ΑΝΑΛΩΣΙΜΟΙ ΙΑΤΡΟΙ, ΑΝΑΛΩΣΙΜΟΙ ΟΥΡΟΚΑΘΕΤΗΡΕΣ

 ...οι νοσοκομειακοί γιατροί είναι σαν τις σύριγγες και τους ουροκαθετήρες: αναλώσιμα υλικά.

Έτσι αντιμετωπίζονται απο την «εξουσία».

Την εξουσία διάφορων τύπων, βασικά άσχετων και αδιάφορων για την ποιότητα της περίθαλψης, που δεν έχουν χρόνο και ενέργεια παρά μόνο για την καρέκλα τους.

Και τρέχουν... μόνο όταν η καρέκλα τρίζει και πάει να σπάσει.

Ο κορωνοιός μας έκανε καλό: μας απάλλαξε από κάθε ψευδαίσθηση.

Ο γιατρός δεν είναι αξιοσέβαστο πρόσωπο ούτε για την πολιτεία ούτε για την κοινωνία.

Η «κοινωνία» είναι ένα μάτσο χέστες που ζηλοφθονούν αλλά και αμφισβητούν την ουσία του ιατρικού επαγγέλματος: 

την τεράστια ευθύνη και την τεράστια προπαρασκευή που αυτή απαιτεί.

Χέστες που ψάχνουν στο Google να βγάλουν διάγνωση, που παίρνουν θεραπεία από την κουμπάρα τους και χειροκροτάνε τους γιατρούς μόνο όταν χεστούν απ´ τον φόβο τους.

Μόλις περάσουν τον κάβο, πάλι μιά από τα ίδια.

Η «Πολιτεία» απ´ την άλλη, δεν είναι μιά απρόσωπη ιερή αρχή:

στην ουσία είναι μιά αυτοσυντηρούμενη ομάδα συμφερόντων που θεωρεί εαυτήν ικανή στο μάνατζμεντ όλων των πραγμάτων και ειδικά της παιδείας και  της υγείας που και στις δυο τα έχουν σκατώσει από ετών.

Αυτοσυντηρούμενη ψευδοελίτ που αντιμετωπίζει τους γιατρούς σαν υπερεξειδικευμένα γρανάζια στον σκουριασμένο και γερασμένο μηχανισμό του ΕΣΥ.

Γρανάζια αναλώσιμα, φυσικά: μόλις σπάσει κάποιο, ευελπιστούν ότι θα βρουν κάποιο άλλο να ταιριάξει.

Εστω και αν δεν ταιριάζει. 

Εστω και αν είναι από άλλη μηχανή.

Δεν έχουμε εντατικολόγους? 

....δεν πειράζει!

Πατέντα!

Χρίζουμε κάποιους εντατικολόγους ας είναι και άσχετης ειδικότητας...

...ανεκπαίδευτοι και, κατ´ ουσίαν, ακατάλληλοι.

Τσαγκάρηδες αντί χασάπηδες...ναι , ρε!

...τι θέτε?

....ασχολούνται και οι δυο με το δέρμα!...πως κάνετε έτσι?

Θέλετε και υπερειδικούς?

Βουλώστε το!

Καλοί είναι και αυτοί!

Τίποτε δεν εκτιμάτε!

Τοσα ωραία , γυαλιστερά μηχανήματα σας αγόρασε ο Μαρινάκης και η ΙΟΝ!

(Φατε και καμμιά σοκολάτα ΙΟΝ για την υπογλυκαιμία στην εφημερία!).

Και το «υπερόπλο» μας?

...η μονιμοποίηση!

...ναι!!! 

....θα μονιμοποιηθούν οι μοναδίστες!!!.

Με κρίση, όμως , εεεε?...

Πάρτε τώρα ένα δυο εξάμηνα και ...βλέπουμε.

Λουκούμια.

Να περάσει ο Κορώνας και συζητάμε.

...και, εδώ είμαστε, λιγούρια.

Εδώ.

....πάντα εμείς «εδώ» και εσείς «εκεί» : 

στις σκοτεινές τρύπες σας.

Αν είσαστε καλά παιδάκια.

Αλλιώς θα γεράσετε επικουρικοί.

Μιά ζωή στην επικουρία μιάς μόνιμης προσωρινότητας.

ΣΥΜΒΟΛΑ

 …ο υπαινιγμός  και η πρόκληση είναι εργαλεία των καλλιτεχνών, των διαφημιστών και των εμπόρων: 

μιά γυναίκα με κόκκινο φουστάνι που περπατάει σε ένα έρημο μεσαιωνικό σοκκάκι και την παρακολουθεί μιά γάτα, είναι μιά εν δυνάμει ιστορία: 

ίσως ιστορία πάθους, εγκατάλειψης, φυγής, μοναξιάς ή σεξουαλικής πρόθεσης.

Φτιάχνεις μιά  ιστορία όπως μιά συνταγή: με τα  υλικά που έχεις μπροστά σου.

Σύμβολα.

Και το κόκκινο φουστάνι πουλιέται τριπλάσια απ´ ότι αν το έβλεπες στο μαγαζάκι της γειτονιάς.

Οι κυριλέ ιατροί φοράνε μυωπικά γυαλιά με λεπτό , χρυσό μεταλλικό σκελετό ενώ  οι ροκ σταρς μεγάλα σκούρα γυαλιά ηλίου ακόμα και την νύχτα.

Σύμβολα.

Ακόμη και οι λέξεις γίνονται σύμβολα -εργαλεία: 

ο «οδικός χάρτης» (road map) είναι σήμερα προτιμότερη λέξη στους πολιτικάντηδες από τον «σχεδιασμό» και τον «προγραμματισμό ενεργειών».

Το «πρότυπο» έγινε «paradigm» από κάποιον ξένο επιστήμονα -που ήξερε λίγα ελληνικά αλλά του άρεσαν οι ελληνικούρες - και, κατέληξε    «παράδειγμα» στους νεοέλληνες χαζοκουλτουριάρηδες.

Οι Χριστιανοί έφτιαξαν τις δικές τους λέξεις, οι Κομμουνιστές τις δικές τους.

Καθένας οχυρώνεται πίσω από ηλίθια σύμβολα.

Και όσες κυρίες ψάχνουν άντρα , αγοράζουν κόκκινα φουστάνια γιατί στο υποσυνείδητό τους καρφώθηκε μια φωτογραφία -ιστορία.

Η αναγνώριση των συμβόλων είναι σπουδαίο πράγμα: 

εκτός από ταλαιπωρία , γλυτώνεις και πολλά έξοδα.

Συμφέρει.

Η ΒΡΩΜΑ

 ….προσπαθώ να  καταλάβω γιατί το επαναστατιλίκι πάει μαζί με την ακαλαισθησία και την βρώμα: δεν είναι μόνο η πρόκληση προς τους  «νοικοκυραίους».

Προφανώς,  οι συντηρητικοί νοικοκυραίοι,  είναι καθαροί, χτενισμένοι και έχουν πλύνει επιμελώς τα αυτιά τους.

Η απόρριψη των μικροαστικών αξιών επιβάλλει αντισυμβατική εμφάνιση και συμπεριφορά.

Αλλά η βρώμα? η ασχήμια? 

…το μίσος γιά τον βαμμένο τοίχο?

Μάλλον είναι βαθύτερο.

Είναι η ψυχική συγγένεια με το περιθώριο…. το περιθώριο είναι «δικό μας»: 

ανεκτικό, δεν δασκαλεύει, δεν απαιτεί.

Δεν μας κρίνει.

Το περιθώριο είναι γεμάτο κατανόηση και αποδοχή γιά την αθλιότητα,  αφού και το ίδιο, νιώθει άθλιο.

Είναι η ψυχική συγγένεια του ρεμπέτη με το κλεφτρόνι, τον μεθύστακα, τον νταβατζή, την πόρνη.

Και όλοι μαζί εναντίον της εξουσίας.

Αλλά, μεταξύ τους,  οι περιθωριακοί και ο υπόκοσμος  έχουν ιεραρχία.

Τα πιό αντιεξουσιαστικά ανθρωπάκια είναι μικροί εξουσιαστές στον μικρόκοσμό τους.

Περιφρόνηση των κατεστημένων αξιών,  όταν είναι εύκολη και ανέξοδη.

ΑΓΧΟΣ ΣΤΟΝ ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟ ΖΩΗΣ

 ...δεν μπορώ να καταλάβω γιατί κάποιοι παλιοί γνωστοί που με πήραν  τηλέφωνο μετά από ...τριάντα χρόνια να μου ευχηθούν στην ασήμαντη και άγνωστη γιορτή μου του «Πλάτωνος μάρτυρος», είχαν τόσο άγχος.

Οι ζωές τους μοιάζουν αρκετά τακτοποιημένες.

Και οικονομικά και κοινωνικά επιτυχημένες.

Αλλά, ...άγχος: γρήγορη ομιλία, συμπυκνωμένη αυτοπαρουσίαση ζωής, επιτεύγματα παιδιών (που τώρα είναι μαντραχαλάδες στα 30 που παλεύουν με καριέρες, οικογένειες και μεταπτυχιακά).

Αγχος...αδικαιολόγητο, νομίζω.

Πήγαινα να πω, δειλά, εντάξει ρε παιδιά...κουλάρετε....δεν δίνετε εξετάσεις.

Εξ άλλου σχεδόν όλων των ειδών τα επιτεύγματα, είναι παροδικά: οι επαγγελματικές και ερωτικές καριέρες, ιδιαίτερα.

Γενικά δείχνω ένα ειλικρινή  θαυμασμό στα επιτεύγματα που μου περιγράφουν, ειδικά όταν αφορούν τα παιδιά.

....πραγματικά χαίρομαι όταν προοδεύουν οι νέοι.

Πρέπει και αυτοί να κάνουν τον κύκλο τους.

Εξ άλλου, ωριμάζοντας, θα έχουν χρόνο να σκεφτούν -και να ξανασκεφτούν- τις τρέχουσες κοινωνικές αξίες μέχρι αυτές να αναθεωρηθούν, δημιουργώντας την αναπόφευκτη αίσθηση ματαιότητας που καταλαμβάνει τις μεγαλύτερες ηλικίες.

Γενικά νομίζω ότι η βιολογική φθορά  δημιουργεί πολύ άγχος: 

οι ερωτικές επιτυχίες με βαρυεστημένες συναδέλφους, τα συμπληρώματα διατροφής και οι διορισμοί σε ανώτερες θέσεις στον δημόσιο τομέα όταν αλλάζει η κυβέρνηση, προσφέρουν μόνο πρόσκαιρη ανακούφιση.

ΘΑ ΓΙΝΩ ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ

 …τώρα που γερνάω, αρχίζω να βάζω μυαλό.

….τέρμα η ιατρική , το άγχος και ταλαιπωρία των ΤΕΠ: 

θα ασχοληθώ με την πολιτική.

Το θέμα είναι,  ότι από πολιτική δεν έχω ιδέα …αλλά , τελικά, ούτε αυτό με πειράζει : 

και οι κανονικοί πολιτικοί, επίσης δεν σκαμπάζουν από πολιτική… 

…άρα μιά χαρά είμαι.

Κάτι αποτυχημένοι γιατροί, δικηγόροι και συνδικαλιστές του δημοσίου,  είναι οι περισσότεροι.

Τέλος πάντων, πήρα συμβουλές από ένα πραγματικό πολιτικό που ήταν παλιός ασθενής μου: 

«ώστε θέλεις να ασχοληθείς με την πολιτική γιατρέ», μου λέει…» «καλή ιδέα …αλλά γιατί?»

«Για ιδεολογικούς ή για πρακτικούς λόγους?»

Του είπα την αλήθεια…. τι ιδεολογία και μαλακίες… απλώς προκοπή δεν έκανα και πρέπει να βρω μια διέξοδο.

«Χαίρομαι που είσαι πρακτικός τύπος γιατρέ» μου είπε ο παλιός πολιτικός. 

«Αυτό θα σε βοηθήσει πολύ…»

«λοιπόν,  το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνεις,  είναι να διαλέξεις ένα κόμμα και έναν νταβατζή».

«Ναι, ναι… νταβατζή…. μην σοκάρεσαι,  κι εμείς οι πολιτικοί πουτάνες είμαστε καταβάθος…»

«Ξέρεις,  δε γίνεται αλλιώς…. όπως και η πουτάνα είναι πολύ δύσκολο να κάνει πιάτσα μόνη της και να μην την φάνε λάχανο οι διάφοροι κακοποιοί, έτσι και ο πολιτικός πρέπει να έχει ένα νταβατζή:

 και για να τον προστατεύει, και για να τον βοηθάει, και για να τον χρηματοδοτεί,  και κυρίως να  έχει κάπου  να ακουμπήσει όταν σκουρύνουν τα πράγματα».

Τον άκουσα προσεκτικά γιατί προφανώς αυτά που μου έλεγε, ήταν προϊόντα μακράς εμπειρίας και Σοφίας. 

…οκ…καλά, θα βρω κόμμα , του είπα,  αλλά τον νταβατζή που θα τον βρω? 

…..και τι πρέπει να είναι αυτός?

«…τι να σου πώ ρε Γιατρέ» , μου είπε ο παλιός… 

«Γιατρός είσαι…. βρες έναν νταβατζή από το χώρο σου… δεν υπάρχουν νταβαντζήδες το χώρο σου?»

Εδώ, τώρα, τα έμπλεξα: επειδή υπάρχουν πολλοί νταβατζήδες στον χώρο μας,  δεν ξέρω ακριβώς που και ποιον πρέπει να διαλέξω. 

Τι πρόβλημα κι αυτό… 

Τελικά είναι δύσκολο πράγμα η πολιτική…

ΟΙ ΚΑΛΟΙ ΕΙΝΑΙ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟΙ ΓΙΑ ΝΑ ΚΡΥΒΟΝΤΑΙ ΟΙ ΚΑΚΟΙ

 ...θυμάμαι, όταν ήμουνα φοιτητής, ήταν ένας φουκαράς επιμελητής στο Ιπποκράτειο που μας έλεγε πως «έξυπνοι γιατροί είναι αυτοί που τα κονομάνε».

Φτωχοδιάβολος ήταν,  οικογενειάρχης, ιδρωμένος και καραφλός, μάλλον προσπαθούσε να πείσει τον εαυτό του να τολμήσει να βγάλει κανα φράγκο.

....πράγμα απίθανο βέβαια γιατί ούτε κομπιναδόρος ήταν ούτε παραμυθατζής.

Δεν τόχε η φύση του.

Τον θυμάμαι κάθε παραμονή 17 Νοέμβρη.

Οι γιατροί, είναι σαν τους αγωνιστές του Πολυτεχνείου: 

πολλοί αγωνίστηκαν διαμαρτυρόμενοι εναντίον της Χούντας αλλά λίγοι έβγαλαν θέσεις και λεφτά επικαλούμενοι αγωνιστικές περγαμηνές.

Εδώ είναι το κρίσιμο σημείο: οι τίμιοι είναι το άλλοθι των κομπιναδόρων: 

...πρέπει  να λέει ο κοσμάκης «υπάρχουν και καλοί γιατροί».

...πρέπει να λέει «υπάρχουν και αγωνιστές  πολιτικοί».

Οι καλοί είναι το καλύτερο άλλοθι για τους κακούς: 

ψαρεύουν μέσα στα θολά νερά.

Αντε βγάλε άκρη ποιός είναι ο καλός και ποιός ο κακός.

Και, μέχρι  να τους δεις πάνω  στο κότερο με την μπουρζουαζία ή στην φωτογραφία των κοσμικών στηλών να τρώνε αστακούς με τον πρίγκηπα του Μονακό, εσύ θα έχεις κακογεράσει και αυτοί καλογεράσει.

Και άντε  βρές τον κυριλάτο -πλέον- ευρωβουλευτή και την κομψή ευρωπαική επίτροπο να της ζητήσεις λογαριασμό.

Θα σηκώσουν τα φρύδια με απορία και θα σε κοιτάξουν σαν ενοχλητική μύγα.

«Φονιάδες των λαών Αμερικάνοι»!

...τι μας κάνατε!.

ΙΑΤΡΙΚΗ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗ

 ...όποιος εχει παει στην Αφρική, ξέρει: για τον πολύ κοσμάκη, είναι κόλαση.

Ξέρω κάμποσους, έχω συζητήσει.

Και όχι μόνο φτωχούς η αμόρφωτους.

Δεν είναι μόνο η φτώχεια...δεν μεταναστεύουν  μόνο οι φτωχοί: θέλουν και οι πιό κονομημένοι να φύγουν , η μεσαία τάξη.

Όπως και οι Έλληνες γιατροί: δεν πεινάνε οι γιατροί στην Ελλάδα...αλλά φεύγουν.

Γιά «καλύτερα».

Ποια είναι τα καλύτερα? 

Όχι μόνο οι καλύτεροι μισθοί....είναι η αίσθηση ασφάλειας.

Ότι πας σε μιά οργανωμένη  κοινωνία που τα άσχημα απρόοπτα είναι λίγα. 

Κάπου που σε σέβονται σαν πολίτη.

Που θα έχεις σταθερη εργασία και δεν θα αλλάζεις κάθε χρόνο μαλακοαφεντικά.

Που δεν θα είσαι κάθε τρείς και λίγο στο ταμείο ανεργίας.

Που δεν θα στήνεσαι στις ουρές του ΙΚΑ ή του νοσοκομείου για να σε δει ένας βαρυεστημένος ή εξουθενωμένος γιατρός.

Που δεν θα πληρώνεις μια ζωή εισφορές... για να ...γεράσεις και να τις έχουν φάει οι πολιτικάντηδες σε «κοινωνικές παροχές» στους ψηφοφόρους τους.

Που τα δικαστήρια λειτουργούν στην ώρα τους.

Και τα σχολεία, επίσης.

Με τα πανεπιστήμια που παρέχουν γνώση και όχι επαναστατική ψευδαίσθηση.

Γνώρισα αφρικανούς και άραβες γιατρούς...νέους και μεσήλικες.

Μερικοί σχεδόν κονομημένοι. Πάντως, όχι οικονομικά απεγνωσμένοι. 

Πολλά καλά, νέα, φτωχά παιδιά... που αγωνίζονται να μάθουν την δουλειά και να προκόψουν. 

Όπως και εδώ.

Που δεν θέλουν να μείνουν στις σκατοχώρες τους  με τις συνεχείς αναστατώσεις, τον φόβο, τους εμφυλίους, την αδικία και τους πολιτικούς -και αυθεντικούς- γκάνγκστερς στην εξουσία.

Το πρόβλημα είναι ότι οι παράδεισοι τελείωσαν.

Είναι σαν τον «ιδανικό έρωτα»: είναι σαν κρύο ντους όταν διαπιστώνεις πως όλα ήταν μιά μαλακία.

Η Ευρώπη είναι μιά γερασμένη και κουρασμένη συνταξιούχα που νοικιάζει γκαρσονιέρες στην νεοφερμένη φτωχολογιά.

Προφανώς δεν μπορεί να τους εμπνεύσει ενθουσιασμό.

Άλλα περίμεναν από την πλούσια γριά,  και, άλλα  βρήκαν.

Και θυμώνουν.

Με τον εαυτό τους κυρίως...που την πίστεψαν σαν σωτήρα.

Αυτή βέβαια δεν υποσχέθηκε πολλά: βασικά θέλει την ησυχία της.

Και πετάνε τώρα τα σκουπίδια τους στην αυλή της παλιόγριας.

Σπάνε τις αγαπημένες γλάστρες της για να σπάσουν πλάκα.

Μόνο αυτό τους έμεινε.