ΚΑΝΕ ΣΥΝΤΡΟΦΙΑ ΜΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟΥΛΗ ΣΟΥ

 «Μεγάλο μερος της δυστυχίας μας προέρχεται από το ότι δεν είμαστε ικανοί να κάτσουμε  ήρεμα μόνοι μας σ’ ένα δωμάτιο».

Δεν είναι δικό μου, το είπε ο μεγάλος φυσικός, μαθηματικός και φιλόσοφος,  Πασκάλ.

Πχ ένα σωρό άθλιες σχέσεις και γάμοι έγιναν από ανασφάλεια και μοναξιά. 

Όλοι αυτοί οι δυστυχισμένοι θα είχαν γλυτώσει μεγάλη ταλαιπωρία,  αν μπορούσαν να περάσουν ήρεμα  και ωραία, συντροφιά με τον εαυτούλη τους. 

Αλλά δεν τους αρέσει, γαμώτο. 

Δεν τον αντέχουν για παρέα. 

Και δεν είναι μόνο οι σχέσεις που πάσχουν από την δυσανεξία στην μοναχικότητα...είναι και το μυαλό: οι αποφάσεις που παίρνουμε, ιδίως οι πιό δύσκολες, απαιτούν συγκέντρωση και τόλμη. 

Ένας παλαβωμένος που τρέχει πέρα δώθε στα μπαράκια και ακούει τον κάθε μαλάκα, σίγουρα δεν έχει την ηρεμία και νηφαλιότητα για οτιδήποτε . 

Ή παίρνει αποφάσεις παρορμητικά, ή αναβάλει συνεχώς και δεν κάνει τίποτε. 

Αλλά και οι καλύτερες ιδέες έρχονται σε στιγμές υψηλής αυτοσυγκέντρωσης. 

Ο Αρχιμήδης ήταν μόνος του στην μπανιέρα του όταν  του κατέβηκε η ιδέα για την άνωση των υγρών...δεν ήταν σε μπαράκι να λέει μαλακίες και να του κάνει η μουσική -νταπαντούπα - το μυαλό γιαούρτι.

Η Οδύσσεια μετά την Οδύσσεια

 …κάποιοι προσπάθησαν να συμπληρώσουν τον Όμηρο και φαντάστηκαν τις περιπέτειες του Οδυσσέα μετα την επιστροφή στην Ιθάκη - μεταξύ των οποίων και ο Καζαντζάκης στο μεγαλόπνοο ποιητικό εγχείρημά του των 33.333 στίχων .

Η ποιητική συνέχεια της Οδύσσειας του  Καζαντζάκη, έχει ενδιαφέρον:

Υπόθεση: 

(περιγραφή του ιδίου)

Η νέα Οδύσσεια αρχίζει όπου τελεύει η Οδύσσεια του Ομήρου.

Ο Οδυσσέας, αφού σκότωσε τους μνηστήρες, πλαντούσε μέσα στο μικρό του νησί⋅ δε χωρούσε πια στη γυναίκα, στο γιο, στους παλιούς θεούς του, στην πατρίδα, κι αποφάσισε να φύγει πάλι από την Ιθάκη και να επιχειρήσει το στερνό του, το αγύριστο ταξίδι.

Διάλεξε λοιπόν μερικούς συντρόφους όπως τους πεθυμούσε: ψυχές γενναίες και λεύτερες, σώματα γερά, σκάρωσε καινούριο καράβι, πάντρεψε το γιο του με τη Ναυσικά για να του κάμουν εγγόνι να μη χαθεί η γενιά του, κι ένα πρωί έκαμε πανιά κι ανοίχτηκε στο πέλαο.

Άρχισε το μέγα στερνό ταξίδι. Άραξε πρώτα - πρώτα στο λιμάνι της Σπάρτης, ανέβηκε στην ξακουσμένη πολιτεία, γλίτωσε τον παλιό του συμπολεμιστή Μενέλαο από την ανταρσία του λαού, έφαγε κι ήπιε και κουβέντιασε μαζί του, άρπαξε την Ελένη, που πλαντούσε κι αυτή μέσα στη νέα ασήμαντη καθημερινή ζωή, κι έφυγε μαζί της.

Αράζει τώρα στην Κρήτη, που βρίσκεται στην παρακμή του μεγάλου πολιτισμού της. Οι βάρβαροι κι οι σκλάβοι, έχοντας τώρα το νέο όπλο, το Σίδερο, συνωμοτούν να ρίξουν το γερο-βασιλιά Ιδομενέα, κι ο Οδυσσέας γίνεται αρχηγός τους.

Μια νύχτα, στο μεγάλο βασιλικό συμπόσιο, ο Οδυσσέας δίνει το σημάδι, κι οι συνωμότες ορμούν: ο βασιλιάς κι οι σαπημένοι αρχόντοι κι οι αρχόντισσες σκοτώνουνται, το Παλάτι της Κνωσού καίγεται, η Ελένη δένει έρωτα μ' ένα ξανθό βάρβαρο, κι ο Οδυσσέας ξαναμπαίνει με τους συντρόφους στο καράβι κι απλώνει πάλι πανιά κατά νότου.

Αράζει στην Αίγυπτο. Αναβρασμός μέγας κι εδώ, οι σκλάβοι που πεινούν έχουν σμίξει με τους ξανθούς βάρβαρους του Βορρά και θέλουν να ρίξουν τους αρχόντους, τους παραχορτασμένους. Μια στιγμή ο Οδυσσέας διστάζει⋅ μα τέλος παίρνει απόφαση, μπαίνει μπροστά μαζί με τους σκλάβους, μα ο στρατός τους νικιέται, τον πιάνουν οι αρχόντοι και τον ρίχνουν στη φυλακή. Δένει εκεί φιλίες με τους νέους άγριους συντρόφους, και μέσα στην πείνα, στην αγωνία του και στη σκλαβιά της φυλακής πελεκάει σ' ένα ξύλο το πρόσωπο του νέου Θεού του: φοβερή μάσκα ανήλεη, όλο πληγές και αίματα, σαν τον Πόλεμο.

Κατορθώνει με δόλο να φύγει από τη φυλακή, ξεδιαλέγει πάλι, ανάμεσα στους πολεμιστές, σκλάβους κα βάρβαρους, τους πιο άγριους συντρόφους και κινάει μαζί τους πέρα, κατά την έρημο. Και πάει μπροστά, οδηγός, η μάσκα του νέου Θεού.

Φτάνει πολεμώντας με τις άγριες φυλές, στις πηγές του Νείλου, στην καρδιά της Αφρικής. Εκεί χτίζει την καινούρια πολιτεία του, την οχυρώνει, χαράζει απάνω στο φρούριο τις νέες παρήφανες εντολές του Θεού του, νομοθετώντας νέους δίκαιους νόμους. Χαίρεται που θα δημιουργήσει μιαν κοινωνία ελεύτερων, ατρόμητων ανθρώπων.

Μα τη μέρα που έκανε τα εγκαίνια της πολιτείας κι είχε κηρύξει μεγάλη γιορτή, γίνεται σεισμός, ανοίγει η γη και καταπίνει την πολιτεία. Βούλιαξε όλη.

Στα χείλη του γκρεμού που άνοιξε, ο Οδυσσέας, ολομόναχος πια, χωρίς συντρόφους, χωρίς ελπίδα, συγκεντρώνεται σαν ασκητής και μάχεται να νικήσει τη μοίρα. Αργά, ύστερα από φοβερό εσωτερικό αγώνα, το μυαλό του φωτίζεται, η ψυχή του νικάει, σηκώνεται όρθιος και ξαναρχίζει την πορεία.

Πορεύεται πάντα κατά το νότο, συναντάει στη μακρινή του οδοιπορία όλους τους μεγάλους αρχηγούς που έφεραν στους ανθρώπους μιαν καινούρια θρησκεία, μια χίμαιρα, μια νέα κοσμοθεωρία - τ' αρχέτυπα του Άμλετ, του Δον Κιχώτη, του Φάουστ, του Ομήρου, του Βούδα, του Χριστού. Ζει μαζί τους και μιλάει, μετράει την ψυχή του με την ψυχή τους και τους αφήνει ένα-ένα κι εξακολουθεί μόνος την πορεία.

Φτάνει στην άκρα της Αφρικής, στην αγαπημένη θάλασσα. Γελάει, κυλιέται στα χοχλάδια, παίζει μαζί της. Σκαρώνει το στερνό του καράβι, στενό, μικρό, σα φέρετρο. Αποχαιρετά τη γη, φεύγει. Περνάει την παγωμένη θάλασσα, τρικυμία ξεσπάει, συντρίβεται το καράβι σε άγρια χιονισμένα βράχια.

Παίρνει πάλι το δρόμο, πέφτει σ' ένα χωριό καμωμένο από χιόνι, όπου οι άγριοι κυνηγοί της φώκιας τον υποδέχουνται σα θεό. Μένει μαζί τους ένα χειμώνα, και την άνοιξη, ως έλιωσαν τα χιόνια, θηκαρώνει σε μιαν πλωτή από δέρμα φώκιας και ξαναπαίρνει πάλι το πέλαγο.

Λάμνει με τα κουπιά στον αβασίλευτο ήλιο, κι έρχεται ήσυχα ο Θάνατος και καθίζει αντίκρα του, στην πλώρα. Είναι απαράλλαχτος με τον Οδυσσέα, γέρος κι αυτός με άσπρα γένια, όλο πληγές. Χαμογελάει ο ένας στον άλλον, αρμενίζουν αμίλητοι, ένα παγόβουνο προβαίνει, πέφτει απάνω στην πλωτή, μα ο Οδυσσέας προφταίνει και σκαρφαλώνει απάνω στο παγόβουνο κι αρμενίζει μαζί του σα να' ναι καράβι.

Ο Οδυσσέας νιώθει [πως] έφτασε πια η στερνή του ώρα. Αποχαιρετά τις πέντε του αίστησες - την όραση, τη ακοή, τη γέψη, την άσφρηση, την αφή - και τις ευχαριστεί γιατί καλά του δούλεψαν, παράπονο δεν έχει.

Ανοίγει την αγκάλη, σέρνει φωνή, φωνάζει όλους τους αγαπημένους του συντρόφους - τους άντρες, τις γυναίκες που αγάπησε και το πιστό σκυλί του από την Ιθάκη. Ακούν τη φωνή του αφέντη, πετιούνται από τα μνήματα οι παλιοί συντρόφοι και κατά-φτάνουν⋅ το καράβι του Οδυσσέα γεμίζει πάλι συντρόφους. Χαίρεται ο Οδυσσέας, υποδέχεται όλο χαρά τους συντρόφους, σηκώνει το χέρι, δίνει με ατρόμητη θραιμβευτική φωνή το σημάδι του μισεμού:

«Όρτσα, παιδιά, και πρίμο φύσηξε του Χάρου το αεράκι».

[Ιδιόγραφη περίληψη που έστειλε ο Καζαντζάκης στον Πρεβελάκη, στα τέλη Δεκεμβρίου του 1938, βλ. Π. Πρεβελάκης, Τετρακόσια Γράμματα του Καζαντζάκη στον Πρεβελάκη, Αθήνα: εκδ. Ελένης Ν. Καζαντζάκη 1984, 476-479]

Συμπέρασμα : 

Τζάμπα πολεμούσαν οι έλληνες 10 χρόνια για να φέρουν την Ελένη πίσω: 

όταν το κατάφεραν,  η Ελένη τελικά πηδήχτηκε και με τον Οδυσσέα και με ένα ξανθό βάρβαρο γιατί έπληττε δίπλα στο Μενέλαο.

Αλλά τζάμπα πήγε και η αφοσίωσή της Πηνελόπης.

Τον περίμενε τον Οδυσσέα  20 χρόνια…

Δέκα του  Τρωικού πολέμου κσι δέκα της Οδύσσειας…

…και ο μαλάκας ο Οδυσσέας την  εγκατέλειψε γιατί βαριότανε και γύρισε τον κόσμο (αφού πρώτα έκλεψε και την Ελένη και την πήδηξε).

Ο Καζαντζάκης φαίνεται ότι δεν πίστευε ούτε στην αρετή των ανθρώπων, ούτε στην σταθερότητα του χαρακτήρα τους , ούτε στην αξία των μακροχρόνιων αγώνων με βάση αρχές και ηθική. 

Καιροσκοπισμός παντού, κατά τον μηδενιστή Καζαντζάκη .

Και λέω εγώ:

έπρεπε να γράψει 33.333 στίχους για να μπορέσει να το πει αυτό;

…έλεος επιτέλους…τι σου είναι η φιλοδοξία…

ΠΩΣ ΝΑ ΠΑΨΕΤΕ ΝΑ ΕΙΣΤΕ ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΑΠΟΜΟΝΩΜΕΝΟΣ

 ...κάπου διάβασα ότι  οι κοινωνικά απομονωμένοι τύποι είναι αυτοί που δεν πιάνουν τα μηνύματα της εποχής τους.

Είναι αυτοί που δεν μπορούν να μπουν στο γενικό κοινωνικό κλίμα,  με τις νέες ιδέες και τάσεις που κυκλοφορούν.

Επειδή νιώθω, και εγώ, κάπως κοινωνικά απομονωμένος, άρχισα να αναρωτιέμαι μήπως έχω μέινει πίσω στην σύλληψη των τρεχουσών κοινωνικών τάσεων: 

να δώ,  , ρε παιδί μου , μήπως συμβαίνουν σημαντικά πράγματα γύρω μου και δεν έχω πάρει χαμπάρι.

Για να μην τα πολυλογώ, άρχισα την έρευνα στα σόσιαλ μήντια για να δώ τι είναι στην μόδα και να το ακολουθήσω.

Να βρώ όλα όσα πρέπει ώστε  να επανενταχθώ αρμονικά στις μοντέρνες κοινωνικές διεργασίες: 

έτσι, ελπίζω, πως θα φαίνομαι νέος, πιό μοντέρνος και , γενικά  , θα είμαι «in», που λέγαμε παλιά.

Λοιπόν...ένα σημαντικό σημείο που δείχνουν οι σύχρονες τάσεις είναι η σχέση του ατόμου με το σώμα: πρέπει να δείχνει και να αποδεικνύει ότι  είναι πολύ σέξυ :

...ότι το σώμα του είναι ένα πραγματικό αντικείμενο πόθου.

Αυτό αποδεικνύεται απο την φωτογραφία προφίλ: 

μιά φωτο που είσαι με γυμνούς ώμους -από παραλία η κλειστό χώρο -αφήνει ελεύθερη την φαντασία των θεατών για την κορμάρα σου που είναι αποκάτω.

Μιά γυμνή πλάτη, αν είναι ωραία, είναι ό,τι πρέπει.

Ένας ωραίος κώλος -ειδικά αν η μάπα είναι χάλια- είναι θαυμάσια εναλλακτική.

Αν όλα τα παραπάνω  είναι ...χέσε κι άσε...επικεντρώνουμε στα υλικά αξεσουάρ της ύπαρξης: ένα σπορ αυτοκίνητο, πάντα συγκινεί.

Αν δεν υπάρχει το γαμοαυτοκίνητο, θα βάλεις  μηχανή μεγάλου κυβισμού .

Αν δεν υπάρχει ούτε μηχανή,  μπορείς να αρκεσθείς σε φωτο με ένα μεγάλο πούρο κοχίμπα: δείχνει ευμάρεια, ευζωία  και ακριβό γούστο.

Αν είσαι της υγιεινής προσέγγισης, αρκεί φωτο πάνω σε  αγωνιστικό ορεινό ποδήλατο με φόντο τα Τζουμέρκα.

Όλα αυτά υποδηλώνουν ένα σώμα που υπόσχεται αισθητικές απολαύσεις και, που όποιος το προσεγγίσει, θα καλοπεράσει μαζί του.

Οι γραμμωτοί  κοιλιακοί, αν υπάρχουν , προφανώς αναδεικνύονται.

Αν δεν υπάρχουν, πάμε μόνο σε μυώδη μπράτσα και ώμους.

Αν δεν υπάρχουν ούτε  αυτά, ένα δυναμικό βλέμμα με λάγνα υπονοούμενα, είναι το ελάχιστο που μπορείς να βάλεις.

Υπάρχουν λύσεις για την κοινωνική αποδοχή, γαμώτο.

Κρίμα.

Τίποτα δεν πήρα χαμπάρι τόσα χρόνια...

ΕΝΔΟΝ ΣΚΑΠΤΕ

 

Το άγχος είναι σαν την ραδιενέργεια: είναι αόρατο, άοσμο. άγευστο, τοξικό …

…και εκπέμπεται στο περιβάλλον χωρίς να το παίρνεις είδηση.

Εγώ τους καταλαβαίνω αμέσως όσους έχουν άγχος.

Ακόμα και όταν το αρνούνται ή όταν δεν το δείχνουν φανερά. 

Και το καταλαβαίνω, επειδή με ένα τρόπο μου το μεταδίδουν : μου δημιουργούν ένα δυσάρεστο συναίσθημα.

Είναι το δυσάρεστο συναίσθημα όταν βλέπεις  ένα παγιδευμένο ζώο σε μια φάκα και , ενώ θέλεις να το βοηθήσεις να ελευθερωθεί,  δεν τα καταφέρνεις… γιατί δεν μπορείς να το φτάσεις για να το κάνεις.

Οι αγχώδεις άνθρωποι δεν παίρνουν από λόγια γιατί σπάνια προσέχουν αυτό που λες:  

είναι ανίκανοι να προσέξουν.

Η  προσοχή τους, λόγω του άγχους,  δεν μπορεί να εστιαστεί σε κάτι σύνθετο παραπάνω από μερικά δευτερόλεπτα.

Λες κάτι  και αυτοί σου απαντάνε με κάτι άλλο που έχουν ήδη στο μυαλό τους. 

Η απλά μισοκαταλαβαίνουν αυτό που είπες και το παρερμηνεύουν πανεύκολα.

Τώρα με τον κορονοϊό έχουν χτυπήσει κόκκινο. 

Διαβάζουν τον κάθε ηλίθιο, τον κάθε προβληματικό απατεώνα και προσπαθούν να βγάλουν άκρη σε θέματα που δεν έχουν ιδέα. 

Έχω πάψει να ελπίζω ότι μπορώ να βοηθήσω εύκολα κάποιον από όλους αυτούς. 

Δεν παίρνουν από λόγια. 

Πρέπει να μεταχειριστείς πρωτόγονες τεχνικές εκφοβισμού η χειρισμού που δεν συνάδουν ούτε με τον πολιτισμό μας ούτε με την ιατρική ως επιστήμη. 

Είναι καλύτερα να βάλεις την κουμπάρα τους να τους τρομοκρατήσει παρά να τους αναλύσεις πέντε επιστημονικά άρθρα.

Γι’ αυτό και οι απατεώνες που τους κουμαντάρουν, τους τρομοκρατούν: 

δεν το κάνουν αυτό με λογικά επιχειρήματα αλλά δημιουργώντας ένα χυδαίο εκφοβισμό και θεωρίες συνωμοσίας οι οποίες θρέφουν  την ανασφάλεια ή κολακεύουν τον ναρκισσισμό τους.

Τον αυτάρεσκο ναρκισσισμό του λαουτζίκου που είναι «πονηρός και πανέξυπνος» και «δεν τα χάφτει αυτά».

Αν τις σκαλίσεις λίγο βαθύτερα,  όλους αυτούς τους νευρωσικούς , θα διαπιστώσεις ότι  στην ουσία φοβούνται να κοιτάξουν μέσα τους.

Φοβούνται να δούνε τον ίδιο τον εαυτό τους γυμνό για να εξετάσουν με θάρρος τις σκέψεις,  τις πράξεις  και τα κίνητρα τους.

«Ένδον σκάπτε»

«γνωθι σεαυτόν» 

Τα είπαν οι αρχαίοι τέλεια με δυό λέξεις.

Σιγά μην σκάψει εντός της η νευρωσάρα: 

θα αποσπάσει την προσοχή της σε ένα σωρό ανακουφιστικές τελετουργίες: κάπνισμα, φαί, ποτό, σεξουαλικοερωτικά παιχνιδάκια, μόδα , ψώνια, κουτσομπολιό , αερολογία.

Ή θα βρεί ιδεολογικά άλλοθι να ξεχαστεί : 

από χαζό ακτιβισμό μέχρι υστερική οικολογία, ψυχαναγκαστική υγιεινή , ψευδοφιλανθρωπία και ζωοφιλία .

Ενδον σκάπτε.

Εμ, τα είπαν όλα οι αρχαίοι, αλλά ποιός έχει μυαλό και θάρρος  να τους αφιερώσει μελέτη;

Η αλήθεια είναι πως ο καθρέφτης είναι δύσκολος αν είσαι ασχημομούρης.

Αλλά εκεί είναι το κουμπί: 

να δείς ότι έχεις μύτη μελιτζάνα και να την αποδεχθείς με θάρρος και χιούμορ.

Μόνο τότε θα μπορέσεις  να την κάνεις όπλο ελευθερίας και αλήθειας όπως ο Συρανό ντε Μπερζεράκ :

«Μπορεί να μην έχω ομορφιά αλλά κρατάω την ψυχή μου όρθια»

ΠΩΣ ΚΑΝΕΙΣ ΚΑΡΙΕΡΑ ΣΑΝ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΤΕΛΕΧΟΣ ΣΤΟΝ ΔΗΜΟΣΙΟ ΤΟΜΕΑ

 ΠΩΣ ΚΑΝΕΙΣ ΚΑΡΙΕΡΑ ΣΑΝ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΤΕΛΕΧΟΣ ΣΤΟΝ ΔΗΜΟΣΙΟ ΤΟΜΕΑ:

Κατ´αρχήν έχεις αυτοπεποίθηση παρ ότι έχεις άγνοια του αντικειμένου: αυτό, εννοείται.

Δεύτερον, η εξουσία σου είναι το ζητούμενο , όχι η παραγωγή έργου.

Αλλά, θέλει προσοχή το πράγμα:

…η εξουσία δεν είναι μόνο προνόμιο… είναι και τιμωρία.

Αν είσαι άξιος για μιά θέση με  απαιτήσεις, παράγεις έργο και αναδεικνύεις την αξία σου.

Αν είσαι ακατάλληλος και τενεκές, απλά αναδεικνύεις την ανικανότητά σου.

Δεν βαριέσαι: όταν τα κάνεις μπάχαλο θα πεις ότι τα  «συμφέροντα» και οι «δυνάμεις της αντίδρασης» έβαλαν προσκόμματα στο έργο σου.

Σαν «στέλεχος», δεν πρέπει να έχεις ενοχές

που είσαι άσχετος και πήρες μιά καλή θέση.

Όλοι έτσι κάνουν.

Στην «χώρα της τσαλαβούτας», όλοι τσαλαβουτάνε στον ερασιτεχνισμό και στην ασχετοσύνη.

Λέγε μέσα σου :

 «Νταξ´ μωρέ, θα πάρω την θέση και θα μάθω μετά την δουλειά».

Το πρόβλημα είναι πως μόλις πάς να καταλάβεις κάτι από «τη δουλειά» - και αφού πρώτα τα ´χεις κάνει μπάχαλο- λήγει η θητεία σου…

…και αντικαθίστασαι από άλλον άσχετο που αρχίζει και αυτός να την μαθαίνει τσαλαβουτώντας.

Όμως, έχει ο Θεός (και το κόμμα): μην ανησυχείς…

Θα σε βάλουν κάπου άλλου να τσαλαβουτήξεις…

ΟΙ ΕΥΘΥΝΕΣ ΤΩΝ ΓΙΑΤΡΩΝ, ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ ΚΑΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

 Ανάμεσα στο γιατρό και στον άρρωστο συχνά παίζεται ένα παιχνίδι απόδοσης ευθυνών για την πορεία της αρρώστιας: 

αν ο ασθενής  πάει καλά, ο  μεν γιατρός αποδίδει την βελτίωση όλη στον εαυτό του και στην επιτυχημένη αγωγή που έδωσε, ενώ ο ασθενής συνήθως την αποδίδει σε αυτόματη ύφεση της ασθένειας ή στον Θεό .

Το πρόβλημα γίνεται πιο ενδιαφέρον όταν ασθενής δεν πάει καλά: αν υπάρξει επιδείνωση της ασθένειας, ο μεν  γιατρός συνήθως  αποδίδει την επιδείνωση σε εξωτερικούς ή τυχαίους παράγοντες - και όχι σε δική του λάθος διάγνωση ή θεραπεία - ο δε ασθενής  έχει μια τάση να τα φορτώνει όλα στο γιατρό. 

Εκεί πάλι μπορεί να αρχίσει  ένα περαιτέρω παιχνιδάκι απόδοσης ευθυνών: 

ο γιατρός να προσπαθήσει  να  ενοχοποιήσει τον άρρωστο λέγοντας πχ ότι ο ίδιος αυτός ευθύνεται για την κακή πορεία του. 

«Αφού καπνίζεις  σαν φουγάρο  και τρως αλμυρά και δεν ρυθμίζεις την πίεση σου,  τι να σου κάνω και εγώ»,  λέει ο γιατρός.

«Δε φταίει το τσιγάρο και το αλάτι… και παλιά κάπνιζα και εβαζα αλατάκι και η πίεση μου ήτανε ρυθμισμένη με την άλλη αγωγή που μου είχε δώσει ο γιατρός ο Μπαχλιτζανάκης», λέει ο άρρωστος,  υπονοώντας ότι ο γιατρός Μπαχλιτζανάκης ήταν καλύτερος και αποτελεσματικότερος .

Τα γνωστά παιχνιδάκια της ατομικής ευθύνης: 

αν καταφέρεις να ενοχοποιήσεις και να πείσεις τον κάθε πικραμένο  ότι αυτός φταίει για τα χάλια του, γλιτώνεις την ευθύνη για τις δικές σου  παραλείψεις και ευθύνες.

Είναι μιά θαυμάσια μέθοδος να ξεφύγεις  όταν  τα έχεις κάνει σκατά ως πολιτικός, ως δάσκαλος ή ως γονιός.

Αυτό το θέμα της ατομικής ευθύνης , τώρα με τον κορονοϊό,  παίζει πολύ: 

«αφού δε φοράς μάσκα, πως να μην κολλήσεις κορονοϊό ?»ρωτάει ο κύριος υπουργός.

«Ναι αλλά κι εσύ δεν έκανες μονάδες θεραπείας να μπορέσω να βρω κρεβάτι να θεραπευτώ όταν αρρωστήσω», ανταπαντάει ο «λαός».

Έτσι βέβαια,  δουλειά δε γίνεται, διότι απλώς υπάρχουν χρόνιες αλληλοκατηγορίες όσον αφορά την απόδοση των ευθυνών. 

Όταν δεν καταφέρουν ούτε οι μεν ούτε οι δε να υπερισχύσουν, …συμβιβάζονται:

τα ρίχνουν  στους γιατρούς.

Είναι απλό -σχεδόν αυταπόδεικτο- ότι «φταίνε οι γιατροί» :

είναι γνωστό ότι οι γιατροί είναι αλαζόνες, σπασίκλες, υπερβολικοι, φακελάκηδες και  πουλημένοι σε εμπορικά συμφέροντα. 

Είναι ό,τι απλούστερο να τους κατηγορήσεις και δύσκολα μπορούν να μιλήσουν: 

ο γιατρός πρέπει να είναι σοβαρός,  λιγομίλητος και σεμνός.

 Και βασικά πρέπει να σκύβει το κεφάλι ντροπιασμένος και απολογούμενος για κάθε ατυχία ή αθλιότητα έκανε κάποιος συνάδελφος του κάπου,  κάποτε.

«Ναί..!!!  …30.000  ευρώ μου έφαγαν οι γιατροί στο τάδε  -λέει όνομα γνωστού ιδιωτικού θεραπευτηρίου - για τη γυναίκα μου που είχε καρκίνο!» φώναζε κάποιος στα ΤΕΠ,  επειδή δεν «εξυπηρετήθηκε» αμέσως.

Και ο αγροτικός γιατρός και εγώ , σκύψαμε ντροπιασμένοι το κεφάλι για τα τριάντα χιλιάδες ευρώ που στοιχισε η θεραπεία της συζύγου του στο ιδιωτικό νοσοκομείο.

Ενοχοποίηση και ατομική ευθύνη.

Η χαρά του κυρίου υπουργού, ε?...

ΦΑΚΛΑΝΕΣ ΚΑΙ ΓΕΡΟΞΟΥΡΕΣ

 ...φακλάνες και γεροξούρες . 

All time classics.

... πρωί, σήμερα, στο φαρμακείο: μια γυναίκα 45- 50, κάπως νεάζουσα από μακριά..."ξυδιασμένη" κλιμακτηριακή.

Διαμαρτυρόταν, συνεχώς και κατ επανάληψιν:

"δεν ήταν καλό το προιόν", "σε 10 μέρες χάλασε"..."και έδωσα 6 ευρώ" και "τίποτα...ελαττωματικό...και κάνει και έξι ευρώ".

Δεν κατάλαβα τι ήταν...περίμενα.

Δυνατή φωνή.

Δυσαρέσκεια.

"Και τζάμπα πήγαν τα έξι ευρώ".

Περίμενα...πάλι...μετα ανέλαβα να σώσω τον φαρμακοποιό:

Δύο Πενραζόλ, δύο Ντιοβάν.

ΜΗΝ ΜΕ ΚΑΘΥΣΤΕΡΕΙΣ.

Τα έλεγα στην πεθερά- φαρμακοποιό γιά να τα ακούει η νύφη- φακλάνα.

ΦΑΚΛΑΝΑ!

Μου κόλλησε η λέξη: φακλάνα! 

Το είπα στον φαρμακοποιό.... μόλις έφυγε, και γέλασε.

"τι ακριβώς εννοείς φακλάνα;", ρώτησε.

Σκέφτηκα λίγο:

"...η φακλάνα δεν είναι αμιγής τύπος.

Είναι ιδέα, καπέλο, συμπεριφορά, ψυχοσύνθεση, θυμός, πόνος.

Και αυταρέσκεια.

Καπέλο που μπαίνει πάνω σε πολλά κεφάλια: ταιριάζει σε ένα σωρό ηλικίες, επαγγέλματα, μορφωτικό επίπεδο...

Ναι...υπάρχουν τόσες φακλάνες όσα και τα χρώματα του ουρανίου τόξου.

Ένα φάσμα από φακλάνες".

Επέμενε να με στριμώξει: "ναι, αλλά ποιά είναι τα κοινά χαρακτηριστικά που προσδιορίζουν τον όρο φακλάνα;"

Σκέφτηκα...ήξερα αλλά δεν μπορούσα να το διατυπώσω:

"Θα πω τι νιώθω..όπως την βλέπω τώρα με τα μάτια της ψυχής μου:

η φακλάνα είναι δυσαρεστημένη με τον εαυτό της αλλά δεν το παραδέχεται και βγάζει την δυσαρέσκεια στο περιβάλλον, στους άλλους.

Αρπάζεται κάπως εύκολα αλλά μπορεί απλά  να έχει υπόγεια επιθετικότητα.

Παθητικοεπιθετική. 

Έχει μεγάλη ιδέα για τον εαυτό της. 

Αλλά δεν της βγαίνει η αναγνώριση και η προσοχή που θέλει...και θυμώνει.

Συνήθως πρώην όμορφη ή καλούτσικης εμφάνισης που είναι σε φάση αρχόμενης πατσαβουρίασης: ντύσιμο 5-10 χρόνια πιό νεανικό απ´ την ηλικία της...όχι όμως πολλές υπερβολές...έχει αίσθηση του γελοίου.

Μόνιμα σε δίαιτα, μόνιμα σε αναζήτηση του ιδανικού άντρα... όχι ότι δεν έχει άντρα, συνήθως έχει...αλλά είναι χαλβάς και δεν της αρέσει.

«Όλοι είναι μαλάκες», αποφαίνεται συχνά.

Μπορεί να είναι  και με κυριλέ παντρεμένο που την έχει χεσμένη.

«Είπαμε’ είναι ένα σωρό οι φακλάνες», δήλωσα με υπερηφάνεια στον φαρμακοποιό για την λεπτομερή περιγραφή μου.

Και ποιά είναι η σωστή προσέγγιση της φακλάνας?

με ρώτησε.

Δεν τα ξέρω όλα , φίλε, τι να σου πώ.

Το καλύτερο είναι η πολιτική της ελάχιστης τριβής: άστην λίγο να τα πεί αυτά που θέλει.

Να ξεράσει λίγη χολή, να μην πνιγεί.

Μετά,  βρες μιά καλή δικαιολογία και κράτα την μακριά σου.

Είναι ανίκητες οι φακλάνες: θεριεύουν με την σύγκρουση.

...χμμμ και πως λέγεται ο άνδρας με χαρακτηριστικά φακλάνας;

Προφανώς όχι "ο φακλάνας": η φακλάνα είναι αποκλειστικά θηλυκού γένους.

Νομίζω πως ένα καλό αρσενικό αντίστοιχο, είναι ο "γεροξούρας":

Ο ¨γεροξούρας" είναι βέβαια μεσήλικος και πάνω, αλλά νεάζει...

...το παίζει πιό νέος απ´ ότι είναι αλλά χωρίς υπερβολές: αν παρανεάσει θα γίνει "γερομπισμπίκης".

Επίσης ο γεροξούρας είναι ξερόλας, ισχυρογνώμων και ψιλοτσαμπουκάς: δεν ανέχεται μύγα στο σπαθί του.

Γενικά είναι ευέξαπτος,  δύσθυμος(συχνά) και αυτάρεσκος: 

του αρέσει να λέει ιστορίες από τα "κατορθώματά" του στο παρελθόν.

Νομίζω πως ταιριάζει σαν αντίστοιχος αρσενικός όρος της φακλάνας.

Πλάκα θα είχε  αν ένας γεροξούρας την έπεφτε ερωτικά σε μιά φακλάνα: θα γινόταν χαμός....