ΠΑΤΡΙΚΑ ΠΡΟΤΥΠΑ, ΠΑΤΡΙΚΕΣ ΑΜΑΡΤΙΕΣ

 …όταν έχεις αυταρχικό πατέρα, πάντα σου φταίει η κυβέρνηση. Προβάλεις το αυταρχικό πατρικό πρότυπο στα αντιπαθητικά πρόσωπα εξουσίας: πολιτικούς, δασκάλους, καπιταλιστές.

Θα κάνεις ως ενήλικος, όλους τους καυγάδες που δεν τόλμησες ως παιδί.

Το πρόβλημα είναι ότι η πείνα στο Δημοτικό δεν ισοφαρίζεται από φαγοπότι στο πανεπιστήμιο.

Κάθε πράγμα στον καιρό του.

Μια άλλη λύση αν είχες αυταρχικό πατέρα και τώρα  θες  να βγάλεις το άχτι σου, είναι να γίνεις υπουργός ο ίδιος: 

θα γίνεις αυταρχικότερος εξουσιαστής από τον μπαμπά και έτσι θα τον ξεπεράσεις ψυχολογικά και κυριολεκτικά.

Γιατί τα λέω όλα αυτά; 

Γιατί, ενώ  υπέφερα πολύ με την προηγούμενη κυβέρνηση υποφέρω επίσης και με αυτήν. 

Λιγότερο, δε λέω, αλλά υποφέρω.

Όταν βλέπω τον πρωθυπουργό μου να διατείνεται  σοβαρά από το βήμα της Βουλής ότι «δεν έχει ενδείξεις ότι οι εκτός ΜΕΘ έχουν χειρότερη περίθαλψη από τους εντός ΜΕΘ», ξεραίνεται  το στόμα μου και νιώθω ένα σφίξιμο στο επιγάστριο. 

Είναι ακριβώς το ίδιο αίσθημα που ένιωθα όταν  ο μπαμπάς μου με μάλωνε για κάτι που καταφανώς δεν έφταιγα.

ΠΑΡΟΙΜΙΕΣ ΚΑΙ ΓΝΩΜΙΚΑ, ΜΙΑ ΣΥΜΠΥΚΝΩΜΕΝΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ

 ...όταν ο πατέρας μου μάζευε από γριές και γέρους Κρητικά γνωμικά και παροιμίες - με κύρια πηγή την μητέρα του που, αν και αγράμματη,  ήταν ζωντανή λαογραφική βάση  δεδομένων- εγώ ήμουν στην εφηβική /μετεφηβική ηλικία .

Τον έβλεπα λοιπόν με αρκετή περιέργεια -και σχεδόν οίκτο- για την εμμονή του στην συλλογή αυτών των απλοικών ανοησιών, όπως μου φαινόταν τότε.

Έτσι έβλεπα  όλα αυτά τα γνωμικά: χωριάτικες κουταμάρες και απλοικότητες.

Η πλάκα είναι πως,  ακούγοντάς τα συνεχώς, κάμποσα από αυτά μου καρφώθηκαν στο μυαλό και , στην πορεία της ζωής, επιβεβαιώθηκε η αλήθεια και η σοφία τους.

Τα θυμάμαι μέχρι σήμερα και , φυσικά , έχω μετανιώσει και ντρέπομαι για την εφηβική ανοησία και αναίδειά  μου.

Ένα απο αυτά  π.χ που επιβεβαιώθηκε περίτρανα είναι το σχετικό με την επιδείνωση των παθολογικών χαρακτηριστικών της προσωπικότητας στην γεροντική ηλικία, αρχομένης της άνοιας:

«οπού ´ναι γέρος κουζουλός, από τα νιότα τό ´χει»

Ένας π.χ λίγο ζηλοτυπικός ή σπαγγοραμμένος στην νεαρή ηλικία, γίνεται παθολογικά ζηλιάρης ή τσιγγούνης στα γεράματα.

Ένα άλλο που εστιάζεται στην σχέση σεξουαλικότητας και οκνηρίας είναι το:

«άδουλος δουλειά δεν έχει, το βρακί ντου λύνει δένει».

Η εργασία και η ενασχόληση με σοβαρά πράγματα μας κάνει λιγότερο μαλάκες (ενδιαφέρουσα άποψη).

Ένα από τα πιό ωραία, που το βλέπω να επιβεβαιώνεται διαρκώς, είναι αυτό που επισημαίνει πως, πολλή από την κακομοιριά στην  ζωή μας, δεν είναι προιόν εξωτερικών παραγόντων και επιβουλών απο  διάφορους «εχθρούς»  αλλά λανθασμένων προσωπικών επιλογών, στραβών απόψεων και κόμπλεξ: 

«Ο που ´ναι κακορρίζικος ατός του κι απατός του 

ό,τι του κάμει η κεφαλή, δε του τα κάμει ο οχτρός του»

( ατός του και απατός του =ό ίδιος και ο εσώτερος εαυτός του, ο ψυχισμός του).

Το σκέφτομαι κάθε φορά που εγώ- και άλλοι- θυμώνουμε  με την εκάστοτε κυβέρνηση και τον ...καπιταλισμό: 

προφανώς οι κυβερνήσεις συνήθως είναι κακές  και ο καπιταλισμός απαίσιος, αλλά, είναι  αυτό επαρκές άλλοθι για τον κάθε μαλάκα?

«Λίγη Αυτογνωσία και ανάληψη  ευθύνης, πάντα ωφελούν», λέω από μέσα μου.

ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗΣ ΚΑΙ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ

 Οι καλοί συγγραφείς, είναι καλοί ψυχολόγοι.

Οι μεγάλοι συγγραφείς είναι πολύ σπουδαίοι ψυχολόγοι, ίσως πρωτοπόροι. 

Κάποιοι λένε ότι ο Φρόυντ έκλεψε ένα κάρο ιδέες από τον Ντοστογιέφσκι αλλά και από τον Νίτσε.

Βαθιά γνώση του ανθρώπου και της κοινωνίας: αυτό χαρακτηρίζει την  υψηλής ποιότητας λογοτεχνία. 

Τον άνθρωπο με τις ελπίδες του, με τις αντιφάσεις του, με τους φόβους του , με τις αρετές του, με τις βρωμιές του, με την μικρότητά του,  με το μεγαλείο του.

Το πρόβλημα είναι ότι η σπουδαία λογοτεχνία μου αφήνει πάντα,  η σχεδόν πάντα, μιά πικρή αίσθηση. 

Και ο Παπαδιαμάντης μου το βγάζει αυτό. 

Λιγότερο.

Και ο Καζαντζάκης. 

Περισσότερο. 

Οι άνθρωποι είναι σχεδόν πάντα αδύναμοι, μικροί , και η μοίρα τους γεμάτη τραγικότητα. 

Απλά ο Παπαδιαμάντης τους βλέπει   με αγάπη και συμπάθεια. 

Χριστιανική ενσυναίσθηση. 

Ο Καζαντζάκης, όχι...μάλλον δεν αγαπούσε πολύ τους ανθρώπους: μόνο τους δυνατούς, όχι τους κακομοίρηδες.

Ο Παπαδιαμάντης, τους αγαπάει τους κακομοίρηδες: είναι κι αυτοί πλάσματα  του Θεού. 

Στα μάτια Του, ισότιμα.

Να σωθούν, βέβαια, μόνοι τους, είναι δύσκολο.., χρειάζονται έξωθεν παρέμβαση: 

το υπερκόσμιο δεκανίκι.

Τυχεροί όσοι το παίρνουν στα χέρια τους.

Πολλοί όμως δεν το βλέπουν... αρνούνται την ύπαρξη του...

...έστω κι αν αυτό είναι εκεί μπροστά τους, έτοιμο να τους προσφερθεί για να ακουμπήσουν πάνω του. 

Οι ήρωες του Παπαδιαμάντη που έχουν την ικανότητα να το βλέπουν, είναι συνήθως απλοί άνθρωποι, σχεδόν απλοϊκοί. 

Όσοι το πάρουν  με αγάπη, εμπιστοσύνη  και ευγνωμοσύνη  στα χέρια τους, θα προχωρήσουν κούτσα -κούτσα , λίγα βήματα πιο πέρα.

ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΟΝ ΘΕΟ, ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΘΕΜΑ

 Όταν ήμουνα πολύ μικρός, στο δημοτικό, νόμιζα  ότι το πιο σπουδαίο πράγμα είναι να είσαι ήρωας: σπουδαίος πολεμιστής,  σπουδαίος μαχητής,  κάτι σαν το Μεγαλέξανδρο ή τον Διγενή Ακρίτα. 

Όταν μεγάλωσα λιγάκι, νόμιζα  ότι το πιο σπουδαίο πράγμα είναι να είσαι εφευρέτης, ερευνητής, Εξερευνητής:

κάποιος που ανακαλύπτει κάτι σπουδαίο.

Αργότερα,  άρχισα να εκτιμώ όλους αυτούς που δημιουργούν κάτι σπουδαίο στην κοινωνία: 

είτε πολιτικοί , είτε κοινωνικοί μεταρρυθμιστές, είτε κάποιοι τελοσπάντων που αλλάζουν τους θεσμούς και τις ιδέες των ανθρώπων προς το καλύτερο. 

Τώρα που γερνάω, ομολογώ ότι δεν με γοητεύουν ιδιαίτερα ούτε οι ήρωες, ούτε οι σπουδαίοι εφευρέτες, ούτε και οι πολιτικοί και κοινωνικοί  μεταρρυθμιστές.

Αρχίζω να εκτιμώ τους απλούς , καλούς ανθρώπους: 

όχι αυτούς των ΜΚΟ ούτε και αυτούς που περνάνε τις γριές στο απέναντι πεζοδρόμιο.

Απατεώνες είναι οι περισσότεροι από αυτούς ή ψώνια. .

Εκτιμώ αυτούς που δεν έκαναν κάτι ντροπιαστικό. 

Αυτούς που θα πάνε μπροστά στον Θεό χωρίς να έχουν να ντρέπονται πολύ για κάτι που έκαναν ή δεν έκαναν.

ΤΖΙΓΚΛ ΜΠΕΛ

ΤΖΙΝΓΚΛ ΜΠΕΛ

…με ενοχλούν οι χριστουγενιάτικες διαφημίσεις, οι must διασκεδάσεις, οι must εκδρομές, τα άχρηστα  δώρα, τα γυαλιστερά στολίδια , τα ντηζαινάτα ρούχα, τα κυριλέ ρολόγια, τα στυλάτα  γκουρμεδογεύματα, οι αμερικάνικες γαλοπούλες με τα τούρκικα κάστανα, η σοσιαλιστική Κούβα και οι δεξιές Κουβανέζες…

…ναι, ακόμα και αυτές  οι σεξουάλες που με περιμένουν με πλατειά  χαμόγελα και  μακριές μπουτάρες.

Με ενοχλούν τα πετρόκτιστα -παραδοσιακά αλλά νεόκτιστα! - ξενοδοχεία στον Παρνασσό, την Αράχωβα και τα Τζουμέρκα.

…αυτά που είναι πάνω στην πλαγιά και δίπλα στην λίμνη, πάνω στο ρυάκι, σιμά στη χαράδρα και κολλητά στο χιονοδρομικό.

…είναι συγκινητικό: 

…όλοι θέλουν να με διασκεδάσουν, να με ευχαριστήσουν , να μου δώσουν θαλπωρή, αγάπη, τρυφερότητα, γαλήνη, ζεστασιά, απόλαυση.

Απόλαυση είπα?

…ναι…πάνω από όλα, η απόλαυση:

απόλαυση της όρασης της γεύσης, της ακοής , ακόμη και της αφής.

…το Πεπτικό και το Ουρογεννητικό σύστημα, προηγούνται  αλλά και τα υπόλοιπα συστήματα, είναι σημαντικά.

…πχ το νευρικό συστημα απαιτεί πνευματικές και αισθητικές απολαύσεις.

Σημαντικό και το νευρικό.

Συναυλίες, τζιγκλ μπελ, αχ έλατο, άγια νύχτα.

Κοστίζουν βέβαια όλα αυτά..αλλά δεν βαρυέσαι…γεννιέται ο Χριστός.

…χαρά , διασκέδαση , κατανάλωση, βρε!

…έξω καρδιά!

Να θυμηθώ να αναβάλω την γκρίνεια για μετά τις γιορτές.

Το «Ντού»

 

Γενικά έχω επιφυλάξεις για αυτό το πράγμα , την ΣΔΙΤ στην υγεία, αν και ομολογώ ότι δεν έχω πολυκαταλάβει τι ακριβώς σκοπεύουν να κάνουν.

Είμαι κατά των ιδιωτικοποιήσεων, όχι απο λόγους αρχής, όπως οι κομμουνιστές, αλλά από λόγους ...ελληνικής λαμογιάς:

δεν έχω εμπιστοσύνη στα διάφορα ιδιωτικά λαμόγια που, συνεργαζόμενα αρμονικά με άλλα δημόσια λαμόγια, βρίσκουν εύκολα  νομιμοφανείς τρόπους να λυμαίνονται και να κατασπαταλούν  το δημόσιο χρήμα.

Το πρόβλημα αυτό είναι πολιτικό και, ως πολιτικό, υπεύθυνη για αυτό είναι η κυβέρνηση (πρωτίστως) και δευτερευόντως τα άλλα πολιτικά κόμματα και οι αρμόδιοι φορείς όπως οι ιατρικοι σύλλογοι κλπ.

«μέσα από διάλογο», με έκθεση στοιχείων και επιχειρημάτων, θα  διαμορφωθούν θέσεις και θα γίνουν συζητήσεις.

Με «διαβούλευση».

Πχ σε μία  ημερίδα.

Αλλά σε μια ημερίδα που ελέγχεται «από τους δικούς μας…

…αν ελέγχεται «από τους άλλους», θα την εμποδίσουμε: 

«θα κάνουμε ντου»

Αλλά τι είδους διαβούλευση είναι αυτή, όταν μιά μειοψηφική ομάδα κάνει «ντου» , δηλαδή πάει τραμπούκικα να διαλύσει μιά μη αρεστή ημερίδα ? 

Το «ντου» είναι  βίαιη διάλυση συζητητών.

Το «ντου» είναι απαγόρευση διαλόγου.

Το «ντου» είναι η επιβολή της μυικής ισχύος πάνω στον λόγο.

Και μάλιστα τον λόγο όχι κάποιων μισητών εχθρών αλλά των συναδέλφων.

Μεταξύ γιατρών.

Δεν σχολίασα την ουσία του θέματος...δηλαδή την συζητούμενη μερική ιδιωτικοποίηση αλλά τον τρόπο και το στυλ του «αγώνα»: 

το «ντου».

Το «ντου» είναι κακομοίρικο.

Το «ντου» είναι αντιαισθητικό.

Εκτός από τρε μπανάλ, είναι και αναποτελεσματικό: η ημερίδα θα μπορουσε να γίνει στο διαδίκτυο.

Τι θα έκαναν τότε? 

…κατάληψη στην GOOGLE?

Είναι ανόητες και παρωχημένες μπαναλαρίες όλα αυτά.

Όποιος διαφωνει, συζητάει, επιχειρηματολογεί, δημοσιοποιεί τις απόψεις του, και κάνει συμμάχους στην κοινωνία.

Σίγουρα δεν το παίζει Βεληγκέκας.

Όλα αυτά τα αυτονόητα πρέπει να ειπωθούν? 

Έγραψα ένα μικρό , μισοχιουμοριστικό κείμενο, πάνω στις μαθημένες τελετουργίες αγωνιστικής διεκδίκησης: 

…σε στενοχώρησε κάποιος? ...κυβέρνηση, εργοδοσία, Αμερικάνοι, Πανέλλήνιος Ιατρικός σύλλογος?

Πάρε τ´ άρματα.

Φτιάξε πανώ, πάρε ντουντούκα, κάνε συγκέντρωση και άρχισε να σπρώχνεις.

Αν σε τραυματίσουν , έχει κερδος: είσαι θύμα της «αντίδρασης».

Αν τους ποδοπατήσεις -πάνω στο ντου- και τους διαλύσεις, είσαι κερδισμένος: «νίκησες».

Πρωτογονισμός.

Η πλάκα είναι ότι το δημοσίευσα στην σελίδα μου «Πως σκέφτονται οι γιατροί» για να δώ αντιδράσεις.

Αν και είναι νωρίς ακόμη, θα έλεγα ότι υπάρχουν αρκετές παρερμηνείες: πολλοί δεν καταλαβαίνουν αυτά που διαβάζουν.

Μπερδεύουν τον σκοπό με τον τρόπο.

Ελλάς: η χώρα που εφευρέθηκε ο διάλογος και που κατέληξε στην χώρα με τις ατέλειωτες ερμηνείες και παρερμηνείες.

ΑΙΣΙΟΔΟΞΟΙ VS ΑΠΑΙΣΙΟΔΟΞΟΙ

 ...μ´ αρέσει αυτή η κοινωνική αντιπαράθεση αισιόδοξων -απαισιόδοξων: αν και άνευ ουσίας, είναι διασκεδαστική.

Στο βάθος, είναι μία πάλη ανάμεσα σε δυό δυστυχισμένες ομάδες: 

οι δυστυχισμένοι που προσπαθούν να ξεχάσουν την δυστυχία τους και οι δυστυχισμένοι που την αποδέχονται.