…ο υπαινιγμός και η πρόκληση είναι εργαλεία των καλλιτεχνών, των διαφημιστών και των εμπόρων:
μιά γυναίκα με κόκκινο φουστάνι που περπατάει σε ένα έρημο μεσαιωνικό σοκκάκι και την παρακολουθεί μιά γάτα, είναι μιά εν δυνάμει ιστορία:
ίσως ιστορία πάθους, εγκατάλειψης, φυγής, μοναξιάς ή σεξουαλικής πρόθεσης.
Φτιάχνεις μιά ιστορία όπως μιά συνταγή: με τα υλικά που έχεις μπροστά σου.
Σύμβολα.
Και το κόκκινο φουστάνι πουλιέται τριπλάσια απ´ ότι αν το έβλεπες στο μαγαζάκι της γειτονιάς.
Οι κυριλέ ιατροί φοράνε μυωπικά γυαλιά με λεπτό , χρυσό μεταλλικό σκελετό ενώ οι ροκ σταρς μεγάλα σκούρα γυαλιά ηλίου ακόμα και την νύχτα.
Σύμβολα.
Ακόμη και οι λέξεις γίνονται σύμβολα -εργαλεία:
ο «οδικός χάρτης» (road map) είναι σήμερα προτιμότερη λέξη στους πολιτικάντηδες από τον «σχεδιασμό» και τον «προγραμματισμό ενεργειών».
Το «πρότυπο» έγινε «paradigm» από κάποιον ξένο επιστήμονα -που ήξερε λίγα ελληνικά αλλά του άρεσαν οι ελληνικούρες - και, κατέληξε «παράδειγμα» στους νεοέλληνες χαζοκουλτουριάρηδες.
Οι Χριστιανοί έφτιαξαν τις δικές τους λέξεις, οι Κομμουνιστές τις δικές τους.
Καθένας οχυρώνεται πίσω από ηλίθια σύμβολα.
Και όσες κυρίες ψάχνουν άντρα , αγοράζουν κόκκινα φουστάνια γιατί στο υποσυνείδητό τους καρφώθηκε μια φωτογραφία -ιστορία.
Η αναγνώριση των συμβόλων είναι σπουδαίο πράγμα:
εκτός από ταλαιπωρία , γλυτώνεις και πολλά έξοδα.
Συμφέρει.