντάρης με πτυχίο οικονομικών από την ΑΣΟΕΕ και MBA στην Αγγλία και κληρονόμος αξιόλογης επιχείρησης από δέκα ενοικιαζόμενες μεζονέτες, έμοιαζε καλό κελεπούρι.

Βεβαια, κουμάντο στην επιχείρηση έκανε ο γέρος του που ήταν αγράμματος,  ξερόλας και εγωίσταρος.

Του Γιάννη του  ερχόταν αναγούλα, όποτε έβλεπε το αυτάρεσκο ύφος του γέρου που νόμιζε ότι είναι πολύ μάγκας, πανέξυπνος, και επιτυχημένος τουριστοεπιχειρηματίας με τις δέκα πολυτελείς μεζονέτες που τις νοίκιαζε χρυσάφι την κάθε μιά.

Μόλις τόλμησε η Βίκυ  να του πεί του Γιάννη ότι ο γέρος αξίζει σεβασμό γιατί, και αυτός, με πενιχρά εφόδια τα  κατάφερε, της  επιτέθηκε: 

«Έλα ρε Βίκυ...τι μου λές ότι πρέπει να εκτιμήσω την προσπάθεια του γιατί και αυτός «τα κατάφερε?»

Ένας χωριατόμπουφος ήταν πάντα...ένας πρώην κακόμοιρος που τα κονόμησε με τα ψωριάρικα δωμάτια του και την ταβέρνα του, στο Νησί.

Βασικά ο γέρος μου ήταν ο αποτυχημένος της οικογένειας: 

όλα τα αδέρφια του είχαν διοριστεί στο Δημόσιο, στο στρατό και την αστυνομία.

Γενικά είχαν βολευτεί επειδή είχανε καταφέρει να βγάλουν ένα εξαετές βρωμογυμνάσιο -τωρινό λύκειο- ή είχαν βγάλει και καμιά ανώτερη ή ανώτατη ψωροσχολή.

Εμμ... ήταν 10 αδέρφια, ζωή να χουνε.

Ο γέρος ήταν ο βλάκας, ο αποτυχημένος της οικογένειας.

Αυτός που έμεινε στο χωριό γιατί δεν μπόρεσε να ξεφύγει σε κανα δημόσιο και ξέμεινε στο νησί να αρμέγει κατσίκες και να καλλιεργεί φασολάκια.

Ώσπου ήρθαν οι κοσμοϊστορικές αλλαγές και μαζί μ’ αυτές και η τύχη του.

Ο Μάης του 68, οι χίπηδες, το αναδυόμενο οικολογικό κίνημα, η επιστροφή στη φύση, το χασίσι, το LSD και η σχετική με αυτό υποτιθέμενη «διεύρυνση της συνείδησης», ο Μαχαρίσι Μαχές και ο Οσσο: 

όλη αυτή η αμφισβήτηση του σύγχρονου τεχνολογικού πολιτισμού, ο μοντέρνος αλλά καταπιεστικός τρόπος ζωής στις στις πόλεις,  έκαναν αναγκαία την αναζήτηση «αυθεντικών, παρθένων, οικολογικών, τουριστικών προορισμών».

Όλες αυτές οι μόδες και κοινωνικές αλλαγές, ήταν η τύχη του.

Ναι… τότε άρχισε η τύχη του γέρου.

Εκεί που βρωμούσαν με τα χνώτα του από την πείνα, άρχισαν να πλακώνουν χίπηδες και μισοχίπηδες από την Ευρώπη και την Αμερική.

Ψηλοί, ξανθοί, ασπρουλιάρηδες, μισοξεβράκωτοι .

Όλοι με τις κιθάρες τους, τα χρωματιστά κουρελάκια τους, τα μαντηλοδεμένα ξανθά κεφάλια τους, τα δερμάτινα σανδάλια τους και τα τράβελερ τσεκς στις τσέπες τους.

Όλοι τους τον παρακαλούσαν να τους αφήσει να στήσουν τα τσαντήρια τους πάνω στην ταράτσα του σπιτιού του και στο διπλανό χωράφι.

Ένα σπίτι του κώλου δηλαδή, μια κακομοιριά.

Με μια μικρή ταράτσα - ίσιωμα για να μαζεύει τη βροχή που πήγαινε σε στέρνα.

Νερό για πλύσιμο αλλά και πόσιμο.

Φτώχεια και μιζέρια που στα μάτια των χαζοχίπηδων έμοιαζε με αγνή, λιτή, σοφή ζωή στη Φύση γεμάτη από την αγνή λαική σοφία των νησιωτών του Αιγαίου ενώ δεν ήταν τίποτε πέρα από φτώχεια και ταλαιπωρία.

Όλα ήταν ένας μύθος: ο γέρος - που τότε δεν ήταν γέρος αλλά ένας τριαντάρης νέος οικογενειάρχης- ήταν ένας φτωχός, αγράμματος, μπουνταλοχωριάτης, που απέτυχε να γίνει χωροφύλακας.

Τα χαζοχιπάκια που παρίσταναν τον Ρωβινσώνα Κρούσο του Αιγαίου με τα λεφτά του μπαμπά, τον έβλεπαν σαν ιδανικό τύπο: 

κάτι ανάμεσα σε Ζορμπά και Αρχαίο, ένα απόγονο των τύπων που ήταν ζωγραφισμένοι γυμνοί πάνω στα αρχαία αγγεία.

Ήλιος , θάλασσα, σεξ, κρασί, χασίσι.

Οκ... το χασίσι δεν ήταν αρχαίο ελληνικό προιόν αλλά μιά αναγκαία μοντέρνα πολιτισμική συνεισφορά.

Μικρά, ξανθά, γαλακτορεμμένα, απλοικά παιδαρέλια του Βορρά....κοπιάστε!.

Δεν είχανε που να μείνουνε στο Νησί, που άρχισε τότε να γίνεται γνωστό. 

Πληρώνανε όσο-όσο για μια ψωροστέγη, στο Νησί..

Το Νησί της υποτιθέμενης αγνότητας του κυκλαδικού πολιτισμού με τις λιτές γραμμές και των «αγνών, λιτών, φυσιολατρών» κατοίκων.

«Αγνών», τρόπος του λέγειν.... 

....αλλά οι μαλάκες οι ευρωπαίοι, έτσι τους έβλεπαν.

Που νάξεραν δηλαδή τι γίνεται εδώ πέρα με τις ρουφιανιές, τις κακομοιριές , τις ζηλοφθονίες και τις κακοήθειες».

«Κατάλαβες Βίκυ? Μην είσαι επιφανειακή στις κρίσεις και τις ερμηνείες σου!»

Η Βίκυ έμεινε κατάπληκτη με αυτόν τον χείμαρρο αποκαλύψεων, αναίδειας και επιθετικότητας.

Αλλά ήταν …μισοψυχίατρος: ήξερε τι σκατά κρύβονται και στις καλύτερες οικογένειες.

…ήξερε ότι  μέσα στις οικογένειες αναπτύσσονται τα πιο ισχυρά πάθη...καλά και κακά.

Είναι οι δεσμοί ισχυροί εκεί… άρα και τα συναισθήματα μπλεγμένα, μπουρδουκλωμένα. 

Δεν ήξερε τι να του πει και τι να σχολιάσει : ήταν πολύ λεπτό το θέμα.

…προφανώς, απέφυγε να σχολιάσει οτιδήποτε…τι να του πει?

…γιά την αναίδεια, την αγνωμοσύνη, την αναισχυντία, την πρόκληση, την έλλειψη αυτογνωσίας?

«Δεν ξέρω το θέμα βρε Γιάννη...είναι μάλλον ένα ζήτημα που πρέπει να έχεις βαθειά γνώση της τοπικής κοινωνίας για να έχεις άποψη»...είπε διπλωματικά.

«Εσύ  θα μπορούσες να κάνεις μια οικονομική και κοινωνιολογική ανάλυση της μετατροπής της αγροτικής τάξης σε τουριστικούς επιχειρηματίες».

«Νομίζω ότι έχεις τα προσόντα», συνέχισε  αναίσχυντα η Βίκυ.

Επιβίωση... θέμα επιβίωσης  : δεν είναι καθόλου εύκολο να επιβιώσεις από μιά δυσάρεστη συζήτηση με ένα κομπλεξικό μαλάκα.

Αν και δεν αποκλείεται να είπε και πέντε αλήθειες, μέσα στον ωκεανό χολής.

Αλλά  δεν με απασχολεί η «αλήθεια» του, σκέφτηκε η Βίκυ.

Καθόλου.

Η Βίκυ απλά κατέγραψε τις ρωγμές που υπήρχαν στην προσωπικότητα του Γιάννη και την εύθραυστη σχέση με τον πατέρα του.

Θα μπορούσε να παίξει εύκολα παιχνίδι πάνω στην μεταξύ τους σχέση… 

Να γίνει ένα είδος γεφυροποιού, ενός νηφάλιου μεσολαβητή, μιας αγαθής και καλής ύπαρξης που θα φέρει ομόνοια και αγάπη.

Έμπηξε ένα γελάκι,  μόλις το σκέφτηκε.

ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟΣ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΕ ΕΝΑ ΠΛΑΣΤΙΚΟ ΠΑΓΩΤΟ

 

Μ´ αρέσει που πίνω τον καφέ μου μπροστά σε ένα τεράστιο πλαστικό παγωτό.

Είναι ένα  σύμβολο. 

Της ζωής μας.

Αρχίζω την γκρίνια. 

Προσδεθείτε:

Πλαστικές διακοπές , πλαστικά αισθήματα, πλαστική διασκέδαση, πλαστικές σχέσεις. 

Πλαστική περίθαλψη? 

Όχι πλαστική. Μάλλον ματωμένη , πονεμένη. Μίζερη.

Ακρωτηριασμένη.

Κουτσαίνει γενναία. 

Ισως, δεν ξέρω.

Λίγο-πολύ, πάντως, παντού,  η περίθαλψη είναι μισερή γιά τους φτωχούς. Δεν έχω ψευδαισθήσεις.

Αλλά δεν θέλω να μιλάω για περίθαλψη τώρα. 

Και εγώ ένας κακοποιημένος εργάτης της υγείας είμαι. Stop.

Στον βαθύ ύπνο Ρεμ, αυτόν που φέρνει την μεγάλη ξεκούραση στα ταλαιπωρημένα από το στρεςς εγκεφαλικά κύτταρα, με ξύπνησαν το  πρωί στις τέσσερις. 

Εικοσιπεντάχρονος άνδρας, κινεζοειδής, από κρουαζιερόπλοιο με  ενδοεγκεφαλική αιμορραγία. 

Αν και δεν εφημέρευα, ήθελαν τα φώτα μου. 

Κάπου με κολακεύει αυτό. 

Αλλά αυτή η κολακεία είναι ένα είδος υπερηφάνειας.

Υπερηφάνειας που, σαν αμαρτία που είναι , τελικά θα πληρώσεις ένα  τίμημα.

 Σήμερα είμαι όλη μέρα σαν δαρμένο σκυλί και πονάει όλο μου το κορμί:  το μόνο που θέλω είναι να πάρω λίγο ενέργεια με ένα μιλφέιγ και ένα  φραπεδάκι.

Μια μικρή  γλυκειά χαρά μπροστά στο πλαστικό  παγωτό.

Σαν ένα μοντέρνο γλυπτό του Άντυ Γουόρχολ. 

Πολύς κόσμος στον χώρο της μοντέρνας τέχνης τα κονόμησε με τέτοιες μαλακίες. 

Η μοντέρνα τέχνη είναι μεγαλύτερη απάτη από την μοντέρνα επιστήμη.

Οι γιατροί είναι οι πιο συκοφαντημένοι , κακόμοιροι, μικροαπατεώνες.

Η πλειοψηφία είμαστε χαμάληδες στην κύρια ασχολία μας και  κλεφτοκοτάδες στην επικουρική.

Το δεξί αυτί μου ακούει λάτιν μουσική από το διπλανό κατάστημα. Ντεσπασίτος και παπαρίτος.

Το αριστερό αυτί μου απολαμβάνει ήπια lounge μουσική,

κατάλληλη για τα καταπονημενα απο  τον ελλιπη ύπνο εγκεφαλικά κύτταρα. 

Ο μισός εγκέφαλος λικνίζεται με Λάτιν και ο άλλος τεντώνεται χαλαρωτικά με lounge.

Τρίχες. Αγνοώ την μουσική.

Τελικά, μόνο κυττάω.

Δύο πραγματα. 

Το τεράστιο πλαστικό παγωτό και την ανθρώπινη μυρμηγκιά  που σουλατσάρει από πίσω.

Γκρίνεια εν όψει.

....προσδεθείτε:

Ταλαίπωροι άνθρωποι απ´ όλες τις ράτσες του πλανήτη.

 Διαφορετικοί στην όψη, το χρώμα και τις πεποιθήσεις,  που όμως τους ενώνει ένα κοινό ψυχολογικό γνώρισμα: το υπαρξιακό άγχος.

Όλοι προσπαθούν να ηρεμήσουν, να χαλαρώσουν, να «διασκεδάσουν».

Βασικά όμως να ξεχάσουν. 

Να ξεχάσουν πόσο μίζερη και χωρίς νόημα είναι η ζωή τους.

Πόσο φτωχή σε περιεχόμενο, πόσο ανασφαλής, πόσο καταπιεσμένη. Και αυτοί είναι οι προνομιούχοι. Αυτοί που έχουν να φάνε και έχουν απλά άγχος.

Οι πεινασμένοι φυσικά δεν έχουν άγχος: έχουν πείνα.

Όταν γουργουρίζει η κοιλιά σου, δύσκολα προβληματίζεσαι γιά  το νόημα της ζωής:  είναι ένα γεύμα. 

Το πλαστικό παγωτό είναι ό,τι πρέπει για διαλογισμό. 

Όπως οι ινδουιστές γιόγκι επικεντρώνουν την προσοχή τους σε ένα ηχητικό μάντρα, μιά εικόνα ή ένα σχήμα, εγώ διαλογίζομαι μπροστά σε ένα πλαστικό γιγαντοπαγωτό.

Η μυρμηγκιά μου προκαλεί θλίψη. 

Ένα μάτσο ακριβοπληρωμένες και ματαιωμένες φαντασιώσεις. 

Κάθε χρόνο η ίδια ελπίδα, οι ίδιοι λογαριασμοί και οι ίδιες ματαιώσεις. 

Το βλέπω στην φάτσα τους: υποφέρουν και πλήτουν. 

Οι μόνες ενθαρρυντικές φιγούρες είναι οι μαννάδες με μωρά. 

Οι μόνοι άνθρωποι που έχουν μια γλυκύτητα στο βλέμμα και μια χαλάρωση στην έκφραση. 

Σαν ιέρειες που είναι, ιέρειες που επιτελούν μιά ιερή λειτουργία στον συμπαντικό ναό της δημιουργίας, έχουν απαλλαγεί απο το υπαρξιακό άγχος. 

Η δημιουργία ζωής είναι το αντίδοτο της φθοράς και του θανάτου.

Γρανάζια παραγωγής στο συμπαντικό γίγνεσθαι.

Γρανάζια μεν, αλλά ιερά γρανάζια.

Χωρίς αυτές καταστρέφεται το έργο του Θεού.

Μιλάμε για μεγάλο πρότζεκτ. 

Απλά δεν έχουν ιδέα.

Δεν έχουν επίγνωση ότι είναι ιέρειες, αλλά ιερουργούν.

Μάλλον όμως το υποψιάζονται, υποσυνείδητα, ότι επιτελούν ιερό έργο. 

Γιαυτό  και η χαλαρή έκφραση. 

Όταν κάνεις κάτι σημαντικό, αδιαφορείς για τα ασήμαντα.

(κειμενο δημοσιευευμενο στο facebook  6/6/ 2018 )

Η ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ ΤΗΣ ΚΥΡΑ ΜΑΡΙΑΣ

 Όταν μπαίνω σε ένα αεροπλάνο, αξιολογώ  την αεροπορική εταιρεία για το ταξίδι μου: 

βασικά αξιολογώ δυό-τρία, ορατά πράγματα... πχ πόσο χώρο έχω  για τον κώλο και τα πόδια μου, πόσο καθαρό είναι, πόσο ακριβή είναι τα  δρομολόγια  και πόσο χαμογελαστές είναι οι αεροσυνοδοί.

Είμαι εντελώς ανίκανος να αξιολογήσω αν το αεροπλάνο είναι σαπάκι η καινούργιο, εάν έχει κάνει το service του ή αν ο πιλότος είναι ένας ικανός επαγγελματίας ή ένας προβληματικός κρυπτομεθύστακας ή κοκκάκιας.

Το ίδιο είναι και τα νοσοκομεία:  οι ασθενείς νομίζουν τα ξέρουν όλα αλλά αξιολογούν μόνο αν είναι χαμογελαστή η νοσηλεύτρια, ευγενική η ρεσεψιονίστ,  αν είναι ομιλητικός ή λιγομίλητος ο γιατρός, αν είναι καθαρός ο διάδρομος και αν περιμένει πολλή ώρα να εξεταστεί.

Αν ο γιατρός δεν ξέρει την τύφλα του, είναι ανίκανος  να χειρουργήσει,  αν είναι ένας ανοικός γεροβλάκας ή ένας νέος μισοάσχετος, δεν μπορεί να το κρίνει.

Δεν μπορεί να κρίνει καλά ένα γιατρό παρά μόνο  ένας  από τους γιατρούς που εργάζονται πολύ κοντά του.

Ίσως και καμμιά νοσηλεύτρια που τον τρώει στην μάπα.

Είναι δύσκολη δουλειά η αξιολόγηση.

Η δε αξιολόγηση συνολικά το νοσοκομείων, που είναι ένα σύνολο εκατοντάδων ανθρώπων  που συνεργάζονται για να παράξουν ένα ομαδικό αποτέλεσμα, είναι εντελώς γελοία και άδικη.

Για να σπάσω πλάκα, κοίταξα στο Google διάφορα ελληνικά νοσοκομεία...

... μικρά και μεγάλα... και είδα το συνολικό «σκορ» από τις αξιολογήσεις των ασθενών. 

Με έκπληξη παρατήρησα πως το μικρά νοσοκομεία έχουν υψηλότερη βαθμολογία απο πολύ μεγαλύτερα!

...Προφανώς, ο κάθε  πικραμένος, θα γράψει και να βαθμολογήσει -πάνω στο θυμό του και στην άγνοια του - βαθμολογία κοντά στο χάλια... και, ένας άλλος -που εξυπηρετήθηκε γρήγορα ή που του έκαναν γρήγορα κάτι απλό, μπορεί να βαθμολογίσει με άριστα. 

Γενικά, αν και ακούγεται λίγο... « αντιδραστικό»,  θα έλεγα ότι η «κυρά Μαρία»,  δεν είναι ικανή να κρίνει  σωστά σχεδόν κανένα επαγγελματία η οργανισμό  υψηλής εξιδείκευσης: 

ούτε τον πιλότο, ούτε τον γιατρό, ούτε την νοσηλεύτρια, ούτε το νοσοκομείο, ούτε την αεροπορική εταιρεία.

Κρίσεις όμως από πολλές κυρά-Μαρίες,  αξιολογούνται πλέον σοβαρά  από ασφαλιστικές εταιρείες, από κομματάρχες, πολιτικάντηδες, δημοσιογραφους,   μπλόγκερς αλλά και διάφορους άλλους ξερόλες.

Θα το πω χοντρά: η κυρά Μαρία , γενικά, δεν ξέρει τίποτα.

Δικαιούται φυσικά  να πει την γνώμη της και, αν καταγγείλει κάτι στραβό αλλά συγκεκριμένο, αυτό πρέπει να ελέγχεται.

Αλλά όχι να κάνει  συνολική αξιολόγηση και από αυτήν να θάβονται άνθρωποι.

Είναι αλλουνού δουλειά αυτή.

Δεν ξέρω ποιανού ακριβώς, αλλά κάποιου που να ξέρει τι του γίνεται.

ΚΑΚΟ ΣΠΥΡΙ ΣΤΟΝ ΚΩΛΟ

"Που λες γιατρέ δεν αισθάνομαι πολύ καλά τελευταία. 

Εχω αυτό που λένε, "υπαρξιακές ανησυχίες". 

Τώρα θα μου πεις, τι υπαρξιακές ανησυχίες, έχεις ρε φίλε, ταμίας στο Δημόσιο ταμείο  είσαι και μετράς πενηντάρικα... Αμα ήσουνα της υπαρξιακής ανησυχίας θάσουνα κάτι άλλο...δεν λεω καλύτερο, πάντως  κάτι άλλο...

...εγώ όμως στο λέω γιατρέ:  "δεν είμαι καλά... νιώθω ένα κενό μέσα μου, δεν έχω όρεξη για τίποτα..."

Ξέρεις πως απέδειξα την ύπαρξη του Θεού γιατρέ? μην μου πεις ότι πετάγομαι απο το ένα θέμα στο άλλο, έχει σχέση, δεν είμαι και τόσο σε σύγχιση....θα το δείς. 

Λοιπόν... σου είπα ότι τώρα έκανα δεσμό με μια κουλτουριάρα . Αθεη φυσικά. 

Τι Θεός και μαλακίες μου λέει , αυτά ειναι για τους καθυστερημένους. Ούτε  και εγώ είμαι της Εκκλησίας, γιατρέ, αλλά τον Θεό τον πιστεύω. Λοιπόν προχθές καθόμαστε οι δυο μας και βλέπαμε μία ερωτική ταινία, τσόντα για να το πω ακριβώς. 

Ξέρεις, με την παλιοδιάθεση και τη  μελαγχολία που έχω,  δεν τα πάω καλά και στα ερωτικά. Λοιπόν, έλεγα της φίλης μου να μην έχει αλαζονεία. Δηλαδή γενικά, είναι πολύ ξερόλα και, επειδή διάβασε και πενήντα  βιβλιαράκια έχει ύφος εκατό ακαδημαικών. Προσπαθούσα λοιπόν να της πω,  ότι ο ανθρωπος έχει ψευδαίσθηση γνώσης και δύναμης...αλλά στην ουσία ούτε ξέρει τι του γίνεται... Δεν ελέγχει την μοίρα του..... Μια ψευτοβαρκούλα είναι...που αρμενίζει στον ωκεανό...και, όταν έχει μπουνάτσα, νομίζει πως ειναι άτρωτο αεροπλανοφόρο! . Αμα βέβαια βγάλει λίγο κυματάκι, με  το πρώτο χοροπηδητό, αρχίζει τα παναγιά βοήθα!

 Τέλος πάντων ,  στη τσόντα ήταν μια κυρία πολύ περιποιημένη . 

Όλα τα εργαλεία  της ήταν άψογα, λουστραρισμένα και πολύ περιποιημένα.

 Είχε κάνει  με  επιμέλεια ό,τι ήταν δυνατόν για ένα άψογο ερωτικό θέαμα. Της είχε ξεφύγει όμως μια λεπτομέρεια: είχε  ένα μεγάλο σπυρί στον κώλο. Εναν καλόγερο!. Πιστεύω ότι ήταν θεική παρέμβαση...Μιά υπόμνηση με χιούμορ!...ναι! 

Πιστεύω ότι έχει χιούμορ ο Θεός , γιατρέ! Θεός είναι και σίγουρα θα γελάει με τις βλακείες  μας. 

Θυμώνει βέβαια κιόλας, δεν λέω. Οταν το παρατραβάμε. 

Λοιπόν...αυτό το σπυρί στον κώλο της πορνοστάρ, ήταν ένα ΜΗΝΥΜΑ. 

Ετσι το βλέπω. Σου λέει ο Θεός : βρε κακόμοιρα αλαζονικά ανθρωπάκια, τι θέτε? τίποτε δεν μπορείτε να κάνετε με σιγουριά. Ουτε μια ψευτοτσόντα. Ενα σπυρί στον κώλο φύτρωσα και πάει το πρότζεκτ!

Την είπα την σκέψη μου  και στη φίλη  και έμεινε σκεφτική ...

Την προβλημάτισα . Σίγουρα. 

Ακόμη το σκέφτεται . 

Δεν με πήρε τηλέφωνο ακόμα".

Τον κοίταξα και γέλασα.

"Τι γελάς , γιατρέ? με ρώτησε. Που το βρίσκεις το αστείο? "

"Εχει ενδιαφέρον η σκέψη σου", ξεκίνησα να λέω διπλωματικά , για να τον πάω με το μαλακό και να μην τον ερεθίσω περισσότερο.

"Εάν καταλαβα καλά", συνέχισα, "υποστηρίζεις την άποψηl ότι ο Θεός φύτεψε ένα μεγάλο σπυρί στον κώλο της πορνοστάρ για να μας εκπαιδεύσει στην ταπείνωση , για να μας κάνει λιγότερο αλαζόνες...έ? καλά το κατάλαβα?"

Ε, ναι κάπως έτσι , νομίζω , γιατρέ...

Εμεινα σιωπηλός για λίγο και έκανα ότι σκέφτομαι.

"Δεν μπορώ να αποκλείσω το ενδεχόμενο να χρησιμοποιήθηκε οποιοδήποτε τέχνασμα  από τον Θεό για να μας κάνει πιο ενάρετους" συμπλήρωσα με ψευτοσοβαρό ύφος.

Με συγκίνησε η ερμηνεία του. Αν και έμοιαζε απλοική , ένιωσα την ανάγκη του για μεταφυσική στήριξη. Πιστεύω ότι ο σεβασμός στο Θείο δεν κρύβει απαραίτητα πρωτόγονο φόβο, όπως συνήθως πιστεύεται, αλλά και το ιδιαίτερο  είδος ευαισθησίας  που έχουν οι άνθρωποι που αξιολογούν ηθικά  την σκέψη και την συμπεριφορά τους.

Βλέποντας λοιπόν ένα ηθικό περιεχόμενο στην απλοική ερμηνεία του, διασκέδασα κρυφά αλλά και τον εκτίμησα.

"Σεξ κάνεις με την φίλη σου?" ρώτησα ...προβοκατόρικα, μετατοπίζοντας βίαια το αντικείμενο  της συζήτησης από θεολογική σε καθαρά πρακτική.

Κατσούφιασε.

Σεξ! Εεεε...κάνουμε, πως δεν κάνουμε!..δηλαδή όχι και πολλά πράγματα... Στο είπα γιατρέ, νιώθω ένα κενό, δεν με ευχαριστεί τίποτα!

"Την τσόντα τι την ήθελες? μήπως σε πιέζει να κάνετε σεξ ενώ εσύ την αποφεύγεις?"

Εδειξε να χλωμιάζει. Μάλλον έπιασα κάποιο ευαίσθητο σημείο.

"Κοίτα, βασικά δεν μου  αρέσει γιατρέ...είναι άσκημη...εγώ θέλω μιά όμορφη και σεξουαλική γυναίκα...μιά να με απογειώσει! Αυτή είναι ψιλομπάζο! Και έχει και απαιτήσεις! Έχει ανασφάλεια και θέλει συνεχώς αποδείξεις ότι την βρίσκω συναρπαστική! Ελεος!

Τι τραβάω!"

Εμεινα για λίγο αμίλητος και ανέκφραστος. 

Δεν μου άρεσε το στυλ της συζήτησης... άρχισε να πέφτει πολύ το επίπεδο.

Αποφάσισα επίθεση για να πάρω το πάνω χέρι:

"Μιλάς σαν να είσαι αξιόλογος και επιτυχημένος εραστής...σε συγχαίρω για την αυτοπεποίθησή σου...", άρχισα μια "ύπουλη"

 εισαγωγή.

"Αυτό που δεν ταιριάζει  με την άποψη αυτή , ότι δηλαδή είσαι ένας ελκυστικός άνδρας, είναι η παραμονή σου σε μια μη ικανοποιητική σεξουαλικά σχέση...πως εξηγείται?

Είναι σαν να δυσκολεύεσαι  να βρεις την "όμορφη και σεξουαλική γυναίκα που θα σε απογειώσει" , συνέχισα με απάνθρωπη σκληρότητα, χρησιμοποιώντας τα λόγια του.

Κατσούφιασε και πάλι. 

Μετά έδειξε πιο ήρεμος και σκεφτικός.

Κουτός πάντως δεν ήταν. Κάπως ανώριμος, ίσως, αλλά του έκοβε.

"Με ρίχνει ψυχολογικά αυτή η κατάσταση γιατρέ. Βλέπω να κυκλοφορουν χιλιάδες γυναικάρες, όμορφες, δροσερές, ντιζαινάτες! Και εγώ να είμαι με αυτό το μπάζο! Σημαίνει ότι δεν αξίζω! Ότι είμαι δεύτερος! Ειμαι φτωχός, είμαι και κακόμοιρος ! Σε όλα! Γιατί να είμαι ευχαριστημένος? δεν τα καταφέρνω! Κατέφυγα σε λύση ανάγκης!"

Στενοχωρήθηκα. Μετάνιωσα που τον στρίμωξα...

Βέβαια παραδέχθηκε και ομολόγησε, το αίτιο της δυσθυμίας του...τουλαχιστον ένα...πάντως ένα  σημαντικό...

Αποφάσισα να τον υποστηρίξω επαναφέροντας  την συζήτηση σε πιο ρεαλιστική βάση:

"Κάθε ντιζαινάτη γυναικάρα, άμα την ψάξεις καλά,  θα βρείς ότι έχει ένα χοντρό σπυρί στον κώλο" , είπα  με απαθές ύφος γεμάτο σιγουριά. .

Με κοίταξε σκεφτικός.

"Λες γιατρέ να έκανα λάθος στην ερμηνεία του Θεικού μηνύματος?" με επανέφερε στην αρχική του υπόθεση.

Λες?"

Δεν τόλμησα να κάνω κανένα σχόλιο πάνω στις έμμεσες Θεικές προθέσεις και υποδείξεις. Το θεώρησα παρακινδυνευμένο.

Κρείττον το σιγάν.

"Λες να ήταν αυτό το μήνυμα?"  συνέχισε μονολογώντας.

"Δεν αποκλείεται!"

"Το Μαράκι μου έχει βέβαια ασουλούπωτο κώλο", συνέχισε με παιδόμορφη χυδαιότητα, "αλλά και η ντιζαινάτη πορνοστάρ δεν γλύτωσε την σπυρούκλα στον πισινό! 

Ναι γιατρέ, έχεις δίκιο! Αυτό πρέπει να είναι το μήνυμα! 

Κανείς δεν είναι τέλειος! Όλα τα τέλεια είναι μέσα στο κεφάλι μας! Κατασκευές! Όλα είναι νοητικές κατασκευές! ναι! Είναι καλό το Μαράκι μου! Νοιάζεται  για μένα ! Και εγώ ο βλάκας το περιφρόνησα! Ονειρευόμουν πλαστικούς πισινούς, ενώ είχα μπροστά μου έναν πρόθυμο αληθινό! Μπράβο γιατρέ! Είσαι σπουδαίος! Μου έδειξες  την αλήθεια!"

Δεν τόλμησα να κάνω κανένα σχόλιο.

Αφού έδωσε το σωστό μήνυμα ο ίδιος ο Θεός, ήταν περιττό να προσθέσω κάτι.

Σοφοί οι Αρχαίοι.

Κρείττον το σιγάν. 

ΠΟΘΟΣ ΚΑΙ ΠΑΘΟΣ ΣΤΟ ΝΗΣΙ 2

 ΠΟΘΟΣ ΚΑΙ ΠΑΘΟΣ ΣΤΟ ΝΗΣΙ 2

Το δεύτερο ζεύγος πρωταγωνιστών: Αλίκη και Χρίστος(Χριστόφορος)

ΑΛΙΚΗ

Της το ´χαν πει  της Αλίκης Κ. πως το όνομα Αλίκη δεν ταιριάζει σε μιά σοβαρή ψυχολόγο.

 ...ψυχολόγος «Αλίκη»!  

...το ακούς και κάνεις ένα κάρο ανόητους συνειρμούς: 

η Αλίκη στην χώρα των θαυμάτων, η Αλίκη στο ναυτικό  κοκ.

Ήταν μιά συμπαθητική και όμορφη νέα γυναίκα γύρω στα 35-36 που θα μπορούσε να ήταν αρκετά  σέξυ, αν έκανε λιγότερο περίπλοκες σκέψεις και είχε κάπως  περισσότερη πονηριά.

Δυστυχώς γι’ αυτήν, γεννήθηκε με αρκετό μυαλό. 

Μυαλό που έθετε συνεχώς ερωτήματα και που προσπαθούσε να τους βρεί ορθολογικές απαντήσεις. 

Και λέω «δυστυχώς» γιατί μια τέτοια γυναίκα, αν και όμορφη, επειδή σκέφτεται συνεχώς, πολύ,  και σοβαρά, δεν είναι σέξυ.

Δεν γινόταν  ελκυστική… καθώς δεν καταδεχόταν  να γίνει χειριστική:

μόνο μιά χειριστική και πονηρή γυναίκα μπορεί να κουμαντάρει τα συνήθη αρσενικά.

Τα ανασφαλή αρσενικά με τον φουσκωμένο εγωισμό και τον περίσσιο ναρκισσισμό.

Σαν ασκημένη επιστήμονας, είχε ένα θετικό, καθαρό μυαλό. 

Εκείνο το πρωί όμως, δεν ήταν καθαρό.

Είχε ξυπνήσει  κακόκεφη,  όπως συχνά συνέβαινε τον τελευταίο καιρό.

Ο πολύς  κοσμάκης,  πιστεύει πως οι ψυχολόγοι είναι άτρωτοι. Νομίζουν -οι περισσότεροι- ότι οι ψυχολόγοι δεν έχουν ψυχολογικά προβλήματα. 

Ουδέν ψευδέστερον τούτου. 

Οι ψυχολόγοι, έγιναν ψυχολόγοι, επειδή ΕΧΟΥΝ ψυχολογικά προβλήματα .

Ή μάλλον, είχαν αρκετά στην εφηβεία τους: 

διάλεξαν σπουδές ψυχολογίας, ελπίζοντας να τα επιλύσουν μέσω της γνώσης των ψυχικών λειτουργιών.

Η γνώση  των ψυχικών λειτουργιών, όμως,  σπανίως βοηθάει στην επίλυση των ψυχολογικών προβλημάτων. 

Ισως, μερικές φορές, να μπορεί να τα βελτιώσει. 

Η Αλίκη είχε περάσει μια μάλλον δύσκολη εφηβεία… μέσα σε μια οικογένεια με αρκετά προβλήματα στις σχέσεις ανάμεσα στα μέλη της,  αλλά, με το  δυνατό μυαλό που είχε, την εργατικότητα, την επιμέλεια   της και την εμπειρία ζωής που μπόρεσε να αποκτήσει στο μεταξύ,  κατάφερε να ασκήσει  και να ισορροπήσει πνεύμα και ψυχή.

Η Αλίκη εκείνη την ημέρα ήταν κακόκεφη καθώς  τον τελευταίο καιρό συνειδητοποιούσε επώδυνα ότι μεγάλωνε  χωρίς να έχει καταφέρει να οικοδομήσει μέχρι τώρα μια ικανοποιητική συναισθηματική σχέση με διάρκεια. 

Αυτό δηλαδή για το οποίο συμβούλευε τους πελάτες της, ήταν αυτό που δεν μπορούσε να καταφέρει  η ίδια. 

Θα μου πείτε τώρα,  ένας γιατρός που έχει ρευματοειδή αρθρίτιδα είναι ανίκανος να θεραπεύει κάποιους άλλους ρευματοπαθείς?

Προφανώς μπορεί. 

Μάλλον μπορεί.

Προφανώς δεν αποκλείει το ένα το άλλο.

Έτσι παρηγοριόταν η Αλίκη, με αυτές τις σκέψεις, αν και όχι πλήρως ικανοποιητικές… για την ίδια.

Το πρωινό εκείνο η Αλίκη ήταν κακόκεφη και για έναν άλλο λόγο: 

το τελευταίο φλερτ που είχε με κάποιον  άνδρα, τον Χρίστο, ενώ είχε ξεκινήσει με αρκετό ενθουσιασμό και ελπίδα, άρχιζε να χάνει την λάμψη του.

ΧΡΙΣΤΟΣ (ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ)

Ο Χρίστος -από το Χριστόφορος- ήταν αρκετά μέσα στις προδιαγραφές της Αλίκης.

Σαραντάρης, ανύπαντρος, μορφωμένος, καλλιεργημένος και ευγενικός.

Με μιά καλή και ενδιαφέρουσα δουλειά.

Κομπιουτεράς του ΕΜΠ (τμήμα πολιτικών μηχανικών αρχικά και μετά  μηχανικών ηλεκτρονικών υπολογιστών) , μιά δύσκολη στην εισαγωγή και απαιτητική σχολή, ήταν(?) εγγύηση για ένα χαρακτήρα θετικό, ορθολογικό, οξυδερκή, επιμελή, εργατικό.

Αλλά και πεισματάρη αρκετά, ώστε να κάτσει τον κώλο του να διαβάσει και να χωθεί στην δύσκολη σχολή του Πολυτεχνείου.

 Όντας ανήσυχος και μελετηρός, είχε κάνει και ένα MBA εξ αποστάσεως σε βρεταννικό πανεπιστήμιο.

Τελικά ίδρυσε μαζι με κάποιους άλλους μια εταιρεία εφαρμογής πληροφορικών συστημάτων στον ιδιωτικό αλλά και στον δημόσιο τομέα.

Στο δημόσιο ήταν τα πιό εύκολα και χοντρά λεφτά.

 Τώρα είχε πάρει μια δουλειά μηχανοργάνωσης σε νοσοκομείο του Αιγαίου.

Στο διάσημο για τον τουρισμό του, Μαυρονήσι, ή απλά, Νησί.

Ήταν τεχνοκράτης ο Χρίστος, αλλά ήταν και συναισθηματικός.

Είχε μυαλό , οκ…αλλά είχε και καρδιά: δεν ήταν ο απλός,  τυπικός «φύτουλας».

Ήταν  αρκετά ρομαντικός και καλλιεργημένος: 

εκτός από την ακαδημαική μόρφωση του Πολυτεχνείου είχε και μιά γενικότερη καλλιέργεια.

Του άρεσε η λογοτεχνία…

…η πεζογραφία και η ποίηση.

Στην Αλίκη επίσης άρεσε η ποίηση... και η μοντέρνα και η πιό παραδοσιακή .

Σαν καλλιεργημένη και ευαίσθητη κοπέλα, αλλά και σαν επαγγελματίας ψυχολόγος,  εκτιμούσε τις λέξεις. 

Ο λόγος ήταν το εργαλείο της.

Οι λέξεις που επιλέγουν οι άνθρωποι  για να εκφραστούν, ιδίως συναισθηματικά, έχουν  ψυχολογικό υπόβαθρο.

Ο τρόπος ομιλίας μπορεί να αποκαλύψει κρυμμένα ψυχολογικά λαβράκια.

ΠΟΙΗΤΙΚΟ ΠΙΝΓΚ ΠΟΝΓΚ

Είχαν ξεκινήσει λοιπόν να στέλνουν ποιητικά μηνύματα.

Συνήθως, όχι δικά τους ποιήματα, αλλά επιλεγμένους στίχους γνωστών ποιητών: ήταν ένα ευχάριστο διανοητικό πινγκ πόνγκ αλλά και  ένας έμμεσος τρόπος της Αλίκης γιά να τον τσεκάρει.

Ψυχολογικά κόλπα.

Θυμόταν  ευχαριστημένη που, στα γενέθλιά της , θέλοντας να την κολακέψει για την «δροσερή ομορφιά της», της έστειλε στίχους τον Ερωτόκριτο:

Ήρχισε και μεγάλωνε το δροσερό κλωνάρι,

          και πλήθαινε στην ομορφιά, στη γνώση, και στη χάρη.

     Eγίνηκεν τόσο γλυκειά, που πάντοθ' εγρικήθη

          πως για να το'χου' θάμασμα στον Kόσμον εγεννήθη.

     Kαι τ' όνομά τση το γλυκύ το λέγαν Aρετούσα,          

          οι ομορφιές τση ή[σα]ν πολλές, τα κάλλη τση ήσαν πλούσα.

     Xαριτωμένο θηλυκό τως το'καμεν η Φύση,

          και σαν αυτή δεν ήτονε σ' Aνατολή και Δύση.

     Όλες τσι χάρες κι αρετές ήτονε στολισμένη,          

          ευγενική και τακτική, πολλά χαριτωμένη.

Γατόνι ο τύπος.

Συζητούσαν συχνά για Έρωτα, Φιλία, σχέσεις.

Όπως όλοι οι νέοι άνθρωποι με ζωηρές ερωτικές ανάγκες.

Ένα επόμενο μήνυμά του που αναφερόταν στον Έρωτα, την Φιλία και τις θαυμαστές ενέργειες αλλά και δυσάρεστες παρενέργειές τους, ήταν έπίσης από τον Ερωτόκριτο:

Tου Κύκλου τα γυρίσματα, που ανεβοκατεβαίνουν,

          και του Τροχού, που ώρες ψηλά κι ώρες στα βάθη πηαίνουν·

     και του Καιρού τα πράματα, που αναπαημό δεν έχουν,

          μα στο Kαλό κ' εις το Kακό περιπατούν και τρέχουν·

     και των Αρμάτω' οι ταραχές, όχθρητες, και τα βάρη,           

          του Έρωτος οι μπόρεσες και τση Φιλιάς η χάρη·

     αυτάνα μ' εκινήσασι τη σήμερον ημέραν,

          ν' αναθιβάλω και να πω τά κάμαν και τά φέραν...

Η Αλίκη εκτίμησε την γνώση του Ερωτόκριτου από τον Χρίστο: 

δεν είναι σύνηθες οι νέοι άνδρες να διαβάζουν ποίηση του 16ου αιώνα και να αντιλαμβάνονται την χάρη και την δροσιά της γλώσσας της εποχής εκείνης.

Ενθουσιάστηκε και απάντησε και αντίστοιχα στιχάκια από δημοτικά τραγούδια που επίσης είχε σε μεγάλη εκτίμηση.

Και τότε, ο Χρίστος/Χριστόφορος, αποκάλυψε και αυτός το ψώνιο του με το δημοτικό τραγούδι : 

το αγαπούσε μεν αλλά και το διακωμωδούσε δε…

Ο ιαμβικός δεκαπεντασύλλαβος του δημοτικού τραγουδιού τον βόλευε να κάνει κωμικές διασκευές σε γνωστά δημοτικά τραγούδια: 

έπαιρνε ένα ποιητικό διαμάντι και το κακοποιούσε κάνοντάς το ένα σατυρικό στιχούργημα.

Της έστειλε μερικά και η Αλίκη ενοχλήθηκε κάπως: 

σαν να πάρεις θαυμάσια φυσικά υλικά και να τα μαγειρέψεις  μέ ένα κάρο φτηνή σάλτσα, μαγιονέζα  και κέτσαπ.

Γλυκά θα είναι και πικάντικα...αλλά θα έχουν διατηρήσει την αρχική, υπέροχη, φυσική γεύση τους?

Μάλλον όχι.

Αυτά σκεφτόταν η Αλίκη… όσπου, μιά μέρα,  όταν συζητούσαν για το θέμα της μοιχείας και πως οι άνθρωποι αντιδρούν διαφορετικά ως μοιχοί, ή θύματα μοιχείας, έγινε κάτι στραβό: 

…αναπάντεχα, της έστειλε ένα τέτοιο κακοποιημένο δημοτικό τραγούδι τροποποιημένο σε κακόγουστο  άθλιο ποίημα.

 Αναφερόταν  σε αυτό το θέμα: 

…για το πως οι χαρακτήρες αποκαλύπτονται μέσα από τον τρομακτικό θυμό που τους προκαλεί η ερωτική εξαπάτηση.

Ήταν  ένα γνωστό δημοτικό για τον προεπαναστατικό ήρωα , τον οπλαρχηγό Κατσαντώνη που εξοντώθηκε με μπαμπεσιά.

Έναν θαυμάσιο ποίημα, για έναν λαικό θρύλο.

Ένα ωραίο δημοτικό… που το είχε  ξεσκίσει ο Χριστόφορος:

στην θέση του ήρωα  είχε  βάλει έναν απατημένο σύζυγο(!) η εραστή(!) που ενώ το έπαιζε κυριλές και αριστοκράτης, η μοιχεία  της συντρόφου του ανέδειξε τον χειρότερο εαυτό του: 

έναν εγωίσταρο και χυδαίο καράβλαχο.

Το ποίημα  ήταν το εξής:

«Μοιχείας συνέπειαι».

Βαστάτε Τούρκοι τ´ άλογα , λίγο να ξανασάνω

με γέλασε η άτιμη και πρέπει να την κάνω

να χαιρετίσω τα βουνά και τις ψηλές ραχούλες

να  βρω την ησυχία μου, λίγο να ξαποστάνω

εγώ σας έχω μαρτυριά, εσείς το μολογάτε

πως ήμουν  πάντα  κύριος, λεβέντης , κάπως τσίφτης

μαλάκας λίγο,  βέβαια, και να με συμπαθάτε

μα πάντα κύριος σωστός, ποτέ τσανακλογλύφτης

…εμπρός! ομολογείστε το! …το φταίξιμο δικό της

το άδειο το κεφάλι της, μηδέν ακεραιότης

ρε άι σιχτίρ, μας τα πρηξε η παλιοπατσαβούρα

κύριος γώ, πάντα ήμουνα, «αριστοκρατικότης»

χαμούρα, χαζοπούτανο, ρε άντε και κατούρα!

Η Αλίκη έμεινε ξερή.

Ξενέρωσε τελείως.

Δεν της έστειλε το ορίτζιναλ δημοτικό αλλά έψαξε και το βρήκε: 

ήταν ένα θαυμάσιο ποίημα:

Του Κατσαντώνη

Βαστάτε ,Τούρκοι, τ' άλογα, λίγου να ξανασάνω

να χαιρετίσω τα βουνά κι τις ψηλές ραχούλες,

να χαιρετίσω τις πλαγιές, τις δροσερές βρυσούλες.

Και σεις Τζουμέρκα κι Αγραφα παλικαριών λημέρια,

εγώ σας έχω μαρτυριά, εσείς να μολογάτε

τους Τούρκους πως πολέμαγα και πάντα τους νικούσα.

Ν' αφήσω διάτα στα παιδιά, σ' αυτόν το Λεπενιώτη,

φωτιά να βάλει στ' Αγραφα, σ' αυτό το Μοναστήρι,

να κάψει τον καλόγηρο που πρόδωσε εμένα".

ΑΥΤΟΚΡΙΤΙΚΗ ΑΛΙΚΗΣ

 Ώστε έτσι λοιπόν...ένα υπέροχο ποίημα πάνω σε ένα ήρωα που πεθαίνει και αφήνει τις τελευταίες εντολές  του για συνέχιση του αγώνα για την ελευθερία, γίνεται μια καρικατούρα πάνω σε ένα απατημένο σύζυγο.

Πόση ευαισθησία αναδεικνύει αυτό?

Ένα χάλι.

Της χάλασε τελείως η διάθεση.

Μόνο ένας ανόητος, ένας ανώριμος, κάποιος με επιπόλαιη  σκέψη και ρηχό συναίσθημα θα μπορούσε να γράψει μιά τέτοια μαλακία.

Σαν ψυχολόγος, είχε μάθει να ψαρεύει πιθανά παθολογικά στοιχεία από τα λεγόμενα του άλλου: 

σκέψεις, συνειρμούς, ακόμη και σκέτες λέξεις.

«Γαμώτο...η επαγγελματική διαστροφή με έχει καταστρέψει…

…μονολογούσε η Αλίκη,  μουρμουρίζοντας.

Δεν ήξερε τί να κάνει...πως να το αντιμετωπίσει: 

μιά λύση θα ήταν να τον πετάξει, τον Χριστάκο, στα σκουπίδια:

…εδώ και τώρα,  με την μία.

 Να τον  κόψει μαχαίρι από την ζωή της, χωρίς πολλές δικαιολογίες- και συζητήσεις. 

Τον βάζεις στον πάγο, αδιαφορείς και ξενερώνει και αυτός.

Όλα καλά.

Μιά άλλη προσέγγιση θα ήταν να αδιαφορήσει για το γεγονός, να το παρακάμψει, να το ξεχάσει.

Να θεωρήσει ότι  ήταν  ένα μεμονωμένο,  ατυχές, γεγονός και, ότι ο άνθρωπος,  δικαιούται μιά δεύτερη, σοβαρή,  ευκαιρία. 

«Δεν είναι δυνατόν να πετάμε τους ανθρώπους στα σκουπίδια για ψύλλου πήδημα...είναι υγιές αυτό?» , μονολογούσε από μέσα της η Αλίκη με στυλ επαγγελματία ψυχολόγου που κάνει συμβουλευτική στον άλλο μισό  εαυτό της. 

΅Αλικάκι τον γουστάρεις τον Χριστάκο...είναι …παίδαρος και βρίσκεις δικαιολογίες,  έ?»

…συνέχισε αμέσως τον εσωτερικό μονόλογο, προχωρώντας σε μιά αυστηρή και κάπως χυδαία αυτοκριτική.

«Μαλακισμένη Αλίκη, θλιβερή σκατοξερόλα, κακογαμημένη μισογεροντοκόρη, ένα βήμα απέχεις από το ράφι!», συνέχισε.

«Πότε θα βάλεις μυαλό?»

…συνέχισε και πάλι στο ίδιο  μοτίβο, απευθυνόμενη στον άλλο, τον μεγαλοπιασμένο , δύστροπο και κακομαθημένο εαυτό της.

... «κρίνεις τους πάντες αυστηρά και αφ´ υψηλού λες και εσύ δεν έχεις κουσούρια, δεν λές μαλακίες... λες και ότι έχεις πεί στην ζωή σου  είναι εύστοχο και σοφό!»

Της είχε  σπάσει τα νεύρα αυτή η ιστορία.

Ο Χριστόφορος ήταν καλό παιδί και το ήξερε.

Παράλληλα είχε ακούσει, δει και διαχειριστεί τόση ανθρώπινη ψυχοπαθολογία, που δεν εμπιστευόταν εύκολα κανένα.

Κάθε φυσιολογικός, ήταν εν δυνάμει παθολογικός.

Κάθε μυρωδάτο και υπέροχο λιβάδι, είχε σε μιά ακρούλα του κρυμμένο και ένα μικρό σκατόλακκο.

«Αντε γαμήσου, Αλίκη!» , ξαναείπε στον εαυτό της.

Τον πήρε τηλέφωνο σε χαλαρό στυλ να πάνε κανένα κινηματογράφο.

Φυσικά διάλεξε μιά ταινία με υπόθεση μοιχείας.

Χαλαρή κυκλωτική κίνηση μέχρι να γίνει η θανατηφόρα σέντρα και να ξεβρακωθεί ο τερματοφύλακας.

ΑΥΤΟΚΡΙΤΙΚΗ ΧΡΙΣΤΟΥ

Ο Χρίστος ήταν όλο το πρωί κακόκεφος. 

Ήταν ένας σοβαρός και μυαλωμένος 40χρονος άνδρας που δούλευε σκληρά σαν κομπιουτεράς σε έταιρεία λογισμικού. 

Αν και είχε σπουδάσει πολιτικός μηχανικός στο ΕΜΠ , λόγω ύφεσης στον κατασκευαστικό κλάδο , κάτεληξε να ασχολείται με την πληροφορική.

Έκανε περαιτέρω σπουδές με ένα μεταπτυχιακό διοίκησης επιχειρήσεων και, με μπόλικη προσωπική δουλειά, κατάφερε να θεωρείται αξιόλογος στον κομπιουτεροκλάδο του.

Αα,  ναι: με την επιστήμη, το είχε .

Πάντα μάθαινε  γρήγορα, του έκοβε, είχε ικανότητα προσαρμογής. 

No problem,  εκεί.

Με τις γυναίκες, «το είχε», λιγότερο: 

εκεί τα πράγματα δεν ήταν αριθμοί και οι σκέψεις και αντιδράσεις της κάθε «γκόμενας»  ήταν εξατομικευμένες.

Και δυστυχώς, με μικρό ποσοστό σωστής προβλεψιμότητας.

Τα έκανες όλα σωστά στην αρχή μιάς γνωριμίας?...και όμως...μπορεί να  έτρωγες χλαπάτσα. 

Έκανες κάτι λάθος?... μπορεί να αποδεικνυόταν θαυματουργά αποτελεσματικό.

Χάος.

Η κατάσταση αυτή της γυναικείας αστάθειας περί την ερωτική συμπεριφορά, του δημιουργούσε ανασφάλεια: 

δεν ήταν ποτέ σίγουρος ότι φερόταν σωστά. 

Δεν φαινόταν ανασφαλής: απλά δεν είχε αυτήν την -αυθόρμητη και πηγαία- αρρενωπή ερωτική επιθετικότητα που αρέσει σε πολλές γυναίκες. 

Το ήξερε: τα ορίτζιναλ χαζοαρσενικά που δίνουν   το μήνυμα στις γυναίκες ότι τις γουστάρουν πολύ σαν θηλυκά και έρχονται σε στύση μόλις τις δούν, τις κολακεύουν πολύ.

Γιατί, εκτός από τις κουλτούρες και το αναπόφευκτα αδιέξοδα  του καπιταλισμού, τα πιό πολλά κορίτσια γουστάρουν ένα αγόρι που να τρελλαίνεται ερωτικά για αυτές... γιά το κορμί τους  και όχι για το μεταπτυχιακό τους.

Κατ´ αρχήν για το κορμί.

 Για τον λόγο αυτό ο Χρίστος, που δεν ήταν  τέτοιο αρσενικό, αρσενικό σε μόνιμη   στύση,  αλλά και επειδή  ήταν και ψιλοκουλτουριάρης, προτιμούσε  τις μορφωμένες και ευαίσθητες γυναίκες με πνευματικά ενδιαφέροντα και λιγότερο ναρκισσισμό.

Με τις άλλες,   που απλά το έπαιζαν ωραίες και μοιραίες , πού είχαν  οργώσει όλα τα μπουζουξίδικα της παραλίας  ή τα  κυριλέ κέντρα του Κολωνακίου και της Κηφισιάς , δεν το είχε.

Το ήξερε… και τις απέφευγε. 

Είχε ερωτευτεί κανα δυό τέτοιες στο παρελθόν… και του είχαν βγάλει το λάδι. 

Χοντρά.

Τώρα, τελευταία -γύρω στους τρεις μήνες- τα είχε με την Αλίκη. 

Η Αλίκη του άρεσε, είχε επίπεδο...και ήταν  σχεδόν συνομήλική του...τριανταέξι.

Μεγαλούτσικη κάπως γιά  τεκνοποιία...στο παρατσάκ να πιάσει τα φοβερά σαράντα.

Τα σαράντα-πλας…με τις πιθανές προκλιμακτηριακές νευρώσεις και τις εξωσωματικές γονιμοποιήσεις.

Η Αλίκη είχε επίπεδο, αλλά, όχι πολύ σεξ απήλ: είχε μυαλό και ευαισθησία… αλλά όχι την πουτανιά που σε εξιτάρει.

Ησουν καλός φίλος μαζί της:

έκανες συζητήσεις, έλεγες τα βάσανά σου και σε άκουγε με προσοχή.

Αυτό ήταν το επάγγελμά της,  άλλωστε.

Να ακούει.

Σκεφτόταν δυό και τρείς φορές ό,τι της έλεγες: 

…και αυτό επαγγελματικό ήταν. 

...αλλά σπαστικό: έπρεπε να είσαι πολύ προσεκτικός μαζί της... γιατί αν έλεγες καμμιά μαλακία ή κάτι που δεν ήταν ταιριαστό με κάτι που είχες  πει παλιότερα, αρπαζόταν από κεί και σου άλλαζε τα φώτα στις διευκρινήσεις.

Και γιατί το λές αυτό, και πως το εννοείς εκείνο κλπ κλπ.

Σπαστική.

Ο Χρίστος αρπαζόταν από μιά ανάμνηση και φούντωνε μόνος του.

Το είχε αυτό το κουσούρι.

Άρχισε λοιπόν να θυμάται και να κάνει με την Αλίκη ένα φανταστικό διάλογο.

Ή μάλλον, μονόλογο. 

Άρχισε να της λέει  στην φαντασία του, αυτά που δεν της είπε μέχρι τώρα αλλά θα ήθελε να της πεί:

«Γάμησέ μας κυρά μου: λέμε και καμμιά μαλακία όπως μας κατέβει. 

Δεν κάνουμε συντακτική συνέλευση να διατυπώσουμε τα άρθρα του Συντάγματος.

Και μην σοβαρεύεις και  τόσο πολύ...πες και συ καμμιά μαλακία...καμμιά υπερβολή...ένα ψεμματάκι.

Πες μου «πόσο παιδαράς είμαι… πόσο ευχαριστιέσαι το σεξ μαζί μου. 

Πόσο σεξουαλικός τύπος είμαι...τόσο που δεν είχες ποτέ φανταστεί πως θα είμαι».

Χαχαχχααααα ναι ξέρω...τέτοιες μαλακίες δεν μπορείς να πείς.

Αμ αυτό είναι το πρόβλημά σου.

Μετά τον Τάκη τον μηχανόβιο που σε πήδηξε καλά στα δεκαεφτά σου, δεν έχεις ξανανιώσει έτσι. 

Επειδή σε πήδηξε καλά και μετά σε πέταξε στα σκουπίδια… για την Σούλα.

Παλιές ιστορίες πάθους....μπούρδες, φυσικά, και το ξέρεις.

Ο Τάκης είναι τώρα  σαραντατρία και δείχνει πενήντα και η Σούλα είναι μιά λαική χοντροκώλα ψευτοξανθιά, κακοπαθημένη  και τσαλαπατημένη.

Don’t cry over spilt milk , dear!

Βολέψου τώρα με τον Χρίστο /Χριστόφορο που είναι σαν και σένα...μιά απ´ τα ίδια: σπασικλάκι, κουλτουριάρης, ψιλοανασφαλής, προκομμένος, ορθολογικός.

Αλλά παίξε και τον ρόλο σου: 

βάλε πουτανιάρικα εσώρουχα, βάλε στριγκάκια και ας σε ενοχλούν στον κώλο.

«Στήνουμε θέατρα και τα χαλνούμε, όπου σταθούμε κι όπου βρεθούμε....»

Σεφέρης…

 Ξενέρωτος, χοντρός, χαλβάς  ήταν και ο Σεφέρης… αλλά έγραφε στην Μαρώ « θέλω να σε γαμήσω»

Καθόλου ποιητικό αλλά φουλ αποτελεσματικό.

Ακούς Αλικάκι?»

Αυτά ήθελε να πει…

…αλλά δεν τόλμησε.

Φυσικά δεν μπορούσε να πεί  όλες αυτές τις μαλακίες… 

Ήταν σίγουρος ότι θα ήταν το τέλειο ξενέρωμα για την Αλίκη. 

Έπρεπε να παίξει το παιχνίδι κυριλέ και συντηρητικά. 

Δυστυχώς. 

Γαμώτο!

Κανείς δεν μπορεί να είναι ειλικρινής αυτό τον κόσμο,  εάν θέλει να προκόψει.