ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΣΤΟ ΓΗΡΟΚΟΜΕΙΟ

 Όσο μεγαλώνει ο άνθρωπος, τόσο του ‘ρχονται αναμνήσεις ανάκατα στο κεφάλι... με την παραμικρή αφορμή. 

Όταν ήμουν ελεύθερος επαγγελματίας, ένα  μέρος του εισοδήματος μου έβγαινε από κατ´ οίκον επισκέψεις, μεταξύ των οποίων και σε γηροκομεία.

Είχα πάει λοιπόν να δω ένα περιστατικό σε ένα γηροκομείο γεμάτο γέρους και γιαγιάδες, ανοικούς      - κυρίως- αλλά και άλλους, ανήμπορους, με καλή  μνήμη.

Στις παραμονές των Χριστουγέννων. 

(Στο ελεύθερο επάγγελμα δεν υπερέχεις των νοσοκομειακών στις γιορτές... και εκεί τρέχεις Πάσχα - Χριστούγεννα, για να βγάλεις μεροκάματο).

Εκεί λοιπόν που εξέταζα μιά ασθενή, άκουσα φωνές, γέλια και μουσικές... τελείως ασυνήθιστες με το στυλ του γηροκομείου... στο οποίο συνήθως επικρατεί σιωπή  ...νεκροταφείου.

Ήταν μια ομάδα μουσικών, οι οποίοι έπαιζαν ακορντεόν και άλλα όργανα, για να διασκεδάσουν τους γέρους.

Το απίστευτο ήταν ότι εκτός από τους γέρους που διασκέδαζαν,  διασκέδαζαν και οι ίδιοι: τραγουδούσαν, χοροπηδούσαν, έκαναν αστεία και γκριμάτσες. 

Και ταυτόχρονα έπαιζαν μουσική . 

Είχαν αυθεντικό κέφι: μόνο που δεν πήραν τις γριές  πάνω να χορέψουν.

(Πιθανό να το έκαναν,  αν οι γριές  μπορούσαν να περπατήσουν σταθερά. Μάλλον το ήθελαν κι αυτές).

«Τι είναι αυτοί οι τύποι ρε παιδιά;»... ρώτησα εκεί τις νοσηλεύτριες και τους φροντιστές. 

«Α, είναι πολύ καλά παιδιά... κάθε χρόνο έρχονται» μου είπαν.

«Τους πληρώνει το ίδρυμα;» ρώτησα εγώ πιστεύοντας ότι θα είναι ένα γκρουπ επαγγελματιών που, μέσα στο πακέτο των υπηρεσιών του ιδρύματος, είναι και η χριστουγεννιάτικη διασκέδαση.

«Όχι καλέ γιατρέ... τι πληρωμή;»

«Αυτοί είναι ερασιτέχνες,  δουλεύουνε υπάλληλοι, έχουνε δικές τους δουλειές...

...το κάνουν εθελοντικά».

Ήτανε κάπου στο 2013...στην καρδιά της κρίσης, όταν εγώ ετοιμαζόμουνα να πάω να δουλέψω στην Σαουδική Αραβία. 

Μαυρίλα και κατάθλιψη επικρατούσε παντού. 

Το να δω αυτούς τους τύπους, κεφάτους και ζωηρούς, να διασκεδάζουν ανιδιοτελώς τους γέρους, Χριστουγεννιάτικα, δεν ήταν βάλσαμο μόνο για την ψυχή των γέρων.

Ήταν βάλσαμο και για την δική μου ψυχή.

Τότε πείστηκα ότι η κρίση στην Ελλάδα θα είναι προσωρινή.

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

 Για μας τους χριστιανούς , ο θεός μας είναι παράξενος, απρόβλεπτος, ακατανόητος αλλά έχει και πολλές καινοτομίες στο στυλ του. 

Είναι πολύ πρωτοπόρος, “μοντέρνος” θεός, εντελώς διαφορετικός από όλους τους άλλους θεούς που είχαν ξεφυτρώσει μέχρι τότε αλλά και απ´όλους τους άλλους,  μετά από Αυτόν.

Δεν είναι δυνατός θεός, δεν είναι μεγαλοπρεπής,  δεν είναι από αριστοκρατική γενιά,  δεν είναι απαύγασμα κοσμικής επιτυχίας και σοφίας. 

Ξεκίνησε τελείως κακόμοιρος,  από ένα αταίριαστο και ασήμαντο ζευγάρι, φτωχό και κυνηγημένο και που τον γέννησε σε μια  σπηλιά .

Αν  εξαιρέσουμε μια θαυμαστή παρουσία στο ναό στα δώδεκά του, δεν έκανε καμιά σπουδαία καριέρα αλλά ήταν ένας ταπεινός ξυλουργός μέχρι τα 30 του.

 Κσνείς δεν  είχε ακουστά για αυτόν τίποτα παρά μόνο όταν άρχισε να κάνει κριτική στο ιερατικό κατεστημένο και να προτείνει καινοτόμες ιδέες: 

Ιδέες απλές αλλά εντελώς πρωτότυπες για την εποχή τους. 

Δεν είπε «άλλαξε τον κόσμο» αλλά «άλλαξε τον εαυτό σου». 

Δεν είπε «κάνε επανάσταση» αλλά « κοίτα την φάτσα σου στον καθρέφτη». 

Βασικά, σουλουπώσου,  τακτοποίησε αυτά μέσα στην καρδιά και το κεφάλι σου και,  μετά, συζητάμε για «κοινωνικούς ακτιβισμούς» και «πολιτικές παρεμβάσεις».

Δεν είπε «γίνε μάγκας, λαμπερός και δυνατός για να σε θαυμάζουν όλοι» (κάτι που πάντα ήταν κοινωνικό must), είπε «γίνε καλός άνθρωπος ξεπέρασε την κακία σου, την φτήνια σου και την μεγαλομανία σου».

Απλά πράγματα. 

Δύσκολα πράγματα. 

Φύσιν πονηράν, μεταβαλείν ου ράδιον, λέγανε οι σοφοί αρχαίοι.

Γίνε αρνί και ας σε φάει ο λύκος, είπε ο Χριστός.

...δώστου μιά ευκαιρία να αλλάξει και αυτός.

Γίνε Αμνός.

«Παιδίον νέον».

Παιδί και πάλι. 

Άντε τώρα να αποκτήσουμε πάλι το καθαρό, παιδικό βλέμμα που είχαμε κάποτε .

Σαν να έχεις πάρεις διδακτορικό στην φιλοσοφία και, αφού καταλάβεις ότι δεν ξέρεις τίποτα, να πρέπει να αρχίσεις πάλι βλέπεις τον κόσμο σαν παιδί: 

με θαυμασμό και ζωηρά χρώματα.

ΘΑ ΓΙΝΩ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΗΣ

…σπάω κεφάλι μου, μέχρι να πάρω σύνταξη, να βρω τρόπους και να τα κονομάω και να κάνω και την πλάκα μου. 

Ένα σωρό τενεκέδες τα ‘χουν καταφέρει μια χαρά και δεν νομίζω ήτανε πιο έξυπνοι από μένα.

…για να μην πολυλογώ,  λέω να γίνω ζωγράφος και γενικά, εικαστικός καλλιτέχνης.

Ζωγραφική δεν ξέρω αλλά δεν μου χρειάζεται κιόλας.

Σιγά.

Περιττή η ζωγραφική τεχνική.

…σαν φιλότεχνος που είμαι, γνωρίζω  ότι πολλοί ζωγράφοι δεν έχουν ιδέα από ζωγραφική και παρόλα αυτά τα κονομάνε μια χαρά  και γίνονται και διάσημοι.

Πολλοί  επιτυχημένοι καλλιτέχνες, έχουν ανθρώπους δικούς τους , τεχνίτες, που απλώς τους λένε την ιδέα και αυτοί την υλοποιούν….οι ίδιοι οι καλλιτέχνες δεν κάνουν απολύτως τίποτα: απλά επιβλέπουν την εφαρμογή της.

Ο διάσημος Ντάμιεν Χηρστ,  έχει δικό του συνεργείο με τεχνίτες καλλιτέχνες που του φτιάχνουν τις ιδέες: ο ίδιος έχει δηλώσει πως δεν ξέρει να καν να ζωγραφίζει.

Το όλο παιχνίδι είναι στον εντυπωσιασμό του λαουτζίκου, στο χειρισμό της δημοσιότητας, στις δημόσιες σχέσεις με τους γκαλερίστες και τους κριτικούς τέχνης και στην χρήση συμβόλων που θα αποκτήσουν που θα δώσουν ένα είδος ταυτότητας:

Θαυμάστε δημοσίευμα:

«Γιατί ο Χιρστ σκανδαλωδώς αποδομεί τη σύγχρονη τέχνη, κολλώντας ζωντανές πεταλούδες μέσα στο χρώμα, κόβοντας σε φέτες αγελάδες και αρνιά και βάζοντας καρχαρίες στη φορμόλη. 

Διαβολικό μυαλό ή ήρωας της νέας αγγλικής σκηνής; 

Η απάντηση βρίσκεται στον πάτο ενός ενυδρείου γεμάτου φορμόλη. 

Τα έργα τέχνης αποτελούν αυτοπροσωπογραφίες των καλλιτεχνών; 

Αν αυτό το κλισέ αληθεύει, τότε υπάρχουν πολλές ομοιότητες ανάμεσα σε έναν καρχαρία τίγρη που είναι έτοιμος να καταβροχθίσει τον κόσμο και αυτόν τον αχαλίνωτο νεαρό άνδρα του οποίου τα μπλε διαπεραστικά μάτια αποκαλύπτουν μία υψηλή ευφυΐα και μία ελάχιστη δόση αναστολών. Το 1991, ο Ντέμιαν Χιρστ δεν ήταν γνωστός πέρα από τους περιθωριακότερους των καλλιτεχνικών κύκλων. 

Αυτός ο ηθελημένα εκκεντρικός ταραξίας δεν ήταν τότε ούτε τριάντα ετών. 

Πριν σπουδάσει καλές τέχνες στο Πανεπιστήμιο Goldsmiths, είχε δουλέψει για δύο χρόνια σε οικοδομές στο Λονδίνο. 

Είχε δουλέψει επίσης και σε ένα νεκροτομείο, όπως αποδεικνύει μία από τις πιο διάσημες φωτογραφίες του, στην οποία ποζάρει, σκασμένος στα γέλια, δίπλα σε ένα κομμένο κεφάλι! Αυτή η βίαιη και νοσηρή τάση προς την καταστροφή θα μπορούσε να χαρακτηριστεί και πανκ. Ο στόχος του είναι να σοκάρει τους αστούς ή μήπως να τους θαμπώσει;»

Με σύμβολα θα δουλέψω και εγώ.

Σύμβολα, έ? …τί σύμβολα?

…πχ…ο Φασιανός έχει σύμβολο το περιστέρι (και ο Καράς επίσης) και το ποδήλατο.

Εγώ θα βάλω τον Κόκκορα και το τρακτέρ.

Οικολογία και ερωτική σχέση με την Φύση.

Ερωτικός Κόκκορας και ερωτική Γή.

…οργώνω την Γή σε ερωτική πράξη.

Πανθεισμός.

…θα γίνω ένα με το Σύμπαν  : θα το δηλώσω και δεν θα σηκώνω κουβέντα.

Ανθρωπάκια ανώνυμα, έβαλε σαν σύμβολα  ο Γαίτης?

…καλικατζαράκια εγώ.

….καλλικατζαράκια: είναι η πλήρης απώλεια του ανθρώπινου προσώπου…και η ανάδειξη μιάς κωμικοτραγικής φιγούρας…. ενός   προιόντος παρακμής και έκπτωσης της ανθρώπινης φύσης κλπ κλπ

Από παπαρολογίες, θα βρώ να πω ένα σωρό στις συνεντεύξεις.

Σχέδια δεν θα κάνω πολλά: μόνο κάτι απλοϊκά να μοιάζουν  παιδικά και θα κάνω τα ίδια σχεδόν και παραλλαγές τους….

Παιδόμορφα απλώς να είναι για να δείξω τάχα μου αυθορμητισμό και επιστροφή στην ανθρώπινη αθωότητα… ναι,  αυτήν την χαμένη που ψάχνουμε να επανεφεύρουμε….κλπ κλπ

Θα υποσχεθώ 80 τοις 100 των κερδών στους γκαλερίστες και εγώ θα κρατάω μόνο το 10 τα 100…. το υπόλοιπο 10 θα παίρνουν οι δημοσιογράφοι που θα γράφουν  τις παπαριές τους  και αυτοί,  με τη σειρά τους.

Οπωσδήποτε θα βελτιώσω την εμφάνιση μου: ένα κασκόλ πρέπει να το τυλίξω γύρω απ’ το λαιμό μου και θα φοράω χοντρά παπούτσια κατά προτίμηση αρβύλες η ταλαιπωρημένες ελβιέλλες .

….και σίγουρα καπέλλο τραγιάσκα για να συμβολίσω  την προλεταριακή διάσταση του έργου μου.

Πολιτική?  ναι, αλλά απο μακριά….

….φυσικά θα δηλώσω στον ευρύτερο, ανένταχτο, προοδευτικό χώρο… στην αριστερά φυσικά… 

….Τι άλλο?

ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΑΝΑΣΤΑΤΩΣΗ ΕΝ ΟΨΕΙ: ΤΙΣ ΜΥΡΙΖΟΜΑΙ, ΕΧΩ ΕΜΠΕΙΡΙΑ

 ...δεν ξέρω...επειδή είναι στην επικαιρότητα οι καταλήψεις, οι αντιεξουσιαστές και οι συζητήσεις  για την “κρατική καταστολή” και τον “αστυνομικό αυταρχισμό”, έρχονται στο μυαλό μου σκόρπιες αναμνήσεις από τα χρόνια που πέρασα στο κέντρο της αθήνας: καμμιά εικοσαριά στο Πολυτεχνείο, τέσσερα- πέντε στο Κολωνάκι.

Η πλάκα είναι ότι ουδέποτε το έπαιξα κυριλέ και αριστοκράτης... στο Κολωνάκι απλά με έδιωξε  η βία του Πολυτεχνείου και τα ναρκωτικά:

η περιοχή στο Πολυτεχνείο είχε γίνει μιά απαίσια πιάτσα εμπορίας και χρήσης  ναρκωτικών συν την συνοδή εγκληματικότητα των ναρκωμανών , συν τα περιθωριακά στοιχεία , συν τους απλούς κακοποιούς. (συνήθως εισαγόμενοι: απο Ρουμάνους και γύφτους πορτοφολάδες μέχρι Αλγερινούς ληστές , μέρα μεσημέρι).

Τα πρεζόνια και οι αναρχοαυτόνομοι, ήταν  συγκοινωνούντα δοχεία.

Οι πραγματικοί αναρχικοί, οι πιό μεγάλης ηλικίας - σήμερα πενηντάρηδες και εξηντάρηδες και πάνω- δεν έπαιρναν ναρκωτικά...

...ίσως, λίγο μαύρο.

Ήταν και πιό σοβαροί και όχι βίαιοι. 

Σπάνια.

Μάλλον σαν παλιοί χίππηδες έμοιαζαν.. 

...ή απομεινάρια του Μάη του 68.

Γενικά πάντως, οι παλιοί ήταν κατά των ναρκωτικών και ιδιαίτερα της ηρωίνης: 

από αυτούς ξεκίνησε το σύνθημα «οι μπάτσοι πουλάνε την ηρωίνη». 

Λέγανε ότι τα κυκλώματα της πρέζας ήταν κάτω από αστυνομικό έλεγχο ή, απλά, ανοχή.

Βγάλε άκρη...πάντως δεν μπορώ και να το αποκλείσω ότι κάπου υπήρχε κάτι... καθώς η εμπορία γινόταν σε σταθερές ώρες , τόπους και φανερά.

Προιόντος του χρόνου τα πράγματα συνεχώς χειροτέρευαν : 

οι αντιεξουσιαστές άλλαζαν στυλ και συμπεριφορά και γινόταν όλο και πιό θυμωμένοι, όλο και πιό βίαιοι, όλο και λιγότερο κουλτουριάρηδες.

Άλλαξαν και στην φάτσα: κάποιοι δεν διέφεραν από μικροαστούς.

Άλλοι,  πάλι, έμοιαζαν με τους χούλιγκαν των γηπέδων : «φρικιά» και «τρελλαμένα χουλιγκάνια», που έκαναν και χρήση και, μαστουρωμένοι, γινόταν βίαιοι.

Στο Δεκέμβριο του 2008, στις ταραχές, είδα πολλά χουλιγκάνια που είχαν γίνει μπαχαλάκηδες.

Συγκοινωνούντα δοχεία και εδώ.

Η λατρεία της καταστροφής: νομίζω  ότι το σπάσιμο και η φωτιά, είναι για κάποιους από αυτούς κάτι σαν σεξουαλική πράξη...μεθάνε με την εξουσία που νιώθουν ότι έχουν... με τον τρόμο που προκαλούν... 

...σαν να έρχονται σε μιά κατάσταση διονυσιακής διέγερσης.

Πιθανόν και με στοιχεία οργασμού.

Οι διονυσιακές λατρείες ξεκίναγαν  με χορό και ρυθμό , έφταναν σε έκσταση, και κατέληγαν σε όργια  και βία.

Οκ... δεν είμαι σίγουρος ότι υπάρχει αντιστοιχία...αλλά αυτό μου θύμιζε  ο «Κοκκινόμαυρος Δεκέμβρης».

Μερικές φορές, έκανα προσπάθεια να καταλάβω τι σκατά σκέφτονται, τι ξέρουν, τί ιδέες, φόβοι και ελπίδες κρύβονται μέσα στο κεφάλι τους.

Θυμάμαι,  όταν παραμονές εορτασμού Πολυτεχνείου , κάνοντας μιά βόλτα απο τα τραπεζάκια των οργανώσεων και των κομμάτων ( τα περισσότερα της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς) άρχισα να χαζεύω τα βιβλία που πούλαγαν.

Σαν άρρωστος βιβλιόφιλος, πάντα μου άρεσε να βλέπω εκδόσεις περιθωριακές, που δεν βλέπεις στα κοινά βιβλιοπωλεία.

Είδα λοιπόν κάποιο με τον τίτλο «ο Λένιν στη Ελβετία», δηλαδή αναφερόταν στην προεπαναστατική περίοδο που έζησε ο Λένιν στην Ελβετία, προετοιμάζοντας την Οκτωβριανή Επανάσταση.

Έπιασα κουβέντα με τον νεαρό που τα πούλαγε: ήταν σε κάποια οργάνωση ακροαριστερή, άγνωστη, και μου δήλωσε ότι ήταν φοιτητής του μαθηματικού.

Βέβαια είχε ταλαιπωρημένη φάτσα, ίσως έπαιρνε και κάποια ναρκωτικά, δεν ξέρω.

Κουβέντα στην  κουβέντα , κατάλαβα πόσο φτωχές και μονόπλευρες γνώσεις είχε: ενδιαφερόταν για το τί έκανε ο Λένιν στην Ελβετία και δεν είχε διαβάσει τα απομνημονεύματα του Μακρυγιάννη!

Ούτε και τον Μακρυγιάννη ήξερε.

Του μίλησα μέ ενθουσιασμό γιά το βιβλίο,  πως είναι ένα ιστορικό μνημείο και ντοκουμέντο τεράστιας σημασίας , γραμμένο απο ένα αυθεντικό λαικό αγωνιστή, επαναστάτη, σε αυθεντική λαική γλώσσα της εποχής του 21.

Απίστευτο! Σαν να ζωντάνευε ένας οπλαρχηγός και άρχιζε να σου λέει σε πρώτο χέρι,  ιστορίες απο την Επανάσταση.

Επειδή έδειξε μέτριο ενδιαφέρον, και επειδή δεν πείστηκα ότι θα το αγόραζε, πήγα απέναντι, στον Παπασωτηρίου, και το αγόρασα και του του έδωσα.

Εξεπλάγη...δεν περίμενε ό «αστούλης» γιατρός να δείξει τόσο ενδιαφέρον και να προσφέρει και ένα βιβλίο.

Θεώρησα αδιανόητο ένας Έλληνας φοιτητής να κάθεται να διαβάζει ασήμαντα πράγματα που δεν αφορούν τον τόπο του και να αγνοεί θεμελιώδεις ιστορικές πηγές που τον αφορούν... ως έλληνα «κοινωνικό αγωνιστή».

Τώρα που το  σκέφτομαι, αμφιβάλλω αν διάβασε πάνω από μιά σελίδα.

Τέτοιοι τύποι με εμμονές, δεν ασχολούνται μέ τίποτε που δεν ενισχύει τις εμμονές αυτές.

Η αλήθεια είναι πως πάντα έκανα προσπάθεια να πείσω τον εαυτό μου ότι οι άνθρωποι ανταποκρίνονται αν τους δείξεις ενδιαφέρον,  εμπιστοσύνη και ανιδιοτέλεια.

Δεν το πολυπιστεύω, τώρα: ίσως συμβαίνει, σε μερικούς, σπάνια.

Ποτέ όμως σε αυτούς που έχουν κάλο στον εγκέφαλο.

Όχι ο Μακρυγιάννης δεν τους σώζει, ούτε ο Χριστός ο ίδιος δεν θα τους έσωζε.

Εξ άλλου και Αυτός μόνο δώδεκα άτομα έπεισε.

Στην αρχή.

Εκτός από  ένα πού τον πρόδωσε και έναν που αμφέβαλλε ακόμη και όταν τον είδε αναστημένο.

Σύνολο δέκα.

ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗ ΜΙΑ ΑΙΣΘΗΣΗ ΑΠΟΣΤΟΛΗΣ

 Όταν πάρω σύνταξη... και πριν αρχίσουν να με πιάνουν τα νεύρα μου λόγω αφραγκίας,αδυναμίας  και κατάθλιψης, σκέφτομαι να γίνω αναρχοαυτόνομος: 

είναι ο καλύτερος τρόπος για να μην πλήττω.

Και όχι μόνο δεν θα πλήττω... όχι μόνο θα σπάω πλάκα ακίνδυνα και χωρίς κανένα κόστος... αλλά σιγά-σιγά θα αποκτήσω και μία αίσθηση αποστολής:

θα νιώθω πως έχω ξεκινήσει μια αποστολή   σπουδαία... ότι τάχα κάνω ένα σημαντικό κοινωνικό αγώνα  και πως παλεύω να γκρεμίσω  το παντοδύναμο «σύστημα».

Είναι πιθανό βέβαια μέσα μου -βαθιά μέσα μου- να ξέρω ότι όλα αυτά είναι χοντρές μαλακίες και πως απλά κοροϊδεύω τον εαυτό μου.

Επίσης όμως ξέρω πως σύντομα θα το καταχωνιάσω  μέσα μου και θα το ξεχάσω,  γιατί είναι γνωστό πως ο περισσότερος κόσμος αρέσκεται να κοροϊδεύει τον εαυτό του: 

οι αυταπάτες έχουν σώσει πολύ κόσμο.

Έτσι και εγώ:  θα έχω την βολική αυταπάτη ότι είμαι ένας κοινωνικός αγωνιστής.

Εξάλλου καθόλου δεν αποκλείω πως και οι σημερινοί μπαχαλάκηδες, βαθιά μέσα τους, ξέρουν πως είναι τενεκέδες ξεγάνωτοι και πως αυτά που κάνουν είναι ανοησίες.

Τα κάνουν όμως γιατί είναι απελευθερωτικά και ψυχοθεραπευτικά. 

Όπως ακριβώς μία σύζυγος  που εθελοτυφλεί και πιστεύει πως έχει τον καλύτερο σύζυγο ενώ γνωρίζει καλά πως ο άντρας της την κερατώνει.

ΠΑΤΡΙΚΑ ΠΡΟΤΥΠΑ, ΠΑΤΡΙΚΕΣ ΑΜΑΡΤΙΕΣ

 …όταν έχεις αυταρχικό πατέρα, πάντα σου φταίει η κυβέρνηση. Προβάλεις το αυταρχικό πατρικό πρότυπο στα αντιπαθητικά πρόσωπα εξουσίας: πολιτικούς, δασκάλους, καπιταλιστές.

Θα κάνεις ως ενήλικος, όλους τους καυγάδες που δεν τόλμησες ως παιδί.

Το πρόβλημα είναι ότι η πείνα στο Δημοτικό δεν ισοφαρίζεται από φαγοπότι στο πανεπιστήμιο.

Κάθε πράγμα στον καιρό του.

Μια άλλη λύση αν είχες αυταρχικό πατέρα και τώρα  θες  να βγάλεις το άχτι σου, είναι να γίνεις υπουργός ο ίδιος: 

θα γίνεις αυταρχικότερος εξουσιαστής από τον μπαμπά και έτσι θα τον ξεπεράσεις ψυχολογικά και κυριολεκτικά.

Γιατί τα λέω όλα αυτά; 

Γιατί, ενώ  υπέφερα πολύ με την προηγούμενη κυβέρνηση υποφέρω επίσης και με αυτήν. 

Λιγότερο, δε λέω, αλλά υποφέρω.

Όταν βλέπω τον πρωθυπουργό μου να διατείνεται  σοβαρά από το βήμα της Βουλής ότι «δεν έχει ενδείξεις ότι οι εκτός ΜΕΘ έχουν χειρότερη περίθαλψη από τους εντός ΜΕΘ», ξεραίνεται  το στόμα μου και νιώθω ένα σφίξιμο στο επιγάστριο. 

Είναι ακριβώς το ίδιο αίσθημα που ένιωθα όταν  ο μπαμπάς μου με μάλωνε για κάτι που καταφανώς δεν έφταιγα.

ΠΑΡΟΙΜΙΕΣ ΚΑΙ ΓΝΩΜΙΚΑ, ΜΙΑ ΣΥΜΠΥΚΝΩΜΕΝΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ

 ...όταν ο πατέρας μου μάζευε από γριές και γέρους Κρητικά γνωμικά και παροιμίες - με κύρια πηγή την μητέρα του που, αν και αγράμματη,  ήταν ζωντανή λαογραφική βάση  δεδομένων- εγώ ήμουν στην εφηβική /μετεφηβική ηλικία .

Τον έβλεπα λοιπόν με αρκετή περιέργεια -και σχεδόν οίκτο- για την εμμονή του στην συλλογή αυτών των απλοικών ανοησιών, όπως μου φαινόταν τότε.

Έτσι έβλεπα  όλα αυτά τα γνωμικά: χωριάτικες κουταμάρες και απλοικότητες.

Η πλάκα είναι πως,  ακούγοντάς τα συνεχώς, κάμποσα από αυτά μου καρφώθηκαν στο μυαλό και , στην πορεία της ζωής, επιβεβαιώθηκε η αλήθεια και η σοφία τους.

Τα θυμάμαι μέχρι σήμερα και , φυσικά , έχω μετανιώσει και ντρέπομαι για την εφηβική ανοησία και αναίδειά  μου.

Ένα απο αυτά  π.χ που επιβεβαιώθηκε περίτρανα είναι το σχετικό με την επιδείνωση των παθολογικών χαρακτηριστικών της προσωπικότητας στην γεροντική ηλικία, αρχομένης της άνοιας:

«οπού ´ναι γέρος κουζουλός, από τα νιότα τό ´χει»

Ένας π.χ λίγο ζηλοτυπικός ή σπαγγοραμμένος στην νεαρή ηλικία, γίνεται παθολογικά ζηλιάρης ή τσιγγούνης στα γεράματα.

Ένα άλλο που εστιάζεται στην σχέση σεξουαλικότητας και οκνηρίας είναι το:

«άδουλος δουλειά δεν έχει, το βρακί ντου λύνει δένει».

Η εργασία και η ενασχόληση με σοβαρά πράγματα μας κάνει λιγότερο μαλάκες (ενδιαφέρουσα άποψη).

Ένα από τα πιό ωραία, που το βλέπω να επιβεβαιώνεται διαρκώς, είναι αυτό που επισημαίνει πως, πολλή από την κακομοιριά στην  ζωή μας, δεν είναι προιόν εξωτερικών παραγόντων και επιβουλών απο  διάφορους «εχθρούς»  αλλά λανθασμένων προσωπικών επιλογών, στραβών απόψεων και κόμπλεξ: 

«Ο που ´ναι κακορρίζικος ατός του κι απατός του 

ό,τι του κάμει η κεφαλή, δε του τα κάμει ο οχτρός του»

( ατός του και απατός του =ό ίδιος και ο εσώτερος εαυτός του, ο ψυχισμός του).

Το σκέφτομαι κάθε φορά που εγώ- και άλλοι- θυμώνουμε  με την εκάστοτε κυβέρνηση και τον ...καπιταλισμό: 

προφανώς οι κυβερνήσεις συνήθως είναι κακές  και ο καπιταλισμός απαίσιος, αλλά, είναι  αυτό επαρκές άλλοθι για τον κάθε μαλάκα?

«Λίγη Αυτογνωσία και ανάληψη  ευθύνης, πάντα ωφελούν», λέω από μέσα μου.