...μ´ αρέσει αυτή η κοινωνική αντιπαράθεση αισιόδοξων -απαισιόδοξων: αν και άνευ ουσίας, είναι διασκεδαστική.
Στο βάθος, είναι μία πάλη ανάμεσα σε δυό δυστυχισμένες ομάδες:
οι δυστυχισμένοι που προσπαθούν να ξεχάσουν την δυστυχία τους και οι δυστυχισμένοι που την αποδέχονται.
…στο Δημοτικό ήμουν πολύ μικρός για να αξιολογήσω τους δασκάλους: βασικά ,για τέσσερα χρόνια , είχα έναν που είχε ενδιαφέρον να διδάξει… αλλά ήταν ανασφαλής και κομπλεξικός.…Πρόσβαλε, έδερνε κλπ, οκ…ήταν και η εποχή τέτοια που τα σήκωνε αυτά.
Πάντως, δεν θεωρώ τυχαίο το γεγονός ότι ο γιος του έγινε ψυχίατρος.
🙂
Στο γυμνάσιο και στο λύκειο που καταλάβαινα περισσότερο, οι καθηγητές μου φάνηκαν εντελώς άχρωμοι, άοσμοι και κακομοίρηδες εκτός από δύο:
ο ένας ήταν πολύ κακός και κομπλεξικός και η άλλη ήταν μιά καταπληκτική γυναίκα με ενθουσιασμό , ανθρώπινη και πολύ αγαπητή στα παιδιά…
Όλοι την λατρεύαμε.
Όλοι οι υπόλοιποι καθηγητές, ήταν κακόμοιρα ανθρωπάκια χωρίς ιδιαίτερη αυτοεκτίμηση και χωρίς αίσθηση αποστολής:
δεν αγαπούσαν ιδιαίτερα τα παιδιά αλλά δεν τα μισούσαν κιόλας…
Απλά προσπαθούσαν να κάνουν τη δουλίτσα τους και να φύγουν όσο το δυνατόν πιο γρήγορα.
Το περιβάλλον ήταν στενόκαρδο, περιοριστικό και δεν τους άφηνε ιδιαίτερες πρωτοβουλίες.
Όταν ερχόταν ο επιθεωρητής, έτρεμε το φυλλοκάρδι τους.
Στο πανεπιστήμιο έμεινα κατάπληκτος από το μέγεθος της αδιαφορίας με την οποία μας αντιμετώπισαν…και το ίδρυμα καθεαυτό και οι διδάσκοντες: με τους καθηγητές είχαμε ελάχιστη σχέση γιατί ήτανε μικροί θεοί οι οποίοι κάνανε ελάχιστες ώρες μάθημα και τις υπόλοιπες ώρες διδασκαλίας διαλέξεων και εργαστηρίων τις αναλάμβαναν οι βοηθοί και παραβοηθοί , οι οποίοι ήταν πολύ καταπιεσμένοι ή γλυφτρόνια του κερατά ή φιλόδοξοι αυλικοί.
Περίμενα ότι θα εκτιμούσαν το γεγονός ότι ήμασταν όλοι νέοι εξαιρετικών επιδόσεων στο γυμνάσιο και το λύκειο και είχαμε περάσει από πάρα πολύ δύσκολες εξετάσεις οι οποίες τουλάχιστον αποδείκνυαν την μεγάλη επιμέλεια μας.
Δεν ξέρω… ίσως ήταν δικό μου λάθος να περιμένω πολλά… πάντως λίγοι έχουν μείνει στη μνήμη μου σαν άνθρωποι που ασχολήθηκαν μαζί μας.
Νομίζω ότι στην Ελλάδα τα πανεπιστήμια, αν έχουν κάποιες επιτυχίες, αυτό οφείλεται κυρίως σε ατομικές προσπάθειες και στην ικανότητα ορισμένων ανθρώπων με ταλέντο… και ελάχιστα στους θεσμούς, οι οποίοι είναι μάλλον προβληματικοί και σάπιοι.
Έχω την εντύπωση ότι και οι ίδιοι οι πανεπιστημιακοί, ακόμα και οι πιο ταλαντούχοι, μπλέκουν σε ένα δαιδαλώδη και παρακμιακό μηχανισμό ο οποίος είναι καπελωμένος από πολιτικά, οικονομικά και συντεχνιακά συμφέροντα και που δεν αφήνει τους ανθρώπους να ξεδιπλώσουν τις ικανότητές τους και να πάρουν δημιουργικές πρωτοβουλίες.
Δεν είναι τυχαίο ότι πολλοί διακεκριμένοι πανεπιστημιακοί στο εξωτερικό, ελληνικής καταγωγής, στην προοπτική να έρθουν στην Ελλάδα οι περισσότεροι αρνούνται…ή έρχονται και φεύγουν τρέχοντας.
Εν Κατακλείδι, αν μου έλεγαν να πω ένα λόγο που ευθύνεται για όλη αυτή την κατάσταση, θα έλεγα ότι η παιδεία στην Ελλάδα είναι κακομοιριασμένη γιατί όσοι ασκούν πολιτική εξουσία, προσπαθούν να έχουν υπερέλεγχο των πάντων:
δεν εμπιστεύονται ανθρώπους, δεν δίνουν πρωτοβουλίες, δεν αφήνουν τους αρμόδιους να κάνουν την δουλειά τους.
Είναι ανασφαλείς, παρεμβατικοί και θέλουν να ελέγχουν ακόμα και την τελευταία μετάθεση δασκάλου αλλά και την τελευταία παράγραφο στο πέμπτο κεφάλαιο ιστορίας της τρίτης δημοτικού.
Τα αυτά συμβαίνουν και στη υγεία.
Υπουργείο.
…ένα δυσλειτουργικό, αυταρχικό τέρας με τεράστιο, ημιπαράλυτο σώμα και μικρό, φτωχό αλλά πονηρό εγκέφαλο.
….όσο γερνάω, ξεπηδάνε από τη μνήμη μου περιστατικά με ασθενείς από το παρελθόν, συνήθως πριν από 15-20 χρόνια :
είναι γνωστό αυτό το φαινόμενο… αν και δεν ξέρω γιατί γίνεται αυτή η ανάκληση και ποιός είναι ο μηχανισμός της.
…γιατί, δηλαδή, κάποιες μνήμες διατηρήθηκαν ναρκωμένες τόσα χρόνια και μετά τσουπ! … ξεπηδάνε απότομα, απρόβλεπτες και απρόσκλητες.
Βγάλε άκρη.
Θυμήθηκα σήμερα που είχα πάει μια κατ´ οικον επίσκεψη να δω κάποιον καταπονημένο εξηντάρη με ασαφή συμπτώματα.
…θυμάμαι ήταν ένας ωραίος τύπος και σαν στυλ και σαν άντρας, αλλά καταθλιπτικός.
Διαζευγμένος που συζούσε με μία πενηντάρα πλας…άσκημη, κοντή, ξινή και φεμινίστρια.
Το διαπίστωσα σύντομα, όταν είπα κάποιο αστείο που της φάνηκε σεξιστικό: «είσαι σεξιστής!» μου είπε , σε μιά κατηγορηματική και επιθετική δήλωση.
Κοιταχτήκαμε με τον εξηντάρη με ένα βλέμμα γεμάτο κατανόηση. Ήξερε τι σκεφτόμουνα…
Ήταν σαν να μου έλεγε «είδες που έχω μπλέξει… Τι μπορείς να κάνεις εσύ γι’ αυτό?… Τίποτα».
…εγώ, χωρίς να πω λέξη, συμφώνησα με τα μάτια :
ξέραμε και οι δύο ότι αυτός έπρεπε να βρει τη λύση.
Γόρδιος δεσμός: ό,τι δε λύνεται, κόβεται.
Είπα κάτι αρλούμπες και έφυγα με το κεφάλι πεσμένο αλλά αρκετά ανακουφισμένος.
….ίσως ήμουν ένας σεξιστής…αλλά ήμουν ένας τυχερός σεξιστής:
δεν είχα καμιά άσκημη, κακιασμένη φεμινίστρια να μου το επισημαίνει συνεχώς.
αν αφαιρέσουμε το χρόνο εργασίας μας, τον χρόνο ανάπαυσης και το χρόνο για όλες τις μικροδουλειές, ο πραγματικός χρόνος που αποφασίζουμε να κάνουμε κάτι παραγωγικό πέρα από αυτά που είμαστε υποχρεωμένοι για να βγάλουμε το μεροκάματο, είναι λίγος .
Το πολύ μιά-δυο ώρες κάθε μέρα..και ίσως όχι πάντα: μερικές μέρες δεν έχουμε καθόλου.
Και που τον τρώμε αυτό το χρόνο;
Σε βλακείες.
Σε άχρηστα κουτσομπολιά και σε χάζεμα στην τηλεόραση και στο διαδίκτυο.
Τίποτα από αυτά δεν είναι παραγωγικό …
…και μάλιστα θα έλεγα ότι είναι αντιπαραγωγικό:
από χρόνια έχω διαπιστώσει πόσο κακό μου έκανε η παρακολούθηση των ειδήσεων.
Βλέπεις τηλεόραση ειδήσεις και δεν είναι τίποτε άλλο από συρραφή άσχετων γεγονότων που δεν προσφέρουν απολύτως τίποτα και δε χρησιμεύουν σε τίποτα.
Ακόμα και τα πολιτικά γεγονότα , το αν πήγε ο Μητσοτάκης στην Άγκυρα η στην Ουάσινγκτον , αν τσακώθηκε με τον Τσίπρα και το εάν έγιναν βιαιες διαδηλώσεις και σπάσιμο καταστημάτων από τους γύφτους που διαμαρτυρήθηκαν για το φόνο ενός δεκαεξάχρονου κλέφτη, είναι άχρηστα πράγματα για μένα.
Τρώνε τον πολύτιμο χρόνο μου χωρίς να μου προσφέρουν απολύτως τίποτα χρήσιμο.
Χώρια που οι δημοσιογράφοι δεν αξιολογούν τα γεγονότα με βάση την σπουδαιότητα αλλά με βάση με το πόσο διακινούν το συναίσθημα.
…ή με βάση σκοπιμότητες και παραπληροφόρηση.
Κανονικές πόρνες της γραφίδας.
Πραγματικά χρήσιμες συζητήσεις και ειδήσεις δεν προβάλλονται καθόλου η προβάλλονται τόσο λίγο που δεν τις προσέχεις.
Το βιβλίο αυτό πείθει ότι ειδήσεις δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένα ναρκωτικό που προκαλεί εξάρτηση και το οποίο χρειάζεται θεραπεία απεξάρτησης.
Κόψτε τις ειδήσεις.
Μια καινούργια πιο ήρεμη ζωή θα ξεκινήσει, πιο σκεπτόμενη, πιο ήρεμη, πιο ουσιαστική και με περισσότερη ενσυναίσθηση.
Προσωπικά έχω εμπειρία του γεγονότος αυτού: από τότε που έκοψα εντελώς την τηλεόραση, το ραδιόφωνο και τις εφημερίδες -τις οποίες αγοράζω μόνο όταν έχουν αξιόλογα βιβλία- έχω κερδίσει χρόνο, ηρεμία και αυτοκυριαρχία στην σκέψη.
Το διαδίκτυο επίσης θέλει προσοχή : έχω λίγους φίλους στο FB / twitter κυρίως για με εχω μια επαφή με την κοινωνία.
Να βλέπω το κοινωνικό κλίμα.
Οποιος με ενοχλεί, τον κόβω.
Γράφω αυτά που γράφω κυρίως σαν νοητική άσκηση: για να τακτοποιήσω τις σκέψεις μου τοποθετώντας τες στο χαρτί και για να μην πάθω σύντομα Αλτσχάιμερ.
Τα δηλητήρια πρέπει να κρατιούνται μακριά.
Ο εγκέφαλος και το σώμα θέλουν σωστή ξεκούραση και σωστή άσκηση.
Όπως το αυτοκίνητο: ούτε να το παρατήσω στο γκαράζ ακίνητο, ούτε να το τρελάνω στα γκάζια σε ανώμαλο δρόμο.
Με την αποχή από την δηλητηριώδη ενημέρωση , ο εγκέφαλος ξεφεύγει από την αποσπασματική σκέψη και από την διάσπαση της προσοχής και μαθαίνει να ηρεμεί και να εστιάζει στο ουσιώδες που τον αφορά.
Διαβάζω για το ειδύλλιο Ιωάννη Καποδίστρια και Ρωξάνδρας Στούρτζα το οποίο ήταν πλατωνικό- μάλλον δεν έγινε ποτέ σεξουαλική πράξη πέρα απο κάποια παρατεταμένα χειροφιλήματα- και το οποίο συνεχίστηκε και μετά τον γάμο της, για χρόνια.
Ήταν και οι δύο έξυπνοι άνθρωποι και γι’ αυτό τα αισθήματά τους - αν και δεν ελέχθησαν ποτέ ερωτικά λόγια - ήταν σαφή:
ήξεραν καλά ο ένας για τα αισθήματα του άλλου.
Ο Καποδίστριας είχε αίσθηση αποστολής να βοηθήσει την Ελλάδα και δεν ήθελε οικογενειακά εμπόδια στην πολιτική καριέρα του, ούτε μόνιμη εγκατάσταση στην Ρωσία.
Γάμος με την Στούρτζα σήμαινε μόνιμη εγκατάσταση για καριέρα στη Ρωσία, εγκατάλειψη της Ελλάδας, πλήρη και συνεχή εξάρτηση από τα ρωσικά συμφέροντα και μεγάλη οικονομική ανισότητα με την πλούσια νύφη: δεν ήθελε να είναι ο περιορισμένων οικονομικών γαμπρός, υπό την προστασία μιας πλούσιας, ισχυρής, οικογένειας.
Μ’ αυτά και εκείνα… και με τις μεταθέσεις που πήρε, πέρασαν τα χρόνια και η Στούρτζα παντρεύτηκε…
Ή μάλλον την πάντρεψαν, με κάποιον που δεν ήθελε αλλά το απαιτούσαν οι κοινωνικές περιστάσεις.
Όλα αυτά μου θυμίζουν κάπως τους γάμους από προξενιό στην Σαουδική Αραβία αλλά και τις ερωτικές σχέσεις εκεί:
όλα γίνονται με τα μάτια και με υπονοούμενα, χωρίς να τολμά κανείς να μιλήσει λίγο παραπάνω ή να πάρει μία πρωτοβουλία που δεν είναι εγκεκριμένη από τα σόγια.
Υπάρχουν βέβαια εξαιρέσεις… αλλά είναι πολύ επικίνδυνο για να τις τολμήσει κάποιος και, συνήθως, καταλήγουν σε αδιέξοδα και δράματα.
Παραταύτα, έχω την εντύπωση ότι όλα αυτά τα πλατωνικά φλερτ, πρέπει να κινητοποιούν πολύ πιο έντονα αισθήματα από τα άλλα, τα πολύ πεζά, του σημερινού κόσμου.
Το ερωτικό συναίσθημα είναι πολύ παράξενο πράγμα , σαν λειτουργία:
κινητοποιείται πολύ δυνατά και θρέφεται από την λεπτομέρεια, την υπόθεση, την αμφιβολία και την στέρηση.
Δεν του αρέσει ούτε η απόλυτη ειλικρίνεια ούτε η απόλυτη σαφήνεια.
Παίζει με την εξιδανίκευση.
Πάρτο το αυγό και κούρευτο…
Είσαι φτωχός αμερικανός κακομοίρης, νευρωσικός, υπερτασικός, διαβητικός και με συχνές οσφυαλγίες λόγω πάχους και τρέχεις συνέχεια στους γιατρούς;
…ή ένας καταπιεσμένος στην οικογένεια και την δουλειά του, που παίρνει ηρεμιστικά και αντικαταθλιπτικά αλλά δεν έχει λεφτά να τρέχει σε κανονικούς γιατρούς γιατί του παίρνουν ένα σωρό λεφτά επίσκεψη?
…ή για να του γράψουν μια βρωμοσυνταγή οξυκωδόνης στην οποία έχει εθιστεί?
Η λύση είναι απλή: να γίνεις μέλος της υπέροχης πρωτοποριακής εταιρείας παροχής πρωτοβάθμιας ιατρικής περίθαλψης , ONE MEDICAL!
Εκεί θα δώσεις δύο κατοστάρικα γιά αρχή και θα γίνεις μέλος του ομίλου ONE MEDICAL και θα μπορείς να κλείσεις ραντεβού από το κινητό σου μέσω της πλατφόρμας της one medical, θα μπορείς να παίρνεις συνταγές ή να ανανεώνεις συνταγές στα φάρμακα σου μέσω της πλατφόρμας και μεσω άυλης συνταγογράφησης.
…στην ανάγκη , θα έχεις δυνατότητα εικονικής βίντεοσυνομιλίας με μια νοσοκόμα, ένα γιατρό, ή άλλο healthcare provider.
Να νιώσει καλά ο φτωχός και ταλαιπωρημένος ασθενής.
Να μην τρέχει με το αυτοκίνητο μέσα στην κίνηση, να μην έχει που να παρκάρει στο Κολωνάκι, να πληρώσει ένα σωρό λεφτά στο γιατρό που θα τον δει 5 λεπτά και θα τον ξεπετάξει και μετά θα τον στείλει στο Ι.Κ.Α. για να του γράψουν τη συνταγή.
Στην ONE MEDICAL θα κάνουν ότι μπορουν - διαδικτυακά -να τον ηρεμήσουν, να του χαϊδέψουν το κεφαλάκι, να τον καθησυχάσουν, και να του δώσουν συμβουλές…
Και τελικά ίσως να κλείσει και ένα πραγματικό ραντεβού, με ένα υπαρκτό γιατρό με σαρκα και οστά, ο οποίος θα βρει το ιστορικό του , το οποίο κρατάει η εταιρεία αλλά με την σύμφωνη συμμετοχή και του ίδιου του ασθενούς - δηλαδή έχει ο ασθενής ευθύνη για το ιστορικό του - και, τελικά, να μπορέσει να συμβουλευτεί το γιατρό και να κάνει κάποιες εξετάσεις…όλα αυτά βέβαια με έξτρα χρέωση.
Δεν γίνονται όλα αυτά μόνο με 200 € μικρέ…
Τα 200 τα δίνεις στην αρχή για να γίνεις «μέλος» της εταιρείας και να έχεις στοιχειώδη πρόσβαση στην πλατφόρμα και μετά 200 κατ έτος.
Δύσκολες δουλειές βέβαια… και επικίνδυνες… να κάνει ο γιατρός ένα κάρο λάθη… γιατί άμα δε βλέπεις τον άρρωστο, ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να σου προκύψει:
…γι’ αυτό και οι δικηγόροι της εταιρείας, έχουν φτιάξει 15 σελιδες κατεβατό-συμβόλαιο να το υπογράψεις στην αρχή , ότι αναλαμβάνεις την ευθύνη σε περίπτωση που συμβεί κάτι άσχημο «που δεν προβλέπεται» κλπ γιατί προειδοποιήθηκες ότι στις τάδε και δείνα και παραδείνα περιπτώσεις πρέπει να πας σε κανονικό νοσοκομείο, διότι δεν καλύπτονται οι περιπτώσεις αυτές από την one medical… και πάρε το αυγό και κούρευτο.
Και η εταιρεία έχει τεράστια ανάπτυξη…σε όλη την America…με εκατοντάδες ή χιλιάδες υποκαταστήματα και γιατρουδάκια, που δουλεύουνε σα καρμοίρηδες παριστάνοντας τους κανονικούς γιατρούς στην κυρά- Καλλιόπη μέσω διαδικτύου, ενώ η εταιρειάρα ONE MEDICAL , παρά την ανάπτυξη της, δεν έχει κερδοφορία….
…και η μετοχή της έπεσε 75 %…
…. και τελικά, ευτυχώς, την αγοράζει η Amazon με 3, 9 δισεκατομμύρια δολλαρια για να την κάνει κερδοφόρα για να υπηρετήσει το λαό της Αμέρικας και την πρωτοβάθμια περίθαλψη.
Αγαπητέ μου άγιε, πιστεύω πως υπάρχεις: μιά φορά σε αρνήθηκα και το σκυλομετάνιωσα.
Είχα πει στον οκτάχρονο? εξάχρονο? -δεν θυμάμαι- γυιό μου πως δεν υπάρχεις και έβαλε τα κλάμματα.
Του κατέστρεψα το όνειρο.
Αποδείχθηκα απατεώνας, ψεύτης , αναξιόπιστος.
Βασικά, αποδείχθηκα μαλάκας: ένας ενήλικος που καταστρέφει όνειρα ενός παιδιού, δεν μπορεί να είναι παρά ένας εντελώς μαλάκας.
Τέλος πάντων, τα περασμένα εγκλήματα έγιναν...τώρα ευελπιστούμε πως διδαχθήκαμε πως να τα αποφεύγουμε.
Και οι ενοχές, βοηθούν... προφανώς: ένας μαλάκας με ενοχές, είναι κάπως καλύτερος από έναν μαλάκα χωρίς ενοχές.
Λοιπόν αγαπημένε μου Άγιε, έχω αιτήματα: μιλάμε για σοβαρά πράγματα... όχι για τραινάκια, μπάλες και πατίνια.
Άσε που καιρός είναι και εσύ να κόψεις τα φτωχομπινεδιάρικα κινέζικα παιχνίδια και να κάνεις μιά ποιοτική αναβάθμιση:
να αρχίσεις να μοιράζεις άυλα δώρα... που είναι και τα καλύτερα.
Ναι, άυλα...υπάρχουν και αυτά... και είναι τα πιο χρήσιμα.
Ένα άυλο δώρο δεν φαίνεται μεν...αλλά είναι και αυτό ένα δώρο που μετριέται με ειδικές αόρατες μεζούρες.
Μεζούρες άυλες αλλά ακριβείς στην δοσολογία.
Πχ να αρχίσεις να μοιράζεις μικρές δόσεις αισιοδοξίας: ένα σωρό κοσμάκης τα έχει παίξει γιατί νιώθει σε αδιέξοδο.
Ξεκίνα τους πιό απελπισμένους με διπλή δόση και μετά πάμε σε δόση συντήρησης.
Και στην ιατρική έτσι κάνουμε.
Ένα επίσης καλό άυλο δώρο, είναι η αυτογνωσία:
η αυτογνωσία είναι «είδος εν ανεπαρκεία» και ενδείκνυται στο μεγαλύτερο ποσοστό του γενικού πληθυσμού που όμως αγνοεί την ύπαρξή του.
Ένα κάρο μαλάκες που αγνούν την μαλακία τους: λίγες δόσεις αυτογνωσίας, θα τους βοηθήσει πολύ.
Ένα άλλο, καλούτσικο, άυλο δώρο είναι το θάρρος: είναι τόσοι πολλοί οι φοβισμένοι που τους χρειάζονται λίγες πρέζες θάρρους να ξεμουρίσουν και να τολμήσουν κάτι στην ποντικίσια ζωή τους.
Και ένα τελευταίο παράπονο: εντάξει, καταλαβαίνω ότι και εσύ έχεις τα βάσανά σου.
Σου έχουν φορτώσει ένα σωρό αιτήματα και υποχρεώσεις και παράλληλα σε αμφισβητούν και σε διακωμωδούν.
Αλλά και εσύ, δεν είσαι εντάξει: αφού ανέλαβες την δουλειά, πρέπει να την κάνεις καλά.
Τσαπατσουλιές και κακομοιριές, μετά από τόσες υποσχέσεις και ελπίδες που έδωσες, δεν ταιριάζουν.
Τουλάχιστον, όχι σε άγιο.
Και οι τσιγκουνιές, επίσης, δεν ταιριάζουν. Κόφτες.
Για αυτό σου λέω: ξεκίνα τα άυλα δώρα, τα ουσιαστικά.
Καιρός είναι να ωριμάσεις και εσύ.
Να κάνεις μιά νέα αρχή.
Μαζί με μας, και συ.
Πάντα πίστευα ότι ο Πικάσο ήταν απατεώνας και δούλευε κοινό και κριτικούς… …πουλώντας τρέλα, τα κονόμησε χοντρά: ζωγράφισε την δεκαεπτάχρο...
