ΚΟΜΜΑΤΑ ΚΑΙ ΣΤΕΛΕΧΗ

 

Στην Ελλάδα υποτίθεται ότι τσακωνόμαστε για τις ιδεολογίες ενώ, στην ουσία,  έχουμε προσωπικές αντιδικίες και συμφέροντα : θεσιθηρία, κονόμα, μικροφιλοδοξίες, μωροφιλοδοξίες, «ξέρεις ποιός είμαι εγώ ρε» κλπ.

Οι παρακεντέδες κάθε υπουργού - ή ακόμα και βουλευτή - προσπαθούν να του μοιάσουν…. εμφανισιακά αλλά και στην συμπεριφορά και στο στυλ.

Κάποτε που ήμουνα στο κόμμα του Τσοβόλα, ήταν ένας τύπος που ηταν ιδιος ο Τσοβόλας  σε νεαρή ηλικία. 

Και δεν ήταν συγγενείς. 

Απλά του φερνε λίγο στη φάτσα, έφτιαξε και το μαλλί και την έκφραση, και , έγινε ίδιος ο Τσοβόλας.

Στελεχάρα.

Το βλέπω και τώρα  σε παρατρεχάμενους : 

κάτι τενεκέδες ξεγάνωτοι… που είτε φόρεσαν ένα κουστούμι  και μια γραβάτα…είτε μια ψευτοαγωνιστική περιβολή -ανάλογα το «αφεντικό»…

Αντιγράφουν το στυλ και τις ατάκες του αφεντικού τους  και νομίζουν ότι έπιασαν τον Πάπα από τα  «παπά….».

Αρχίζουν να φαντάζονται και τον εαυτό τους βουλευτή… 

Βλέπουν ότι, στην ουσία,  δεν υπάρχει και μεγάλη διαφορά από τους υπάρχοντες… Άρα σου λέει γιατί αυτός και όχι και εγώ»…»

Βέβαια, άμα γράψουν δύο γραμμές,  κάνουν 30 ορθογραφικά και συντακτικά λάθη.

Λεπτομέρειες.

Τα κόμματα είναι τα μεγαλύτερα διαφθορεία: παίρνουν ασήμαντους  ανθρώπους και, αντί να τους μορφώσουν και εκπαιδεύσουν, τους διαμορφώνουν φιλοδοξίες χωρίς να βελτιώνουν καθόλου το ποιόν  τους.

Και μετά διαμαρτύρονται οι κομματικοί ηγήτορες ότι δεν έχουν στελέχη να κάνουν μια δουλειά σωστή...

Αφού εσείς τους φτιάχνετε ρε… καθ´ εικόνα  και ομοίωσιν…

ΥΙΟΘΕΣΙΕΣ , ΕΥΑΙΣΘΗΣΙΕΣ ΚΑΙ ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΙΕΣ

…άμα βλέπω υιοθεσίες νέων από γέρους , ειδικά  λεφτάδες ή φιρμάτους, διπλοκουμπώνομαι.

…σαν την Ολλανδή εξηντάρα δημοσιογράφα με την κόκκινη καπελλαδούρα που φιλοξένησε - και τελικά υιοθέτησε-  τον 23χρονο Αφγανάκο.

Γλυκούλης, το αξίζει!

Και ο Σαρτρ υιοθέτησε  μιά απ´ τις γκόμενές του: την περνούσε καμμιά …σαρανταριά χρόνια.

Σούγκαρ ντάντυ, ο πουροφιλόσοφος.

Και η Σιμόν ντε Μποβουάρ, η «αιώνια σύντροφός» του, η σημαία των φεμινιστριών, ήταν μπαισέξουαλ και υιοθέτησε μιά νεαρή ερωμένη της.

( η οποία μετά τον θάνατό της «μαμάς» την έκανε ρόμπα αποκαλύπτοντας ένα σωρό ερωτικές βρωμιές).

Η Ολλανδή φιλάνθρωπος  με την καπελλαδούρα, δεν περιέθαλψε καμμιά γριά Κούρδισσα ή καμμιά Ιρακινή οικογένεια.

Ήθελα φρέσκο κρέας από το Αφγανιστάν.

Γ αυτό,  όταν βλέπω υιοθεσίες, φιλανθρωπίες και «ευαισθησίες» λέω: κούμπωμα διπλό!

Ο ΗΓΕΤΗΣ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑΣ ΕΡΑΣΤΗΣ

Έρωτες. 

Η σχέση ηγέτη -οπαδών, μοιάζει με ερωτική σχέση: 

ο Ηγέτης/Εραστής ενσαρκώνει όλες τις ελπίδες, όλες τις καταπιεσμένες φιλοδοξίες και όλες τις κρυμμένες ανασφάλειες των οπαδών. 

Οι οπαδοί είναι σαν την κακομοίρα λαικογκόμενα που ελπίζει να αλλάξει η ζωή της μέσα από την σχέση της με τον ωραίο, θαρραλέο και ματσωμένο τύπο που την λατρεύει. 

Δικαίωση, καταξίωση και ευημερία έν όψει.

Γιατί τον λατρεύει και αυτή... και του συγχωρεί ένα σωρό ελαττώματα του λεβέντη.

...εκτός από ένα: να την προδώσει γιά μιά άλλη.

Συνήθως, μια πολύφερνη νύφη. 

Αλλά, και ο Ηγέτης-Εραστής, κουφιοκεφαλάκης όπως είναι συνήθως, όσο πιό καψούρα  βλέπει την γκόμενα - λαουτζίκο , τόσο φουσκώνουν τα μυαλά του ότι είναι ξεχωριστός, χαρισματικός, σπέσιαλ και Αναντικατάστατος.

Και φυσικά, για να μην χαλάσει η υπέροχη «σχέση», της λέει ό,τι αυτή θέλει να ακούσει. 

Γιά όσο πάει.

Μια αμφοτερόπλευρη,  ανατροφοδοτούμενη σχέση αλληλοπαραμυθιάσματος: όπως συνήθως όλες οι ερωτικές σχέσεις. 

Στην  αρχική φάση. 

Γιατί πάντα ακολουθεί και η επόμενη φάση: 

της προσγείωσης στην πραγματικότητα. 

Ωραίο το δροσερό νεράκι, να το πιούνε και οι δυό, αλλά, δυστυχώς, κάποιος πρέπει να κουβαλήσει  το λαγήνι στον ώμο. 

Και,  φυσικά, ουδείς σπουδαίος εραστής καταδέχεται να κουβαλάει λαγήνια: είναι προορισμένος να εμπνέει τους άλλους να τα κουβαλάνε.

Πάνω εκεί λοιπόν που κουβαλάει η κακομοίρα,  ιδρώνοντας, το λαγήνι, αρχίζει να τρίζει και η ερωτική σχέση και να δραπετεύουν οι ψήφοι.

ΕΓΩ, Ο ΑΣΘΕΝΗΣ ΚΑΙ Η ΚΟΥΜΠΑΡΑ ΤΟΥ

 Θέλω να συστήνω καλούς γιατρούς.

Δεν θέλω να συστήνω κανένα γιατρό.

Θέλω και δεν θέλω: αυτό λέγεται «αμφιθυμία».

Θεωρώ καθήκον μου να ενημερώσω σωστά και να προσανατολίσω τον ασθενή.

Να τον προφυλάξω από τους σκιτζήδες που παραμονεύουν... από τα αρπακτικά, απο τους παραμυθατζήδες.

Να συστήσω δυό-τρείς καλούς, που τους ξέρω, και τους έχω εμπιστοσύνη.

Συχνά το κάνω... αλλά , φυσικά, συνήθως πάνε όπου τους πει η κουμπάρα τους, ένας άλλος γιατρός που πίνουν ουζάκια μαζί  -αλλά που δεν έχει ιδέα από το πρόβλημα - ο ασφαλιστής τους, ο κολλητός από τον στρατό.

Προφανώς νιώθω λίγο μαλάκας,  όταν η πειθώ του κάθε άσχετου η μισοάσχετου, είναι  μεγαλύτερη  απο την δική μου.

....ειδικά όταν εγώ έχω κάνει μιά δύσκολη διάγνωση.

Αλλά δεν κάνω κωλοτούμπες να πείσω κανένα: ούτε συμφέρον έχω, ούτε βλάκείες ή υπερβολές μπορώ να λέω για τον ένα και για τον άλλο..

«Θαυματοποιοί», «μοναδικοί», «χρυσά χέρια», «τρομερά νυστέρια» κλπ, μακριά από μένα.

Ντροπής πράγματα...καφενειακά.

Ασε που θεωρώ ότι είναι και έλλειψη σεβασμού στον άρρωστο: 

κάθε άτυχος άνθρωπος δικαιούται λίγη αλήθεια.

Και άτυχος και παραμυθιασμένος, πάει πολύ.

Πρόκληση.

Αρα,  μόλις πουν ότι θα πάνε στον γνωστό της κουμπάρας τους, δεν αντιδρώ:

«βέβαια, όπου νομίζετε και νιώθετε καλύτερα».

Αν όλα πάνε καλά, μιά χαρά.

Η δικαίωση της κουμπάρας δεν με ενοχλεί.

Αλλά όταν δεν πάνε καλά?...ε? 

...εεε, τότε υπάρχει ένα προβληματάκι.

Επιπλοκή...στράβωμα...ο άρρωστος πάει κατά διαόλου.

Και δόστου τηλέφωνα τώρα σε μένα...έγινα πάλι η σανίδα σωτηρίας:

ζητάνε απεγνωσμένα τα καλά νέα.

Αλλά δεν μπορώ: και τα καλά λόγια,  έχουν τα όριά τους.

Τον αετονύχη μεγαλογιατρό, βλέπεις, δεν τον πολυρωτάνε:

είναι πάντα  «τόσο πολυάσχολος»...

Άσε που είναι και κάπως βαρύς και τα λόγια του μετρημένα.

Τσαλαβουτάει με τις επιπλοκές και ροκανίζει τον χρόνο.

Σαφείς εξηγήσεις, σπάνια δίνει... και έγκαιρα, ποτέ.

Μόνο όταν έχουν ωριμάσει οι συνθήκες...δηλαδή όταν έχουν εξαντληθεί άρρωστος και συγγενείς, ψυχολογικά και οικονομικά.

Τότε μπαίνουν στο παιχνίδι άλλα κοράκια.

Κέντρα ειδικής αποκατάστασης, θαυματουργοί φυσιοθεραπευτές, εναλλακτικοί, βιοενέργεια και βότανα και πάει λέγοντας.

Και δόστου τηλεφωνήματα για συμβουλές.

Η κουμπάρα βλέπεις, τώρα δεν έχει άποψη.

Της τελείωσαν οι απόψεις.

ΑΝΑΛΩΣΙΜΟΙ ΙΑΤΡΟΙ, ΑΝΑΛΩΣΙΜΟΙ ΟΥΡΟΚΑΘΕΤΗΡΕΣ

 ...οι νοσοκομειακοί γιατροί είναι σαν τις σύριγγες και τους ουροκαθετήρες: αναλώσιμα υλικά.

Έτσι αντιμετωπίζονται απο την «εξουσία».

Την εξουσία διάφορων τύπων, βασικά άσχετων και αδιάφορων για την ποιότητα της περίθαλψης, που δεν έχουν χρόνο και ενέργεια παρά μόνο για την καρέκλα τους.

Και τρέχουν... μόνο όταν η καρέκλα τρίζει και πάει να σπάσει.

Ο κορωνοιός μας έκανε καλό: μας απάλλαξε από κάθε ψευδαίσθηση.

Ο γιατρός δεν είναι αξιοσέβαστο πρόσωπο ούτε για την πολιτεία ούτε για την κοινωνία.

Η «κοινωνία» είναι ένα μάτσο χέστες που ζηλοφθονούν αλλά και αμφισβητούν την ουσία του ιατρικού επαγγέλματος: 

την τεράστια ευθύνη και την τεράστια προπαρασκευή που αυτή απαιτεί.

Χέστες που ψάχνουν στο Google να βγάλουν διάγνωση, που παίρνουν θεραπεία από την κουμπάρα τους και χειροκροτάνε τους γιατρούς μόνο όταν χεστούν απ´ τον φόβο τους.

Μόλις περάσουν τον κάβο, πάλι μιά από τα ίδια.

Η «Πολιτεία» απ´ την άλλη, δεν είναι μιά απρόσωπη ιερή αρχή:

στην ουσία είναι μιά αυτοσυντηρούμενη ομάδα συμφερόντων που θεωρεί εαυτήν ικανή στο μάνατζμεντ όλων των πραγμάτων και ειδικά της παιδείας και  της υγείας που και στις δυο τα έχουν σκατώσει από ετών.

Αυτοσυντηρούμενη ψευδοελίτ που αντιμετωπίζει τους γιατρούς σαν υπερεξειδικευμένα γρανάζια στον σκουριασμένο και γερασμένο μηχανισμό του ΕΣΥ.

Γρανάζια αναλώσιμα, φυσικά: μόλις σπάσει κάποιο, ευελπιστούν ότι θα βρουν κάποιο άλλο να ταιριάξει.

Εστω και αν δεν ταιριάζει. 

Εστω και αν είναι από άλλη μηχανή.

Δεν έχουμε εντατικολόγους? 

....δεν πειράζει!

Πατέντα!

Χρίζουμε κάποιους εντατικολόγους ας είναι και άσχετης ειδικότητας...

...ανεκπαίδευτοι και, κατ´ ουσίαν, ακατάλληλοι.

Τσαγκάρηδες αντί χασάπηδες...ναι , ρε!

...τι θέτε?

....ασχολούνται και οι δυο με το δέρμα!...πως κάνετε έτσι?

Θέλετε και υπερειδικούς?

Βουλώστε το!

Καλοί είναι και αυτοί!

Τίποτε δεν εκτιμάτε!

Τοσα ωραία , γυαλιστερά μηχανήματα σας αγόρασε ο Μαρινάκης και η ΙΟΝ!

(Φατε και καμμιά σοκολάτα ΙΟΝ για την υπογλυκαιμία στην εφημερία!).

Και το «υπερόπλο» μας?

...η μονιμοποίηση!

...ναι!!! 

....θα μονιμοποιηθούν οι μοναδίστες!!!.

Με κρίση, όμως , εεεε?...

Πάρτε τώρα ένα δυο εξάμηνα και ...βλέπουμε.

Λουκούμια.

Να περάσει ο Κορώνας και συζητάμε.

...και, εδώ είμαστε, λιγούρια.

Εδώ.

....πάντα εμείς «εδώ» και εσείς «εκεί» : 

στις σκοτεινές τρύπες σας.

Αν είσαστε καλά παιδάκια.

Αλλιώς θα γεράσετε επικουρικοί.

Μιά ζωή στην επικουρία μιάς μόνιμης προσωρινότητας.

ΣΥΜΒΟΛΑ

 …ο υπαινιγμός  και η πρόκληση είναι εργαλεία των καλλιτεχνών, των διαφημιστών και των εμπόρων: 

μιά γυναίκα με κόκκινο φουστάνι που περπατάει σε ένα έρημο μεσαιωνικό σοκκάκι και την παρακολουθεί μιά γάτα, είναι μιά εν δυνάμει ιστορία: 

ίσως ιστορία πάθους, εγκατάλειψης, φυγής, μοναξιάς ή σεξουαλικής πρόθεσης.

Φτιάχνεις μιά  ιστορία όπως μιά συνταγή: με τα  υλικά που έχεις μπροστά σου.

Σύμβολα.

Και το κόκκινο φουστάνι πουλιέται τριπλάσια απ´ ότι αν το έβλεπες στο μαγαζάκι της γειτονιάς.

Οι κυριλέ ιατροί φοράνε μυωπικά γυαλιά με λεπτό , χρυσό μεταλλικό σκελετό ενώ  οι ροκ σταρς μεγάλα σκούρα γυαλιά ηλίου ακόμα και την νύχτα.

Σύμβολα.

Ακόμη και οι λέξεις γίνονται σύμβολα -εργαλεία: 

ο «οδικός χάρτης» (road map) είναι σήμερα προτιμότερη λέξη στους πολιτικάντηδες από τον «σχεδιασμό» και τον «προγραμματισμό ενεργειών».

Το «πρότυπο» έγινε «paradigm» από κάποιον ξένο επιστήμονα -που ήξερε λίγα ελληνικά αλλά του άρεσαν οι ελληνικούρες - και, κατέληξε    «παράδειγμα» στους νεοέλληνες χαζοκουλτουριάρηδες.

Οι Χριστιανοί έφτιαξαν τις δικές τους λέξεις, οι Κομμουνιστές τις δικές τους.

Καθένας οχυρώνεται πίσω από ηλίθια σύμβολα.

Και όσες κυρίες ψάχνουν άντρα , αγοράζουν κόκκινα φουστάνια γιατί στο υποσυνείδητό τους καρφώθηκε μια φωτογραφία -ιστορία.

Η αναγνώριση των συμβόλων είναι σπουδαίο πράγμα: 

εκτός από ταλαιπωρία , γλυτώνεις και πολλά έξοδα.

Συμφέρει.

Η ΒΡΩΜΑ

 ….προσπαθώ να  καταλάβω γιατί το επαναστατιλίκι πάει μαζί με την ακαλαισθησία και την βρώμα: δεν είναι μόνο η πρόκληση προς τους  «νοικοκυραίους».

Προφανώς,  οι συντηρητικοί νοικοκυραίοι,  είναι καθαροί, χτενισμένοι και έχουν πλύνει επιμελώς τα αυτιά τους.

Η απόρριψη των μικροαστικών αξιών επιβάλλει αντισυμβατική εμφάνιση και συμπεριφορά.

Αλλά η βρώμα? η ασχήμια? 

…το μίσος γιά τον βαμμένο τοίχο?

Μάλλον είναι βαθύτερο.

Είναι η ψυχική συγγένεια με το περιθώριο…. το περιθώριο είναι «δικό μας»: 

ανεκτικό, δεν δασκαλεύει, δεν απαιτεί.

Δεν μας κρίνει.

Το περιθώριο είναι γεμάτο κατανόηση και αποδοχή γιά την αθλιότητα,  αφού και το ίδιο, νιώθει άθλιο.

Είναι η ψυχική συγγένεια του ρεμπέτη με το κλεφτρόνι, τον μεθύστακα, τον νταβατζή, την πόρνη.

Και όλοι μαζί εναντίον της εξουσίας.

Αλλά, μεταξύ τους,  οι περιθωριακοί και ο υπόκοσμος  έχουν ιεραρχία.

Τα πιό αντιεξουσιαστικά ανθρωπάκια είναι μικροί εξουσιαστές στον μικρόκοσμό τους.

Περιφρόνηση των κατεστημένων αξιών,  όταν είναι εύκολη και ανέξοδη.