Love story in progress

  ...και εκεί που μασουλούσα κατευχαριστημένος τα ζουμερά αλλά και τραγανά καλαμαράκια μου και  τις  - επίσης τραγανές- τηγανητές  πατάτες μου...και, ενώ,  ταυτόχρονα,  το υπέροχο δροσερό αεράκι με την θαλασσινή αρμύρα,  έδερνε απ´  όλες τις μεριές  το κεφάλι  μου, άκουσα την βραχνή -από την τσιγαρίλα- φωνή της.

Της πενηνταεξηντάρας.

Φυσικά και δεν γύρισα το κεφάλι  να την δώ: 

ποιός ενδιαφέρεται να δεί μια βραχνιασμένη πενηνταεξηντάρα να διηγείται σε υψηλή φωνητική ένταση -άλλο αλάνθαστο κριτήριο νευρωσικότητας αυτό- τις λεπτομέρειες του ερωτικού καλέσματος που της απηύθυνε κάποιος -μεσήλιξ υποθέτω- κύριος Μανόλης?

...κάποιος Μανόλης, εμποροκαπετάνιος.

Προφανώς και ουδεμίαν αντίρηση και ένσταση  έχω εις την ζωηρή έκφραση των ερωτικών αισθημάτων του κυρίου Μανόλη...

...και ομοίως καμμιά ένσταση για το ερωτικό σκίρτημα της βραχνής νευρωσάρας  κυρίας που έγινε το αντικείμενο του πόθου του.

Το θαλασσινο αεράκι με την μυρωδιά από φύκια και αλάτι, το εύρισκα πολύ πιο συναρπαστικό... ακόμα και ερωτικό : 

προσπάθησα να επικεντρώσω λοιπόν την προσοχή μου σε αυτό.

Αλλά...δυστυχώς! ...η νεύρωση, είναι κάτι σαν την πυρηνική ενέργεια : 

όπως μια μικρή ποσότητα πλουτωνίου διασπάται και δίνει μια τρομακτική πυρηνική έκρηξη, έτσι και μιά ασήμαντη -σε υλική μορφή-  νεύρωση, φωλιασμένη στις κατάλληλες πτυχές  του εγκεφάλου, μπορεί να παράγει τεράστια φωνή, φοβερές συγκινήσεις αλλά και άλλα σκοτεινά και συγκεχυμένα συναισθήματα.

Και ...δώστου η δυνατή βραχνοφωνή να μου τριβελίζει τα ευαίσθητα εγκεφαλικά κύτταρα... με το τί της  είπε ο Μανόλης... και τι απάντησε αυτή... και τι ακριβώς υποσχέθηκε -ξαναμανά- ο Μανόλης, που ομολόγησε πως την ήθελε απο πιό παλιά... αλλά που δεν τόλμησε να της το πεί....και πόσο το μετάνιωσε που δεν τόλμησε κλπ κλπ.

Δεν ξέρω αν είμαι συναισθηματικός τύπος.

....βασικά δεν είμαι ούτε ευαίσθητος ούτε αναίσθητος: 

απλά, θέλω την ησυχία μου.

 Την ησυχία μου, στην παραλία, δεν την χαραμίζω για το πάθος  κανενός  Μανόλη και καμιάς  Μανόλαινας.

Ήμουν αποφασισμένος να αγνοήσω το ρομάντζο του Μανόλη.

Έλα, όμως, που  η νιρβάνα μου με τα καλαμαράκια διακόπηκε...

...έλα που πλάκωσε και η περιέργειά μου να δώ το τρομερό αντικείμενο του πόθου του Μανόλη...

...και γύρισα.

Και γύρισα... και την είδα: 

ήταν μιά απαίσια ασχημομούρα, εξηντάρα και κακοσουλούπωτη,  αντιπαθητική,  με αυταρχικό και αυτάρεσκο ύφος.

(Προφανώς λόγω της κατάκτησης του Μανόλη).

Όλα  αυτά, τα είδα σε μία ματιά δύο δευτερολέπτων.

Δεν χρειάστηκα περισσότερα.

...εξ άλλου,  δεν θα άντεχα  πάνω από τέσσερα.

Α, ρε Μανόλη...

Δεν τον ξέρω  τον Μανόλη, δεν ξέρω την φάτσα του, δεν ξέρω το ερωτικό και λοιπό ιστορικό του.... 

...και, φυσικά, δεν δίνω δεκάρα για όλα αυτά.

Τον συμπονώ πάντως τον Μανόλη.

...τον συμπονώ σαν ένα απλό ανθρώπινο όν.

....όπως θα συμπονούσα έναν άγνωστο, στην Εθνική, που τρέχει γκαζωμένος με 200 χιλιόμετρα την ώρα και ξέρω πως στην επόμενη  στροφή,  ο δρόμος έχει πάθει καθίζηση βάθους πέντε μέτρων.

ΠΟΘΟΣ ΚΑΙ ΠΑΘΟΣ ΣΤΟ ΝΗΣΙ -3

ΠΟΘΟΣ ΚΑΙ ΠΑΘΟΣ ΣΤΟ ΝΗΣΙ -3

Εκείνο το πρωινό η Βίκυ δεν ήταν στα κέφια της.

Αν και , γενικά,  ήταν μια χαρούμενη κοπέλα -ή τουλάχιστον προσπαθούσε να  εμφανίζεται σαν χαρούμενη-  είχε την ικανότητα να παραδέχεται και να επεξεργάζεται τα αισθήματά της.

Έφτιαξε ένα καφέ, ελληνικό.

Ελληνικό και γιατί της άρεσε η μυρωδιά του και γιατί τον είχε  συνηθίσει και γιατί της έπεφτε καλύτερα στο στομάχι.

Αν και γενικά, απέφευγε να πίνει ελληνικό καφέ,  δημόσια, γιατί θεωρούσε ότι ήταν λίγο μπανάλ για μια νέα κοπέλα .

Στις καφετέριες,  έπινε καπουτσίνο ή γαλλικό.

Αφού λοιπόν έφτιαξε μια μεγάλη κούπα καφέ Λουμίδη, τον συνόδεψε με δύο-τρία μικρά κρουασανάκια και ένα πολύ μικρό κομματάκι γραβιέρα .

Και η γραβιέρα ήταν μπανάλ,  αλλά της άρεσε. 

…όταν  ήταν σε πολυτελή ξενοδοχεία -στα συνέδρια με τις φαρμακευτικές - εκεί, στο πρωινό,  συνήθως έπαιρνε καμαμπέρ.

Ρούφηξε μια μικρή γουλιά και η έντονη γεύση του Λουμίδη πλημμύρισε στο στόμα της,  ενώ η θαυμάσια μυρωδιά του χώθηκε μέσα στα ρουθούνια της, απολαυστικά. 

Μετά, δάγκωσε λίγο κρουασανάκι και πολύ λίγη γραβιέρα,  απολαμβάνοντας έτσι ηδονικά τις υπέροχες γεύσεις και των δύο.

Αυτές τις μικρές απολαύσεις στο πρωινό της είχε σε μεγάλη εκτίμηση η Βίκυ, γιατί έτσι ξεκινούσε καλά μία ακόμη μέρα αγώνα. 

Γιατί η ζωή, για την Βίκυ, ήταν ένας αγώνας στον οποίο έπρεπε να νικήσει. 

Να βγεί πρώτη.

Από μικρή, προσπαθούσε να είναι η καλή μαθήτρια και το καλό κορίτσι που καμάρωναν γι’ αυτό οι γονείς της. 

Αυτό,  γενικά ήταν  ένα πρόβλημα: η συνεχής προσπάθεια να είσαι αρεστός,  σου δημιουργεί μια ένταση, η  οποία, όταν γίνει συνήθεια, σε καθιστά ανίκανο να χαλαρώσεις.

Τελοσπάντων,  καλό θα ήταν να μη κάνει διάφορες αρνητικές σκέψεις  στη διάρκεια του καφέ, γιατί καταστρέφεται η τελετουργία.

Όλη η ζωή της,  ένας αγώνας… 

…δημοτικό, γυμνάσιο, λύκειο, αποτυχία στις πανελλαδικές δύο φορές, προετοιμασία γιά Αγγλία….

…τελικά κατέληξε στη Βουλγαρία που ήτανε η πιο εύκολη και πιο προσιτή, οικονομικά, λύση.

Πέρασε δύσκολα εκεί και γενικά δεν ήθελε να τη θυμάται αυτή αυτή την περίοδο. 

Ούτε το πανεπιστήμιο,  ούτε τους συμφοιτητές της,  ούτε καναδυό  ηλίθιους δεσμούς που έκανε,  ούτε τους  εκμεταλλευτές και κομπλεξικούς καθηγητές.

Αλλά αυτά παθαίνεις όταν μπλέξεις με Βαλκάνιους: 

δυστυχώς ο συνδυασμός χοντροκομμένου Σλάβου και πρωτόγονου Βαλκάνιου, σχεδόν πάντα καταλήγει σε μιά χυδαία χωριατιά.

Αλλά καί οι συμφοιτητές της στο πανεπιστήμιο της Αθήνας, που πήγε μετά, δεν την εντυπωσίασαν ιδιαίτερα.

Οι μισοί ήταν αλαζόνες σπασίκλες που την αντιμετώπισαν αφ´ υψηλού επειδή ήταν από μετεγγραφή εξωτερικού και οι άλλοι μισοί ήταν αριστεροί και αναρχοαυτόνομοι που την σνόμπαραν επειδή ήταν καλοντυμένη και περιποιημένη.

 Στην ΔΑΠ τα μέλη ήταν πιο στο στυλ της… αν και, στην ουσία, ή ίδια  ήταν Πασόκ και όχι ΝΔ.

Τουλάχιστον θεωρητικά: στην πραγματικότητα δεν ενδιαφερόταν, είχε απομυθοποιήσει την πολιτική.

Οι παπούδες της ήταν στο ΕΑΜ, ο πατέρας Πασόκος αν και επί χούντας  ευημέρησε: τότε διορίστηκε και πήρε και μερικές δουλειές..

….μαλακίες όλα… για αφελείς, σκεφτόταν η Βίκυ.

 ….η Βίκυ δεν ήταν  κουτή: ήταν έξυπνη , κυνική και αποφασισμένη να πάρει την ζωή της στα χέρια της.

Κανείς μαλάκας άντρας, θεωρία ή κόμμα, δεν θα την έκανε εργαλείο του.

Η Βίκυ δεν ήταν χωριάτισσα, δεν ήταν λαικάντζα. 

Είχε στυλ και καλό γούστο.

Οι μαλακισμένες της ΔΑΠ, από τα βόρεια προάστια, δεν ήταν καλύτερες από αυτήν.

Αν και  είχε μεγαλώσει στα Λιόσια, είχε μια εγγενή αριστοκρατικότητα. 

Μπορεί ο πατέρας και η μητέρα της να ήταν απλοί άνθρωποι,  χωρίς σπουδαία μόρφωση, μπορεί στο σχολείο οι συμμαθητές και οι συμμαθήτριες να ήταν παιδιά τεχνιτών ή μικροαστών, όμως η ίδια ένιωθε ότι ανήκε κάπου αλλού, κάπου καλύτερα.

Έτσι προέκυψε και η ιατρική. 

Η Ιατρική είναι μεγάλο διαβατήριο… ή, μάλλον, μπορούσε να γίνει μεγάλο διαβατήριο. 

Εάν παίξεις σωστά το παιχνίδι,  μπορείς να βγάλεις λεφτά και  να ανέβεις κοινωνικά.

Το άλλο μεγάλο διαβατήριο είναι ο γάμος… 

…ναι, έτσι ακριβώς το σκεφτότανε η Βίκυ.

Αιδοίον, το θαυματουργόν.

…εντάξει, μην το εκχυδαίζουμε.

…εννοούσε ότι μιά καλή εμφάνιση…. και το κατάλληλο στυλ,  ύφος,  και θηλυκότητα,  μπορούν  να κάνουν θαύματα ,  όλα μαζί,  αν στοχεύσεις στα κατάλληλα αρσενικά.

Είχε μείνει κατάπληκτη πόσο απλοϊκοί  είναι οι άντρες και πόσο εύκολα μπορούσε να τους χειριστεί… 

…αυτά βέβαια, αφού πρώτα έφαγε κάμποσες απορρίψεις, εγκαταλείψεις και  χλαπάτσες.

«Η υψηλή τέχνη δεν είναι προϊόν μόνο έμφυτου ταλέντου αλλά και μακρόχρονης εκπαίδευσης», σκεφτόταν με χιούμορ, υπομειδιώντας.

Τον τελευταίο καιρό την απασχολούσαν δύο κυρίως προβλήματα: 

τι ειδικότητα θα κάνει και σε ποιον άντρα θα καταλήξει. 

Πλησίαζε τα 30 και έπρεπε να πάρει μια απόφαση… 

…Η μάλλον δύο αποφάσεις. 

Όσον αφορά την ειδικότητα της ψυχιατρικής - που είχε ήδη  κάνει δύο χρόνια- η οποία της ασκούσε μία έλξη με την κουλτούρα της και με την δύναμη που απέπνεε εισχωρώντας στις ψυχές των άλλων,  δεν την τραβούσε πλέον: 

ήταν καταθλιπτική και, τελικά, καθόλου γκλαμουράτη.

Άσε που δεν έχει και λεφτά.

Τώρα σκεφτόταν κάτι ανάμεσα στην Αισθητική Δερματολογία και την πλαστική (αισθητική) χειρουργική: 

και οι δύο ειδικότητες είχαν σχέση με την γυναικεία ομορφιά… δηλαδή αν το έπαιζε σωστά και βρισκόταν  στους κατάλληλους κύκλους,  μπορούσε να βγάλει πολύ χρήμα.

Και ήταν και γκλαμουράτες ειδικότητες… τουλάχιστον περισσότερο από την ψυχιατρική.

Όσον αφορά τον άντρα…. άλλο πρόβλημα κι αυτό: 

άντρες έβρισκε αλλά, δυστυχώς, δεν μπορούσε να τους κρατήσει . 

Όχι τόσο γιατί την  παρατούσαν οι άντρες, όσο γιατί τους βαριότανε η  ίδια.

Στην αρχή την εντυπωσίαζαν και, μετά, άρχισε να βλέπει πόσο λίγοι της έπεφταν.

Τώρα , εδώ και λίγο καιρό, τα είχε με τον Γιάννη.

Ο ΓΙΑΝΝΗΣ

…ένας τριαντάρης με πτυχίο οικονομικών από την ΑΣΟΕΕ και MBA στην Αγγλία και κληρονόμος αξιόλογης επιχείρησης από δέκα ενοικιαζόμενες μεζονέτες, έμοιαζε καλό κελεπούρι.

Βεβαια, κουμάντο στην επιχείρηση έκανε ο γέρος του που ήταν αγράμματος,  ξερόλας και εγωίσταρος.

Του Γιάννη του  ερχόταν αναγούλα, όποτε έβλεπε το αυτάρεσκο ύφος του γέρου που νόμιζε ότι είναι πολύ μάγκας, πανέξυπνος, και επιτυχημένος τουριστοεπιχειρηματίας με τις δέκα πολυτελείς μεζονέτες που τις νοίκιαζε χρυσάφι την κάθε μιά.

Μόλις τόλμησε η Βίκυ  να του πεί του Γιάννη ότι ο γέρος αξίζει σεβασμό γιατί, και αυτός, με πενιχρά εφόδια τα  κατάφερε, της  επιτέθηκε: 

«Έλα ρε Βίκυ...τι μου λές ότι πρέπει να εκτιμήσω την προσπάθεια του γιατί και αυτός «τα κατάφερε?»

Ένας χωριατόμπουφος ήταν πάντα...ένας πρώην κακόμοιρος που τα κονόμησε με τα ψωριάρικα δωμάτια του και την ταβέρνα του, στο Νησί.

Βασικά ο γέρος μου ήταν ο αποτυχημένος της οικογένειας: 

όλα τα αδέρφια του είχαν διοριστεί στο Δημόσιο, στο στρατό και την αστυνομία.

Γενικά είχαν βολευτεί επειδή είχανε καταφέρει να βγάλουν ένα εξαετές βρωμογυμνάσιο -τωρινό λύκειο- ή είχαν βγάλει και καμιά ανώτερη ή ανώτατη ψωροσχολή.

Εμμ... ήταν 10 αδέρφια, ζωή να χουνε.

Ο γέρος ήταν ο βλάκας, ο αποτυχημένος της οικογένειας.

Αυτός που έμεινε στο χωριό γιατί δεν μπόρεσε να ξεφύγει σε κανα δημόσιο και ξέμεινε στο νησί να αρμέγει κατσίκες και να καλλιεργεί φασολάκια.

Ώσπου ήρθαν οι κοσμοϊστορικές αλλαγές και μαζί μ’ αυτές και η τύχη του.

Ο Μάης του 68, οι χίπηδες, το αναδυόμενο οικολογικό κίνημα, η επιστροφή στη φύση, το χασίσι, το LSD και η σχετική με αυτό υποτιθέμενη «διεύρυνση της συνείδησης», ο Μαχαρίσι Μαχές και ο Οσσο: 

όλη αυτή η αμφισβήτηση του σύγχρονου τεχνολογικού πολιτισμού, ο μοντέρνος αλλά καταπιεστικός τρόπος ζωής στις στις πόλεις,  έκαναν αναγκαία την αναζήτηση «αυθεντικών, παρθένων, οικολογικών, τουριστικών προορισμών».

Όλες αυτές οι μόδες και κοινωνικές αλλαγές, ήταν η τύχη του.

Ναι… τότε άρχισε η τύχη του γέρου.

Εκεί που βρωμούσαν με τα χνώτα του από την πείνα, άρχισαν να πλακώνουν χίπηδες και μισοχίπηδες από την Ευρώπη και την Αμερική.

Ψηλοί, ξανθοί, ασπρουλιάρηδες, μισοξεβράκωτοι .

Όλοι με τις κιθάρες τους, τα χρωματιστά κουρελάκια τους, τα μαντηλοδεμένα ξανθά κεφάλια τους, τα δερμάτινα σανδάλια τους και τα τράβελερ τσεκς στις τσέπες τους.

Όλοι τους τον παρακαλούσαν να τους αφήσει να στήσουν τα τσαντήρια τους πάνω στην ταράτσα του σπιτιού του και στο διπλανό χωράφι.

Ένα σπίτι του κώλου δηλαδή, μια κακομοιριά.

Με μια μικρή ταράτσα - ίσιωμα για να μαζεύει τη βροχή που πήγαινε σε στέρνα.

Νερό για πλύσιμο αλλά και πόσιμο.

Φτώχεια και μιζέρια που στα μάτια των χαζοχίπηδων έμοιαζε με αγνή, λιτή, σοφή ζωή στη Φύση γεμάτη από την αγνή λαική σοφία των νησιωτών του Αιγαίου ενώ δεν ήταν τίποτε πέρα από φτώχεια και ταλαιπωρία.

Όλα ήταν ένας μύθος: ο γέρος - που τότε δεν ήταν γέρος αλλά ένας τριαντάρης νέος οικογενειάρχης- ήταν ένας φτωχός, αγράμματος, μπουνταλοχωριάτης, που απέτυχε να γίνει χωροφύλακας.

Τα χαζοχιπάκια που παρίσταναν τον Ρωβινσώνα Κρούσο του Αιγαίου με τα λεφτά του μπαμπά, τον έβλεπαν σαν ιδανικό τύπο: 

κάτι ανάμεσα σε Ζορμπά και Αρχαίο, ένα απόγονο των τύπων που ήταν ζωγραφισμένοι γυμνοί πάνω στα αρχαία αγγεία.

Ήλιος , θάλασσα, σεξ, κρασί, χασίσι.

Οκ... το χασίσι δεν ήταν αρχαίο ελληνικό προιόν αλλά μιά αναγκαία μοντέρνα πολιτισμική συνεισφορά.

Μικρά, ξανθά, γαλακτορεμμένα, απλοικά παιδαρέλια του Βορρά....κοπιάστε!.

Δεν είχανε που να μείνουνε στο Νησί, που άρχισε τότε να γίνεται γνωστό. 

Πληρώνανε όσο-όσο για μια ψωροστέγη, στο Νησί..

Το Νησί της υποτιθέμενης αγνότητας του κυκλαδικού πολιτισμού με τις λιτές γραμμές και των «αγνών, λιτών, φυσιολατρών» κατοίκων.

«Αγνών», τρόπος του λέγειν.... 

....αλλά οι μαλάκες οι ευρωπαίοι, έτσι τους έβλεπαν.

Που νάξεραν δηλαδή τι γίνεται εδώ πέρα με τις ρουφιανιές, τις κακομοιριές , τις ζηλοφθονίες και τις κακοήθειες».

«Κατάλαβες Βίκυ? Μην είσαι επιφανειακή στις κρίσεις και τις ερμηνείες σου!»

Η Βίκυ έμεινε κατάπληκτη με αυτόν τον χείμαρρο αποκαλύψεων, αναίδειας και επιθετικότητας.

Αλλά ήταν …μισοψυχίατρος: ήξερε τι σκατά κρύβονται και στις καλύτερες οικογένειες.

…ήξερε ότι  μέσα στις οικογένειες αναπτύσσονται τα πιο ισχυρά πάθη...καλά και κακά.

Είναι οι δεσμοί ισχυροί εκεί… άρα και τα συναισθήματα μπλεγμένα, μπουρδουκλωμένα. 

Δεν ήξερε τι να του πει και τι να σχολιάσει : ήταν πολύ λεπτό το θέμα.

…προφανώς, απέφυγε να σχολιάσει οτιδήποτε…τι να του πει?

…γιά την αναίδεια, την αγνωμοσύνη, την αναισχυντία, την πρόκληση, την έλλειψη αυτογνωσίας?

«Δεν ξέρω το θέμα βρε Γιάννη...είναι μάλλον ένα ζήτημα που πρέπει να έχεις βαθειά γνώση της τοπικής κοινωνίας για να έχεις άποψη»...είπε διπλωματικά.

«Εσύ  θα μπορούσες να κάνεις μια οικονομική και κοινωνιολογική ανάλυση της μετατροπής της αγροτικής τάξης σε τουριστικούς επιχειρηματίες».

«Νομίζω ότι έχεις τα προσόντα», συνέχισε  αναίσχυντα η Βίκυ.

Επιβίωση... θέμα επιβίωσης  : δεν είναι καθόλου εύκολο να επιβιώσεις από μιά δυσάρεστη συζήτηση με ένα κομπλεξικό μαλάκα.

Αν και δεν αποκλείεται να είπε και πέντε αλήθειες, μέσα στον ωκεανό χολής.

Αλλά  δεν με απασχολεί η «αλήθεια» του, σκέφτηκε η Βίκυ.

Καθόλου.

Η Βίκυ απλά κατέγραψε τις ρωγμές που υπήρχαν στην προσωπικότητα του Γιάννη και την εύθραυστη σχέση με τον πατέρα του.

Θα μπορούσε να παίξει εύκολα παιχνίδι πάνω στην μεταξύ τους σχέση… 

Να γίνει ένα είδος γεφυροποιού, ενός νηφάλιου μεσολαβητή, μιας αγαθής και καλής ύπαρξης που θα φέρει ομόνοια και αγάπη.

Έμπηξε ένα γελάκι,  μόλις το σκέφτηκε.

ΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟΣ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΕ ΕΝΑ ΠΛΑΣΤΙΚΟ ΠΑΓΩΤΟ

 

Μ´ αρέσει που πίνω τον καφέ μου μπροστά σε ένα τεράστιο πλαστικό παγωτό.

Είναι ένα  σύμβολο. 

Της ζωής μας.

Αρχίζω την γκρίνια. 

Προσδεθείτε:

Πλαστικές διακοπές , πλαστικά αισθήματα, πλαστική διασκέδαση, πλαστικές σχέσεις. 

Πλαστική περίθαλψη? 

Όχι πλαστική. Μάλλον ματωμένη , πονεμένη. Μίζερη.

Ακρωτηριασμένη.

Κουτσαίνει γενναία. 

Ισως, δεν ξέρω.

Λίγο-πολύ, πάντως, παντού,  η περίθαλψη είναι μισερή γιά τους φτωχούς. Δεν έχω ψευδαισθήσεις.

Αλλά δεν θέλω να μιλάω για περίθαλψη τώρα. 

Και εγώ ένας κακοποιημένος εργάτης της υγείας είμαι. Stop.

Στον βαθύ ύπνο Ρεμ, αυτόν που φέρνει την μεγάλη ξεκούραση στα ταλαιπωρημένα από το στρεςς εγκεφαλικά κύτταρα, με ξύπνησαν το  πρωί στις τέσσερις. 

Εικοσιπεντάχρονος άνδρας, κινεζοειδής, από κρουαζιερόπλοιο με  ενδοεγκεφαλική αιμορραγία. 

Αν και δεν εφημέρευα, ήθελαν τα φώτα μου. 

Κάπου με κολακεύει αυτό. 

Αλλά αυτή η κολακεία είναι ένα είδος υπερηφάνειας.

Υπερηφάνειας που, σαν αμαρτία που είναι , τελικά θα πληρώσεις ένα  τίμημα.

 Σήμερα είμαι όλη μέρα σαν δαρμένο σκυλί και πονάει όλο μου το κορμί:  το μόνο που θέλω είναι να πάρω λίγο ενέργεια με ένα μιλφέιγ και ένα  φραπεδάκι.

Μια μικρή  γλυκειά χαρά μπροστά στο πλαστικό  παγωτό.

Σαν ένα μοντέρνο γλυπτό του Άντυ Γουόρχολ. 

Πολύς κόσμος στον χώρο της μοντέρνας τέχνης τα κονόμησε με τέτοιες μαλακίες. 

Η μοντέρνα τέχνη είναι μεγαλύτερη απάτη από την μοντέρνα επιστήμη.

Οι γιατροί είναι οι πιο συκοφαντημένοι , κακόμοιροι, μικροαπατεώνες.

Η πλειοψηφία είμαστε χαμάληδες στην κύρια ασχολία μας και  κλεφτοκοτάδες στην επικουρική.

Το δεξί αυτί μου ακούει λάτιν μουσική από το διπλανό κατάστημα. Ντεσπασίτος και παπαρίτος.

Το αριστερό αυτί μου απολαμβάνει ήπια lounge μουσική,

κατάλληλη για τα καταπονημενα απο  τον ελλιπη ύπνο εγκεφαλικά κύτταρα. 

Ο μισός εγκέφαλος λικνίζεται με Λάτιν και ο άλλος τεντώνεται χαλαρωτικά με lounge.

Τρίχες. Αγνοώ την μουσική.

Τελικά, μόνο κυττάω.

Δύο πραγματα. 

Το τεράστιο πλαστικό παγωτό και την ανθρώπινη μυρμηγκιά  που σουλατσάρει από πίσω.

Γκρίνεια εν όψει.

....προσδεθείτε:

Ταλαίπωροι άνθρωποι απ´ όλες τις ράτσες του πλανήτη.

 Διαφορετικοί στην όψη, το χρώμα και τις πεποιθήσεις,  που όμως τους ενώνει ένα κοινό ψυχολογικό γνώρισμα: το υπαρξιακό άγχος.

Όλοι προσπαθούν να ηρεμήσουν, να χαλαρώσουν, να «διασκεδάσουν».

Βασικά όμως να ξεχάσουν. 

Να ξεχάσουν πόσο μίζερη και χωρίς νόημα είναι η ζωή τους.

Πόσο φτωχή σε περιεχόμενο, πόσο ανασφαλής, πόσο καταπιεσμένη. Και αυτοί είναι οι προνομιούχοι. Αυτοί που έχουν να φάνε και έχουν απλά άγχος.

Οι πεινασμένοι φυσικά δεν έχουν άγχος: έχουν πείνα.

Όταν γουργουρίζει η κοιλιά σου, δύσκολα προβληματίζεσαι γιά  το νόημα της ζωής:  είναι ένα γεύμα. 

Το πλαστικό παγωτό είναι ό,τι πρέπει για διαλογισμό. 

Όπως οι ινδουιστές γιόγκι επικεντρώνουν την προσοχή τους σε ένα ηχητικό μάντρα, μιά εικόνα ή ένα σχήμα, εγώ διαλογίζομαι μπροστά σε ένα πλαστικό γιγαντοπαγωτό.

Η μυρμηγκιά μου προκαλεί θλίψη. 

Ένα μάτσο ακριβοπληρωμένες και ματαιωμένες φαντασιώσεις. 

Κάθε χρόνο η ίδια ελπίδα, οι ίδιοι λογαριασμοί και οι ίδιες ματαιώσεις. 

Το βλέπω στην φάτσα τους: υποφέρουν και πλήτουν. 

Οι μόνες ενθαρρυντικές φιγούρες είναι οι μαννάδες με μωρά. 

Οι μόνοι άνθρωποι που έχουν μια γλυκύτητα στο βλέμμα και μια χαλάρωση στην έκφραση. 

Σαν ιέρειες που είναι, ιέρειες που επιτελούν μιά ιερή λειτουργία στον συμπαντικό ναό της δημιουργίας, έχουν απαλλαγεί απο το υπαρξιακό άγχος. 

Η δημιουργία ζωής είναι το αντίδοτο της φθοράς και του θανάτου.

Γρανάζια παραγωγής στο συμπαντικό γίγνεσθαι.

Γρανάζια μεν, αλλά ιερά γρανάζια.

Χωρίς αυτές καταστρέφεται το έργο του Θεού.

Μιλάμε για μεγάλο πρότζεκτ. 

Απλά δεν έχουν ιδέα.

Δεν έχουν επίγνωση ότι είναι ιέρειες, αλλά ιερουργούν.

Μάλλον όμως το υποψιάζονται, υποσυνείδητα, ότι επιτελούν ιερό έργο. 

Γιαυτό  και η χαλαρή έκφραση. 

Όταν κάνεις κάτι σημαντικό, αδιαφορείς για τα ασήμαντα.

(κειμενο δημοσιευευμενο στο facebook  6/6/ 2018 )

Η ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗ ΤΗΣ ΚΥΡΑ ΜΑΡΙΑΣ

 Όταν μπαίνω σε ένα αεροπλάνο, αξιολογώ  την αεροπορική εταιρεία για το ταξίδι μου: 

βασικά αξιολογώ δυό-τρία, ορατά πράγματα... πχ πόσο χώρο έχω  για τον κώλο και τα πόδια μου, πόσο καθαρό είναι, πόσο ακριβή είναι τα  δρομολόγια  και πόσο χαμογελαστές είναι οι αεροσυνοδοί.

Είμαι εντελώς ανίκανος να αξιολογήσω αν το αεροπλάνο είναι σαπάκι η καινούργιο, εάν έχει κάνει το service του ή αν ο πιλότος είναι ένας ικανός επαγγελματίας ή ένας προβληματικός κρυπτομεθύστακας ή κοκκάκιας.

Το ίδιο είναι και τα νοσοκομεία:  οι ασθενείς νομίζουν τα ξέρουν όλα αλλά αξιολογούν μόνο αν είναι χαμογελαστή η νοσηλεύτρια, ευγενική η ρεσεψιονίστ,  αν είναι ομιλητικός ή λιγομίλητος ο γιατρός, αν είναι καθαρός ο διάδρομος και αν περιμένει πολλή ώρα να εξεταστεί.

Αν ο γιατρός δεν ξέρει την τύφλα του, είναι ανίκανος  να χειρουργήσει,  αν είναι ένας ανοικός γεροβλάκας ή ένας νέος μισοάσχετος, δεν μπορεί να το κρίνει.

Δεν μπορεί να κρίνει καλά ένα γιατρό παρά μόνο  ένας  από τους γιατρούς που εργάζονται πολύ κοντά του.

Ίσως και καμμιά νοσηλεύτρια που τον τρώει στην μάπα.

Είναι δύσκολη δουλειά η αξιολόγηση.

Η δε αξιολόγηση συνολικά το νοσοκομείων, που είναι ένα σύνολο εκατοντάδων ανθρώπων  που συνεργάζονται για να παράξουν ένα ομαδικό αποτέλεσμα, είναι εντελώς γελοία και άδικη.

Για να σπάσω πλάκα, κοίταξα στο Google διάφορα ελληνικά νοσοκομεία...

... μικρά και μεγάλα... και είδα το συνολικό «σκορ» από τις αξιολογήσεις των ασθενών. 

Με έκπληξη παρατήρησα πως το μικρά νοσοκομεία έχουν υψηλότερη βαθμολογία απο πολύ μεγαλύτερα!

...Προφανώς, ο κάθε  πικραμένος, θα γράψει και να βαθμολογήσει -πάνω στο θυμό του και στην άγνοια του - βαθμολογία κοντά στο χάλια... και, ένας άλλος -που εξυπηρετήθηκε γρήγορα ή που του έκαναν γρήγορα κάτι απλό, μπορεί να βαθμολογίσει με άριστα. 

Γενικά, αν και ακούγεται λίγο... « αντιδραστικό»,  θα έλεγα ότι η «κυρά Μαρία»,  δεν είναι ικανή να κρίνει  σωστά σχεδόν κανένα επαγγελματία η οργανισμό  υψηλής εξιδείκευσης: 

ούτε τον πιλότο, ούτε τον γιατρό, ούτε την νοσηλεύτρια, ούτε το νοσοκομείο, ούτε την αεροπορική εταιρεία.

Κρίσεις όμως από πολλές κυρά-Μαρίες,  αξιολογούνται πλέον σοβαρά  από ασφαλιστικές εταιρείες, από κομματάρχες, πολιτικάντηδες, δημοσιογραφους,   μπλόγκερς αλλά και διάφορους άλλους ξερόλες.

Θα το πω χοντρά: η κυρά Μαρία , γενικά, δεν ξέρει τίποτα.

Δικαιούται φυσικά  να πει την γνώμη της και, αν καταγγείλει κάτι στραβό αλλά συγκεκριμένο, αυτό πρέπει να ελέγχεται.

Αλλά όχι να κάνει  συνολική αξιολόγηση και από αυτήν να θάβονται άνθρωποι.

Είναι αλλουνού δουλειά αυτή.

Δεν ξέρω ποιανού ακριβώς, αλλά κάποιου που να ξέρει τι του γίνεται.

ΚΑΚΟ ΣΠΥΡΙ ΣΤΟΝ ΚΩΛΟ

"Που λες γιατρέ δεν αισθάνομαι πολύ καλά τελευταία. 

Εχω αυτό που λένε, "υπαρξιακές ανησυχίες". 

Τώρα θα μου πεις, τι υπαρξιακές ανησυχίες, έχεις ρε φίλε, ταμίας στο Δημόσιο ταμείο  είσαι και μετράς πενηντάρικα... Αμα ήσουνα της υπαρξιακής ανησυχίας θάσουνα κάτι άλλο...δεν λεω καλύτερο, πάντως  κάτι άλλο...

...εγώ όμως στο λέω γιατρέ:  "δεν είμαι καλά... νιώθω ένα κενό μέσα μου, δεν έχω όρεξη για τίποτα..."

Ξέρεις πως απέδειξα την ύπαρξη του Θεού γιατρέ? μην μου πεις ότι πετάγομαι απο το ένα θέμα στο άλλο, έχει σχέση, δεν είμαι και τόσο σε σύγχιση....θα το δείς. 

Λοιπόν... σου είπα ότι τώρα έκανα δεσμό με μια κουλτουριάρα . Αθεη φυσικά. 

Τι Θεός και μαλακίες μου λέει , αυτά ειναι για τους καθυστερημένους. Ούτε  και εγώ είμαι της Εκκλησίας, γιατρέ, αλλά τον Θεό τον πιστεύω. Λοιπόν προχθές καθόμαστε οι δυο μας και βλέπαμε μία ερωτική ταινία, τσόντα για να το πω ακριβώς. 

Ξέρεις, με την παλιοδιάθεση και τη  μελαγχολία που έχω,  δεν τα πάω καλά και στα ερωτικά. Λοιπόν, έλεγα της φίλης μου να μην έχει αλαζονεία. Δηλαδή γενικά, είναι πολύ ξερόλα και, επειδή διάβασε και πενήντα  βιβλιαράκια έχει ύφος εκατό ακαδημαικών. Προσπαθούσα λοιπόν να της πω,  ότι ο ανθρωπος έχει ψευδαίσθηση γνώσης και δύναμης...αλλά στην ουσία ούτε ξέρει τι του γίνεται... Δεν ελέγχει την μοίρα του..... Μια ψευτοβαρκούλα είναι...που αρμενίζει στον ωκεανό...και, όταν έχει μπουνάτσα, νομίζει πως ειναι άτρωτο αεροπλανοφόρο! . Αμα βέβαια βγάλει λίγο κυματάκι, με  το πρώτο χοροπηδητό, αρχίζει τα παναγιά βοήθα!

 Τέλος πάντων ,  στη τσόντα ήταν μια κυρία πολύ περιποιημένη . 

Όλα τα εργαλεία  της ήταν άψογα, λουστραρισμένα και πολύ περιποιημένα.

 Είχε κάνει  με  επιμέλεια ό,τι ήταν δυνατόν για ένα άψογο ερωτικό θέαμα. Της είχε ξεφύγει όμως μια λεπτομέρεια: είχε  ένα μεγάλο σπυρί στον κώλο. Εναν καλόγερο!. Πιστεύω ότι ήταν θεική παρέμβαση...Μιά υπόμνηση με χιούμορ!...ναι! 

Πιστεύω ότι έχει χιούμορ ο Θεός , γιατρέ! Θεός είναι και σίγουρα θα γελάει με τις βλακείες  μας. 

Θυμώνει βέβαια κιόλας, δεν λέω. Οταν το παρατραβάμε. 

Λοιπόν...αυτό το σπυρί στον κώλο της πορνοστάρ, ήταν ένα ΜΗΝΥΜΑ. 

Ετσι το βλέπω. Σου λέει ο Θεός : βρε κακόμοιρα αλαζονικά ανθρωπάκια, τι θέτε? τίποτε δεν μπορείτε να κάνετε με σιγουριά. Ουτε μια ψευτοτσόντα. Ενα σπυρί στον κώλο φύτρωσα και πάει το πρότζεκτ!

Την είπα την σκέψη μου  και στη φίλη  και έμεινε σκεφτική ...

Την προβλημάτισα . Σίγουρα. 

Ακόμη το σκέφτεται . 

Δεν με πήρε τηλέφωνο ακόμα".

Τον κοίταξα και γέλασα.

"Τι γελάς , γιατρέ? με ρώτησε. Που το βρίσκεις το αστείο? "

"Εχει ενδιαφέρον η σκέψη σου", ξεκίνησα να λέω διπλωματικά , για να τον πάω με το μαλακό και να μην τον ερεθίσω περισσότερο.

"Εάν καταλαβα καλά", συνέχισα, "υποστηρίζεις την άποψηl ότι ο Θεός φύτεψε ένα μεγάλο σπυρί στον κώλο της πορνοστάρ για να μας εκπαιδεύσει στην ταπείνωση , για να μας κάνει λιγότερο αλαζόνες...έ? καλά το κατάλαβα?"

Ε, ναι κάπως έτσι , νομίζω , γιατρέ...

Εμεινα σιωπηλός για λίγο και έκανα ότι σκέφτομαι.

"Δεν μπορώ να αποκλείσω το ενδεχόμενο να χρησιμοποιήθηκε οποιοδήποτε τέχνασμα  από τον Θεό για να μας κάνει πιο ενάρετους" συμπλήρωσα με ψευτοσοβαρό ύφος.

Με συγκίνησε η ερμηνεία του. Αν και έμοιαζε απλοική , ένιωσα την ανάγκη του για μεταφυσική στήριξη. Πιστεύω ότι ο σεβασμός στο Θείο δεν κρύβει απαραίτητα πρωτόγονο φόβο, όπως συνήθως πιστεύεται, αλλά και το ιδιαίτερο  είδος ευαισθησίας  που έχουν οι άνθρωποι που αξιολογούν ηθικά  την σκέψη και την συμπεριφορά τους.

Βλέποντας λοιπόν ένα ηθικό περιεχόμενο στην απλοική ερμηνεία του, διασκέδασα κρυφά αλλά και τον εκτίμησα.

"Σεξ κάνεις με την φίλη σου?" ρώτησα ...προβοκατόρικα, μετατοπίζοντας βίαια το αντικείμενο  της συζήτησης από θεολογική σε καθαρά πρακτική.

Κατσούφιασε.

Σεξ! Εεεε...κάνουμε, πως δεν κάνουμε!..δηλαδή όχι και πολλά πράγματα... Στο είπα γιατρέ, νιώθω ένα κενό, δεν με ευχαριστεί τίποτα!

"Την τσόντα τι την ήθελες? μήπως σε πιέζει να κάνετε σεξ ενώ εσύ την αποφεύγεις?"

Εδειξε να χλωμιάζει. Μάλλον έπιασα κάποιο ευαίσθητο σημείο.

"Κοίτα, βασικά δεν μου  αρέσει γιατρέ...είναι άσκημη...εγώ θέλω μιά όμορφη και σεξουαλική γυναίκα...μιά να με απογειώσει! Αυτή είναι ψιλομπάζο! Και έχει και απαιτήσεις! Έχει ανασφάλεια και θέλει συνεχώς αποδείξεις ότι την βρίσκω συναρπαστική! Ελεος!

Τι τραβάω!"

Εμεινα για λίγο αμίλητος και ανέκφραστος. 

Δεν μου άρεσε το στυλ της συζήτησης... άρχισε να πέφτει πολύ το επίπεδο.

Αποφάσισα επίθεση για να πάρω το πάνω χέρι:

"Μιλάς σαν να είσαι αξιόλογος και επιτυχημένος εραστής...σε συγχαίρω για την αυτοπεποίθησή σου...", άρχισα μια "ύπουλη"

 εισαγωγή.

"Αυτό που δεν ταιριάζει  με την άποψη αυτή , ότι δηλαδή είσαι ένας ελκυστικός άνδρας, είναι η παραμονή σου σε μια μη ικανοποιητική σεξουαλικά σχέση...πως εξηγείται?

Είναι σαν να δυσκολεύεσαι  να βρεις την "όμορφη και σεξουαλική γυναίκα που θα σε απογειώσει" , συνέχισα με απάνθρωπη σκληρότητα, χρησιμοποιώντας τα λόγια του.

Κατσούφιασε και πάλι. 

Μετά έδειξε πιο ήρεμος και σκεφτικός.

Κουτός πάντως δεν ήταν. Κάπως ανώριμος, ίσως, αλλά του έκοβε.

"Με ρίχνει ψυχολογικά αυτή η κατάσταση γιατρέ. Βλέπω να κυκλοφορουν χιλιάδες γυναικάρες, όμορφες, δροσερές, ντιζαινάτες! Και εγώ να είμαι με αυτό το μπάζο! Σημαίνει ότι δεν αξίζω! Ότι είμαι δεύτερος! Ειμαι φτωχός, είμαι και κακόμοιρος ! Σε όλα! Γιατί να είμαι ευχαριστημένος? δεν τα καταφέρνω! Κατέφυγα σε λύση ανάγκης!"

Στενοχωρήθηκα. Μετάνιωσα που τον στρίμωξα...

Βέβαια παραδέχθηκε και ομολόγησε, το αίτιο της δυσθυμίας του...τουλαχιστον ένα...πάντως ένα  σημαντικό...

Αποφάσισα να τον υποστηρίξω επαναφέροντας  την συζήτηση σε πιο ρεαλιστική βάση:

"Κάθε ντιζαινάτη γυναικάρα, άμα την ψάξεις καλά,  θα βρείς ότι έχει ένα χοντρό σπυρί στον κώλο" , είπα  με απαθές ύφος γεμάτο σιγουριά. .

Με κοίταξε σκεφτικός.

"Λες γιατρέ να έκανα λάθος στην ερμηνεία του Θεικού μηνύματος?" με επανέφερε στην αρχική του υπόθεση.

Λες?"

Δεν τόλμησα να κάνω κανένα σχόλιο πάνω στις έμμεσες Θεικές προθέσεις και υποδείξεις. Το θεώρησα παρακινδυνευμένο.

Κρείττον το σιγάν.

"Λες να ήταν αυτό το μήνυμα?"  συνέχισε μονολογώντας.

"Δεν αποκλείεται!"

"Το Μαράκι μου έχει βέβαια ασουλούπωτο κώλο", συνέχισε με παιδόμορφη χυδαιότητα, "αλλά και η ντιζαινάτη πορνοστάρ δεν γλύτωσε την σπυρούκλα στον πισινό! 

Ναι γιατρέ, έχεις δίκιο! Αυτό πρέπει να είναι το μήνυμα! 

Κανείς δεν είναι τέλειος! Όλα τα τέλεια είναι μέσα στο κεφάλι μας! Κατασκευές! Όλα είναι νοητικές κατασκευές! ναι! Είναι καλό το Μαράκι μου! Νοιάζεται  για μένα ! Και εγώ ο βλάκας το περιφρόνησα! Ονειρευόμουν πλαστικούς πισινούς, ενώ είχα μπροστά μου έναν πρόθυμο αληθινό! Μπράβο γιατρέ! Είσαι σπουδαίος! Μου έδειξες  την αλήθεια!"

Δεν τόλμησα να κάνω κανένα σχόλιο.

Αφού έδωσε το σωστό μήνυμα ο ίδιος ο Θεός, ήταν περιττό να προσθέσω κάτι.

Σοφοί οι Αρχαίοι.

Κρείττον το σιγάν.