Ο ΗΓΕΤΗΣ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ ΕΡΑΣΤΗΣ

Έρωτες. 

Η σχέση ηγέτη -οπαδών, μοιάζει με ερωτική σχέση: 

ο Ηγέτης/Εραστής ενσαρκώνει όλες τις ελπίδες, όλες τις καταπιεσμένες φιλοδοξίες και όλες τις κρυμμένες ανασφάλειες των οπαδών. 

Οι οπαδοί είναι σαν την κακομοίρα λαικογκόμενα που ελπίζει να αλλάξει η ζωή της μέσα από την σχέση της με τον ωραίο, θαρραλέο και ματσωμένο τύπο που την λατρεύει. 

Δικαίωση, καταξίωση και ευημερία έν όψει.

Γιατί τον λατρεύει και αυτή... και του συγχωρεί ένα σωρό ελαττώματα του λεβέντη.

...εκτός από ένα: να την προδώσει γιά μιά άλλη.

Συνήθως, μια πολύφερνη νύφη. 

Αλλά, και ο Ηγέτης-Εραστής, κουφιοκεφαλάκης όπως είναι συνήθως, όσο πιό καψούρα  βλέπει την γκόμενα - λαουτζίκο , τόσο φουσκώνουν τα μυαλά του ότι είναι ξεχωριστός, χαρισματικός, σπέσιαλ και Αναντικατάστατος.

Και φυσικά, για να μην χαλάσει η υπέροχη «σχέση», της λέει ό,τι αυτή θέλει να ακούσει. 

Γιά όσο πάει.

Μια αμφοτερόπλευρη,  ανατροφοδοτούμενη σχέση αλληλοπαραμυθιάσματος: όπως συνήθως όλες οι ερωτικές σχέσεις. 

Στην  αρχική φάση. 

Γιατί πάντα ακολουθεί και η επόμενη φάση: 

της προσγείωσης στην πραγματικότητα. 

Ωραίο το δροσερό νεράκι, να το πιούνε και οι δυό, αλλά, δυστυχώς, κάποιος πρέπει να κουβαλήσει  το λαγήνι στον ώμο. 

Και,  φυσικά, ουδείς σπουδαίος εραστής καταδέχεται να κουβαλάει λαγήνια: είναι προορισμένος να εμπνέει τους άλλους να τα κουβαλάνε.

Πάνω εκεί λοιπόν που κουβαλάει η κακομοίρα,  ιδρώνοντας, το λαγήνι, αρχίζει να τρίζει και η ερωτική σχέση και να δραπετεύουν οι ψήφοι.

ΕΓΩ, Ο ΑΣΘΕΝΗΣ ΚΑΙ Η ΚΟΥΜΠΑΡΑ ΤΟΥ

 Θέλω να συστήνω καλούς γιατρούς.

Δεν θέλω να συστήνω κανένα γιατρό.

Θέλω και δεν θέλω: αυτό λέγεται «αμφιθυμία».

Θεωρώ καθήκον μου να ενημερώσω σωστά και να προσανατολίσω τον ασθενή.

Να τον προφυλάξω από τους σκιτζήδες που παραμονεύουν... από τα αρπακτικά, απο τους παραμυθατζήδες.

Να συστήσω δυό-τρείς καλούς, που τους ξέρω, και τους έχω εμπιστοσύνη.

Συχνά το κάνω... αλλά , φυσικά, συνήθως πάνε όπου τους πει η κουμπάρα τους, ένας άλλος γιατρός που πίνουν ουζάκια μαζί  -αλλά που δεν έχει ιδέα από το πρόβλημα - ο ασφαλιστής τους, ο κολλητός από τον στρατό.

Προφανώς νιώθω λίγο μαλάκας,  όταν η πειθώ του κάθε άσχετου η μισοάσχετου, είναι  μεγαλύτερη  απο την δική μου.

....ειδικά όταν εγώ έχω κάνει μιά δύσκολη διάγνωση.

Αλλά δεν κάνω κωλοτούμπες να πείσω κανένα: ούτε συμφέρον έχω, ούτε βλάκείες ή υπερβολές μπορώ να λέω για τον ένα και για τον άλλο..

«Θαυματοποιοί», «μοναδικοί», «χρυσά χέρια», «τρομερά νυστέρια» κλπ, μακριά από μένα.

Ντροπής πράγματα...καφενειακά.

Ασε που θεωρώ ότι είναι και έλλειψη σεβασμού στον άρρωστο: 

κάθε άτυχος άνθρωπος δικαιούται λίγη αλήθεια.

Και άτυχος και παραμυθιασμένος, πάει πολύ.

Πρόκληση.

Αρα,  μόλις πουν ότι θα πάνε στον γνωστό της κουμπάρας τους, δεν αντιδρώ:

«βέβαια, όπου νομίζετε και νιώθετε καλύτερα».

Αν όλα πάνε καλά, μιά χαρά.

Η δικαίωση της κουμπάρας δεν με ενοχλεί.

Αλλά όταν δεν πάνε καλά?...ε? 

...εεε, τότε υπάρχει ένα προβληματάκι.

Επιπλοκή...στράβωμα...ο άρρωστος πάει κατά διαόλου.

Και δόστου τηλέφωνα τώρα σε μένα...έγινα πάλι η σανίδα σωτηρίας:

ζητάνε απεγνωσμένα τα καλά νέα.

Αλλά δεν μπορώ: και τα καλά λόγια,  έχουν τα όριά τους.

Τον αετονύχη μεγαλογιατρό, βλέπεις, δεν τον πολυρωτάνε:

είναι πάντα  «τόσο πολυάσχολος»...

Άσε που είναι και κάπως βαρύς και τα λόγια του μετρημένα.

Τσαλαβουτάει με τις επιπλοκές και ροκανίζει τον χρόνο.

Σαφείς εξηγήσεις, σπάνια δίνει... και έγκαιρα, ποτέ.

Μόνο όταν έχουν ωριμάσει οι συνθήκες...δηλαδή όταν έχουν εξαντληθεί άρρωστος και συγγενείς, ψυχολογικά και οικονομικά.

Τότε μπαίνουν στο παιχνίδι άλλα κοράκια.

Κέντρα ειδικής αποκατάστασης, θαυματουργοί φυσιοθεραπευτές, εναλλακτικοί, βιοενέργεια και βότανα και πάει λέγοντας.

Και δόστου τηλεφωνήματα για συμβουλές.

Η κουμπάρα βλέπεις, τώρα δεν έχει άποψη.

Της τελείωσαν οι απόψεις.

ΑΝΑΛΩΣΙΜΟΙ ΙΑΤΡΟΙ, ΑΝΑΛΩΣΙΜΟΙ ΟΥΡΟΚΑΘΕΤΗΡΕΣ

 ...οι νοσοκομειακοί γιατροί είναι σαν τις σύριγγες και τους ουροκαθετήρες: αναλώσιμα υλικά.

Έτσι αντιμετωπίζονται απο την «εξουσία».

Την εξουσία διάφορων τύπων, βασικά άσχετων και αδιάφορων για την ποιότητα της περίθαλψης, που δεν έχουν χρόνο και ενέργεια παρά μόνο για την καρέκλα τους.

Και τρέχουν... μόνο όταν η καρέκλα τρίζει και πάει να σπάσει.

Ο κορωνοιός μας έκανε καλό: μας απάλλαξε από κάθε ψευδαίσθηση.

Ο γιατρός δεν είναι αξιοσέβαστο πρόσωπο ούτε για την πολιτεία ούτε για την κοινωνία.

Η «κοινωνία» είναι ένα μάτσο χέστες που ζηλοφθονούν αλλά και αμφισβητούν την ουσία του ιατρικού επαγγέλματος: 

την τεράστια ευθύνη και την τεράστια προπαρασκευή που αυτή απαιτεί.

Χέστες που ψάχνουν στο Google να βγάλουν διάγνωση, που παίρνουν θεραπεία από την κουμπάρα τους και χειροκροτάνε τους γιατρούς μόνο όταν χεστούν απ´ τον φόβο τους.

Μόλις περάσουν τον κάβο, πάλι μιά από τα ίδια.

Η «Πολιτεία» απ´ την άλλη, δεν είναι μιά απρόσωπη ιερή αρχή:

στην ουσία είναι μιά αυτοσυντηρούμενη ομάδα συμφερόντων που θεωρεί εαυτήν ικανή στο μάνατζμεντ όλων των πραγμάτων και ειδικά της παιδείας και  της υγείας που και στις δυο τα έχουν σκατώσει από ετών.

Αυτοσυντηρούμενη ψευδοελίτ που αντιμετωπίζει τους γιατρούς σαν υπερεξειδικευμένα γρανάζια στον σκουριασμένο και γερασμένο μηχανισμό του ΕΣΥ.

Γρανάζια αναλώσιμα, φυσικά: μόλις σπάσει κάποιο, ευελπιστούν ότι θα βρουν κάποιο άλλο να ταιριάξει.

Εστω και αν δεν ταιριάζει. 

Εστω και αν είναι από άλλη μηχανή.

Δεν έχουμε εντατικολόγους? 

....δεν πειράζει!

Πατέντα!

Χρίζουμε κάποιους εντατικολόγους ας είναι και άσχετης ειδικότητας...

...ανεκπαίδευτοι και, κατ´ ουσίαν, ακατάλληλοι.

Τσαγκάρηδες αντί χασάπηδες...ναι , ρε!

...τι θέτε?

....ασχολούνται και οι δυο με το δέρμα!...πως κάνετε έτσι?

Θέλετε και υπερειδικούς?

Βουλώστε το!

Καλοί είναι και αυτοί!

Τίποτε δεν εκτιμάτε!

Τοσα ωραία , γυαλιστερά μηχανήματα σας αγόρασε ο Μαρινάκης και η ΙΟΝ!

(Φατε και καμμιά σοκολάτα ΙΟΝ για την υπογλυκαιμία στην εφημερία!).

Και το «υπερόπλο» μας?

...η μονιμοποίηση!

...ναι!!! 

....θα μονιμοποιηθούν οι μοναδίστες!!!.

Με κρίση, όμως , εεεε?...

Πάρτε τώρα ένα δυο εξάμηνα και ...βλέπουμε.

Λουκούμια.

Να περάσει ο Κορώνας και συζητάμε.

...και, εδώ είμαστε, λιγούρια.

Εδώ.

....πάντα εμείς «εδώ» και εσείς «εκεί» : 

στις σκοτεινές τρύπες σας.

Αν είσαστε καλά παιδάκια.

Αλλιώς θα γεράσετε επικουρικοί.

Μιά ζωή στην επικουρία μιάς μόνιμης προσωρινότητας.

ΣΥΜΒΟΛΑ

 …ο υπαινιγμός  και η πρόκληση είναι εργαλεία των καλλιτεχνών, των διαφημιστών και των εμπόρων: 

μιά γυναίκα με κόκκινο φουστάνι που περπατάει σε ένα έρημο μεσαιωνικό σοκκάκι και την παρακολουθεί μιά γάτα, είναι μιά εν δυνάμει ιστορία: 

ίσως ιστορία πάθους, εγκατάλειψης, φυγής, μοναξιάς ή σεξουαλικής πρόθεσης.

Φτιάχνεις μιά  ιστορία όπως μιά συνταγή: με τα  υλικά που έχεις μπροστά σου.

Σύμβολα.

Και το κόκκινο φουστάνι πουλιέται τριπλάσια απ´ ότι αν το έβλεπες στο μαγαζάκι της γειτονιάς.

Οι κυριλέ ιατροί φοράνε μυωπικά γυαλιά με λεπτό , χρυσό μεταλλικό σκελετό ενώ  οι ροκ σταρς μεγάλα σκούρα γυαλιά ηλίου ακόμα και την νύχτα.

Σύμβολα.

Ακόμη και οι λέξεις γίνονται σύμβολα -εργαλεία: 

ο «οδικός χάρτης» (road map) είναι σήμερα προτιμότερη λέξη στους πολιτικάντηδες από τον «σχεδιασμό» και τον «προγραμματισμό ενεργειών».

Το «πρότυπο» έγινε «paradigm» από κάποιον ξένο επιστήμονα -που ήξερε λίγα ελληνικά αλλά του άρεσαν οι ελληνικούρες - και, κατέληξε    «παράδειγμα» στους νεοέλληνες χαζοκουλτουριάρηδες.

Οι Χριστιανοί έφτιαξαν τις δικές τους λέξεις, οι Κομμουνιστές τις δικές τους.

Καθένας οχυρώνεται πίσω από ηλίθια σύμβολα.

Και όσες κυρίες ψάχνουν άντρα , αγοράζουν κόκκινα φουστάνια γιατί στο υποσυνείδητό τους καρφώθηκε μια φωτογραφία -ιστορία.

Η αναγνώριση των συμβόλων είναι σπουδαίο πράγμα: 

εκτός από ταλαιπωρία , γλυτώνεις και πολλά έξοδα.

Συμφέρει.

Η ΒΡΩΜΑ

 ….προσπαθώ να  καταλάβω γιατί το επαναστατιλίκι πάει μαζί με την ακαλαισθησία και την βρώμα: δεν είναι μόνο η πρόκληση προς τους  «νοικοκυραίους».

Προφανώς,  οι συντηρητικοί νοικοκυραίοι,  είναι καθαροί, χτενισμένοι και έχουν πλύνει επιμελώς τα αυτιά τους.

Η απόρριψη των μικροαστικών αξιών επιβάλλει αντισυμβατική εμφάνιση και συμπεριφορά.

Αλλά η βρώμα? η ασχήμια? 

…το μίσος γιά τον βαμμένο τοίχο?

Μάλλον είναι βαθύτερο.

Είναι η ψυχική συγγένεια με το περιθώριο…. το περιθώριο είναι «δικό μας»: 

ανεκτικό, δεν δασκαλεύει, δεν απαιτεί.

Δεν μας κρίνει.

Το περιθώριο είναι γεμάτο κατανόηση και αποδοχή γιά την αθλιότητα,  αφού και το ίδιο, νιώθει άθλιο.

Είναι η ψυχική συγγένεια του ρεμπέτη με το κλεφτρόνι, τον μεθύστακα, τον νταβατζή, την πόρνη.

Και όλοι μαζί εναντίον της εξουσίας.

Αλλά, μεταξύ τους,  οι περιθωριακοί και ο υπόκοσμος  έχουν ιεραρχία.

Τα πιό αντιεξουσιαστικά ανθρωπάκια είναι μικροί εξουσιαστές στον μικρόκοσμό τους.

Περιφρόνηση των κατεστημένων αξιών,  όταν είναι εύκολη και ανέξοδη.

ΑΓΧΟΣ ΣΤΟΝ ΑΠΟΛΟΓΙΣΜΟ ΖΩΗΣ

 ...δεν μπορώ να καταλάβω γιατί κάποιοι παλιοί γνωστοί που με πήραν  τηλέφωνο μετά από ...τριάντα χρόνια να μου ευχηθούν στην ασήμαντη και άγνωστη γιορτή μου του «Πλάτωνος μάρτυρος», είχαν τόσο άγχος.

Οι ζωές τους μοιάζουν αρκετά τακτοποιημένες.

Και οικονομικά και κοινωνικά επιτυχημένες.

Αλλά, ...άγχος: γρήγορη ομιλία, συμπυκνωμένη αυτοπαρουσίαση ζωής, επιτεύγματα παιδιών (που τώρα είναι μαντραχαλάδες στα 30 που παλεύουν με καριέρες, οικογένειες και μεταπτυχιακά).

Αγχος...αδικαιολόγητο, νομίζω.

Πήγαινα να πω, δειλά, εντάξει ρε παιδιά...κουλάρετε....δεν δίνετε εξετάσεις.

Εξ άλλου σχεδόν όλων των ειδών τα επιτεύγματα, είναι παροδικά: οι επαγγελματικές και ερωτικές καριέρες, ιδιαίτερα.

Γενικά δείχνω ένα ειλικρινή  θαυμασμό στα επιτεύγματα που μου περιγράφουν, ειδικά όταν αφορούν τα παιδιά.

....πραγματικά χαίρομαι όταν προοδεύουν οι νέοι.

Πρέπει και αυτοί να κάνουν τον κύκλο τους.

Εξ άλλου, ωριμάζοντας, θα έχουν χρόνο να σκεφτούν -και να ξανασκεφτούν- τις τρέχουσες κοινωνικές αξίες μέχρι αυτές να αναθεωρηθούν, δημιουργώντας την αναπόφευκτη αίσθηση ματαιότητας που καταλαμβάνει τις μεγαλύτερες ηλικίες.

Γενικά νομίζω ότι η βιολογική φθορά  δημιουργεί πολύ άγχος: 

οι ερωτικές επιτυχίες με βαρυεστημένες συναδέλφους, τα συμπληρώματα διατροφής και οι διορισμοί σε ανώτερες θέσεις στον δημόσιο τομέα όταν αλλάζει η κυβέρνηση, προσφέρουν μόνο πρόσκαιρη ανακούφιση.

ΘΑ ΓΙΝΩ ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ

 …τώρα που γερνάω, αρχίζω να βάζω μυαλό.

….τέρμα η ιατρική , το άγχος και ταλαιπωρία των ΤΕΠ: 

θα ασχοληθώ με την πολιτική.

Το θέμα είναι,  ότι από πολιτική δεν έχω ιδέα …αλλά , τελικά, ούτε αυτό με πειράζει : 

και οι κανονικοί πολιτικοί, επίσης δεν σκαμπάζουν από πολιτική… 

…άρα μιά χαρά είμαι.

Κάτι αποτυχημένοι γιατροί, δικηγόροι και συνδικαλιστές του δημοσίου,  είναι οι περισσότεροι.

Τέλος πάντων, πήρα συμβουλές από ένα πραγματικό πολιτικό που ήταν παλιός ασθενής μου: 

«ώστε θέλεις να ασχοληθείς με την πολιτική γιατρέ», μου λέει…» «καλή ιδέα …αλλά γιατί?»

«Για ιδεολογικούς ή για πρακτικούς λόγους?»

Του είπα την αλήθεια…. τι ιδεολογία και μαλακίες… απλώς προκοπή δεν έκανα και πρέπει να βρω μια διέξοδο.

«Χαίρομαι που είσαι πρακτικός τύπος γιατρέ» μου είπε ο παλιός πολιτικός. 

«Αυτό θα σε βοηθήσει πολύ…»

«λοιπόν,  το πρώτο πράγμα που πρέπει να κάνεις,  είναι να διαλέξεις ένα κόμμα και έναν νταβατζή».

«Ναι, ναι… νταβατζή…. μην σοκάρεσαι,  κι εμείς οι πολιτικοί πουτάνες είμαστε καταβάθος…»

«Ξέρεις,  δε γίνεται αλλιώς…. όπως και η πουτάνα είναι πολύ δύσκολο να κάνει πιάτσα μόνη της και να μην την φάνε λάχανο οι διάφοροι κακοποιοί, έτσι και ο πολιτικός πρέπει να έχει ένα νταβατζή:

 και για να τον προστατεύει, και για να τον βοηθάει, και για να τον χρηματοδοτεί,  και κυρίως να  έχει κάπου  να ακουμπήσει όταν σκουρύνουν τα πράγματα».

Τον άκουσα προσεκτικά γιατί προφανώς αυτά που μου έλεγε, ήταν προϊόντα μακράς εμπειρίας και Σοφίας. 

…οκ…καλά, θα βρω κόμμα , του είπα,  αλλά τον νταβατζή που θα τον βρω? 

…..και τι πρέπει να είναι αυτός?

«…τι να σου πώ ρε Γιατρέ» , μου είπε ο παλιός… 

«Γιατρός είσαι…. βρες έναν νταβατζή από το χώρο σου… δεν υπάρχουν νταβαντζήδες το χώρο σου?»

Εδώ, τώρα, τα έμπλεξα: επειδή υπάρχουν πολλοί νταβατζήδες στον χώρο μας,  δεν ξέρω ακριβώς που και ποιον πρέπει να διαλέξω. 

Τι πρόβλημα κι αυτό… 

Τελικά είναι δύσκολο πράγμα η πολιτική…